Το :::open::: μεταφέρθηκε στο OpenMag

ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΜΕ!!!

Είμαστε πλέον εδώ http://www.openmag.gr/ και σας περιμένουμε!

Μικρόπολις - Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία

---

Μικρόπολις - Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία

Βενιζέλου & Β.Ηρακλείου 18, Θεσσαλονίκη

www.micropolis-socialspace.blogspot.com

Ένα κτίριο στη γωνία Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18 άνοιξε. Άνοιξε στην πόλη. Ένα κτίριο, μικρογραφία της πόλης που θέλουμε, ένας κοινωνικός χώρος για την ελευθερία που θέλουμε. Ήρθαμε εδώ άνθρωποι που είχαμε συναντηθεί και νωρίτερα, και άλλοι που βρεθήκαμε μετά. Για να συλλειτουργήσουμε έναν χώρο που να καλύπτει τις ανάγκες μας, αλλά και τις ανάγκες όσων δεν έχουν πρόσωπο και φωνή. Για να μιλήσουμε σε πρώτο πρόσωπο, ενικό και πληθυντικό συγχρόνως.

Για να φτιάξουμε στιγμές από το μέλλον

Όχι από το μέλλον έτσι αόριστα, ούτε από το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Στιγμές από το μέλλον όπου οι άνθρωποι δεν θα λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα, αλλά με γνώμονα την κοινωνική αλληλεγγύη και προσφορά. Στιγμές και καταστάσεις ανθρώπων που καλύπτουν τις ανάγκες τους εκφράζοντας τη δημιουργικότητά τους και αναλαμβάνουν ευθύνες αυτοδεσμευόμενοι απέναντι στον κοινωνικό τους περίγυρο – καταστάσεις που θέλουν να διαγράψουν για πάντα τους καταναγκασμούς της πείνας, της βίας ή του αποκλεισμού. Αυτό θεωρούμε ότι υπηρετούν και οι δομές της αυτοδιαχείρισης, αυτόνομες και αντιιεραρχικές: την έμπρακτη αντίθεση στη μισαλλοδοξία, τον κοινοβουλευτισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον πόλεμο, τη θρησκεία, την κυριαρχία, την εκμετάλλευση.

Για να δώσουμε χώρο στην ελευθερία

Στον κοινωνικό χώρο Μικρόπολις λειτουργούν (ή θα λειτουργήσουν) αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο / μπαρ / χώρος συναυλιών, παιδότοπος συνδιαχειριζόμενος από παιδιά, γονείς και παιδαγωγούς, αίθουσα υπολογιστών για την ελεύθερη πρόσβαση στο internet και τη διενέργεια μαθημάτων, αίθουσα εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη / αναγνωστήριο, ομάδα προβολών, συνεργατική τροφίμων…
Όλες αυτές οι λειτουργίες υπάρχουν χάρη στο ενδιαφέρον των ανθρώπων που μέχρι τώρα συμμετέχουμε, και είναι αφενός αντιεμπορευματικές, με την έννοια πως οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή αποσκοπεί αποκλειστικά στη συντήρηση και ανάπτυξη του χώρου και των δραστηριοτήτων του, και αφετέρου αντιιεραρχικές, καθώς όλα τα άτομα συμμετέχουν και συναποφασίζουν ισότιμα, χωρίς αρχηγούς, αναθέσεις και αντιπροσωπεύσεις. Η γενική συνέλευση του χώρου λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, είναι ανοιχτή (τόσο σε άτομα όσο και σε νέες ιδέες και πρωτοβουλίες δραστηριοτήτων) και διαχειριστική (αποφασίζει για την εσωτερική λειτουργία και τις εκδηλώσεις του χώρου). Δεν είναι ούτε θέλει να γίνει πολιτική ομάδα.

Για να πραγματώσουμε την άμεση δημοκρατία

Ο κοινωνικός χώρος Μικρόπολις συνδέεται άμεσα με την εξέγερση του Δεκέμβρη. Το έναυσμα για τη δημιουργία του δόθηκε μέσα στην κατειλημμένη τότε σχολή θεάτρου. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν όσα έδειξαν οι τηλεοράσεις, ήταν πρωτίστως όσα είδαμε με τα μάτια μας και όσα μας έμειναν σαν βιώματα: από την οργή και τις βίαιες συγκρούσεις μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις, τη συνδιαχείριση και τη συνύπαρξη στους δημόσιους χώρους και τους χώρους του κινήματος. Ήταν η συμπύκνωση, και η υπέρβαση συγχρόνως, αγώνων δεκαετιών, κι αποτελεί παρακαταθήκη που θέλουμε να μας θυμίζει πάντα ότι η αξιοπρέπεια και η ζωή δεν έχουν ανάγκη από κανέναν πρωτοπόρο καθοδηγητή για να μπορούν να αντιπαλεύουν τον παρόντα θάνατο. Μέσα στην κατειλημμένη σχολή θεάτρου αναγνωρίσαμε πως πρέπει να μάθουμε να διαλεγόμαστε με σεβασμό στις διαφωνίες, και συνειδητοποιήσαμε πως με όλη τη διαφορετικότητά μας μπορούμε να συλλειτουργήσουμε και να ορίσουμε εμείς τη ζωή μας, χωρίς να χρειαζόμαστε κανέναν αρχηγό. Έτσι, έγινε πεποίθηση όλων μας πως το μέλλον μας δεν μπορεί να είναι οι εκλογές, τα σκάνδαλα και η χρεοκοπημένη δημοκρατία, αλλά η Άμεση Δημοκρατία, η Αλληλεγγύη και η Ελευθερία. Η πραγμάτωση αυτών των αξιών, η διάχυσή τους έξω από τους προσφιλείς τους κύκλους, χαράζει και το «δρόμο» αυτού του κοινωνικού χώρου.

Για να κοινωνικοποιήσουμε την αντιεξουσία

Όσες και όσοι πήραμε την πρωτοβουλία και την ευθύνη για τη δημιουργία αυτού του χώρου φανταζόμαστε έναν κόσμο αλλιώτικο από τον σημερινό. Γνωρίζουμε όμως ότι δεν γεννηθήκαμε μέσα σε αυτόν. Κι έχουμε ακόμη την πικρή γνώση ότι ζούμε σε δίσεκτους καιρούς: Η κυριαρχία προσπαθεί να αντεπιτεθεί μετά τον Δεκέμβρη, να εντείνει τη συκοφαντία, τον έλεγχο και την καταστολή, να καλλιεργήσει τον ρατσισμό και την απαξίωση ανθρώπων που φτάνουν κυνηγημένοι ως εδώ, να περιστείλει το ανθρώπινο. Κι όλα αυτά μέσα σε συνθήκες μιας γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, που θέλουν να μετατρέψουν σε ευκαιρία για μεγαλύτερα κέρδη, ισχυρότερους διαχωρισμούς, ευκαιρία για επέκταση της ερήμου των νοημάτων.
Κατανοούμε ότι χρειάζεται να αλλάξουμε τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό μας. Και δεν έχουμε τη μαγική συνταγή – μόνο τη θέληση. Και βλέποντας γύρω μας τη χρεωκοπία του απομονωμένου/ιδιωτικού ατόμου, βυθισμένου στον ανταγωνισμό, τα κέρδη του και τη μοναξιά του, επιλέγουμε να ζήσουμε και να δημιουργούμε συλλογικά, ως άτομα για τα οποία η συλλογικότητα ή η κοινωνία είναι προέκταση του εαυτού τους.

Κι εδώ περιμένουμε (με τα λόγια του Shelley) όσες και όσους έχουν ήδη ξεκινήσει

Για ν’ αντισταθούν στην Εξουσία, που μοιάζει παντοδύναμη·
Για ν’ αγαπήσουν και ν’ αντέξουν. Για να ελπίσουν ώσπου η Ελπίδα
να δημιουργήσει από το δικό της ναυάγιο αυτό που οραματίζεται.

Οι προφήτες της αγοράς

από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

ΑΝΤΙ ΓΟΥΟΡΧΟΛ «DOLLAR SIGNS»

Στο ακόλουθο άρθρο του, ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση διαψεύδει τα κυριότερα αξιώματα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας.

Δράμα «Παγκόσμια κοινωνία της διακινδύνευσης»: Πράξη πρώτη: Τσέρνομπιλ. Πράξη δεύτερη: επικείμενη κλιματική καταστροφή. Πράξη τρίτη: 11η Σεπτεμβρίου. Και τώρα, αυλαία στην τέταρτη πράξη: παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις. Πρωταγωνιστές: οι σκληροπυρηνικοί νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι μπροστά στον κίνδυνο εγκατέλειψαν μέσα σε μία μέρα την πίστη στην αγορά, για να προσηλυτιστούν στην πίστη στο κράτος. Τώρα αυτοί παρακαλούν, επαιτούν και ικετεύουν για να πετύχουν τη χάρη εκείνων των κρατικών παρεμβάσεων και εκείνων των χρηματοδοτήσεων των πολλών δισεκατομμυρίων με το χρήμα των φορολογουμένων· κρατικών παρεμβάσεων που, όσο τα κέρδη αφθονούσαν, καταδικάζονταν σαν έργο του διαβόλου.

Πόσο διασκεδαστική θα ήταν η κωμωδία των νεοπροσήλυτων που παίζεται τώρα στην παγκόσμια θεατρική σκηνή, αν δεν είχε την πικρή γεύση της πραγματικότητας! Οχι οι εργαζόμενοι, όχι οι σοσιαλδημοκράτες ή οι κομμουνιστές, όχι οι φτωχοί και οι δικαιούχοι της κοινωνικής πρόνοιας, αλλά τα αφεντικά των τραπεζών και οι κορυφαίοι μάνατζερ της παγκόσμιας οικονομίας ζητούν να παρέμβει το κράτος, για να σώσει την οικονομία από τον εαυτό της. Είναι πρώτος απ' όλους ο Τζόζεφ Λίπσκι, διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και γνωστός φονταμενταλιστής της αγοράς, εκείνος που τώρα, με μια δραματική έκκληση, προτρέπει ξαφνικά τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών να κάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κήρυττε μέχρι τώρα, δηλαδή να εμποδίσουν την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας με μαζικά προγράμματα δημόσιων δαπανών. Παντού έγινε ξαφνικά σαφές ότι χωρίς το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα.

Τι ακριβώς σημαίνει κίνδυνος; Ο κίνδυνος δεν πρέπει να συγχέεται με την καταστροφή. Κίνδυνος σημαίνει το προμήνυμα της καταστροφής. Σίγουρα, οι κίνδυνοι και οι κρίσεις είναι τόσο παλαιοί όσο και η αγορά. Και με αφετηρία την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, γνωρίζουμε ότι η οικονομική κατάρρευση μπορεί να συνεπάγεται την πτώση πολιτικών συστημάτων -όπως συνέβη με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη Γερμανία. Γι' αυτό και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το ότι, με αφετηρία τη δεκαετία του '70, οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν ύστερα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από τη Συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουντς και σχεδιάστηκαν ως παγκόσμια πολιτική απάντηση στις παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις (η λειτουργία τους υπήρξε μια θεμελιώδης προϋπόθεση της γέννησης του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη) διαλύθηκαν συστηματικά και αντικαταστάθηκαν από μια σειρά περιστασιακών λύσεων. Από τότε υποχρεωθήκαμε να αναμετριόμαστε με την παράδοξη κατάσταση οι αγορές να είναι περισσότερο απελευθερωμένες και περισσότερο παγκόσμιες από κάθε άλλη φορά, αλλά οι παγκόσμιοι θεσμοί, που ελέγχουν τις επιπτώσεις τους, να έχουν υποστεί δραστική μείωση της δύναμής τους. Αυτός είναι ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους για το γεγονός ότι, ενόψει της νέας έλλειψης συνόρων των αγορών, δεν μπορεί ουσιαστικά να αποκλειστεί μια νέα παγκόσμια οικονομική καταστροφή με διαστάσεις ανάλογες με εκείνες του 1929.

Οπως έχουν καταδείξει η «ασιατική κρίση», η «ρωσική κρίση», η «κρίση της Αργεντινής» και τώρα η αρχόμενη «αμερικανική κρίση», είναι πρώτα τα μεσαία στρώματα εκείνα που αισθάνονται έντονα τις οικονομικές καταστροφές. Κύματα χρεοκοπίας και ανεργίας έχουν συγκλονίσει κατά καιρούς τις διάφορες περιοχές του κόσμου. Οι παγκόσμιοι οικονομικοί κίνδυνοι -όπως και οι παγκόσμιες οικολογικές κρίσεις- δεν μπορούν να περιοριστούν σε τμηματικά οικονομικά συστήματα, αλλά μετατρέπονται σε κοινωνικούς σεισμούς και γεννούν πολιτικούς κινδύνους και καταρρεύσεις. Στην περίπτωση της «ασιατικής κρίσης», μια παρόμοια αλυσιδωτή αντίδραση οδήγησε στην αποσταθεροποίηση ολόκληρων κρατών και σε υπερβολικές βιαιότητες ενάντια στις μειονότητες, που θεωρήθηκαν αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Αυτό που μέχρι πριν από μερικά χρόνια φαινόταν αδιανόητο διαγράφεται τώρα σαν μια υπαρκτή δυνατότητα: ο σιδερένιος νόμος της παγκοσμιοποίησης της ελεύθερης αγοράς κινδυνεύει να γίνει κομμάτια και η αντίστοιχη ιδεολογία κινδυνεύει να καταρρεύσει. Παντού στον κόσμο, όχι μόνο στη Νότια Αμερική ή στον αραβικό κόσμο αλλά όλο και περισσότερο και στην Ευρώπη και ακόμα και στην Αμερική, οι πολιτικοί παίρνουν μέτρα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Ανακαλύπτουν ξανά τον προστατευτισμό. Υπάρχουν εκείνοι που ζητούν τη δημιουργία νέων υπερεθνικών θεσμών για τον έλεγχο των χρηματιστικών ροών και εκείνοι που εύχονται τη δημιουργία υπερεθνικών συστημάτων ασφάλισης ή μιαν ανανέωση των διεθνών θεσμών. Η συνέπεια είναι ότι η εποχή της ιδεολογίας της ελεύθερης αγοράς είναι ήδη μια ξεθωριασμένη ανάμνηση και ότι έχει γίνει πραγματικότητα το αντίθετό της: η πολιτικοποίηση της οικονομίας της παγκόσμιας αγοράς. Ακόμα και οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς εκφράζουν όλο και πιο ανοιχτά την αμφιβολία ότι μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού απέμεινε ένας μόνον αντίπαλος της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς - δηλαδή η αχαλίνωτα ελεύθερη οικονομία της αγοράς, η οποία λησμόνησε τις ευθύνες της για τη δημοκρατία και την κοινωνία και δρα αποκλειστικά με βάση την αρχή της μεγιστοποίησης των βραχυπρόθεσμων κερδών. Μπροστά στους παγκόσμιους κινδύνους οι παραδοσιακές μέθοδοι ελέγχου και αναχαίτισης αποδεικνύονται αναξιόπιστες ή ακατάλληλες. Εκατομμύρια άνεργοι και φτωχοί δεν μπορούν να αποζημιωθούν οικονομικά. Ταυτόχρονα, γίνεται πρόδηλη η κοινωνική και πολιτική εκρηκτικότητα των κινδύνων της παγκόσμιας αγοράς. Πέφτουν οι κυβερνήσεις, γεννιούνται κίνδυνοι εμφυλίων πολέμων. Οταν οι κίνδυνοι γίνονται δημόσια αντιληπτοί, είναι αναπόφευκτο να τεθεί το ζήτημα της ευθύνης. Αυτή η δυναμική τείνει προς μιαν ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής (...).

7 - 27/07/2008

Oι μπλόγκερ στο επίκεντρο κοινοβουλευτικής έκθεσης

'Είμαι μπλόγκερ, άρα υπάρχω'': αυτό φαίνεται να πιστεύουν συχνά πολλοί μπλόγκερ που διατυπώνουν τις απόψεις τους στο Διαδίκτυο. Δεν λείπουν όμως συχνά και οι κακοπροαίρετοι μπλόγκερ, που χρησιμοποιούν τα μπλογκ τους για ανέντιμους σκοπούς. H έκθεση της Marianne Mikko ζητά ένα νομικό καθεστώτος για τους μπλόγκερ, καθώς και έναν Διαμεσολαβητή που θα εγγυάται την ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.Γνωρίζετε τα μπλογκ; Έχετε δικό σας μπλογκ, δηλαδή τη δική σας μερίδα στον "παράδεισο" του Διαδικτύου; Aν όχι, σας υπενθυμίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο σήμερα από το να δημιουργήσει κανείς το μπλογκ του και να εκφράσει σ'αυτό τις απόψεις του δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία και σε άλλα άτομα να εκφραστούν για το ίδιο θέμα. Συνήθως τα μπλογκ ενημερώνονται συχνά και αντανακλούν την προσωπικότητα του δημιουργού τους.

Tα μπλογκ είναι λοιπόν ένα σημαντικό μέσο εδραίωσης της δημοκρατίας. Aυτό υποστηρίζει άλλωστε και η έκθεση της Marianne Mikko (από τη Σοσιαλιστική Ομάδα). H Εσθονή ευρωβουλευτής εφιστά όμως την προσοχή μας κατά της συγκέντρωσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης στα χέρια λίγων εταιριών και ζητά κοινωνικές και νομικές εγγυήσεις για τους δημοσιογράφους και τους συντάκτες.

''Tα μέσα μαζικής ενημέρωσης αποτελούν ισχυρό εργαλείο, το οποίο δεν θα πρέπει να διαχειρίζεται βάσει μόνο οικονομικών όρων" τονίζει η ευρωβουλευτής από την Εσθονία, της οποίας η έκθεση εγκρίθηκε από την επιτροπή Πολιτισμού στις 3 Ιουνίου. Γι'αυτό και η κα Mikko ζητά με την έκθεσή της την καθιέρωση ενός νομικού πλαισίου που θα διέπει τους μπλόγκερ και θα αποτρέπει την τυχόν μετατροπή του διαδικτυακού "παραδείσου" σε κόλαση...

Tο κοινό δεν απειλείται από τα μπλόγκερ -μήπως θα έπρεπε;

Oι μπλόγκερ στο σύνολό τους δεν αποτελούν απειλή, αλλά ορισμένοι από αυτούς "μολύνουν" τον κυβερνοχώρο

Marianne Mikko

Mιλώντας για την έκθεση της η κα Mikko μας είπε ότι "μέχρι στιγμής τα μπλογκ στο σύνολο τους αποτελούν έναν παράδεισο καλών προθέσεων. Ωστόσο, καθώς αυξάνεται σταδιακά ο αριθμός τους, όλο και πιο άνθρωποι θα γίνονται χρήστες τους".

Σε ερώτηση αν θεωρεί τους μπλόγκερ απειλή, η Marianne Mikko είπε χαρακτηριστικά: "Δεν τους βλέπουμε ως απειλή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σε θέση να "μολύνουν" σημαντικά τον κυβερνοχώρο. Bρισκόμαστε ήδη συχνά αντιμέτωποι με πολλά spam, κακή πληροφόρηση και κακόβουλες προθέσεις στο Διαδίκτυο".

''Θεωρώ ότι το κοινό εξακολουθεί να εμπιστεύεται τα μπλογκ, καθώς φαίνονται ειλικρινή και θα πρέπει να παραμείνουν έτσι. Για το λόγο αυτό χρειαζόμαστε μια εγγύηση ποιότητας" προσθέτει η εισηγήτρια της έκθεσης σχετικά με " τη συγκέντρωση και τον πλουραλισμό στα μέσα ενημέρωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση".

Kαι αν γίνουν τα λόμπι και τα μπλογκ συνώνυμα;

Kατά τη γνώμη του Bέλγου ευρωβουλευτή Ivo Belet, τα μπλογκ συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός "πολύπλευρου και πολύχρωμου τοπίου", γι'αυτό και "δεν θα πρέπει να υφίστανται περιορισμούς". O ευρωβουλευτής από την Ομάδα τoυ Ευρωπαϊκoύ Λαϊκoύ Κόμματoς και των Ευρωπαίωv Δημoκρατώv παραδέχεται ωστόσο ότι θα πρέπει να διευθετηθούν ορισμένα νομικά θέματα, όπως είναι το απαράβατο της ιδιωτικής ζωής.

O Jorgo Chatzimarkakis, μέλος της Ομάδας της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, μας είπε από τη μεριά του ότι πιστεύει ότι οι μπλόγκερ δεν μπορούν αυτομάτως να θεωρηθούν απειλή. "Φανταστείτε όμως ομάδες πίεσης, λόμπι ή άτομα με διάφορα συμφέροντα να χρησιμοποιούν τα μπλογκ για να περάσουν τα μηνύματά τους. Tα μπλογκ είναι πανίσχυρα εργαλεία, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια εξελιγμένη μορφή λόμπι, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως απειλή" είπε χαρακτηριστικά ο ευρωβουλευτής από τη Γερμανία.

"H έκθεση της κας Mikko αφορά κάθε μπλόγκερ που εκπροσωπεί ή εκφράζει κάτι περισσότερο από την προσωπική του άποψη" σημειώνει ο κ. Chatzimarkakis.

H γνώμη σας μας ενδιαφέρει!

Εσείς έχετε δικό σας μπλογκ; Aν ναι, γιατί; Πιστεύετε ότι η κοινοβουλευτική αυτή έκθεση σας αφορά; Είστε υπέρ ή κατά των μπλογκ; Πιστεύετε ότι χρειάζεται μια νομοθεσία σε κοινοτικό επίπεδο; H γνώμη σας μας ενδιαφέρει! Mπορείτε να στείλετε όλα τα σχόλιά σας σχετικά με τα θέματα που θίγει το παρόν άρθρο, στην εξής διεύθυνση: web-editor-el@europarl.europa.eu

Αναφ. : 20080605STO30955

Αναλυτικά :

Σχέδιο έκθεσης σχετικά με τη συγκέντρωση και τον πλουραλισμό στα μέσα ενημέρωσης στην ΕΕ

Gusher of Lies

The following is an excerpt from Robert Bryce's new book "Gusher of Lies" (Public Affairs Books, 2008). It first appeared in the Texas Observer.

From 1859, when Colonel Drake discovered oil in Pennsylvania, through 1973, the U.S. was the dominant player in the global energy business. For much of that time, America was both the dominant producer and dominant consumer of oil and gas on the planet.

That dominance extended into technology, finance, transportation, and refining. When it came to developing oil reserves and getting those reserves into the marketplace, the U.S. had no serious rivals. American drill bits, like those made by Hughes Tool Co., bored the holes. American companies, like Gulf Oil, or Standard Oil of New Jersey, did the seismic work, managed the production, built the pipelines, and did the refining. The drilling work was done by companies like Sedco. The drilling technology was developed by outfits like Halliburton. The bridges, or dams, or cities needed to support the cities that were created by the new oil wealth were built by Halliburton's subsidiary Brown & Root, or by American engineering giants like Bechtel. Texas-based law firms like Baker Botts or Vinson & Elkins handled much of the legal work. And all the while, the prolific oil fields in Texas, Oklahoma, and other states allowed the U.S. to effectively set the global price of crude.

Those days are gone.

A half century ago, American-based energy companies pumped about 45 percent of all the oil produced overseas. Today, that percentage is about 10 percent. Out of the top 20 oil-producing companies on the planet, 14 are national oil companies like Saudi Aramco or the National Iranian Oil Company. Furthermore, the national oil companies now control about 77 percent of the world's proven oil reserves. The international oil companies control less than 10 percent.

American energy companies are still big players in the global market, but they are no longer the dominant players. Instead of dictating terms, American energy companies and other international energy companies must now court the national oil companies who sit atop the vast majority of the world's remaining oil and gas deposits. That means that state-controlled outfits like Saudi Aramco, Russia's Gazprom and Venezuela's Petrleos de Venezuela (PDVSA), are, in many cases, able to dictate the rules by which the major oil companies must play.

At the same time that the big oil companies are losing their negotiating strength, rising demand from China, India, and other developing countries is allowing the national oil companies to change their focus. Instead of looking first to export their products to Western consumers, they are looking east.

Long before the rise of OPEC, and years before Saudi Arabia became the key player in the global oil business, the world's most important oil cartel was based in downtown Austin, Texas.

Between the 1930s and the early 1970s, the three members of the Texas Railroad Commission were the most important people in the global oil business. They met once per month to set "allowables" -- the volume of oil that each operator in the state was allowed to produce from his wells that month. The allowables were set to meet current oil demand and not a barrel more. The Texas cartel operated in a straightforward manner. The three commissioners looked at oil inventories. If they were rising, they cut production. If inventories were falling, they allowed production to rise. And because the Railroad Commission controlled the flow of oil from the world's most prolific fields -- the ones in Texas -- the system worked. No other entity was able to control the supply of oil with the discipline and effectiveness of the commission. And by controlling the prices in the burgeoning American market, the Texas cartel effectively determined world prices, too.

By the late 1940s and 1950s, increasing amounts of oil were being discovered in Texas, Venezuela, the Persian Gulf and elsewhere. And those discoveries led to an enormous oversupply of oil production capacity. So the Railroad Commission simply cut the allowable for Texas producers, thereby balancing supply with demand. Even in a potentially glutted market, prices didn't fall. In fact, they rose, giving every producer even bigger profits. As one economist explained it, the system allowed the big American oil companies to "fix their own prices and make them stick." Another study, done in 1949 by the U.S. Senate's Small Business Committee, said the Railroad Commission's system formed "a perfect pattern of monopolistic control over oil production and the distribution thereof and ultimately the price paid by the public."

The Railroad Commission may have been a cartel and it may have had monopolistic control, but it also brought stability to a chaotic market. Without the cartel, oil producers were constantly being whipsawed by prices, going back and forth between boom and bust, between underproduction and overproduction, as prices rose and fell in chaotic patterns. In the absence of the cartel, producers rushed to get as much oil out of the ground as they could in order to profit before the market became even more saturated with oil.

Neighbors with wells tapping into the same field would overproduce oil from their well to assure that "their" oil wasn't pumped out by adjacent landowners. The chaos in the American oil business reached its acme in the early 1930s, shortly after prospectors discovered the giant East Texas oilfield. After several years of legal wrangling at the state and federal level, the Railroad Commission was empowered to impose production limits and "unitize" fields thereby apportioning the underground oil rights to the owners of the land above.

But Texas' dominance of the industry went far beyond legal issues and oil prices. That oil was a strategic weapon during times of war and crisis. Texas oil provided a critical advantage in World War II. The Big Inch and Little Big Inch pipelines, both of which were built in record time during the war, provided huge quantities of fuel to the East Coast and became key elements of the American war effort. (That said, it's worth noting that America's domestic oil production couldn't keep pace with demand during the war. In both 1944 and 1945, at the height of World War II, the U.S. was a net crude importer. The war years are notable for another fact: the last time the U.S. was a net crude exporter was 1943.)

A surfeit of Texas oil prevented the Arab oil producers from using the threat of an oil embargo to pressure European countries and the U.S. during the Suez Crisis in 1956 and the Six Day War in 1967.

But America's dominance of the global oil business couldn't last forever. And the end of its dominance can be traced to a specific date: March 16, 1972. At the meeting on that day, the three members of the Texas Railroad Commission met and declared "a 100 percent allowable for next month." In other words, the state's oil producers could run their wells at full capacity. Without explicitly saying so, the commissioners had admitted that Texas' oil wells had reached the limits of their productive capacity. The U.S. oil business, which, for four decades, had near-total dominance of the world market, no longer had the ability to supply extra oil to the market, and therefore drive prices down. Without that ability to produce more oil than the market needed, the Railroad Commission's power as a cartel was lost.

Although few people recognized it at the time, the commissioners' move was an inevitable result of the peak in America's overall oil production. In 1970, two years before the Railroad Commission's announcement, U.S. oil production hit its all-time high of 9.6 million barrels of oil per day. And ever since 1970, America's oil production has been in a gradual decline (In 2005, U.S. oil production averaged just 5.1 million barrels per day, its lowest level since 1949.)

The stability and price protection that the U.S. got from the Railroad Commission was only part of America's ability to control the world's oil supply. American oil companies were also protected from OPEC by federal laws, which limited the amount of oil that could be imported into the U.S. In 1959, Congress mandated that no more than 20 percent of America's oil supply could come from foreign producers.

America's independence from foreign oil producers meant that a new organization, the Organization of the Petroleum Exporting Countries -- which was founded in the early 1960s by Saudi Arabia, Iran, Iraq, Kuwait, and Venezuela -- could not control the world's price of oil. Nor could the OPEC members -- who generally had lower production costs than American producers -- gain much market share in the U.S.

One of the biggest backers of the quota on imported oil during the 1960s and 1970s, was a Republican Congressman from Texas named George H.W. Bush. And the language he used to justify the import quotas was remarkably similar to the rhetoric being used by today's advocates for energy independence. For instance, in early 1970, Bush spoke to an oil industry group in Beaumont, Texas, telling them that he was introducing legislation that would protect them from foreign oil. Bush's legislation was designed to further reduce the amount of foreign oil that could be imported into the U.S. to 12 percent of total demand -- a decrease from the 20 percent limit that was being enforced at the time. Bush told the group that imposing the quota would stimulate oil and gas drilling in Texas and make the U.S. less dependent on foreign oil. "This is particularly true now," he told them, "when instability in the Middle East severely threatens sources of our petroleum imports from that region of the world."

But neither the protectionist strategies advocated by Bush nor the Railroad Commission's pricing power would last. America's increasing oil consumption and declining oil production assured that. In April 1973, the import quota on foreign oil ended. And just six months after that, America was hit by the biggest energy crisis in its history, the Arab Oil Embargo.

Nearly all of the discussions about energy independence and global warming include prominent mentions of the need for better energy efficiency. The argument is simple: if only we used energy more efficiently, then consumption will fall and everything will be better. There's no doubt that efficiency is a marvelous thing. It allows consumers to get more work out of the same pound of coal, or gallon of gasoline, or windmill blade, or photovoltaic cell. And the more efficient a given process becomes, the more profitably it can be used. A car that gets 30 miles per gallon can effectively deliver much of the same value as one that gets 15 miles per gallon -- and do so at half of the fuel cost. A compact fluorescent light bulb that consumes 18 watts of electricity and yet delivers the same amount of light as an incandescent bulb using 60 watts makes a great deal of economic sense.

But efficiency alone won't deliver energy salvation. Proof of that can be had by looking at other technological innovations. In the early days of the personal computer, there were claims that the computer would result in the advent of the paperless office. That didn't happen. Instead, whole new industries, like desktop publishing, were born, resulting in ever greater amounts of paper consumption. Likewise, predictions that greater efficiency would result in lower energy consumption have proven utterly and completely wrong.

For decades, energy maven Amory Lovins has been claiming that greater efficiency would lower energy demand. For instance, in 1984, Lovins told Business Week magazine that, "we see electricity demand ratcheting downward over the medium and long term. The long-term prospects for selling more electricity are dismal .... We will never get, we suspect, to a high enough price to justify building centralized thermal power plants again. That era is over."

Except that it isn't.

America's electricity production has jumped by about 66 percent since Lovins made his declaration, rising from 2,400 billion kilowatt-hours in 1984 to just over 4,000 billion kilowatt-hours in 2005. And to meet that demand, utilities have built dozens of centralized thermal power plants. In fact, Lovins has repeatedly been proven wrong when it comes to energy trends. In 1976, he predicted that renewable energy would be supplying 30 percent of the total energy demand in America by 2000. The reality was closer to 1 to 2 percent. And yet, "inexplicably" notes Vaclav Smil, of the University of Manitoba, "Lovins retains his guru aura no matter how wrong he is."

Just as Lovins wrongly predicted that efficiency would quell electricity demand, there is a widespread belief that federal mandates for higher-mileage cars will result in less fuel consumption. In September 2005 after Hurricane Katrina caused fuel supply problems in the southern U.S., the New York Times published an editorial which concluded that the U.S. cannot drill its "way out of oil dependency and high prices. The only sure relief will come through improved fuel efficiency."

The Times' editorial board may be convinced, but there's precious little evidence to prove that fact. History shows that as the U.S. economy has grown more energy efficient, energy consumption has continued climbing. In 1980, the U.S. was using about 15,000 Btus per dollar of GDP. By 2004, the energy intensity of the U.S. economy had improved dramatically so that just over 9,000 Btus were required for each dollar of GDP. The EIA expects those efficiency gains to continue. By 2030, the EIA projects that energy intensity will fall from about 9,000 Btus per dollar of GDP to about 5,800 Btus per dollar of GDP. But even with that dramatic increase in efficiency, overall energy consumption in the U.S. will rise by more than 30 percent, going from 100.1 quadrillion Btus in 2005 to 131.1 quadrillion Btus in 2030. (A quadrillion Btus is equal to about 172 million barrels of crude oil.)

What's true for the broad economy is also true for automobiles. Toyota Priuses and other hybrid cars are cool. But they are, as one Houston-based oil industry analyst put it, a "Band-aid on an amputee." Even dramatic increases in America's automobile fuel efficiency will likely only slow the rate of growth in the amount of oil we are importing from abroad. In late 2004, a group of Washington power brokers and insiders calling themselves the National Commission on Energy Policy, looked at the Corporate Average Fuel Economy (CAFE) standard, the federal mandate that requires the automakers to meet certain efficiency targets. The group determined that even if Congress mandated that the domestic auto fleet increase its average fuel economy to 44 miles per gallon -- a major increase over the 27.5 miles-per-gallon standard in effect in 2007 -- America's motor fuel consumption will still increase by 3.7 million barrels per day by 2025.

Indeed, America's motor fuel consumption continues ever upward. For instance, in February 1983, the U.S. was using about 259 million gallons of gasoline per day. By February 2007, that figure had jumped by 44 percent to nearly 373 million gallons per day.

There are a number of reasons why American motorists are using more fuel.

First and foremost among them: Americans have a lot of machines that burn motor fuel. In 2005, (the last year for which statistics are available) the U.S. had 247.4 million registered motor vehicles. That's more than double the number of vehicles that were on American roads in 1970. In addition to the huge number of vehicles, Americans owned over 224,000 general aviation aircraft and 12.9 million recreational boats. And of course, those numbers don't count the proliferation of other machines that use motor fuel, i.e., snow blowers, generators, tractors, lawnmowers, and chainsaws, to name but a few.

Second, Americans are keeping their vehicles longer, which means that older, less efficient cars will be staying on the road for substantially longer periods. In 2005, the average motor vehicle in the United States was nine years old. That's a big jump when compared to 1990, when the average vehicle was just 6.5 years old. People are keeping their cars longer for a simple reason: today's cars are much higher quality than they were two decades ago.

Third, given America's huge motor fleet and its age, replacing it with a more fuel efficient fleet will take decades. This long lag time between the scrapping of older cars in favor of newer more efficient ones is often overlooked. It simply doesn't make sense for most consumers to get rid of their current vehicle -- even if their fuel bills are relatively high -- to replace it with a more efficient one.

While consumers pay homage to the Toyota Prius and other super-efficient hybrid cars, they are still buying SUVs and pickups that use lots of fuel. In 2005, the number of hybrid vehicles sold in America doubled to about 200,000. That same year, hybrids were outsold by SUVs by a ratio of 23 to 1. In 2006, hybrid sales continued their upward trend, with sales increasing by 28 percent over the year-earlier numbers. But even with that increase, hybrids still only accounted for about 1.5 percent of all the cars sold in America. Those sale numbers show that American drivers love the concept of energy independence and hate the fact that the U.S. buys foreign oil. But when it comes time to strap on their seat belts, they aren't as interested in efficiency as they are in the comfort, convenience and power offered by larger vehicles.

The limits of energy efficiency were made clear by Peter Huber and Mark Mills in their provocative 2005 book on the energy business, The Bottomless Well. The two concluded that "efficiency doesn't lower demand, it raises it." They explain that the pursuit of energy efficiency has been the "one completely consistent and bipartisan cornerstone of national energy policy since the 1970s." And yet, even though overall energy efficiency has increased dramatically since that time, "demand has risen apace." This passage explains why energy demand will almost surely continue rising:

Efficiency may curtail demand in the short term, for the specific task at hand. But its long-term impact is just the opposite. When steam-powered plants, jet turbines, car engines, light bulbs, electric motors, air conditioners, and computers were much less efficient than today, they also consumed much less energy. The more efficient they grew, the more of them we built, and the more we used them -- and the more energy they consumed overall. Per unit of energy used, the United States produces more than twice as much GDP today as it did in 1950 -- and total energy consumption in the United States has also risen three-fold.Efficiency fails to curb demand because it lets more people do more, and do it faster -- and more/more/faster invariably swamps all the efficiency gains.

Huber and Mills were not the first to conclude that efficiency does not reduce consumption. In 1865, a noted British economist, William Stanley Jevons, published a book that would become his most famous work, The Coal Question. Jevons' book was the beginning of what is now known as the field of energy economics. After studying coal consumption patterns in Britain and assuming (wrongly) that his country's coal deposits would soon be exhausted, Jevons concluded that "It is wholly a confusion of ideas to suppose that the economical use of fuels is equivalent to a diminished consumption. The very contrary is the truth." This observation has since come to be known as the Jevons Paradox.

In 2003, Vaclav Smil published a magnificent book, Energy at the Crossroads, which provides readers with a comprehensive understanding of the history of energy consumption, the problems with forecasting energy use, and the challenges facing any transition away from fossil fuels. When it comes to energy efficiency, Smil -- like Huber, Mills, and Jevons -- concludes that history is "replete with examples demonstrating that substantial gains in conversion (or material use) efficiencies stimulated increases of fuel and electricity (or additional material) use that were far higher than the savings brought by these innovations."

None of this is offered to imply that efficiency is bad. Efficiency is wonderful. It is an essential part of America's ever-evolving economy. It makes sense to wring more work out of each unit of energy. Energy efficiency conserves capital. It is good for the environment. It is good for rich and poor alike. Efficiency helps reduce the impact of energy price volatility and possible oil price shocks on consumers. In 2002, two economists at the Congressional Research Service, Marc Labonte and Gail Makinen, wrote a report on this issue which concluded that efficiency "has reduced, and can continue to reduce, the effect of these shocks on the overall economy."

While efficiency is laudable, efficiency alone cannot -- will not -- mean that America uses less energy. Nor will it make the U.S. energy independent.

From the book "Gusher of Lies" by Robert Bryce. Reprinted by arrangement with PublicAffairs, a member of the Perseus Books Group. Copyright 2008.

Εικόνες ντροπής στο Σέιχ Σου

Καμία προστασία για το δάσος του Σέιχ Σου

Με παραπομπή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο κινδυνεύει η Ελλάδα, καθώς τα κονδύλια, ύψους 9 εκατ. ευρώ, που είχε χορηγήσει για τα έργα πυροπροστασίας του δάσους του Σέιχ Σου διατέθηκαν κατά τρόπο όχι διαφανή, υπογράφοντας συμβάσεις.

Σύμφωνα με την τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ ECO News, 11 ολόκληρα χρόνια μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που κατέστρεψαν το 40% της έκτασης του δάσους, κανένα μέτρο για την προφύλαξη του δάσους δεν έχει ληφθεί.

ECO News

Η περίφραξη του δάσους δεν έχει καν ξεκινήσει, ενώ υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για να ξεσπάσουν νέες πυρκαγιές από τα σκουπίδια που έχουν εγκαταλειφθεί σε αυτό.

Επίσης, ο πνεύμονας πρασίνου της Θεσσαλονίκης, δέχεται έντονες οικιστικές πιέσεις λόγω επέκτασης της πόλης.

Δήμος Θεσσαλονίκης: Το έγγραφο-φωτιά για τα 30 εκατ. ευρώ

Για άνωθεν εντολές κάνει λόγο ο εγκέφαλος της απάτης στο δήμο Θεσσαλονίκης, η οποία φέρεται να αγγίζει τα 30 εκατ. ευρώ. Δύο μήνες μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου και ενώ η ΕΔΕ που διέταξε ο δήμαρχος δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε έχουν ασκηθεί διώξεις από τη δικαιοσύνη, η “Μ” αποκαλύπτει σήμερα την ενημερωτική αναφορά της οικονομικής επιθεωρήτριας, η οποία διενεργεί τον έλεγχο στο δήμο. Το έγγραφο, που παραδόθηκε στον προϊστάμενο της εισαγγελίας πρωτοδικών Βασίλη Φλωρίδη, φωτίζει νέες πτυχές της υπόθεσης.

Του Νίκου Ηλιάδη

Κορινθιακός : Η ώρα των ΠΟΛΙΤΩΝ

Περισσότερα στους Πολίτες της Κορινθίας

Ξεκίνησε η Διαδικτυακή πύλη για την Αυτοδιοίκηση

Η www.aftodioikisi.gr δημιουργήθηκε από ομάδα επαγγελματιών δημοσιογράφων που εργάζονται σε αθηναϊκά ΜΜΕ με στόχο να εισαγάγει το διαρκώς αναπτυσσόμενο χώρο της Αυτοδιοίκησης στην ψηφιακή ενημέρωση. Περιλαμβάνει συνεχή πρωτογενή ροή ειδήσεων για ό,τι συμβαίνει στην Αυτοδιοίκηση: Πληροφορίες για τη δράση (ή την απραξία) των Υπουργείων στο χώρο της Αυτοδιοίκησης καθώς και τις δραστηριότητες (ή την έλλειψη ενεργειών) των ίδιων των φορέων της: Των Περιφερειών, των Νομαρχιών και των Δήμων.

Στο πλαίσιο αυτό η καθημερινή ηλεκτρονική εφημερίδα www.aftodioikisi.gr εκτός των άλλων δίνει το λόγο σε πρόσωπα της Αυτοδιοίκησης, σε στελέχη της κεντρικής πολιτικής σκηνής (υπουργούς, βουλευτές κλπ), αλλά και σε απλούς πολίτες, προκειμένου να εκφράσουν την άποψή τους ή να προαναγγείλουν μια συγκεκριμένη ενέργεια μέσα από συνεντεύξεις και άρθρα. Για το σκοπό αυτό λειτουργεί παράλληλα και το blog aftodioikisi.gr το οποίο έχει ως στόχο να αποτελέσει φόρουμ ανταλλαγής απόψεων, κοινοποίησης τοπικών προβλημάτων, καθώς και διακίνησης ιδεών και θέσεων για την Αυτοδιοίκηση.

Πείνα

Η πείνα στην ιστορία

Έλλειψη τροφίμων, πενία και στέρηση

Συγγραφέας: Συλλογικό έργο

Εκδότης: Πολύτροπον

Σειρά: Ιστορία - Πολιτισμός

"Η πείνα στην ιστορία" αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα μιας διετούς εργασίας πάνω στην ανθρώπινη πείνα από τα μέλη του Παγκόσμιου Προγράμματος κατά της Πείνας του Πανεπιστημίου Brown.
Συγκεντρώνοντας άρθρα ορισμένων από τους ειδικούς που ηγούνται παγκοσμίως του θέματος, στους οποίους μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται οι Amartya Sen, David Herlihy, και ο Peter Garnsey, οι συντάκτες του βιβλίου αυτού κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια σημαντική διεπιστημονική βάση για τη μελέτη της πείνας. Το βιβλίο εξετάζει τα προβλήματα της πείνας από την εποχή της δημιουργίας της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς και στις αρχές της νεότερης αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας και τελειώνει με μια πρόταση των συντακτών για την επίλυση του προβλήματος του φαινομένου της πείνας στη σύγχρονη εποχή.

Από τον πολιτισμό στην πείνα

Συγγραφέας: Πελεγρίνης Θεοδόσιος Ν.

Εκδότης: Ελληνικά Γράμματα

Ποιος μπορεί ν' αμφισβητήσει τα μεγάλα πλεονεκτήματα του πολιτισμού για το ανθρώπινο γένος; Kι όμως απέναντι σε τέτοιου είδους ρητορείες υπέρ του πολιτισμού ορθώνονται το φάσμα της πείνας και μια σειρά από αξεπέραστα προβλήματα εξαιτίας της εξέλιξης της γνώσης, που υπονομεύουν την φύση, το αγαθό της γνώσης, το δικαίωμα του ιδιωτικού βίου κ.ά., σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, ώστε να μην διστάσουν ορισμένοι διανοούμενοι να αποκαλέσουν τον πολιτισμό "παράλυση" και "συφιλιδισμό".

Click to Give @ The Hunger Site

Hunger - Wikipedia, the free encyclopedia

World Hunger Year - home page

Home | Action Against Hunger

WHY is a leading advocate for innovative, community-based solutions to hunger and poverty. WHY challenges society to confront these problems by advancing models that create self-reliance, economic justice, and equal access to nutritious and affordable food.

You've asked WHY. Now ask how... How can I learn more about issues such as food security and community gardens? How can I become involved in the fight against hunger and poverty? How can I connect with other grassroots organizations? How do I become involved with Artists Against Hunger & Poverty? WHY Reporter 04.08.2008 Campaign to End Modern-Day Slavery Ellie Hurley reports In 2006, WHY was honored to award the Coalition of Immokalee Workers (CIW) with our Harry Chapin Self Reliance Award. WHY strives to support groups who, like the CIW, create movements and initiate change in ways, and on levels, not seen before. In 2001, the CIW and their partners began a boycott of Taco Bell, demanding that the fast food giant pay a penny more per pound for their tomatoes in order to offer tomato pickers their first wage increase in 30 years. More>> The WHY Get Active Center provides guidance and resources to people who want to become partners in the fight against hunger and poverty. We hope you'll use this section to make your voice heard on the crucial social issues facing our society and world. We urge you to subscribe to our newsletter, read our WHY Reporter, and tell your friends and family about this center and how easily they can become involved as well. If you'd like to learn about more ways you can become involved, check out our web site through the links below. Learn about the issues What is food security? What are the benefits of joining a community garden? You can learn about these and other topics through WHY’s Food Security Learning Center. Take a stand Read our responses to topical issues and events. Then, write to your elected officials or newspapers and make your voice heard and opinion count on these serious social issues. Involve children Help middle school and high school students understand the root causes of hunger and poverty, and how they can take action. Look for programs that promote self-reliance Find programs that are making an impact in your community. Plan a concert Join Bruce Springsteen and other artists -- channel your creative talents against hunger and poverty. Give your time Locate volunteer opportunities in your community. Shop with your conscience Support community-based organizations that are empowering people and fighting poverty. Bring the issues into the classroom Introduce a teacher to Solutions to Hunger: Kids Can Make A Difference, a guide developed by WHY board member and teacher Stephanie Kempf. Stay informed Add nonfiction recommended by WHY to your required list. Sign up for WHY’s Newsletter Stay up to date on all that is happening in the hunger and poverty community. Spread the word Tell a friend about WHY! Make a donation Help WHY fight hunger and poverty! Flight with KJR and fight hunger KJR Aviation will donate 10% of the net proceeds from your flight or maintenance program to WHY.

• Action Against Hunger Giving the most basic Human RIght - The right to Food
• Intergovernmental Institution for the use of Micro-algae Spirulina Against Malnutrition (IIMSAM)
• Fighting Hunger and poverty in Ethiopia (Peter Middlebrook)
• Satiety enhancers in food Scientist Live

Re-Public: ένα ενδιαφέρον, πολιτικό wiki-πείραμα

Το Re-Public είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που προβάλλει και αναδεικνύει την καινοτομία στην παγκόσμια πολιτική σκέψη και πρακτική.


Θέλουμε να συμμετέχουμε στο εγχείρημα του επαναπροσδιορισμού της δημοκρατίας, το οποίο αντιλαμβανόμαστε ότι αναφέρεται στο πλήθος των πρακτικών που διαμορφώνουν την καθημερινή ζωή.


Οι συνεργάτες μας δεν θα προσπαθήσουν να σας καθοδηγήσουν, αλλά να σας προσφέρουν μια δημιουργική, πρωτότυπη ματιά σε θέματα που έχουν βιώσει ή ερευνήσει. Πρόκειται για ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, πολιτικούς και ενεργούς πολίτες από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος. Ένα κομμάτι των κειμένων, όπως το editorial, γράφονται συνεργατικά με την χρήση του wiki.

Την ευθύνη για την έκδοση του Re-Public έχουν οι:


Θόδωρος Καρούνος tkarounos AT re-public.gr

Πωλίνα Λάμψα plampsa AT re-public.gr

Η Θεσσαλονίκη στον 21ο αιώνα: Μεταμορφώσεις του αστικού τοπίου και ανάγκες των πολιτών

Η επιτυχημένη συνεργασία του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, του Βρετανικού Συμβουλίου και του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών και Μουσείου Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ συνεχίζεται και το Καφέ της Επιστήμης σας προσκαλεί να απολαύστε τον καφέ σας και να συζητήσετε με τους ειδικούς, επιστημονικά ζητήματα που προκαλούν το ενδιαφέρον μας. Το προσεχές Καφέ το σύγχρονο αστικό περιβάλλον της πόλης της Θεσσαλονίκης.

Μετά από πολλούς αιώνες συνεχούς ιστορικής παρουσίας, το τέλος του 19^ου και ο 20^ος αιώνας επιφέρουν πολύμορφες αλλαγές στη Θεσσαλονίκη. Οι συνεχόμενες μεταβολές του ανθρώπινου δυναμικού της (ανταλλαγή, ολοκαύτωμα, αστυφιλία και μετανάστευση), η ριζική πολεοδομική της αναδιοργάνωση και η μαζική οικοδομική «ανάπτυξη», της έδωσε το γνωστό ομοιόμορφο ύφος της νεοελληνικής πόλης. Η παρουσίαση θα παρακολουθήσει τις διαδοχικές μεταβολές του αστικού σκηνικού, υποδεικνύοντας εμμονές, απώλειες και νέα δεδομένα, μέσα από την σύγχρονη φυσιογνωμία της πόλης όπως συγκροτείται/διαγράφεται στις αρχές του 21ου αιώνα.

Εισηγήτρια, η κυρία Αλεξάνδρα Καραδήμου - Γερολύμπου, καθηγήτρια Πολεοδομίας, τμήματος Αρχιτεκτόνων ΑΠΘ, στη συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 14 Απριλίου 2008, στις 19.00, στο Γαλλικό Ινστιτούτο (Λεωφόρος Στρατού 2Α, πληροφορίες: 2310 821231).

Οικονομική Υφεση - Παγκόσμια Κρίση (Links Γ')

Αλαν Γκρήνσπαν (πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ): «Η σημερινή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ θα θεωρηθεί μάλλον η σοβαρότερη από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου»...

Είναι μάλλον βέβαιον ότι μετά είκοσι έτη, ζούμε πλέον το τέλος του Θατσερισμού.

Αποδεικνύεται την τελευταία πενταετία ότι η περίφημη ικανότητα της αγοράς για αυτορρύθμιση (και μάλιστα για αυτοδιόρθωση) δεν ήταν παρά το πέρασμα από τη μία κρίση στην άλλη· με την ομοιοπαθητική της ίασης όχι μόνον να μη λειτουργεί, αλλά αντιθέτως, απωθώντας τις συνέπειες της μιας κρίσης στις συνιστώσες της επόμενης, να καταλήγει σε έναν γιγαντισμό της παθολογίας του συστήματος ανυπόφορον. Το σύστημα είναι πλέον ένα ζόμπι που δεν μπορεί να υποφέρει τον εαυτόν του.

Στρέφεται τώρα απελπισμένο, προς κάποιαν ανακούφιση, στο κράτος, το οποίο στο μεταξύ έχει αποψιλώσει...

... κι αρχίζει να προσεύχεται στον Κέυνς (ενώ μέσα του τρέμει τον Μαρξ).

Οσο για τους προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, που με τόσον αίμα (πάνω στο κεφάλι τους και) στα χέρια τους, έγραφαν τόσα χρόνια τις ωδές τους προς τη νέαν εποχή, τώρα τους βλέπουμε να σκούζουν ότι δεν φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά το ότι ποτέ δεν... εφαρμόσθηκε σωστά! Οτι δηλαδή

ουδέποτε το θηρίο αφέθηκε τελείως ελεύθερο κι αν στο μεταξύ έφαγε τον μισόν πλανήτη φταίει που ήταν ολίγον δεμένο. Αλλοιώς διά της αυτορρυθμίσεως (ου μην

και της αυτοδιορθώσεως) θα τον είχε φάει όλον, δεν θα ετίθετο θέμα, δεν θα είχε μείνει κανείς για να γκρινιάζει.

*****

Με έναν οικτρό αλλά και ειρωνικόν τρόπο θυμίζει ο θρήνος των νεοφιλελεύθερων την απολογητική των «οπαδών» του κομμουνισμού όταν έλεγαν (το ίδιο ακριβώς που ισχυρίζονταν και οι εχθροί του): καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη απέτυχε...

(σημείωση: ο σταλινισμός απέτυχε, όχι ο σοσιαλισμός -για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη «οπαδοί»- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Πάντως υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σταλινικών: η χυδαία αντίληψή τους για την οικονομία. Από κει και μετά ο δογματισμός είναι αναπόφευκτος.

.........................................................................

Αν πολιτική είναι η διαχείριση των φαινομένων που παράγουν οι οικονομικές σχέσεις σε μια κοινωνία, αναλόγως του συσχετισμού των τάξεων μέσα σε ένα κράτος, εν σχέσει με το διεθνές περιβάλλον του

τότε η αποθέωση της οικονομίας (είτε από τους νεοφιλελεύθερους, είτε από τους κρατιστές) οδηγεί σε μια θρησκειολογική (μάλιστα σωτηριολογική) αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Ο δογματισμός αυτός είναι ως εκ της φύσεώς του αντιδραστικός, είτε εκφράζεται με τον ιμπεριαλισμό του καταπιεστή, είτε με τον φονταμενταλισμό των θυμάτων του.

Κι έτσι σε αυτήν την εικοσαετία του -βασιλιά- νεοφιλελευθερισμού

πολύς πλανήτης φαγώθηκε, πολύς πόλεμος επεκράτησε, πολύ φτώχεια απλώθηκε, πολύς πλούτος συγκεντρώθηκε. Αυτό έγινε κατορθωτό με πολλή τηλεόραση, ικανή κρατική τρομοκρατία, με τον ευνουχισμό (και αυτοευνουχισμό) των διανοουμένων, με την κυριαρχία, μέσω των ΜΜΕ, πολλών νέων «κατά συνθήκην ψευδών». Αποτέλεσμα: η απαξίωση της εργασίας, ο αποχαιρετισμός στο 8ωρο (κι όλες τις δυνατότητες που παρείχε στον βίο), η απίσχνανση των ασφαλιστικών συστημάτων, η απαλλοτρίωση της εκπαίδευσης, η εφ' όρου ζωής χρέωση των νοικοκυριών στις Τράπεζες, η πολιτισμική οπισθοδρόμηση.

***

Φτωχότεροι, χρεωμένοι (κι εν πολλοίς χαζοκουτιασμένοι) οι παλιοί, κι απελπισμένοι οι νέοι. Πλην πλουσίων όλο και περισσότερη προλεταριοποίηση της πολλά κολακευμένης απ' τον Θατσερισμό μεσαίας τάξης, αυτή είναι πια η «νέα οικονομία»...

Τώρα, αιδημόνως, οι προφήτες του νεοφιλελευθερισμού κατεβαίνουν διακριτικά απ' τους μιναρέδες του μεταμοντερνισμού, της πολιτικής ορθότητας κι όλων των άλλων κλισέ που επί χρόνια μας έριχναν κατακέφαλα. Μαζί τους εξίσου αιδημόνως κατεβαίνουν και οι προδότες της Αριστεράς. (Αν και αυτοί είναι πιο πεισματάρηδες, πολεμούν σαν τα διεθνή βάφεν Ες-Ες πιο φανατικά απ' τα γερμανικά βάφεν Ες-Ες. Κρατάνε τις θέσεις τους με πείσμα, στα ΑΕΙ και στα ΜΜΕ κυρίως, έχουν πολλά να χάσουν.)

Ομως, με το ένα και με το άλλο (κι ώσπου να εννοήσεις, γέρασες) όλα αυτά τα χρόνια ο αμερικανικός τρόπος ζωής μάς κόστισε πολύν θάνατο. Οψόμεθα...

Αλλά είναι τραγικό (και ένας απ' τους λόγους για τους οποίους κλονίζεται και ο δικομματισμός), τώρα που στα μάτια των μαζών έχει αρχίσει να φαίνεται πόσον γυμνός ήταν ο Θατσερισμός, τώρα ακριβώς να τον ενδύεται έως τα άκρα η κυβέρνηση Καραμανλή.

Με τη συνήθη καθυστέρησή της, δεκαετίας-εικοσαετίας, η Ψωροκώσταινα ακολουθεί κατά πόδας τους άλλους κατά διαόλου...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.ΙΙΙ.2008 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/03/2008

Η ύφεση, οι αγορές και η Ελλάδα

---

ΚΡΙΣΗ

Πώς να προστατευτείτε

Η ύφεση ήρθε διατεθειμένη για να μείνει

Οι κατακόκκινες οθόνες

Πόσο θα μας αγγίξει

Ο δρόμος του μαρτυρίου για τις οικονομίες είναι ακόμη μακρύς

Ε.Ε.-ΗΠΑ στα πρόθυρα νομισματικού πολέμου

Αναρωτιούνται αν μπορούμε να παραμείνουμε στο ευρώ!

Παιχνίδια πετρελαίου

«Η οικονομία στις ΗΠΑ μοιάζει με το 1929»

Επικίνδυνες πρωτιές της Fed

3 λόγοι για κατρακύλα

Η μεγάλη φυγή

Το trading φέρνει ζημιές στις τράπεζες

---

ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Ο φόβος του χρόνου

Ελληνικοί πονοκέφαλοι

Φόβοι για μείωση της κατανάλωσης

Πληρώνουν ήδη τις συνέπειες

Ο ρόλος του κράτους στις σύγχρονες οικονομίες
Η κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας Bear Stearns επανέφερε στο προσκήνιο το ερώτημα περί του ρόλου που διαδραματίζει το κράτος. ΑΛ. ΚΑΨΥΛΗΣ * σελ. ...

Ζαλίζει το ασανσέρ των αγορών
Οι διεθνείς οργανισμοί περιγράφουν την παρούσα κρίση ως τη δεύτερη μεγαλύτερη τραπεζική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ και προβλέψεις της UBS, το κόστος της κρίσης ως ποσοστό του ΑΕΠ θα είναι το δεύτερο υψηλότερο της περιόδου, υστερώντας μόνο της ιαπωνικής τραπεζικής κρίσης την περίοδο 1990-1999. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν δραματική για τους επενδυτές. Αρχισε σε συνθήκες πανικού στις χρηματιστηριακές αγορές όλου του κόσμου μετά την κατάρρευση της ...

Η κρίση ακυρώνει το μοντέλο των επενδυτικών κεφαλαίων
Από τον νεοφιλελευθερισμό στον νεοπροστατευτισμό: οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και οι μεγαλοτραπεζίτες που ενθάρρυναν τη γιγάντωση και τη διείσδυση των hedge funds στις αναδυόμενες αγορές της Ανατολής τώρα κλείνουν τις πύλες της Δύσης στα εξ Ανατολών ορμώμενα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια. Πόσο εύκολο όμως είναι εν τέλει για τη Δύση να αρνηθεί το «ζεστό» χρήμα των Αράβων, των Ρώσων και των Κινέζων; Γ. ΤΣΙΑΡΑΣ * σελ. ...

Η δεύτερη χειρότερη κρίση της τελευταίας εκατονταετίας
Τ. ΜΑΝΤΙΚΙΔΗΣ
Ως η δεύτερη μεγαλύτερη τραπεζική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων εξελίσσεται η πρόσφατη χρηματοοικονομική αναταραχή, η οποία, αν και άρχισε με κακούς υπολογισμούς σε «στοιχήματα» σε χρεόγραφα υποστηριζόμενα από στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου (subprime) στις ΗΠΑ, στη συνέχεια συνέβαλε στον περιορισμό της ρευστότητας μεταξύ τραπεζών και φαίνεται ότι τώρα λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις, καθώς η κρίση αξιοπιστίας κυριαρχεί. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ και με προβλέψεις της ...

Οι ημέρες που συγκλόνισαν τη Γουόλ Στριτ
ΑΛ. ΚΑΨΥΛΗΣ
Η κατάρρευση ενός εκ των μεγαλυτέρων επενδυτικών ομίλων της Wall Street αποκάλυψε ότι η έκταση της κρίσης ρευστότητας στην αμερικανική αγορά είναι πολύ πιο βαθιά και εκτεταμένη από όσο υποψιάζονταν - ή έστω παραδέχονταν δημοσίως - οι αναλυτές. Η πώληση της Bear Stearns στην ανταγωνίστριά της JP Morgan Chase έτσι όπως έγινε, δηλαδή αντί πινακίου φακής, με χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων και καθ' υπέρβαση των κανόνων και πρακτικών που διέπουν το αμερικανικό ...

Οι ΗΠΑ πρέπει «να βάλουν χέρι» στο δημόσιο για να βοηθήσουν στην κρίση

from H KAΘHMEPINH : News

Οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το δημόσιο ταμείο τους για να βοηθήσουν τις τράπεζές τους που πλήττονται από την ύφεση και ν' αμβλύνουν την παγκόσμια οικονομική κρίση, τονίζει σε συνέντευξή του στο σημερινό φύλλο της Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Ιάπωνας υπουργό...

Εκδόσεις ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: τρομοκρατία - ανατροπή εργασιακών σχέσεων - απολύσεις

Ζουν ανάμεσά μας!!

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν παράξενα και τραγελαφικά γεγονότα στις εκδόσεις Λιακόπουλος (ΑΣΑΝΑ ΕΠΕ). Ναι, καλά διαβάσατε! Σε αυτόν τον εκδότη που παπαριάζει τα μυαλά των ανθρώπων με ιστορίες για Νεφελίμ, Ελοχίμ και άλλους αγρίους. Το τρέξιμο πάει σύννεφο! Δρομολόγια των εξωτερικών διανομέων από Πέραμα μέχρι Σούνιο και από Γλυφάδα μέχρι Ωρωπό… Μόνο δρομολόγια από την κοίλη Γη μέχρι τις πολυκατοικίες στον πλανήτη Άρη δεν έχουν γίνει ακόμα -αν και τα μεταφορικά που χρεώνει στους πελάτες για τέτοιες αποστάσεις είναι-… Συνεχής και έλεγχος με τηλέφωνα αλλά και παρακολούθηση από κάμερες στην αποθήκη. Ολόκληρη βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων… Και μέσα σε όλο αυτά να πλήρωνε και καμιά υπερωρία! Κατά δήλωση του ιδίου, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται αφού «νέα παιδιά είστε, αντέχετε».Και οι πουτινιές δεν τελειώνουν εδώ.

Όταν η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο αχαλίνωτη φαντασία

Οι εκδόσεις Λιακόπουλος θεώρησαν πως μπορούν να απαλλαγούν από το περιττό εργατικό-μισθολογικό κόστος. Έτσι, πριν μερικές μέρες προχώρησαν σε μια συνειδητά σχεδιασμένη ενέργεια. Αφού πρώτα μείωσαν τους μισθούς (περιορισμός των bonus) και εντατικοποίησαν τρομερά τη δουλειά, εν συνεχεία ανακοίνωσαν στους διανομείς ότι από εδώ και στο εξής καταργούνται οι συμβάσεις με το ΙΚΑ (μέσω οικιοθελούς-υποχρεωτικής παραίτησης) και μετατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις σε ΤΕΒΕ δελτίο παροχής υπηρεσιών. Αντίθετη άποψη δεκτή : ΑΠΟΛΥΣΗ. Και αυτό έγινε τελικά. Όσοι συνάδελφοι αρνήθηκαν να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα (τηλεφωνήτριες, διανομείς) απολύθηκαν, συνολικά έξι στον αριθμό και έπεται συνέχεια. Απειλές σε όσους συμμετείχαν στις απεργίες, αναγκαστικές άδειες σε δηλωμένες απεργίες, απόλυση συναδέλφου στις 18 Μάρτη, μια μέρα πριν την απεργία, συμπληρώνουν το αντιδραστικό σκηνικό.

Δεν τρώμε βαλανίδια

Η κυβέρνηση και η εργοδοσία έχουν αποκαλύψει τις προθέσεις τους! Ελαστικές σχέσεις, εξοντωτική δουλειά και μισθοί πείνας συνθέτουν τη μίζερη πραγματικότητα που ζούμε σαν εργαζόμενοι. Ταυτόχρονα, η επέκταση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση και οι συντάξεις των 500 ευρώ διαμορφώνουν ένα ζοφερό μέλλον.

Η μόνη λύση είναι ο συλλογικός αγώνας για τα δικαιώματά μας, για όλα όσα μας ανήκουν. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να σηκωθούμε από καναπέδες-ντιβάνια-κρεβάτια-πολυθρόνες και να βγούμε στους δρόμους. Να οργανωθούμε στο σωματείο μας και συλλογικά να διεκδικήσουμε την ανατροπή των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων.

Για το ζήτημα των συναδέλφων στις εκδόσεις Λιακόπουλος, διεκδικούμε:

-Καμία αλλαγή των εργασιακών σχέσεων από ΙΚΑ σε ΤΕΒΕ. Μόνο σταθερές εργασιακές σχέσεις ΙΚΑ.

-Να αποσυρθεί η κάμερα από την αποθήκη.

-Καταβολή ΟΛΩΝ των χρωστούμενων στους εργαζομένους.

-Αύξηση των μισθών.

-Να σπάσει η τρομοκρατία στις εκδόσεις Λιακόπουλος.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Εκδόσεις ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: τρομοκρατία - ανατροπή εργασιακών σχέσεων - απολύσεις

from MAYPOS KYKNOS MAUROS KYKNOS by MAYPOS KYKNOS

Το κραχ της παγκοσμιοποίησης

Χρήμα, Σάββατο, 22 Μαρτίου 2008

ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ, ΝΟΙΚΟΚ ΥΡΙΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΕΤ Α ΤΟΝ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Το κραχ της παγκοσμιοποίησης

Στη δίνη της χειρότερης κρίσης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρίσκεται η διεθνής οικονομία.

Χρήμα / το κραχ

Ο καπιταλισμός θυμήθηκε το κράτος

Ασφυξία για δανειολήπτες

Ευκαιρίες και ρίσκο σε ευρώ, χρυσό, πετρέλαιο

Ιός κερδοσκοπίας

Δημοψήφισμα ΤΩΡΑ!

To: ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΑΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ


Όλο το προηγούμενο διάστημα αγωνιστήκαμε μέσα από τα συνδικάτα μας. συμμετείχαμε στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των κλάδων μας κάναμε σαφές πως δεν θα αφήσουμε να περάσει η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.
Η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει αγνοώντας τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που βρέθηκαν στον δρόμο στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της Τετάρτης 19 Μαρτίου και προκαλώντας τελικά το λαϊκό αίσθημα.
Με αυτό το κείμενο στηρίζουμε την πρωτοβουλία για διενέργεια δημοψηφίσματος και καλούμε την, τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, κυβέρνηση να παγώσει την διαδικασία όπως προβλέπει το Σύνταγμα και να θέσει το νομοσχέδιο στην κρίση του λαού.

Ο αγώνας αυτός πρέπει να έχει νικητή
κι αυτό είναι υπόθεση και ευθύνη όλων μας.

Sincerely,

The Undersigned

Υπογράψτε απευθείας (online)

Κατεβάστε και τυπώστε το αρχείο pdf για συλλογή υπογραφών. Οι υπογραφές που θα μαζευτούν πρέπει να σταλούν στην γραμματεία του κόμματος το αργότερο μέχρι την Τετάρτη 26 Μαρτίου στο φαξ 210-3217003 και στο e-mail grammateiasyngr

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

Aλέκος Αλαβάνος: ΖΗΤΑΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ. Πρόταση του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.

Εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Συστήματος

Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκου Αλαβάνου στην ανοιχτή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας με θέμα οι εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης

Οικονομική Υφεση - Παγκόσμια Κρίση (Links Β')

Τζ. Στίγκλιτζ: Χειρότερη από το 1930 η τρέχουσα οικονομική κρίση

from H KAΘHMEPINH : News

Μια κρίση στο κενό

from Μαραμένα Σύκα by Μαραμένα Σύκα

ΟΟΣΑ: Θα τον «πληρώσει ακριβά» τον πληθωρισμό, η ανάπτυξη

from H KAΘHMEPINH : News

Προφητεία, μια δύσκολη δουλειά - ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

from Buzz / Αποτελέσματα αναζήτησης για: lifo by Vagelford

Δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό ΤΩΡΑ!

Αναβάλλεται η ψήφιση

from SKAI.gr

Τσίπρας: Να αποδεχθεί η κυβέρνηση το δημοψήφισμα

from H KAΘHMEPINH : News

Δημοψήφισμα για το Ασφαλιστικό ζήτησε από το βήμα της Βουλής ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος. Υπέρ της πρότασης τάχθηκε η ΓΣΕΕ και ΛΑΟΣ. Πρόταση δημοψηφίσματος θα υποβάλει και το ΚΚΕ. Εξαιρετικής σημασίας η πρόταση, λέει ο Χρ.Παπουτσής. Έπρεπε να είχαν γίνει διαβουλεύσεις υποστήριξε ο Ευ.Βενιζέλος.

Μιλώντας από το βήμα της Βουλής για το Ασφαλιστικό, ο κ. Αλαβάνος πρότεινε στα κόμματα της αντιπολίτευσης να ενεργοποιήσουν από κοινού την πρόβλεψη του άρθρου 44 του Συντάγματος για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος επί νομοσχεδίων που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα.

Αργότερα, ο κ. Αλαβάνος κάλεσε την κυβέρνηση να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, τονίζοντας ότι «δεν πρέπει να ρίξει το μπαλάκι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας» ο οποίος έχει τη δυνατότητα να το αναπέμψει.

«Πρέπει να κάνετε δημοψήφισμα, αν έχετε στοιχειώδη γενναιότητα. Γιατί δεν πρέπει να ρίξετε το μπαλάκι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάσει το Σύνταγμα, αν πιστεύει ότι είναι σε βάρος της χώρας και της κοινωνίας μπορεί να προχωρήσει σε αναπομπή του νομοσχεδίου» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Αλαβάνος.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου χαρακτήρισε ιδιαίτερα θετική την πρόταση του κ. Αλαβάνου για δημοψήφισμα και πρόσθεσε ότι το ΠΑΣΟΚ θα είναι απέναντι στη κυβέρνηση, η οποία έχει μείνει μόνη της.

Από την πλευρά του ο Ανδρέας Λοβέρδος τόνισε: «Η τριήμερη συζήτηση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος -μετά την κατάθεση σχετικής πρότασης από 120 βουλευτές- διενεργείται μετά την ψήφιση του σχεδίου νόμου στο σύνολό του και προ της εκδόσεως του νόμου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

» Συνεπώς, το αμέσως επόμενο κοινοβουλευτικό βήμα, είναι η τριήμερη συζήτηση της πρότασης για διενέργεια δημοψηφίσματος (απαιτούμενη πλειοψηφία τα 3/5). Ως εκ περισσού, η υπογράμμιση ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν δικαιούται να εκδώσει το ψηφισμένο σχέδιο νόμου.»

«Εξαιρετικής σημασίας και εξαιρετικού ενδιαφέροντος» χαρακτήρισε την πρόταση Αλαβάνου ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Χρήστος Παπουτσής. Τη χαρακτήρισε «μία πρόταση που έρχεται να ανταποκριθεί στην πρόταση του κ. Παπανδρέου για ευρύτερη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, ιδιαίτερα όμως απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο». Ο κ. Παπουτσής ζήτησε από το Συνασπισμό να αποδεχθεί κι εκείνος την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για άμεση συνάντηση των εκπροσώπων των κομμάτων στη Βουλή, «προκειμένου να συζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσουμε τις συγκεκριμένες προτάσεις».

Δήλωση με την οποία συμφωνεί με την πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος έκανε αμέσως ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, Αστέριος Ροντούλης, ενώ λίγο αργότερα το κόμμα του εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει, μεταξύ άλλων:

«Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός θεωρεί τα δημοψηφίσματα ως ένα ουσιώδες στοιχείο βελτίωσης και ολοκλήρωσης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και έχει επανειλημμένα ζητήσει τη θεσμοθέτηση της υποχρέωσης της εκάστοτε κυβέρνησης να διενεργεί δημοψηφίσματα για όλα τα σοβαρά και κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα [...]

»Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και σε αυτό το κορυφαίο ζήτημα του Ασφαλιστικού, ζητά δημοψήφισμα» καταλήγει η ανακοίνωση.

Σαφώς πιο επικριτκός εναντι του κ.Αλαβανου, εμφανίστηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που υποστήριξε ότι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκε. Σύμφωνα με τον βουλευτή Α' Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΟΚ, έπρεπε να είχαν προηγηθεί διαβουλεύσεις των κομμάτων και με το ΚΚΕ «ώστε να μην εμφανιστεί υπαναχωρών και προσχωρών ο ΛΑΟΣ να δίνει λύση στη μεγάλης σημασίας πρωτοβουλία». Ο κ. Βενιζέλος συνέχισε λέγοντας ότι «πρέπει με σοβαρότητα να αξιοποιούμε το μομέντουμ και όχι να ψαρεύουμε σε θολά νερά της συγκυρίας».

Εξάλλου, σε γραπτή δήλωσή του, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Αχιλλέας Κανταρτζής τόνισε ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ «θα υποβάλλει πρόταση για διενέργεια δημοψηφίσματος για τον νέο Ασφαλιστικό Νόμο, συμβάλλοντας στην επίτευξη του αναγκαίου, κατά το Σύνταγμα, αριθμού βουλευτών».

Βεβαίως, πρόσθεσε ο κ. Κανταρτζής, «είναι γνωστό ότι η διενέργεια δημοψηφίσματος εξαρτάται από την κυβερνητική πλειοψηφία και το αποτέλεσμα του δεν έχει δεσμευτικό, για την κυβέρνηση, χαρακτήρα». Επισήμανε τέλος «ότι για να ανακοπεί αυτή η πορεία απαιτείται η συνέχιση, η ένταση και ο συντονισμός των αγώνων των εργαζομένων και η πάλη για την ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων».

Θετική η ΓΣΕΕ

Υπέρ της πρότασης «για πραγματοποίηση νομοθετικού δημοψηφίσματος, στο οποίο τα συνδικάτα θα πρωτοστατήσουν, ώστε να εκφραστεί ο ελληνικός λαός πάνω στο εξαιρετικά κρίσιμο αυτό κοινωνικό ζήτημα, το ασφαλιστικό» τάχθηκε με ανακοίνωσή της η ΓΣΕΕ.

Η Συνομοσπονδία καλεί όλους τους βουλευτές, όλων των κομμάτων, να υποστηρίξουν αυτή την πρόταση, καθώς και την κυβέρνηση να την αποδεχτεί.

Τι προβλέπει το Σύνταγμα για το δημοψήφισμα

Σύμφωνα με το άρθρο 44, παράγραφο 2 του Συντάγματος: «Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Kανονισμός της Bουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Bουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο».

Αλλάζει την πολιτική ατζέντα η πρόταση Αλαβάνου

from ANTI WEBLOG by Factorx

Πρόταση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο Ασφαλιστικό από τον Αλ.Αλαβάνο

from in.gr > Οι τελευταίες ειδήσεις

Παροτρύνω τον Κάρολο Παπούλια να αναπέμψει το νομοσχέδιο Πετραλιά

from στης Βουλής τα έδρανα by Πέτρος Δημητρόπουλος

...σύμφωνα με το άρθρο 42 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αναπέμψει στη Bουλή νομοσχέδιο που έχει ψηφιστεί από αυτή, εκθέτοντας και τους λόγους της αναπομπής. Νομοσχέδιο που έχει αναπεμφθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη Bουλή εισάγεται στην Oλομέλειά της και, αν επιψηφιστεί και πάλι με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το εκδίδει και το δημοσιεύει υποχρεωτικά μέσα σε δέκα ημέρες από την επιψήφισή του.

ΓΣΕΕ: Συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα με θέμα το ασφαλιστικό

from H KAΘHMEPINH : News

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ απέστειλαν κείμενο συλλογής υπογραφών στους χώρους εργασίας, στις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Σωματεία, ζητώντας να γίνει δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό.

Πρόταση Αλαβάνου για δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό

from Shine on, you crazy diamond! by Nina C

Τα γεγονότα τρέχουν και τρέχουμε κι εμείς για να προλάβουμε. Μιλώντας στην ολομέλεια της Βουλής για το Ασφαλιστικό, ο Αλέκος Αλαβάνος είπε, μεταξύ άλλων: «Είναι σαφές πια ότι υπάρχει μεγάλη διάσταση των θέσεων της κυβέρνησης με τη θέληση της κοινωνίας. Και μ΄ αυτή την έννοια, εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόμαστε στα κόμματα της αντιπολίτευσης και τους [...]