Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Τρομοκρατία και τρομοκράτες

Προδημοσίευση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 30/7/05

Τρομοκρατία και τρομοκράτες

Ενα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη...

«Κομμουνιστικό Μανιφέστο», Κ. Μαρξ - Φ. Ενγκελς

Για να μιλήσει κανείς για την τρομοκρατία πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει τι σημαίνει. Και για να το κάνει πρέπει να δει ποιοι μιλούν γι' αυτή και για ποιο λόγο.

Κάθε τρομοκράτης είναι τρομοκράτης κάποιου

Κάθε κράτος, κάθε οργανωμένη κοινωνία αντιμετωπίζει απειλές. Εχθρούς, εσωτερικούς ή εξωτερικούς. Επικίνδυνους ή ακίνδυνους. Κάποτε, κάποιοι αναγορεύονται σε δακτυλοδεικτούμενους εχθρούς του κοινωνικού συνόλου, όχι επειδή αποτελούν σημαντική απειλή, αλλά για να εκτονωθεί επάνω τους η όποια δυσαρέσκεια. Μερικές φορές, βέβαια, οι διωγμοί φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα: οι χριστιανοί άργησαν ίσως, αλλά σε τριακόσια χρόνια κυρίευσαν από τα μέσα τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Συνήθως οι εχθροί αναφέρονται με το όνομά τους (είτε αυτό που χρησιμοποιούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους είτε όχι): Ινδιάνοι (για τους λευκούς αποίκους), λευκοί (για τους Ινδιάνους), Μεσσήνιοι (για τους Σπαρτιάτες), Σπαρτιάτες (για τους Μεσσήνιους), αιρετικοί (για τους καθολικούς), παπικοί (για τους διαμαρτυρόμενους). Κομμουνιστές ή αναρχικοί για το αστικό καθεστώς.

Ολοι αυτοί αναγνώριζαν αν όχι το ίδιο όνομα, τουλάχιστον την ιδιότητά τους. Ακόμα κι όταν από φόβο κρύβονταν. Οι χριστιανοί ζωγράφιζαν ψάρια στο χώμα, κι οι αριστεροί, προδικτατορικά, έπαιρναν «Αυγή» από το περίπτερο, αλλά τη δίπλωναν μέσα σε άλλη εφημερίδα.

Μερικές φορές αυτό δεν συμβαίνει. Ο εχθρός δεν αναγνωρίζεται στο όνομα που του δίνεται. Πολύ αμφιβάλλω αν οι μάγισσες που έκαψε η Ιερά Εξέταση θεωρούσαν τον εαυτό τους μάγισσα. Και σίγουρα, κανέναν δεν έχω ακούσει να αυτοχαρακτηρίζεται τρομοκράτης. Τσετσένοι και Βάσκοι αυτονομιστές, Ερυθρές Ταξιαρχίες και Ορντινε Νουόβο, Χαμάς και Κου-Κλουξ-Κλαν, Αλ Κάιντα και Τίγρεις του Εϊλατ-Ταμίλ (Κεϋλάνης), και πολλοί άλλοι, έχουν χαρακτηριστεί τρομοκράτες. Αλλιώς όμως αποκαλούν τον εαυτό τους: Μάρτυρες του Αλλάχ, μαχητές της ελευθερίας, επαναστάτες εναντίον της (εθνικής ή ταξικής) καταπίεσης, υπερασπιστές των ιερών και οσίων, και άλλα πολλά, ανάλογα με την ιδεολογική τους τοποθέτηση. Το μόνο κοινό μεταξύ τους είναι η χρήση βίας, όλα τα άλλα ενδιαφέρουν. Τσουβαλιάζονται όμως στην ίδια ετικέτα, τρομοκράτες.(...)

(...) Βασική συνέπεια είναι ότι δεν υπάρχει αντικειμενικός ορισμός του τρομοκράτη. Η λέξη «τρομοκρατία» δεν έχει νόημα μόνη της, τουλάχιστον νόημα πολιτικό. Επειδή δεν έχει χρήση από μόνη της. Το νόημά της εξαρτάται άμεσα από αυτόν που τη χρησιμοποιεί. Εξαρτάται από τον ομιλητή. Παραποιώντας μια φράση του Ζαν-Πολ Σαρτρ περί Εβραίων, θα λέγαμε ότι τρομοκράτης είναι αυτός που οι αντίπαλοί του αποκαλούν τρομοκράτη.(...)

Η τρομοκρατία, συνώνυμη της βίας;

(...) Πολιτικά αόριστη, η λέξη τρομοκρατία δηλώνει πολιτική καταγγελία. Ας δούμε τι σηματοδοτεί νοηματικά.

- Τι σημαίνει τρομοκράτης; Αυτός που σκορπάει τρόμο.

- Πώς; Χρησιμοποιώντας βία.

Η βία είναι μέσα στη ζωή μας. Ολοι χρησιμοποιούμε βία, όταν σπάμε αβγά ή καρύδια, όταν σπρώχνουμε στην ουρά, όταν κουρδίζουμε το ξυπνητήρι για να μας ξυπνήσει πριν χορτάσουμε ύπνο, όταν με το ζόρι παίρνουμε το παιδί που παίζει να το λούσουμε. Περί βίας πρόκειται, αλλά θεωρείται βία αποδεκτή, ίσως και μη βία επειδή θεωρείται αποδεκτή, φυσιολογική (αν αυτό σημαίνει κάτι). Αρα η απάντηση γίνεται:

-Πώς; Χρησιμοποιώντας υπέρμετρη βία.

Προϋποθέτουμε, δηλαδή, ότι υπάρχει ένα όριο ανοχής στη βία. Οταν αυτό ξεπεραστεί, υπάρχει αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική. (...)

(...) Οταν ο ομιλητής ασκεί εξουσία, συνήθως θεωρεί γνωστό το αποδεκτό όριο βίας. Μερικές φορές το καθορίζει, άλλες όχι: Αφήνοντας φλου τον ορισμό της αξιόποινης πράξης (και μάλιστα της τρομοκρατικής ενέργειας) απειλεί τους υποψήφιους παραβάτες. Απειλεί να εξασκήσει εναντίον τους βία, και μάλιστα νόμιμη βία, ακόμη κι όταν θεωρούν οι ίδιοι ότι δεν ξεπερνούν το κοινά αποδεκτό όριο. Είναι άραγε τρομοκρατία από πλευράς διαδηλωτών η σύγκρουση με τα όργανα της τάξης; Οι νομικοί μπορεί να αποφαίνονται ότι όχι, αλλά οι συλληφθέντες «τρομοκράτες» διαδηλωτές περνούν ώρες, μέρες ή και μήνες στα κρατητήρια μέχρις ότου το «όχι» κατακυρωθεί. (...)

(...) Φτάνουμε λοιπόν στο εξής παράδοξο: τρομοκράτης είναι όποιος καταφεύγει στην αθέμιτη βία, εάν είναι αντίπαλος. Οχι δικός μας. Ο δικός μας, βέβαια, είναι τρομοκράτης για τον αντίπαλο. Τρομοκράτης λοιπόν ο Σαντάμ για τον Μπους, αλλά κι ο Μπους για τον Σαντάμ. Τρομοκράτης η «17 Νοέμβρη» για την ελληνική έννομη τάξη και τους προστάτες της χώρας, αλλά τρομοκράτης για τη «17 Νοέμβρη» ο Σόντερς λόγω της συμμετοχής του στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας.

Βεβαίως, η Ιστορία συνήθως επικυρώνει την εκδοχή του νικητή: εγκληματίες πολέμου οι χιτλερικοί για το Αουσβιτς, όχι όμως οι Αμερικανοί για τη Χιροσίμα. Αλλά εάν ακολουθήσει κανείς αυτή την τακτική, κάθε άλλη διερεύνηση περισσεύει: Αρκεί να ταχθεί με το νικητή, να δεχτεί ότι τρομοκράτες είναι οι κακοί κι ότι οι κακοί είναι τρομοκράτες, και να στρατευθεί στον αγώνα εναντίον τους.

Οποιος όμως θέλει να καταλάβει κάτι παραπάνω, πρέπει να εγκαταλείψει τον φορτισμένο όρο «τρομοκρατία», και να μπει στην ουσία: να μιλήσει για τη βία, τις μορφές της, τα αποτελέσματά της και τις παρενέργειές της.

Βία και συναίνεση στην πολιτική

Θα ξεκινήσουμε από κάποιες κοινοτοπίες. Ξεχασμένες ίσως, αλλά κοινοτοπίες. Οπως ότι σε κάθε οργανωμένη κοινωνία οι άνθρωποι είναι άνισοι. Κι ότι η κοινωνία προσφεύγει στη βία και στη συναίνεση για να συνεχίσει να υπάρχει, και για να διατηρήσει τις συστατικές της ανισότητες.

Η αναλογία ανάμεσα στη βία και τη συναίνεση ποικίλλει. Σε προγενέστερες κοινωνίες με άκαμπτες ανισότητες, όταν η γέννηση σφράγιζε την κοινωνική θέση και τη μοίρα των ανθρώπων, και το μόνο που μπορούσε να προσμένει ένα φτωχός ήταν να γίνει υπηρέτης του άρχοντα αντί ζευγάς, η βία ήταν ο καθοριστικός παράγοντας. Η συναίνεση των απόκληρων ήταν άχρηστη, ο φόβος της βίας εξασφάλιζε την υποταγή τους. Κι όταν η ανισότητα γίνεται αδικαιολόγητη (όταν δεν υπάρχουν βάρβαροι επιδρομείς στον ορίζοντα ή όταν έχουν πια φύγει αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, και οι άρχοντες στάθηκαν ανίκανοι να τους αναχαιτίσουν) αλλά και δυσβάσταχτη, η απάντηση στη βία είναι πάλι βία, βία ανατρεπτική. Σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο: ληστρικές συμμορίες, αγροτικές εξεγέρσεις, θρησκευτικοί πόλεμοι. Η παγκόσμια ιστορία είναι μια αλυσίδα βίας: Η βία είναι η μαμή της Ιστορίας.

Στη σημερινή κοινωνία, οι ανισότητες δεν είναι ανυπέρβλητες. Η γέννηση δεν καθορίζει απόλυτα το μέλλον. Σε ατομικό επίπεδο υπάρχει η δυνατότητα κοινωνικής ανόδου, και η ύπαρξη αυτοδημιούργητων επιφανών συμπολιτών μας έρχεται κάθε τόσο να μας το υπενθυμίσει. Πράγμα που βέβαια δεν μειώνει τις ανισότητες σε γενικό επίπεδο: αντίθετα, τις συντηρεί και τις αναπαράγει· αν πολλοί ελπίζουν στην κοινωνική άνοδο, ελάχιστοι την πραγματοποιούν στο ορατό μέλλον. Ετσι, η κοινωνική ανισότητα, στο μέτρο που τροφοδοτεί την ελπίδα, μετατρέπεται από παράγοντα ανατροπής σε παράγοντα κοινωνικής συνοχής.

Επομένως, η συναίνεση έχει το προβάδισμα απέναντι στη βία. Που δεν σημαίνει βέβαια ότι η θεσμική βία της κοινωνίας εξαλείφεται. Ακόμα και στις «ομαλότερες» καταστάσεις (ό,τι κι αν αυτό σημαίνει) υπάρχει ένα επίπεδο βίας και καταναγκασμού ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες, που θεωρείται «φυσιολογικό», ιδίως όταν αυτή εξασκείται πάνω σε «στιγματισμένες» ομάδες (φυλακισμένοι, μειονότητες κ.ά.). Δεν υπάρχει είδηση για βίαιη συμπεριφορά αν δεν ξεπεραστούν κάποια όρια. Ορια απολύτως ασαφή και οπωσδήποτε όχι ανεξάρτητα από την ιδιότητα του παθόντος: άλλη έκταση παίρνει η κακομεταχείριση ενός μετανάστη και άλλη μιας παράνομης βίλας στο Λαγονήσι.

Εκτός όμως από αυτή την ενδημική μορφή βίας, που διατηρείται ακόμα και στις λαμπρότερεςς στιγμές συναίνεσης, υπάρχει και η συστηματική καλλιέργεια της βίας σε μορφή αποθηκευμένη. Για το μη τυχόν, και όχι μόνο. Οπλα, αέρια, συστήματα ανίχνευσης και παρακολούθησης, μηχανήματα και ζώα, σκύλοι και δελφίνια εξοπλίζουν στρατούς και αστυνομίες σ' όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Κι όταν παλιώσουν και αντικατασταθούν, πουλιούνται (ή και χαρίζονται) σε τριτοκοσμικούς. Κι άμα λάχει, αν προκύψει (ή αν προκληθεί) κρίση, χρησιμοποιούνται κιόλας. Ωστε να μην αμφισβητείται η υπεροχή των πολιτισμένων πάνω στους απολίτιστους. 'Η, αν χρειαστεί, πάνω στους πολιτισμένους ανταγωνιστές. Οπως είχε πει κι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τραϊανός, «αν θες ειρήνη προετοίμαζε τον πόλεμο».

Καταλήγουμε δηλαδή πάλι σε παράδοξο: ενώ η συναίνεση είναι γενικά επικρατέστερη απέναντι στη βία (τουλάχιστον στο εσωτερικό μιας κοινωνίας, αλλά όχι μόνον: η εξαγορά συνεργατών και η συντήρηση υποτελών συμμάχων εξασφαλίζουν ευρύτερες συναινέσεις) η βία μπορεί να φτάσει σε επίπεδα αποκαλυπτικής καταστροφής. Τα σύγχρονα όπλα μπορούν να αφανίσουν για αιώνες κάθε θηλαστικό του πλανήτη (για τις κατσαρίδες ή τις πεταλίδες δεν ξέρω), πράγμα που κανένας Ταμερλάνος ή Καλιγούλας δεν ήταν σε θέση να ονειρευτεί καν. Κι όμως η συναίνεση είναι πιο απαραίτητη παρά ποτέ για την επιβίωση του συστήματος. Και γι' αυτό το λόγο η εξουσία δεν αρκείται να δείξει τον εχθρό της, της χρειάζεται να τον σπιλώσει επιπλέον. Δεν αρκείται στο «φανατικοί μουσουλμάνοι», τόσο γιατί θελει και μουσουλμάνους συμμάχους, αλλά κι επειδή τη βολεύει να τσουβαλιάσει όλους τους εχθρούς της, μουσουλμάνους ή όχι, ως τρομοκράτες (έστω κι ως δυνάμει τρομοκράτες, ως εχθρούς της κοινωνίας στο σύνολό της.(...)

(...) Ομως, μπορούμε να διατυπώσουμε τον γενικό κανόνα: η ελπίδα και ο φόβος είναι ανασχετικοί παράγοντες για την εκδήλωση (ανατρεπτικής) βίας. Εξέγερση, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, εμφανίζεται όταν η οργή ή η απελπισία ξεπεράσουν τον φόβο.

Ελλάδα: εξάρθρωση της τρομοκρατίας και επικοινωνιακά κουκουλώματα

Καιρός να έρθουμε στα δικά μας. Εξετάζοντας αυτό που ονομάστηκε τρομοκρατία στην Ελλάδα, οφείλουμε να επισημάνουμε πρώτα απ' όλα μερικά προφανή γεγονότα που συνήθως αποσιωπούνται. Και πρώτα απ' όλα το ότι δεν υπάρχει καμιά σύγκριση του «εδώ» με το «έξω», ούτε στην έκταση ούτε στις μεθόδους ούτε στο επιδιωκόμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Πράγματι, ο αριθμός των νεκρών από το 1975 ώς σήμερα (ή ώς το 2002 που έγιναν οι συλλήψεις) με το ζόρι αγγίζει τους 30, ενώ συχνότατα ένα χτύπημα Τσετσένων, Βάσκων ή ισλαμιστών ξεπερνάει αυτό τον αριθμό. Επειτα, οι ανθρωποκτονίες αφορούν επιλεγμένους στόχους με συμβολικό χαρακτήρα και όχι μαζικούς στόχους τυφλών χτυπημάτων. Τρίτον, οι ενέργειες των μεν εντάσσονται σε μια στρατηγική φθοράς του αντιπάλου, στην εμπροσθοφυλακή ή στα μετόπισθεν, με πολιτική επιδίωξη την απόσυρσή του, άρα την απελευθέρωση της πατρίδας ή των ιερών τόπων· ενώ στα καθ' ημάς τέτοιο θέμα δεν υπάρχει: οι ενέργειες έχουν κυρίως συμβολικό-επικοινωνιακό χαρακτήρα.

Επόμενη διαπίστωση είναι ότι το κράτος εξάρθρωσε την «τρομοκρατία» όταν αυτή είχε ήδη ηττηθεί πολιτικά. Οι περισσότερες οργανώσεις ένοπλης βίας υπήρξαν εφήμερες. Απ' αυτές που είχαν διαχρονική παρουσία, ο ΕΛΑ είχε δηλώσει ότι σταματάει τη δράση του το 1995 έχοντας ήδη μειωμένη δραστηριότητα από καιρό. Και η Ε.Ο. 17Ν είχε σαφώς μειωμένη δράση τα τελευταία χρόνια, όπως δείχνουν και οι αριθμοί: ενώ η οργάνωση διέπραξε 23 ανθρωποκτονίες σε 27 χρόνια, δηλαδή σχεδόν μία το χρόνο, οι τελευταίες απέχουν τρία χρόνια μεταξύ τους (1994-1997-2000).(...)

(...)Η «τρομοκρατία», δηλαδή, είχε ήδη ηττηθεί πολιτικά όταν εξαρθρώθηκε το 2002 (φυσικά κανείς δεν ξέρει, και δεν μπορεί βάσιμα να επιχειρηματολογήσει, για το πόσο θα είχε ακόμα διαρκέσει -και ποια θα ήταν- η δράση της 17Ν αν δεν είχε σκάσει η μπόμπα στα χέρια του Ξηρού· το ότι το οπλόστασιό της ήταν ανέπαφο δεν σημαίνει ότι θα είχαμε έξαρση, γιατί ανέπαφο ήταν ήδη, κι όμως είχαμε κάθετη μείωση της δραστηριότητάς της για μια δεκαετία, και πλήρη έλλειψη ανθρωποκτονιών μετά τις συλλήψεις): ο εχθρός ήταν στο έδαφος και δεν απειλούσε το καθεστώς. (...)

Με αυτά υπόψη, οι θριαμβευτικοί διθύραμβοι για την εξάρθρωση της 17Ν φαίνονται σκέτες μεγαλοστομίες. Ενώ για τον ΕΛΑ δεν είναι παρά γελοιότητες, γελοιότητες τραγικές: άνθρωποι καταδικάστηκαν σε εξοντωτικές ποινές χωρίς στοιχεία, για λόγους σκοπιμότητας, για να χτυπηθεί μια οργάνωση που αποτελούσε ιστορικό παρελθόν: «πάει ο νεκρός στον πόλεμο, να ξανασκοτωθεί»...

(...) Συνέπεια των προηγούμενων είναι ότι η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» δεν ήταν μια πολιτική νίκη επί της «τρομοκρατίας», αλλά μια μάχη που δόθηκε σε επικοινωνιακό επίπεδο, με διπλό στόχο: προς τους εξωτερικούς μας προστάτες για να τους πείσει ότι είμαστε αξιόπιστοι σύμμαχοι, και προς τον ελληνικό λαό για να τον συσπειρώσει στο πλαίσιο της έννομης τάξης. Οι μεθοδεύσεις και οι τυμπανοκρουσίες είχαν και σαν παράπλευρο (ή μήπως επιδιωκόμενο;) αποτέλεσμα την αποσιώπηση κάθε ουσιαστικού (δηλαδή μη σεναριολογικού) προβληματισμού γύρω από την τρομοκρατία (δηλαδή τη βία εντός κοινωνίας). Διότι όταν η εξουσία δημιουργεί προκατασκευασμένους ενόχους και καταρρακώνει η ίδια τη νομιμότητα του πολιτεύματος, τα υπόλοιπα φαντάζουν ψιλά γράμματα(...)

(...) Μετά τη Μεταπολίτευση η ενδημική βία διατηρήθηκε· αυξήθηκε μάλιστα καθώς νομιμοποιήθηκαν οι διαδηλώσεις, ενώ τα πρόσωπα δεν άλλαξαν στους μηχανισμούς καταστολής. Λίγες εβδομάδες μετά την πτώση της χούντας ξανάγινε λόγος για βασανιστήρια από την Αστυνομία (στο Αλιβέρι). Χημικά και δακρυγόνα, συλλήψεις και κακοποιήσεις διαδηλωτών ξαναμπήκαν στην ημερήσια διάταξη. Υπήρξαν μέχρι και νεκροί σε διαδηλώσεις (Κουμής, Κανελλοπούλου), σε επιδρομές της Αστυνομίας σε σπίτι (Τσιρώνης), σε εκπυρσοκροτήσεις αστυνομικού όπλου (Καλτεζάς, ετών 17). Και πίσω απ' όλα, ορατή η απειλή νέας δικτατορίας -άσχετο αν δεν πραγματοποιήθηκε.

Σε αυτό το σκηνικό υπήρχαν δυνάμεις που είχαν ενεργοποιηθεί και ριζοσπαστικοποιηθεί από την εποχή της δικτατορίας, μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Ατομα που είχαν ιστορικά δικαιωθεί, σύμφωνα με την επίσημη φρασεολογία, αλλά που αισθάνονταν βαθιά ανικανοποίητα γιατί η αλλαγή που ήθελαν δεν ήταν αυτή που ήρθε. Ανθρωποι που έγιναν αριστεροί επειδή θέλησαν να αλλάξουν τη μοίρα τους, και που δεν εντάχθηκαν στη συντεταγμένη Αριστερά. Γιατί αυτοί δεν θέλησαν ή γιατί αυτή δεν μπόρεσε. (...)

Πράγματι, η συντεταγμένη Αριστερά είχε από καιρό παραιτηθεί από το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, όραμα που να καθορίζει τις πολιτικές της επιλογές, στρατηγικές ή τακτικές. Η βασική πολιτική της επιδίωξη ήταν να αναγνωριστούν οι αριστεροί σαν ισότιμοι πολίτες, κι αυτό είχε αρχίσει να υλοποιείται.

(...) Ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής, αυτό το δυναμικό κατακερματίστηκε σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες, ενώ άλλοι έμειναν ανένταχτοι. Κάποιοι πρέπει να σχημάτισαν τις οργανώσεις ένοπλης βίας, τις λεγόμενες τρομοκρατικές, ως απάντηση στη θεσμική βία. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου εκτίμηση.

Το ποιοι έκαναν αυτό το βήμα είναι θέμα ψυχολογίας, όχι πολιτικής. Διότι το πέρασμα στην πράξη έχει μια τελείως προσωπική διάσταση. Οσο κι αν επαναλαμβάνουν οι θεωρίες ότι η βία φέρνει βία, δεν μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια τη στιγμή που γίνεται αυτό. Διότι είναι θέμα απόφασης, και οι παράγοντες που την καθορίζουν αστάθμητοι. (...)

Πολιτική αποτίμηση των οργανώσεων ένοπλης βίας

(...) Μένει να εξετάσουμε την πολιτική διάσταση αυτών των οργανώσεων, το τι ήθελαν και τι κατάφεραν. Τόσο οι αναλύσεις της κοινωνίας όσο και οι οραματικοί πολιτικοί στόχοι δεν τις διαφοροποιούν αισθητά μέσα στο φάσμα της μαρξιστικής Αριστεράς. Αυτό που τις ξεχωρίζει, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, είναι η πρακτική τους, δηλαδή η χρήση της βίας. Και ο ρόλος που αποδίδουν σ' αυτή.

Η λογική τους είναι η λογική της παραδειγματικής πράξης: δείχνουμε στο λαό ότι ο εχθρός δεν είναι άτρωτος, ότι οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να οργανωθούν και να του καταφέρουν χτυπήματα και όταν αυτό γενικευθεί τότε μπορεί να γίνει η επανάσταση. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η άποψή τους: ένοπλη προπαγάνδα, όχι μόνο των όσων λένε, αλλά και των όσων κάνουν. Προφανώς θεωρούν ανέφικτη την ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό. Θεωρούν τον εαυτό τους κάτι σαν προκεχωρημένο φυλάκιο κάποιου μελλοντικού επαναστατικού στρατού που κάποτε θα δημιουργηθεί, χωρίς όμως να δηλώνουν ότι αποτελούν πρωτοπορία. Διεξάγουν έναν πόλεμο φθοράς στο σύστημα, αλλά η φθορά αυτή είναι αμελητέα (με αυτούς τους ρυθμούς θα χρειάζονταν χιλιάδες χρόνια για να σκοτώσουν όλους τους «κακούς»). Προσμένουν λοιπόν να αγκαλιαστούν κάποτε από το λαϊκό κίνημα, φροντίζουν οι ενέργειές τους να μην έρχονται σε αντιπαράθεση με τους μαζικούς αγώνες, έχοντας συχνές αναφορές σ' αυτούς, φροντίζουν το επίπεδο βίας που χρησιμοποιούν να μην ξεπερνάει κάποια όρια (κατά τη δική τους εκτίμηση), και δεν παραλείπουν να παρουσιάζουν απόψεις πάνω σε πολλά θέματα. Μ' άλλα λόγια, ασκούν πολιτική.

Οπως όμως είδαμε, η προσδοκία τους διαψεύστηκε. Επειτα από κάποια φάση πολλαπλασιασμού των οργανώσεων και των ενεργειών, ακολούθησε ύφεση και σχεδόν σιωπή. Μια ατυχία (η έκρηξη του Πειραιά) ήταν αρκετή για να εξαλείψει την τελευταία δραστήρια οργάνωση: ο Κουφοντίνας παραδόθηκε στις αρχές αναγνωρίζοντας την ήττα της 17Ν. Το παράδειγμά τους δεν γενικεύτηκε, ο λαός δεν τους ακολούθησε, η επανάσταση δεν έγινε. Το στοίχημα που είχαν βάλει με την Ιστορία το έχασαν.

Παρόλο όμως που έχασαν, το ίχνος τους στην Ιστορία το άφησαν. Ας δούμε ποιο ήταν αυτό, πέρα από τον πόνο στις οικογένειες των θυμάτων, τον πονοκέφαλο (αλλά και τις ευκαιρίες για μπίζνες ή για καριέρα) των διωκτικών αρχών, το τρίξιμο των δοντιών των Προστάτιδων Δυνάμεων και την πολιτική αμηχανία της επίσημης Αριστεράς. Πέρα από το αυτονόητο ότι χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα για την ενίσχυση των κατασταλτικών δυνάμεων και θεσμών (αυτονόητο, αλλά ισχνό: τόσο η 21η Απριλίου όσο και ο πόλεμος του Ιράκ δείχνουν ότι σε κρίσιμες περιστάσεις τα προσχήματα είναι άχρηστα).

Το κύριο χαρακτηριστικό ήταν ότι απέκτησαν όχι μιμητές, αλλά οπαδούς. Οι παραδειγματικές πράξεις δεν αποτέλεσαν τελικά παράδειγμα, αλλά θέαμα που κόλλαγε σε αρχέτυπα: Τσακιτζής, Ζορό, Ρομπέν των Δασών. Ανεξάρτητα από τις επαναστατικές τους προθέσεις, η κοινωνία του θεάματος τους τοποθέτησε στο ρόλο του τιμωρού εκδικητή που τους ταίριαζε γάντι. Εφ' όσον η πρακτική τους δεν γενικεύθηκε, μυθοποιήθηκαν. Κι ο τηλεθεατής λαός ήταν καταχαρούμενος που κάποιοι σκότωναν τους κακούς χωρίς να χρειαστεί ο ίδιος να βάψει τα χέρια του με αίμα, ούτε καν να σηκωθεί από την πολυθρόνα του. Μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας του αδύναμου ατόμου απέναντι στο παντοδύναμο κράτος, φαινόταν ανακουφιστικό κάποιοι ασύλληπτοι να καταρρακώνουν αυτή την παντοδυναμία και να γίνονται φρένο στους ισχυρούς. Και ο μύθος λειτούργησε και προς την αντίπερα όχθη: ενώ, με έναν νεκρό το χρόνο, ο κίνδυνος να χτυπηθεί κανείς από τους «τρομοκράτες» ήταν απειροελάχιστος σε σχέση με τον κίνδυνο τροχαίου, η απειλή έγινε αισθητή, μέχρι σημείου να υπάρξουν και επιτήδειοι «ασφαλιστές» για πρόληψη τρομοκρατικού χτυπήματος.

Γι' αυτό, εξάλλου, ήταν τόσο σημαντική η επικοινωνιακή πλευρά της εγχώριας αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας. Επρεπε να χτυπηθεί ένας μύθος, κι ο μύθος μόνο με μύθο χτυπιέται: όπως οι εκπεσόντες άγγελοι έγιναν διάβολοι, έτσι και η κοινωνία του θεάματος έδωσε στους τιμωρούς άλλο ρόλο, αυτόν του στυγερού δολοφόνου. Και σε γενικές γραμμές, πάλι χάρηκε ο τηλεθεατής λαός. Γιατί ο τηλεθεατής λαός δεν έχει υπερβολικές απαιτήσεις. Αρκεί η παράσταση να συνεχίζεται.

Εληξε λοιπόν η «τρομοκρατία» στην Ελλάδα; Προφανώς ναι, με τη μορφή που μέχρι τώρα ξέραμε. Ισως επειδή η Ελλάδα πλούτισε -ή μάλλον οι άλλοι φτώχυναν- κι αντί να εξάγει μετανάστες τώρα εισάγει. Βέβαια κανείς δεν εγγυάται τι θα γίνει αν η ενδημική θεσμική βία ξεπεράσει κάποια όρια. Κι αυτά τα όρια δεν τα καθορίζει κανένας αναλυτής, κανένας διανοούμενος, παρά μόνον το πετσί αυτών που υφίστανται τη βία.

Και δεν χρειάζεται βέβαια να θριαμβολογούμε για τη νίκη της κοινωνίας μας επί της τρομοκρατίας. Κανένα πρόβλημα δεν έλυσε αυτή η «νίκη», και προβλήματα υπάρχουν μπόλικα. Ούτε δικαιώθηκε η επίσημη Αριστερά επειδή επιβίωσε οργανωτικά, ενώ οι οργανώσεις ένοπλης βίας έσβησαν: γιατί σκοπός της Αριστεράς δεν είναι η επιβίωσή της, αλλά η αλλαγή της κοινωνίας. Ή μήπως όχι πια;


ΒΕΝΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
ang@math.ntua.gr


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/07/2005

Φάκελος "E": ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Ους ο δήμαρχος συνέζευξεν... άνθρωπος μη χωριζέτω». Σάλο και πληθώρα αντιδράσεων δημιούργησαν οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΝ, Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Η Εκκλησία αντέδρασε διά στόματος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμου, ο οποίος από τον άμβωνα της Αγίας Μαρίνας έκανε λόγο για «Σόδομα και Γόμορα», «αναισχυντία και ντροπή» και «θεσμοθέτησης της αμαρτίας». «Οσοι υποστηρίζουν τη νομιμοποίηση των σχέσεων των ομοφυλοφίλων είναι δήθεν προοδευτικοί. Οι ομοφυλόφιλοι διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση με ανομολόγητες πράξεις παρά την ανθρώπινη φύση», υποστήριξε.

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης παρερμήνευσε τις δηλώσεις του Αλέκου Αλαβάνου, αφού ούτε ο ίδιος, ούτε και η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος (ΟΛΚΕ) έκαναν λόγο ποτέ για θέσπιση θρησκευτικού γάμου. Το δικαίωμα των γκέι και των λεσβιών να κατοχυρώσουν τη συνύπαρξή τους είναι πλέον πραγματικότητα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και μόλις δύο χώρες εκτός Ελλάδος -Ιταλία και Πορτογαλία- δεν προβλέπουν κάτι σχετικό. Δικαιολογημένες βέβαια οι αντιδράσεις ορισμένων, οι οποίοι πιθανότατα χρειάζονται χρόνο και ενημέρωση για να κατανοήσουν ακριβώς τι εννοούμε όταν μιλάμε για «γάμο» μεταξύ δύο προσώπων του ιδίου φύλου και ποια είναι τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτόν.

Κεντρικά αιτήματα των γκέι και λεσβιακών ζευγαριών είναι η εξασφάλιση των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων που απολαμβάνουν τα ετερόφυλα ζευγάρια, αλλά και το δικαίωμα στη μητρότητα-πατρότητα. Σχετικός θεσμικός διάλογος ξεκίνησε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2004, με μια επιστολή της ΟΛΚΕ προς τον υπουργό Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα, για την επέκταση του πολιτικού γάμου σε ζευγάρια του ιδίου φύλου, συνεχίστηκε στην Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα αποτελέσματά του αναμένεται να είναι κοινοποιήσιμα το επόμενο φθινόπωρο.

Για το επίμαχο αυτό θέμα μιλούν στην Ε, ο πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, Στάμος Παπαστάμου, τα μέλη του Δ.Σ. της ΟΛΚΕ, Δημήτρης Τσαμπρούνης και Ευαγγελία Βλάμη, ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Βαλιανάτος και ο καθηγητής της Θεολογικής σχολής του Παν/μιου Αθηνών Γ. Φίλιας, ο οποίος ερμηνεύει την αρνητική στάση της εκκλησίας. Η ίδια η εκκλησία αρνήθηκε να πει κάτι περσσότερο. Το δικό του «σενάριο γάμου» μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου, παρουσιάζει ο ηθοποιός και σεναριογράφος Χάρης Ρώμας, ενώ από την πλευρά της Εκκλησίας οι εκπρόσωποι δεν ήθελαν να προσθέσουν τίποτε περισσότερο από την αρχική τους τοποθέτηση.

Ομοφυλοφίλων γάμοι: Ερχονται;

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2005

Green HydroGenerator

Ονομάζεται GH2 ή αλλιώς Green HydroGenerator και φέρει την υπογραφή μιας ελληνικής ομάδας επιστημόνων. Πρόκειται για μια συσκευή που παράγει υδρογόνο και υποκαθιστά το πετρέλαιο που χρησιμοποιείται για θέρμανση και για ηλεκτρισμό.

Yδρογόνο «made in Greece»

Tρομονόμος - εφιάλτης

Μια γεύση του ευρωπαϊκού μέλλοντος προσφέρει η βρετανική νομοθεσία, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται σταδιακά από το 2001 και μετά. Πέρα από τη διαβόητη πλέον «Επιχείρηση Κράτος», η Βρετανία έχει εφαρμόσει μια σειρά πρωτοφανών μέτρων:

* Εφαρμογή «ειδικών τεχνικών έρευνας» (παρακολούθηση τηλεφώνων, εγκατάσταση «κοριών» σε σπίτια, πληροφοριοδότες, μυστικοί πράκτορες και δωροδοκία για απόσπαση πληροφοριών). Τα αποτελέσματα αυτών των τεχνικών θα είναι «διαθέσιμα» σε υπηρεσίες εντός κι εκτός Ένωσης.

* Τα «προϊόντα» παρακολούθησης και πληροφοριών, ακόμη κι από άλλες υπηρεσίες μπορούν να παρουσιαστούν ως αποδείξεις στο δικαστήριο με προστασία των πηγών.

* Κατηγορίες εκ των προτέρων, με τις οποίες ενοχοποιούνται άνθρωποι πριν από την πραγματοποίηση τρομοκρατικής πράξης (διότι, για παράδειγμα, έγραψαν κάτι που μπορεί να εκληφθεί ως παρότρυνση σε τρομοκρατική πράξη).

* Καθεστώς ελέγχου. Άνθρωποι στους οποίους δεν έχει απαγγελθεί κατηγορία τίθενται επ' αόριστον σε κατ' οίκον περιορισμό, όπου παρακολουθούνται, δεν έχουν πρόσβαση σε κινητά ή e-mails, δεν έχουν δικαίωμα να εργάζονται, να έρχονται σε επαφή με όποιον θέλουν και είναι υποχρεωμένοι να δέχονται την έρευνα του σπιτιού τους όποτε θελήσει η αστυνομία. Μπορούν να διαμαρτυρηθούν, αλλά το δικαστήριο που θα κρίνει, θα λάβει την απόφασή του in camera, χωρίς την παρουσία του κατηγορουμένου ή δικηγόρων του. H διάρκεια του «καθεστώτος ελέγχου» είναι 12 μήνες, αλλά μπορεί η εντολή να ανανεωθεί μία ή περισσότερες φορές.

Περισσότερα: Τρομονόμος - εφιάλτης

Ενα ακόμη επεισόδιο στο οικο-δράμα που ζει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Nότος

" Όλη η Νότια Ευρώπη καίγεται - σύμφωνοι. Αλλά μόνο στην Ελλάδα οι πυρκαγιές δείχνουν αυτήν την προτίμηση στα περιαστικά δάση και στις περιοχές όπου η γη είναι ακριβή και αυθαιρετοκρατούμενη. Μόνο στην Ελλάδα, κάθε φορά που το μελτέμι φουντώνει τις φωτιές, όλων το μυαλό - και των αρμοδίων οι δηλώσεις - δείχνουν στουπιά, μηχανάκια, εμπρηστές. Μόνο στην Ελλάδα οι δηλώσεις των αρμοδίων - πάντα βαρύγδουπες: «H περιοχή κηρύσσεται αναδασωτέα, ούτε στρέμμα στους καταπατητές» - νερώνονται τόσο μέχρι να γίνουν διάταγμα στο χαρτί, απαλλάσσοντας κάθε φορά μεγάλα τμήματα του καμένου δάσους από τον ενοχλητικό δασικό τους χαρακτήρα. Και μόνο στην Ελλάδα είχαμε φέτος - χρονιά συναγερμού δασοπυρόσβεσης σε όλον τον ευρωπαϊκό Νότο - μείωση πόρων, μέσων και προσωπικού που αφιερώθηκαν στον σκοπό αυτό."γράφει στο Στην ολόμαυρη ράχη... ο Παύλος Τσίμας των ΝΕΩΝ.

22 εκατομμύρια οι «νομάδες της Αμερικής»

"Είκοσι δύο εκατομμύρια Αμερικανοί σε σύνολο πληθυσμού περίπου 277 εκατομμυρίων - σχεδόν το 8% - υπολογίζεται ότι ζουν σε τροχόσπιτα ή προκατασκευασμένα σπίτια. " διαβάζεις, ανάμεσα σε άλλα, στο άρθρο, Tο αμερικάνικο όνειρο «ζει» σε ένα τροχόσπιτο!, στα ΝΕΑ.

Τι συζητάμε?!

τι συζητάμε?! they hang homosexuals!

τι
συζητάμε?! they Murder homosexuals!

Αλήθεια ΤΙ συζητάμε?! Για το ποιός είναι πιο βάρβαρος; Πιο οπισθοδρομικός; Πιο πουριτανός; Πιο εγκληματίας;

"Μικρέ μου Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ"

Update: "τι συζητάμε?! σκοτώνουν αθώα παιδιά"

Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2005

IRA: Τέλος εποχής

Irish Republican Army

Κατασκευάζοντας Ιστορία
του Paul Greengrass

Η Δύση και η πίστη της!

Το θέμα (ξανα)άνοιξε από τον Νίκο Δήμου (Φεστιβάλ δεισιδαιμονίας) από τους Roosters, με αφορμή το δικό τους ποστ επανέρχεται και το ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ (... τις πίστεις μας) ενώ παρέμβαση-σχόλιο έκανε και ο NickTheCreek (Αριθμομαγειρέματα), ο mindstripper (Ποστ ανορθολογισμού (και δεισιδαιμονίας)), το ΣΠΙΤΑΚΙ.
Στην όλη συζήτηση και κυρίως στα σχόλια κάτω από αυτά τα ποστ επιχειρείται μια μονόπλευρη περιγραφή των Ελλήνων ως θρησκόληπτων, με έντονα μεταφυσικά «πιστεύω» τη στιγμή που το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί (ή πιο σωστά, αναζωπυρωθεί) σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο όπως σωστά αναφέρεται στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ. Κι αυτό, φυσικά, δεν είναι άσχετο με τις κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις…

Πραγματικά απορώ γιατί ορισμένα σχόλια επικεντρώνονται στη δεισιδαιμονία των Ελλήνων χωρίς να αναφέρουν ότι, για παράδειγμα:
  • Το 17% των Αμερικανών πιστεύει ότι πριν πεθάνουν θα έχει έρθει το «τέλος του κόσμου» και το 59% ότι στο κοντινό μέλλον θα επαληθευτούν οι προφητείες για το τέλος του κόσμου που συναντάμε στην "Αποκάλυψη" (δημοσκόπηση που έγινε για λογαριασμό του περιοδικού "Time" και του CNN).
  • Το 2000, όλοι οι υποψήφιοι για την προεδρία, με την εξαίρεση του Τζόζεφ Λίμπερμαν, έπρεπε να διακηρύξουν την πίστη τους στον Ιησού Χριστό.
  • Τις ρήσεις διαφόρων Αμερικανών παραγόντων για τις θρησκευτικές τάσεις του αμερικανού Προέδρου. Ορισμένες από αυτές:
    o “Ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα για την υποψηφιότητά του ήταν οι διδαχές της Βίβλου. Αισθάνεται ότι ο Θεός του μιλά” (Τόνι Έβανς, ευαγγελιστής, από τους “γκουρού” του προέδρου Μπους).
    o “Για να καταλάβει κανείς το κλίμα στον Λευκό Οίκο του Μπους, πρέπει να κατανοήσει την κυριαρχούσα θρησκευτική πίστη, τον σύγχρονο ευαγγελισμό” (Ντέιβιντ Φράρ, Εβραίος, συντάκτης των προεδρικών ομιλιών).
    o “Ο... Παντοδύναμος τοποθέτησε τον Μπους στην προεδρία και τον χρησιμοποιεί σαν σταυροφόρο “για να προωθήσει μια βιβλική άποψη για τον κόσμο” (Τομ Ντίλεϊ, βουλευτής).


    Ενώ για το ίδιο θέμα ο Σάμιουελ Χάντινγκτον είχε πει οτι: «Μία σειρά δημοσκοπήσεων μέτρησε την έκταση της θρησκευτικής πίστης σε δεκαεπτά χώρες, που τις βαθμολόγησε με ένα δείκτη θρησκευτικότητας: οι ΗΠΑ ήρθαν πρώτες με διαφορά, με βαθμό 1,7, έναντι 4,1 για την Ιρλανδία, 5,2 για τη Πολωνία, 5,9 για την Ιταλία, 11,6 για τη Βρετανία και μετά χώρισαν τη Γερμανία σε δυτική και ανατολική, με την πρώτη να βαθμολογείται με 12,1 και την ανατολική να έρχεται τελευταία με 16,3» προσθέτοντας ότι «Είναι φανερό πως ζούμε συνολικά μία επιστροφή της θρησκείας.»




    Σχετικά άρθρα, πόστ και έρευνες (ο κατάλογος θα εμπλουτίζεται σταδιακά):

    "Το Τέλος του Κόσμου πλησιάζει", λένε οι Αμερικανοί
    Η διπλή Δύση / των 'Αντονι Γκίντενς και Σάμιουελ Χάντινγκτον
    Η έκταση της θρησκευτικής πίστης σε δεκαεπτά χώρες
    Χωρισμένοι από τον πολιτισμό / του Πίτερ Σνάιντερ
    Η λογική των ψηφοφόρων στην επανεκλογή Μπούς...
    Η εμφάνιση ενός νέου μεσσιανισμού

Νεοφιλελεύθεροι κατά Φιλελευθέρων



Παράθεση άρθρου του Παναγιώτη Ήφαιστου σχετικά με τον Νεοφιλελευθερισμό


Η Ελλάδα στο στόχαστρο των αιθεροβαμόνων της «νέας μεταεθνικής εποχής»

"Τύπος της Κυριακής" 22.2.2004

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής διεθνών σχέσεων-στρατηγικών σπουδών, Πάντειον Πανεπιστήμιο,

www.ifestos.edu.gr


Η άλωση μιας ολόκληρης παράταξης.

Ανοίγματα ενός σοσιαλιστικού κόμματος προς τον φιλελευθερισμό είναι ένα πράγμα και άλλο η πρόχειρη κατάποση των υποπροϊόντων μιας μεταπρατικής ελληνικής εκδοχής ακραίων νεοφιλελεύθερων θεωρημάτων και συγκεχυμένων κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων. Είναι κατά το πλείστον οι φορείς ενός μέχρι πρόσφατα διάσπαρτου «συνονθυλεύματος κοσμοπολιτών» που κατάφερε σε μερικές μόνο μέρες να αιφνιδιάσει και να αλώσει τους κομματικούς μηχανισμούς ενός μεγάλου κομματικού σχηματισμού, να συσκοτίσει το πολιτικό τοπίο με την γνωστή «επικοινωνιακή καταιγίδα», να παραμυθιάσει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους και να εξοντώσει πολιτικά μια ολόκληρη στρατιά παραδοσιακών ηγετικών στελεχών. Οι επιλογές τους στην οικονομική πολιτική είναι λίγο-πολύ γνωστές και στα εξωτερικά ζητήματα περιγράφονται από θέσεις και απόψεις που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια υπέρ των επεμβάσεων στην Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και υπέρ της καταστολής της συλλογικής ελευθερίας των κυπρίων. Βασικά, οι θέσεις αυτές ενσαρκώνουν το πιο εξτρεμιστικό και αντιδραστικό ιδεολόγημα εξωτερικής πολιτικής των νεότερων χρόνων, τον νεοφιλελευθερισμό. Πρέπει εν τούτοις να τονιστεί ότι είναι ένα πράγμα ο νεοφιλελευθερισμός ως ηγεμονική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλο ο κοσμοπολίτικος νεοφιλελευθερισμός πολιτικών μεταπρατών που οδηγεί στην αποδυνάμωση των λιγότερο ισχυρών κρατών με αποτέλεσμα να καθίστανται εύκολη λεία ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.

Κατάληψη της εξουσίας από φορείς τέτοιων πολιτικών θέσεων δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για την ασφάλεια και τα ζωτικά συμφέροντα μιας χώρας. Υπό αυτό το πρίσμα ούτε αθώες ούτε χωρίς συνέπειες είναι οι πολιτικές ανακατατάξεις των τελευταίων εβδομάδων. Η ολιγωρία των παραδοσιακών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και η σύγχυση των ημερών προσφέρει την δυνατότητα να συσπειρωθούν και να οργανωθούν το σύνολο των αριστεροδεξιών φορέων νεοφιλελεύθερων και κοσμοπολίτικων παραδοχών. Έτσι, χωρίς έλεγχους και εξισορροπήσεις στήνεται κυριολεκτικά στο πόδι μια επίδοξη εξουσία χωρίς βάσιμες πολιτικές ιδέες, χωρίς πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής και κυρίως χωρίς κάποια επαληθεύσιμη ιδέα ή όραμα για την θέση και τον ρόλο της χώρας στις διεθνείς σχέσεις (παρά μόνο γενικόλογες συνταγές, τις ίδιες στην βάση των οποίων αυτή τη στιγμή διχοτομείται Κύπρος). Οι πλέον αξιοθρήνητοι συνοδοιπόροι αυτού του θεάτρου του παραλόγου, πάντως, είναι τα ιστορικά κομματικά στελέχη που γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνουν όλα αυτά αλλά για ανερμήνευτους μέχρι στιγμής λόγους χειροκροτούν αμήχανα, εκλογικεύουν ασύστολα γελοιοποιώντας τους εαυτούς τους, χαζοχαρούμενα διανοίγουν τον δρόμο στον δικό τους προαναγγελθέντα πολιτικό αποκεφαλισμό και διευκολύνουν έτσι την ολοκληρωτική άλωση μιας μεγάλης ιστορικής παράταξης.


Σκιαγράφηση της φιλελεύθερης παράδοσης και σύγκριση με τον νεοφιλελευθερισμό

Ποιες είναι όμως οι διαφορές μεταξύ φιλελευθέρων και νεοφιλελεύθερων;
Συντομογραφικά, μεταξύ άλλων, κλασικές αρχές του φιλελευθερισμού είναι:
α) οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι και εξισορροπήσεις ως προϋπόθεση συλλογικού ορθολογισμού, κοινωνικής ισορροπίας και κοινωνικής σταθερότητας,
β) η ανεκτικότητα, ο πλουραλισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα ως προϋποθέσεις πολιτισμένων ενδοκρατικών σχέσεων,
γ) ο ανταγωνισμός ως προϋπόθεση οικονομικού ορθολογισμού, οικονομικής αποτελεσματικότητας και ίσων ευκαιριών,
δ) η αρχή της πλειοψηφίας ως προϋπόθεση δημοκρατίας,
ε) η κοινωνική αλληλεγγύη ως προϋπόθεση συλλογικής πολιτικής συνύπαρξης και
στ) η διασφάλιση της ιδιοκτησίας ως θεμέλιο της ελεύθερης αγοράς.

Επιπλέον, σ’ όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες θεωρείται ότι το κοινωνικοπολιτικό οικοδόμημα στέκεται σε στέρεα-υγιή θεμέλια όταν οικοδομούνται διαρκώς η φιλοπατρία και το εθνικό αίσθημα. Το ισχυρό έθνος-κράτος, εξάλλου, θεωρείται θεσμός ελευθερίας και η κρατική κυριαρχία το καθεστώς διεθνούς δικαίου και η προϋπόθεση ειρηνικών και ισόρροπων συναλλαγών μεταξύ των κρατών. Στην πράξη, όμως, υπάρχουν πολλά προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα, σε μερικές ισχυρές δυνάμεις με προεξάρχων σήμερα παράδειγμα τις ΗΠΑ –εθνικές αξίες, για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία, όπως αυτά είναι αντιληπτά στην Αμερική–, εκλογικεύονται ως οικουμενικές δήθεν και κοσμοπολίτικες αξίες με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος κύριοι εκπρόσωποι των οποίων είναι όσοι ασπάζονται τις νεοφιλελεύθερες ιδέες εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για αυτό που οι «πολιτικοί ρεαλιστές» (οι προοδευτικοί δηλαδή διεθνολόγοι) ονομάζουν διεθνοφασισμό και διεθνοσοβινισμό στις διεθνείς σχέσεις. Αντίστροφα, στα αδύναμα και ιδεολογικά ασθενή κράτη αριστερά και δεξιά κοσμοπολίτικα ιδεολογήματα –βασικά λειτουργώντας μεταπρατικά ως ιδεολογικά υποπροϊόντα του νεοφιλελευθερισμού–, συνειδητά ή ασυνείδητα μερικοί υιοθετούν στάσεις και συμπεριφορές που εξυπηρετούν τις πιο πάνω αξιώσεις ηγεμονικής ισχύος.

Συνοψίζουμε:

1ον) Ο φιλελευθερισμός είναι βάση λειτουργίας των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.
2ον) Ο νεοφιλελευθερισμός είναι το ιδεολόγημα –ταυτόχρονα κοσμοπολίτικο και ηγεμονικό– που εκδηλώνεται ως αξίωση ηγεμονικής ισχύος.
3ον) Στα ασθενή-αδύναμα κράτη τα πιο ακραία υποπροϊόντα του νεοφιλελευθερισμού και του κοσμοπολίτικου αναρχοαριστερού χώρου συγκλίνουν –συνήθως με μανδύα υποκριτικά, ωραιοποιημένα ή κενού περιεχομένου συνθήματα όπως «νέα εποχή», «παγκόσμια κοινωνία» και μεταεθνική εποχή– με σκοπό α) να υποβαθμίσουν και ενίοτε να καταπολεμήσουν τον θεσμό ελευθερίας του έθνους-κράτους και την αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας, β) να καταπολεμήσουν τις ιστορικές παραδόσεις, γ) να υποεκτιμήσουν τον ρόλο των συνόρων και της κρατικής κυριαρχίας στην διεθνή πολιτική, δ) να υπονομεύσουν κάθε ιδέα αντίστασης στον ηγεμονισμό-αναθεωρητισμό και ε) να σχετικοποιήσουν την ανάγκη ανάπτυξης ισόρροπων σχέσεων με τις ισχυρότερες δυνάμεις με μουρμουρητά που υπονοούν πως είναι πεπρωμένο τα λιγότερο ισχυρά κράτη να υποτάσσονται στα πιο ισχυρά. Αυτές οι ιδεολογικές διαστροφές σε ασθενείς κοινωνίες συνήθως συνοδεύονται από ασυναρτησίες και εξτρεμιστικές θέσεις που ακόμη και οι πιο ακραίοι αμερικανοί νεοφιλελεύθεροι δεν θα τολμούσαν να εκστομίσουν.

Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2005

ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ

Αθήνα, 22/7/2005

Ούτε και σήμερα το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ συγκροτήθηκε σε σώμα, ενώ συμπληρώνονται έξι ολόκληρες εβδομάδες από την εκλογή του!

Με ηθικού τύπου επιχειρήματα ο συν. Π. Σόμπολος -που έχει και την ευθύνη της σύγκλησης του Δ.Σ και προεδρεύει των σχετικών με την εκλογή Προεδρείου συνεδριάσεων- και με τη συμφωνία των παρισταμένων μελών του Δ.Σ οι οποίοι εκπροσωπούν τις παρατάξεις «Μαχόμενη Δημοσιογραφία», «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων» και «Αδέσμευτοι Δημοσιογράφοι», αποφάσισαν την παράταση της επικίνδυνης πλέον για τον κλάδο εκκρεμότητας.

Αν και τυπικά και ουσιαστικά υπήρχαν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις για να οδηγηθεί επιτέλους η Ενωση σε λύση, ώστε «να μην καταντήσει ΕΦΕΕ», με παρόντα οκτώ μέλη του Δ.Σ που εκπροσωπούσαν όλες τις παρατάξεις τις οποίες οι συνάδελφοι εξέλεξαν στις εκλογές τις 8ης και 9ης Ιουνίου 2005, υιοθετήθηκε η έωλη άποψη ότι «δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εφόσον δεν είναι παρόντα και τα έντεκα μέλη του Δ.Σ». Παρότι υπάρχει έγγραφη γνωμοδότηση της νομικής υπηρεσίας της ΕΣΗΕΑ ότι η εκλογή προεδρείου μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και με έξι παρόντα μέλη του Δ.Σ. Και σαν να μη θυμάται κανείς στην ΕΣΗΕΑ ότι το 2003 ομόφωνα το τότε Δ.Σ εξέλεξε αναλογικό αντιπροσωπευτικό προεδρείο με εννέα παρόντα μέλη. Λες και δεν θα μπορούσαν οι παριστάμενοι σήμερα να πάρουν τηλεφωνικά έστω τη γνώμη των απόντων συναδέλφων, αν οι ίδιοι είχαν την βούληση να καταλήξουν σε ομόφωνη απόφαση συγκρότησης του αντιπροσωπευτικού προεδρείου.

Οι τρεις σύμβουλοι της «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ - ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ», μάταια επέμεναν και σήμερα ότι δεν μπορεί το σωματείο να παραμένει ακέφαλο όταν έχει ξεσπάσει ανοιχτά πλέον η κρίση στο χώρο της Ενημέρωσης με οδυνηρές συνέπειες για το ψωμί και την αξιοπρέπεια πολλών εκατοντάδων συναδέλφων. Σε ώτα μη ακουόντων έπεσε και σήμερα στο κενό η πρότασή μας, η μόνη πρόταση που από την επόμενη μέρα των εκλογών δημόσια υποστηρίζουμε και που θα μπορούσε μέσα σε πέντε λεπτά να άρει το αδιέξοδο, και με βάση την ετυμηγορία της κάλπης να συγκροτηθεί αντιπροσωπευτικό-αναλογικό προεδρείο.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Γίνεται φανερό ότι ορισμένοι κύκλοι μέσα και έξω από την ΕΣΗΕΑ δεν θέλουν να αποδεχθούν την καθαρή θέση της «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ - ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ», και με διάφορα και αντιφατικά μεταξύ τους, προσχήματα συντηρούν το αδιέξοδο.
Αναρωτηθείτε ποιούς συμφέρει αυτή η μεθόδευση.

«ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ - ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ»

http://www.activemedia.gr/feature_view.asp?did=320

http://www.activemedia.gr/

Παρασκευή, Ιουλίου 08, 2005

Τα ελληνικά μπλογκ και η σφαγή του Λονδίνου

Διαβάστε (η συλλογή έγινε απο τον ονειρος ) : Wikinews, London blast blogging, Progressive Aspects of design, A Kontrario, LemmyCaution, netpen, Cine Blog, nootropia, Old Boy, NickTheCreek (1, 2, 3, 4), Διπλωματικός Λαθρεπιβάτης, Σπιτάκι, J95 (1, 2), phantasmak (1, 2, 3), digital-era, b r e a t h e, A Kontrario, Νικόλας, Θοδωρής Γούτας, Παναγιώτης Βρυώνης, mindstripper, open, in.site.rs, Gloria Mundi, Πέτρος Δημητρόπουλος, words attack, kukuzelis, Psilikatzou, Καραφλός Μετανάστης, street stories

Απο τις πιο ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές συζητήσεις αυτή που άνοιξε κάτω απο το Post του Old Boy.

Και τα ελληνικά ΜΜΕ:

ΤΑ ΝΕΑ

ΦΡΙΚΗ στο Λονδίνο
Το λεωφορείο έμοιαζε σαν κουτί με σαρδέλες
Σύννεφο τρόμου στην Ευρώπη
ΑΙΧΜΕΣ Πέρα από τη βία
Ζακ Ρογκ: Δεν ήταν χτύπημα κατά των Αγώνων
«Έχασα το τρένο για λίγα λεπτά...»
ΑΙΧΜΕΣ Καμία ανοχή
Μαζικές πωλήσεις μετοχών στις ευρωπαϊκές αγορές
Αντίδραση με σχέδιο του... 2004!
Συναγερμός και στο Μετρό της Αθήνας
Oι εκρήξεις «διέλυσαν» τους «8»
Ανακοίνωσε ότι εκτέλεσε τον Αιγύπτιο πρεσβευτή στο Ιράκ
Σε έξαρση η τρομοκρατία
ΡΙΠΕΣ Αλληλεγγύη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


Δεύτερο κύμα τρομοκρατίας στην Eυρώπη
O Mαραθώνιος του Tρόμου
Tο περίμεναν με μειωμένη επιφυλακή...
H αιματοβαμμένη δράση της Aλ Kάιντα
Tα νέα πάγωσαν τους ισχυρότερους της Γης
Σε «ασφαλή καταφύγια» στράφηκαν οι επενδυτές
Ψυχραιμία, ενημέρωση και ο ηγέτης στη θέση του
Eυρώπη και HΠA δεν κρύβουν τον φόβο τους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο
Το αίμα των λαών στα κεφάλια σας (Σύνοδος G8)

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2005

Ειδικός τηλεφωνικός αριθμός από το ΥΠΕΞ για τους Έλληνες του Λονδίνου

LONDON, England (CNN) -- Near simultaneous explosions rocked the London Underground network and three buses at the morning rush hour, police said, causing fatalities and prompting officials to shut down the entire underground transport network.


Να δεις που είχανε έτοιμες τις βόμβες και σε Παρίσι και σε Μαδρίτι και όποια θα έπαιρνε τους Ολυμπιακούς...
ΜΠΟΥΜ!!!


update: Ειδικός τηλεφωνικός αριθμός από το ΥΠΕΞ για τους Έλληνες του Λονδίνου
Πληροφορίες στους αριθμούς:
0044 207 727 7570, 0044 207 313 5623 και 0044 207 313 5626
(ΜΟΝΟΝ αν υπάρχει πραγματική ανάγκη)

Συμπαράσταση στους συναδέλφους


Αντιγράφω απο το στης Βουλής τα έδρανα :

"Δύσκολες ημέρες περνάνε αρκετοί συνάδελφοί μας. Εφημερίδες και ραδιοσταθμοί ανακοινώνουν "οικονομικά προβλήματα". Δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες των εφημερίδων "Απογευματινή", "Μακεδονία", "Απόφαση", των ραδιοσταθμών "Φλας" και "Πλάνετ" αλλά και σε κάθε συνάδελφο που αντιμετωπίζει εργασιακά προβλήματα ("Φλας-διαδίκτυο", "Σμαρτ", "Κοσμόπολις" κλπ). Ζητούμε την εγρήγορση του σωματείου μας. Δεν ωφελεί κανένα η καθυστέρηση συγκρότησης σε σώμα του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.-"

Για το τελευταίο θέμα της συγκρότησης σε σώμα του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, αναδημοσιεύω σχετική επιστολή της «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ-ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ»:

"Αθήνα 6 Ιουλίου 2005
Προς τον Πάνο Σόμπολο
Κοινοποίηση: προς όλα τα μέλη του νέου Δ.Σ και του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ
Αγαπητέ συνάδελφε,
Μετά την τρίτη άγονη συνεδρίαση για τη συγκρότηση προεδρείου
του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, έχουν περάσει 13 ημέρες χωρίς να μας
απευθύνεις νέα πρόσκληση για να συνεδριάσουμε. Γνωρίζεις τα
κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος με έμφαση αυτή την
περίοδο στον Flash, Flash gr. Πλάνετ, Smart, Cosmopolis και
τις εφημερίδες Μακεδονία, Απόφαση, Νίκη κ.α.
Η διαχείριση τους από το απερχόμενο Δ.Σ, ως αναγκαστική λύση
δεν μπορεί να συνεχισθεί επ' άπειρον καθώς εκτός των άλλων η
προηγούμενη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ δεν λογοδοτεί για τους
χειρισμούς της στη Γενική Συνέλευση.
Ζητάμε να προσκαλέσεις αμέσως τα μέλη του νεοεκλεγέντος Δ.Σ
προκειμένου να συγκροτηθεί επιτέλους σε σώμα. Αν κρίνεις ότι
οι προσπάθειες σου δεν καρποφορούν, οφείλεις να ακολουθήσεις
τη διαδικασία που επιλέχθηκε για τη συγκρότηση του
προηγούμενου Δ.Σ, το καλοκαίρι του 2003, δηλαδή να
παραχωρήσεις τη θέση σου στον δεύτερο πλειοψηφήσαντα σύμβουλο.
(Σου επισυνάπτουμε τη σχετική γνωμοδότηση της νομικής
υπηρεσίας, της 2ας Ιουλίου 2003)
Ηδη έχεις καθυστερήσει αδικαιολόγητα τη διαδικασία και θα
έχεις την ευθύνη για κάθε περαιτέρω εμπλοκή κι ό,τι αυτή
συνεπάγεται για τον κλάδο.

Συναδελφικά,
Οι σύμβουλοι της «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ-ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ»

Παντελής Μπουκάλας
Φανή Πετραλιά
Δημήτρης Τρίμης

http://www.activemedia.gr/

Judith Miller, δημοσιογράφος των NY Times


Η συνείδηση της "δεν βολεύεται" σε φυλακές
Παρωδία Ελευθεροτυπίας
Δικαιώματα δημοσιογράφων

(Χωρίς να εξισώνω ή να απαλύνω, δεν είναι ΜΟΝΟ στην Κούβα (φίλε Θοδωρή!) που διώκονται δημοσιογράφοι)

Τα πράγματα δεν είναι ποτέ ή άσπρα ή μαύρα. Συνήθως είναι κάτι ενδιάμεσο πιο κοντά στο ένα ή στο άλλο. Οποιος βιάζεται (εκτός από το να σκοντάφτει) κάνει λάθη που αύριο θα τα βρει μπροστά του και μετά θα ψάχνεται δίχως να μπορεί να βρει την αιτία σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Ετσι κι εδώ…
Στα δύσκολα και στο περίπλοκα δοκιμάζεται η αντίληψή μας…
Όταν, για παράδειγμα, ο Βενιζέλος ψήφιζε το περίφημο «Ιδιώνυμο» για να χτυπήσει την αυθαιρεσία των αντιπάλων του, Βασιλικών, ποιος να φανταζόταν ότι ο ίδιος νόμος θα έστελνε χιλιάδες αριστερούς στις φυλακές και στις εξορίες μετά από χρόνια…

Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2005

When Morpheus Comes

Just as the Matrix offered a pleasant fiction to humans in exchange for their subordination to the machine world, American society offers such an "opiate to the masses", in a variety of forms through a variety of channels. When Morpheus presented Neo with a choice between the red pill, which would lift the veil of illusion provided by the Matrix, and the blue pill, which would enable Neo to maintain the comfort of his illusory life, Neo went with red. Like others before him, Neo chose reality, complete with its harshness and challenges. However, this choice enabled him to shed the smothering comfort of the soul-engulfing Matrix...

Περισσότερα: When Morpheus Comes

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005

Σουηδία: παράδειγμα μοντέλου οικονομίας

Οι Σουηδοί καταφέρνουν να ελκύουν τα βλέμματα Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών: από τους Βρετανούς Εργατικούς και τις πρόσφατες εκλογές τους, τους Γερμανούς υπεύθυνους στο υπουργείο Παιδείας, μέχρι το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η κριτική του μοντέλου από φιλελεύθερα αμερικανικά ινστιτούτα δεν φαίνεται να αφορά τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Πώς όμως συνεχίζουν να τα καταφέρνουν σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο που ισοπεδώνει τα πάντα;

Η Σουηδία παραμένει προσκολλημένη στο μοντέλο της υψηλής φορολόγησης, των υψηλών κοινωνικών δαπανών στα πλαίσια του κοινωνικού κράτους. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, ποσοστό ανεργίας στο 4% και πλεονασματικοί προϋπολογισμοί, συνοδεύουν «βελούδινες» συνθήκες εργασίας και το πιο οργανωμένο καθεστώς εργατικής προστασίας και νομοθεσίας.

Στη Σουηδία η κοινωνική κινητικότητα είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο, η κατανομή του εισοδήματος είναι από τις πλέον εξισορροπημένες και δίκαιες βάσει μιας προοδευτικής φορολογικής κλίμακας και μιας απέχθειας προς τους προκλητικά υψηλούς μισθούς στελεχών εταιρειών.

Ο συνδυασμός υψηλής παραγωγής, υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και εξειδίκευσης, αναγκάζουν εγχώριες εταιρείες όπως τη Volvo και την Ericsson να παραμένουν στη χώρα. Κι όχι μόνο αυτό: μεγάλες ξένες εταιρείες επενδύουν στη Σουηδία.

Οι Σουηδοί ξοδεύουνε, φορολογούνται και, τελικά, ευημερούνε. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δεν λένε κάτι διαφορετικό. Οι στατιστικές αναλύσεις αποδεικνύουν τα ίδια.

Η βαθιά πίστη στη δικαιοσύνη είναι μέρος της ανατροφής των Σουηδών. Μόνο δίκαιες κοινωνίες μπορούν να είναι ταυτόχρονα και δυναμικές. Το μυστικό στην σοσιαλδημοκρατική σκέψη είναι το βάρος που δίνεται στην ανατροφή των παιδιών. Από νωρίς αποθαρρύνονται φυλετικές και ταξικές διαφορές. Το δίχτυ προστασίας αγκαλιάζει, χωρίς να πνίγει, τους Σουηδούς από την ηλικία του ενός (1) έτους.

Ο γονείς παίρνουν άδεια πατρότητας και μητρότητας για 18 μήνες (!) με ύψος αποδοχών στο 80% του μισθού τους. Και κάθε παιδί δικαιούται καθημερινής φροντίδας σε παιδικό σταθμό μόλις γίνει 18 μηνών. Εικόνα από Σοβιετική Ένωση; Μάλλον από το μέλλον: κάθε εργαζόμενος σε παιδικό σταθμό διαθέτει πτυχίο Πανεπιστημίου Παιδαγωγικής κατεύθυνσης.

Μόνο το 3% των παιδιών στη Σουηδία είναι φτωχά. Η άσκηση βίας σε παιδιά απαγορεύτηκε πριν 30 χρόνια. Και οι ρυθμοί γεννήσεων αυξάνονται. Ε ναι, τέτοιες κοινωνίες παράγουν ανάπτυξη η οποία δεν βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον άκριτο ανταγωνισμό της αγοράς, αλλά σε έναν συνδυασμό υγιούς εμπορικού ανταγωνισμού και καλλιέργειας εμπιστοσύνης και επένδυσης στο κοινωνικό κεφάλαιο.

Οι όποιες "συντηρητικές" προτάσεις από κόμματα για μείωση των φόρων στη Σουηδία απλά έπεσαν στο κενό. Εξάλλου οι συντηρητικοί Με τη μεσαία τάξη στο τιμόνι, η ασφάλεια που παρέχει η κοινωνία θέτει εγγυήσεις για τις αλλαγές οι οποίες απαιτούνται στην παγκοσμιοποιημένη αγορά. Κοινό πιστέυω είναι ότι η ανασφάλεια θέτει τους εργαζόμενους σε άμυνα. Παρέχοντας ασφάλεια επιτυγχάνεται συνεργασία μεταξύ των κοινωνικών φορέων, των εργαζόμενων, του κράτους, των επιχειρηματιών.

Ωστόσο, όπως σε κάθε κοινωνία, έτσι και σε αυτή της Σουηδίας, οι πολίτες ασκούν κριτική. Απαιτούν βελτιώσεις στις παρεχόμενες υπηρεσίες του κράτους, αύξηση των δασκάλων στα σχολεία, των παροχών σε περιοχές που κατοικούν μετανάστες. Ζητούν αλλαγές για την αντιμετώπιση των αναγκών μερίδας πληθυμού που γερνάει.

Οφείλουμε να εξετάσουμε προσεκτικότερα την προοπτική έμπνευσής μας από το σουηδικό οικονομικό μοντέλο προσαρμόζοντάς το στα δεδομένα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, μιας κοινωνίας που βασίζεται στη γνώση και τη δικαιοσύνη.

Υ.Γ. Το αρχικό κείμενο με τίτλο "Η βαθιά υπόκλιση στο σουηδικό κοινωνικό μοντέλο" τροποποιήθηκε και εμπλουτίστηκε για το ::::OPEN:::: μετά από σχετικά σχόλια που έλαβα.