Το ότι ο καπιταλισμός είναι ένα βαθύτατα ανήθικο σύστημα δεν είναι για όλους αυτονόητο, εδικά για εκείνους που πιστεύουν ότι η ανηθικότητά του μπορεί να μετριαστεί από τα υποτιθέμενα «αυτορυθμιστικά» και «αντικρατικιστικά» χαρακτηριστικά του. Χαρακτηριστικά τα οποία, όπως διατείνονται, μπορούν μέσα από την απρόσκοπτη εφαρμογή του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης, εντέλει, αποκαθιστούν την κοινωνική ισορροπία και τη δικαιοσύνη. Όμως η ανηθικότητα του καπιταλισμού δεν θα πρέπει να μετριέται εκεί που συγκρούεται με τους μηχανισμούς ελέγχου. Η πραγματική της διάσταση φαίνεται εκεί ακριβώς που το σύστημα λειτουργεί ανεμπόδιστα, εκεί που το πεδίο δράσης του είναι πράγματι ελεύθερο. Ας πάρει κανείς για παράδειγμα τις ολοένα αυξανόμενες περιπτώσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων –πιο πρόσφατη αυτή του «Ράδιο Κορασίδης»- που δεν καταβάλουν μισθούς πέντε και έξι μηνών στους εργαζόμενους οι οποίοι προσφέρουν κανονικά, όλο αυτό το διάστημα, την εργασία τους. Τι πιο ανήθικο στο εργασιακό τομέα από αυτό; Μήπως οι απολύσεις; Όχι βέβαια. Οι απολύσεις μπορούν να δικαιολογηθούν ακόμη και με την απλή λογική: «Δεν πάει καλά το μαγαζί, το κλείνουμε, το μικραίνουμε, το συμμαζεύουμε, δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε, άμε στο καλό κι αν πάνε καλά τα πράγματα πάλι εδώ είμαστε…». Ακόμη και το «βρήκα άλλους με πιο φτηνά μεροκάματα στη Βουλγαρία» έχει μια λογική –αν δεν ήταν βαθύτατα ανήθικο ως προς τον τόπο σου και τους συμπολίτες σου. Όπως και να έχει, οι απολύσεις μπορούν να «νομιμοποιηθούν» εντός του ίδιου του συστήματος, των αρχών και της λογικής του. Η κατακράτηση μισθών δεν μπορεί! Ο μισθός δεν είναι μέρισμα που αν πάνε καλά οι μετοχές στο δίνω κι αν δεν πάνε δεν το παίρνεις. Οι εργαζόμενοι π.χ. στο «Ράδιο Κορασίδης» δεν είναι συνεταίροι του Κορασίδη που μπορεί να τους πει «δεν είχαμε κέρδη, δεν πληρώνεστε». Κι όμως, ο κάθε «Κορασίδης» θεωρεί αυτό ακριβώς: ότι είναι συνέταιρος με τους εργαζόμενους. Στη χασούρα φυσικά, για τα κέρδη ούτε λόγος. Δεν έχει καν την εντιμότητα, το σθένος, τον τσαμπουκά –αν θέλετε- να απολύσει. Κατακρατά χρήματα που εφόσον παρέχεται εργασία ΔΕΝ του ανήκουν. Δηλαδή κλέβει. Επί της ουσίας μάλιστα επιδιώκει κάτι ακόμη πιο ανήθικο: την οικειοθελή παραίτηση των εργαζόμενων όταν αυτοί εξαντληθούν οικονομικά. Παραίτηση που φυσικά θα τον γλιτώσει κι από τις όποιες οφειλόμενες αποζημίωσης.
Όχι, δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα που αποδεικνύει την ανηθικότητα της «ελεύθερης αγοράς». Είναι όμως από τα πιο κραυγαλέα…