Electronic Frontier Foundation (EFF)

About EFF

From the Internet to the iPod, technologies are transforming our society and empowering us as speakers, citizens, creators, and consumers. When our freedoms in the networked world come under attack, the Electronic Frontier Foundation (EFF) is the first line of defense. EFF broke new ground when it was founded in 1990 — well before the Internet was on most people's radar — and continues to confront cutting-edge issues defending free speech, privacy, innovation, and consumer rights today. From the beginning, EFF has championed the public interest in every critical battle affecting digital rights.

Blending the expertise of lawyers, policy analysts, activists, and technologists, EFF achieves significant victories on behalf of consumers and the general public. EFF fights for freedom primarily in the courts, bringing and defending lawsuits even when that means taking on the US government or large corporations. By mobilizing more than 50,000 concerned citizens through our Action Center, EFF beats back bad legislation. In addition to advising policymakers, EFF educates the press and public.

EFF is a donor-funded nonprofit and depends on your support to continue successfully defending your digital rights. Litigation is particularly expensive; because two-thirds of our budget comes from individual donors, every contribution is critical to helping EFF fight —and win—more cases.

Information on donating to EFF

Learn about significant EFF court victories

Learn more about EFF's founding

Μην πυροβολείτε τους aggregators

Eγκαινιάζονται στην Ελλάδα οι άδειες πνευματικής ιδιοκτησίας Creative Commons

To Εθνικό Δίκτυο Έρευνας και Τεχνολογίας εγκαινιάζει στις 13 Οκτωβρίου τις ελληνικές άδειες Creative Commons, οι οποίες διευκολύνουν την κοινή χρήση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας στο Διαδίκτυο.

Στην εκδήλωση για την έναρξη λειτουργίας, που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30) θα μιλήσει μεταξύ άλλων ο Λόρενς Λέσιγκ, καθηγητής Νομικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνια, γνωστός από την πολεμική του εναντίον «ερμηνειών του copyright που θα κατέπνιγαν την καινοτομία και το διάλογο online».

Η Creative Commons είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με στόχο την ευρύτερη διάθεση και χρήση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας, κυρίως με τη μη αποκλειστική εκμετάλλευση του έργου. Μέσω των αδειών της Creative Commons, οι δημιουργοί μπορούν να διατηρούν ορισμένα δικαιώματα εκμετάλλευσης και να παραχωρούν τα υπόλοιπα στο ευρύ κοινό.

Σκοπός του συστήματος των αδειών Creative Commons δεν είναι η ανατροπή ή κατάργηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά ο επαναπροσδιορισμός των κανόνων της και η δημιουργία νέας ισορροπίας δημιουργών, χρηστών και έργων πνευματικής ιδιοκτησίας, με βάση τις αρχές του Διαδικτύου.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Οκτωβρίου στις 13.00, ενώ η εγγραφή συνέδρων και προσκεκλημένων
αρχίζει 45 λεπτά νωρίτερα.

Προσκεκλημένοι ομιλητές είναι επίσης ο Παναγιώτης Τσανάκας, Πρόεδρος του ΕΔΕΤ και καθηγητής στο ΕΜΠ, η Διονυσία Καλλινίκου, καθηγήτρια Νομικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο Θεόδωρος Καρούνος, ειδικός επιστημονικός συνεργάτης στο ΕΜΠ, και ο Μαρίνος Παπαδόπουλος, δικηγόρος Αθηνών. Επίσης, εισηγήσεις θα κάνουν γνωστοί Έλληνες δημιουργοί έργων πολιτιστικού περιεχομένου.

	Lawrence Lessig
	Creative Commons

Bloggs, κινήματα και πολιτική

Δύο παρεμβάσεις στο θέμα που θέτει ο Μανώλης Ανδριωτάκης (Γιατί οι blogger δε συνιστούν (ακόμα) κίνημα):

1.
Μανώλη
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Σύνθετα και απροσδιόριστα τα κάνει το αρχικό σου ερώτημα, το οποίο κατά τη γνώμη μου, δεν υφίσταται: «Γιατί οι blogger δε συνιστούν κίνημα;».
Ερώτημα τόσο ανύπαρκτο όσο και τα: «Γιατί όσοι χρησιμοποιούν τηλέφωνο δεν συνιστούν κίνημα», «γιατί όσοι πίνουν νερό από το δημόσιο δίκτυο ύδρευσης δεν συνιστούν κίνημα». «γιατί όσοι πίνουν φραπέ στην παραλία της Θεσσαλονίκης δεν συνιστούν κίνημα».
Οι bloggers είναι πρώτα απ’ όλα χρήστες μιας συγκεκριμένης τεχνολογίας ή και πιο γενικά ακόμη, χρήστες ενός κοινού, δημόσιου αγαθού. Οσο μάλιστα αυξάνεται ο αριθμός τους, όσο περισσότεροι άνθρωποι από όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα και ηλικίες χρησιμοποιούν αυτό το αγαθό τόσο παύουν να συνιστούν ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αρα και με «κινηματικά» χαρακτηριστικά (αν υποτεθεί ότι αυτά κάποτε υπήρξαν ή μπορούσαν να υπάρξουν!).
Ως χρήστες και μάλιστα μιας υπηρεσίας η οποία (προς το παρόν; Για πάντα;) παρέχεται ΔΩΡΕΑΝ και η οποία δεν απαιτεί (σχεδόν) κανενός είδους δέσμευση ή σύμβαση από τον χρήστη, δεν διαθέτουν και καμιά δυνατότητα πίεσης. (Π.χ. να απειλήσουν ότι θα διακόψουν τη χρήση της, ότι θα αυτονομηθούν με δικές τους υπηρεσίες, ότι θα απεργήσουν κλπ κλπ)
Είναι λοιπόν ένα σύνολο απλών χρηστών και τίποτα παραπάνω!
Τίνος πράγματος;
Ενός Μέσου Επικοινωνίας! (Προσοχή! Όχι ιδιοκτήτες του Μέσου! Χρήστες του!)
Όπως το σταθερό ή το κινητό τηλέφωνο! (Μόνο που αυτά δεν είναι Δωρεάν!)
Ενός Μέσου Επικοινωνίας το οποίο είναι αμφίδρομο, επιτρέπει δηλαδή στον χρήστη να είναι ΚΑΙ πομπός ΚΑΙ δέκτης.
Το ίδιο το Μέσο, αν και τεχνικά επιβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, δεν υποδεικνύει το περιεχόμενο του κάθε blog. Το ίδιο το Μέσο έχει ένα συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης: την παραγωγή περιεχομένου. Οιουδήποτε περιεχομένου (πολιτικού, καλλιτεχνικού, σοβαρού, ανόητου, καθημερινού, φιλοσοφικού κλπ), αρκεί να είναι περιεχόμενο, πράγμα εντελώς απαραίτητο για την επιβίωση και εξάπλωση των τεχνολογιών του Internet σε όσο το δυνατόν πλατύτερες μάζες.
Η τεχνολογία των blog γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δημιουργήθηκε και όχι φυσικά για να βοηθήσει την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση. Οι bloggers δεν είναι τίποτα παραπάνω από άμισθοι «εργάτες» της τεράστιας βιομηχανίας των Νέων Μέσων και Τεχνολογιών. Η ελεύθερη έκφρασή τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ελάχιστη ανταμοιβή για το ότι επιτελούν –ασυνείδητα οι περισσότεροι- αυτόν τον ρόλο. (Φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Οι χρήστες των MySpace, YouTube, FaceBook κλπ κάνουν ακριβώς το ίδιο!)
Εδώ το πράγμα –τεχνικά τουλάχιστον- θα τελείωνε!
Ούτε κινήματα ούτε τσουβαλιάσματα (τύπου Αλαβάνου ή Βενιζέλου) ούτε μελλοντικές προοπτικές…
Και θα τελείωνε αν δεν παρέμενε το θέμα του περιεχόμενου αλλά και του προσδιορισμού του Μέσου: τα blogs όπως και πολλές από τις υπηρεσίες του internet ΔΕΝ είναι Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πρόκειται για Διαδραστικά (Πομπός+Δέκτης) Μέσα Ατομικής/Συλλογικής Εκφρασης και Ενημέρωσης. Κάποια μπορεί να διατηρήσουν τον Ατομικό χαρακτήρα έκφρασης, κάποια μπορεί να αποτελέσουν προσπάθειες συλλογικής έκφρασης, κανένα όμως δεν μπορεί να απευθυνθεί σε ένα Μαζικό ακροατήριο, άρα κανένα δεν μπορεί να έχει μαζική επιρροή και ουσιαστική παρέμβαση στα κοινωνικά δρώμενα…
Απογοητευτικό;
ΚΑΘΟΛΟΥ!
Ισα-ίσα! Τα blogs αντί να μετατραπούν σε Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης, εκείνο που μπορούν –στην καλύτερη, φυσικά, περίπτωση- να γίνουν είναι πολλά πεδία ζημώσεων. Μπορούν ακόμη να γίνουν μεγεθυντές κάποιων τάσεων, όχι όμως τόσο ώστε να τις επιβάλλουν (αφού για κάθε είδους μεγέθυνση και προβολή θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα ασκεί κριτική ή ακόμη και θα υπονομεύει αυτή την τάση). Μπορούν να γίνουν επιταχυντές ρευμάτων σκέψης και δράσης καθώς και εργαλεία οργάνωσης και συντονισμού κοινών δράσεων.
Τα blogs –όπως και καμιά τεχνολογία ή μέσο- δεν είναι ικανά να παράγουν περιεχόμενο (σκέψεις, ιδέες, πολιτικές). Η παραγωγή περιεχομένου προϋποθέτει τον ανθρώπινο παράγοντα…
Ισχύει δηλαδή το «πανάρχαιο»: «ότι σε ένα οποιοδήποτε πληροφοριακό σύστημα σκουπίδια βάζεις, σκουπίδια βγάζεις».
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι σε καμιά περίπτωση –κι ας λένε ότι θέλουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ- αν και πότε οι blogger θα συσταθούν σε κίνημα. Το ερώτημα είναι πότε και με ποιόν τρόπο τα κινήματα θα χρησιμοποιήσουν ουσιαστικά αυτές τις τεχνολογίες.
Και έχουν ήδη αρχίσει να το κάνουν!
ANemos

2.

Μανώλη
Λες: « Κατ΄ αρχήν δεν έθεσα ερώτημα.». Το ερώτημα τίθεται και από τον τίτλο του ποστ σου και από πολλούς, κυρίως στα «παραδοσιακά» Μέσα.
Λες επίσης: «Η γνώμη μου είναι ότι δεν συνίσταται κίνημα στη βάση διαμαρτυριών και μόνο.»
Όχι, δεν συνίσταται. Πολλά κινήματα όμως έχουν ξεκινήσει στη βάση διαμαρτυριών.
Όμως γιατί να υποτιμήσουμε το θέμα της διαμαρτυρίας. Και πολύ περισσότερο γιατί απαιτούμε οι διαμαρτυρόμενοι να έχουν πάντοτε συγκεκριμένα αιτήματα, προτάσεις και λύσεις. Αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα έπρεπε να βγουν να φωνάξουν κάποιοι «Κάτω η Χούντα» εάν δεν είχαν να προτείνουν και έναν συγκεκριμένο τρόπο δημοκρατικής διακυβέρνησης. Για να το πω και αλλιώς: η διαμαρτυρία ενώνει πολύ πιο εύκολα από ότι ένα συγκεκριμένο αίτημα… (Αυτό βέβαια την καθιστά πολλές φορές μάταιη, δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα διαμαρτυρηθείς επειδή δεν έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις εκ θεμελίων τον κόσμο.)
«Το επιχείρημα περί χρηστών τηλεφώνου το αντέκρουσα στην προηγούμενη ανάρτηση. Η δημόσια διάσταση των μπλογκ καθιστά το Μέσο ριζικά διαφορετικό απ’ όλα τα προηγούμενα, γι’ αυτό κι αδυνατούμε να συλλάβουμε τις μείζονες προεκτάσεις του σε πεδία όπως π.χ. η ψυχολογία». Εγραφες: «Η αναλογία του ‘50 και του τηλεφώνου είναι άτοπη. Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα Μέσο, που επιτρέπει στον καθένα να έχει ένα τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, κι εκδοτικό συγκρότημα.»
Να μου επιτρέψεις να μην βρίσκω διόλου άτοπη την αναλογία. Η εφεύρεση του τηλεφώνου και η χρήση του είχε ριζοσπαστικές συνέπειες για τα άτομα και τις κοινωνίες, τόσο σε πρακτικό όσο και σε φαντασιακό επίπεδο. Οι δυνατότητες οι οποίες ανοίχτηκαν ήσαν «άπειρες» σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Το τηλέφωνο επηρέασε την οικονομία και το εμπόριο, την παιδεία, τον λόγο, τις τέχνες, την ίδια τη δημοσιογραφία. Τα πάντα!
Οσο για τον ρόλο του στην πολιτική; Μην το συζητάμε! «Γουότεργκέϊτ», ελληνική χούντα («μην τα λέμε αυτά από το τηλέφωνο»), κοριοί επί Δεξιάς αλλά και ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο…
Μήπως να πούμε και για τον ρόλο των κινητών τηλεφώνων; Πρόδηλος και εξίσου ριζοσπαστικός! Όταν μάλιστα ενοποιεί και τις τεχνολογίες του Internet, ακόμη μεγαλύτερος.
Τα παραπάνω αφορούν και τα επόμενα που λες: «Επανέρχομαι στους χρήστες του τηλεφώνου για να σου πω ότι πολύ απλά η ευθύνη στη χρήση του τηλεφώνου είναι πολύ περιορισμένη».
Περιορισμένη; Τότε γιατί παρακολουθούνται συστηματικά;

Και σίγουρα δεν έχει μόνο αυτή την διάσταση:
«Βέβαια μπορείς να ζητήσεις την παρακολούθηση του τηλεφώνου σου και την άρση του απορρήτου των τηλεπεκοινωνιών αν θεωρείς ότι κάποιος σε απειλεί ή σε ενοχλεί συστηματικά.»
Λες: «Βέβαια θα ήταν ακραία η σύναψη οργάνων των χρηστών, ακριβώς γιατί δεν υφίσταται η απεύθυνση στη δημόσια σφαίρα. Στο τηλέφωνο είσαι εσύ κι άλλος ένας, ή το πολύ δυό τρεις. Στα ιστολόγια δυνητικά είναι οι πάντες.»
Δυνητικά! Δεν είναι όμως! Και όσο οι πομποί(-bloggers) αυξάνονται τόσο σε λιγότερους απευθύνονται.
Ένα κανάλι (τηλεόρασης, ραδιοφώνου) = όλοι οι τηλεθεατές, ακροατές.
Πολλά κανάλια = τεμαχισμένο κοινό
100 blog = πολλοί επισκέπτες για το καθένα
1.000.000 blog = ελάχιστοι επισκέπτες για το καθένα
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι η ένωση κεκέδων είναι ουσιαστικά ηλίθια. Αφού τα σχετικά βίντεο είναι ζήτημα αν θα τα δουν 100 άνθρωποι το καθένα! («Πρόσφατα, μια οργάνωση για τα δικαιώματα των κεκέδων (ναι καλά διάβασες) στη Μεγάλη Βρετανία διαμαρτυρήθηκε έντονα στο YouTube γιατί εμφανίζονται δεκάδες βίντεο που προσβάλουν ανθρώπους με το συγκεκριμένο πρόβλημα».)
«Το αγαθό βέβαια δεν είναι δημόσιο, μιας και το πληρώνεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το αίτημα για δωρεάν Διαδίκτυο π.χ. θα μπορούσε να είναι όντως ένα πολύ ωραίο αίτημα για την ελληνική μπλογκόσφαιρα, αλλά το έχει θέσει , απ’ ότι γνωρίζω με μικρή ένταση, μόνο κάποιο μέρος του ΠΑΣΟΚ.»
Και πολύ καλά κάνουν!
Δωρεάν Διαδίκτυο θα σήμαινε νεκρό Διαδίκτυο!
«Εν πάση περιπτώσει, η διαφωνία μας έγκειται στο εξής. Εσύ για παράδειγμα υποστηρίζεις ότι ένας υπάρχον σχηματισμός, μια συλλογικότητα, ένα όργανο, οι ομοφυλόφιλοι ή οι Αλβανοί, ή οι κυνηγοί, θα χρησιμοποιήσουν τα μπλογκ ως όργανα επικοινωνίας και προπαγάνδας, προκειμένου να πείσουν ή να κάνουν λόμπιινγκ. Είμαι σίγουρος ότι δεν αναφέρεσαι στους κυνηγούς, αλλά σε δίκαια κινήματα και σχηματισμούς, που θα διατυπώσουν καίρια και υγιή πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα.»
Ναι, διαφωνούμε ριζικά! Και μάλιστα αναφέρομαι και στους υπόλοιπους. Ποιος θα τους το απαγορεύσει; Και γιατί να τους απαγορεύσει; Και τι θα πει «υγιή» πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα; Μακριά από μένα (όμως ΠΟΛΥ μακριά) όσοι νομίζουν ότι μπορούν να το παίξουν ιερατείο το οποίο θα κρίνει την υγεία και το δίκαιο των αιτημάτων. Αυτό μόνο η κοινωνίας ως συλλογικότητα μπορεί και πρέπει να το κάνει…
Λες: «Ωστόσο, στο Μέσο επιφυλάσσεις κατά τη γνώμη μου μια παραδοσιακή και «κατεστημένη» χρήση, που το θέλει να είναι περισσότερο εργαλείο του μάρκετινγκ και της «επικοινωνίας», παρά ένα διαλεκτικό Μέσο, που μπορεί να βοηθήσει σε πραγματικές ζυμώσεις, αν και μερικές αράδες παραπάνω λες ότι οι τελευταίες ευνοούνται. Ίσως εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Πρέπει να επιλέξουμε: θέλουμε ένα εντυπωσιοθηρικό εργαλείο για πρόσκαιρα αποτελέσματα ή ένα Μέσο που θα επιβεβαιώσει τη δυναμική του, βοηθώντας τους πολίτες να μπουν στην πολιτική, στην κοινωνία, στη ζωή;»
Η αντίφαση δεν είναι στην επιλογή, ο καθένας μπορεί να θέλει ο,τι από τα δύο προτιμά ή και τα δύο! Η αντίφαση είναι στο «θέλουμε». Ποιοι «θέλουμε»; Θέλουμε εμείς οι δύο το ίδιο πράγμα; Θέλω εγώ και ο τάδε blogger τα ίδια; Προς Θεού!
Δεν υπάρχει κοινή συνιστάμενη σε όλα τα ζητήματα. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Κοινές συνισταμένες θα υπάρχουν μόνο σε επιμέρους θέματα και για όσο διάστημα και σε όση έκταση συμφωνούν οι περισσότεροι. Από εκεί και πέρα ο καθείς και τα όπλα του, ο καθένας και ο δρόμος του…
«Η δική μου άποψη είναι ότι τα ιστολόγια δίνουν μια ιστορική ευκαιρία αυτό να γίνει σε μηδενική βάση. Να δημιουργηθούν δηλαδή συλλογικότητες και συμμαχίες στη βάση διαλόγου που θα έχει γίνει μέσα σε εικονικούς χώρους, οι οποίοι βέβαια στη συνέχεια θα γίνονται και απτοί.»
Από την πλευρά μου δεν νομίζω και δεν ελπίζω σε καμιά ιστορική ευκαιρία των ιστολόγιων (Είδες; Επιτέλους με βρίσκεις απαισιόδοξο) εάν η ίδια η κοινωνία και οι δυνάμεις της δεν δώσουν ευκαιρίες στον εαυτό τους.

ANemos

3.

Θέτεις πολλά ζητήματα μαζί και σε ακολουθώ:

1.
Αλί και τρισαλί αν περιμένουμε από μια τεχνολογία (τα ιστολόγια) να αδράξουν την ιστορική ευκαιρία. Αυτό μου θυμίζει τον τεχνολογικό (και τάχα πολιτικό) ανταγωνισμό των πάλαι ποτέ υπερδυνάμεων για το ποια θα πατήσει πρώτη το πόδι της στη Σελήνη…
Τις ιστορικές ευκαιρίες τις αδράχνουν οι κοινωνίες (πιο συγκεκριμένα: οι κοινωνικές τάξεις). Βεβαίως οι τεχνολογικές εξελίξεις (αλλά όχι από μόνες τους) δημιουργούν νέες κοινωνικές τάξεις, ανάγκες και ιδέες (Το εμπόριο, την αστική τάξη. Οι ατμομηχανές, την εργατική τάξη κοκ) όμως εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμη για ένα τέτοιο φαινόμενο. Ισως επειδή το internet δεν συνιστά μια αυτοτελή εξέλιξη…

2.
Αν «αποτύχουν (τα ιστολόγια), θα σημαίνει ότι η κοινωνία, οι πολίτες δε μπορούν, ή δε θέλουν, ή αδυνατούν πια να αδράξουν τις ευκαιρίες». Νομίζω ότι τους παρα-δίδεις αξία. Δηλαδή, αν ξεπεραστούν ως τεχνολογική πλατφόρμα (όπως είναι πολύ πιθανό), την χάσαμε την επανάσταση; Τι λες σύντροφε;

3.
Λες: «Θεωρώ ότι η πολυδιάσπαση φερ’ ειπείν της αριστεράς είναι μια παθογένεια που θα μπορούσε να «θεραπευτεί», εάν η γνήσια δημοκρατία εισχωρούσε στα σχήματα, εάν το άνοιγμα στην κοινωνία γινόταν ειλικρινές». Αυτές είναι οι αιτίες της παθογένειας της Αριστεράς; Και θα τα λύσει μέσα από τα ιστολόγια;
Αλλά και πάλι μιλάμε με όρους υγείας;
Γιατί είναι «παθογένεια»;
Τι θα πει «γνήσια δημοκρατία»;
Αυτές οι (ιδεολογικές) «καθαρότητες» μας φάγανε!

3.
«Εάν για παράδειγμα μας έλεγαν δέκα, είκοσι, τριάντα blogger ελάτε να συζητήσουμε πάνω σε συγκεκριμένη ατζέντα (στην οργάνωση της οποίας βέβαια θα είχαμε κι εμείς συμμετοχή) θα αρνιόμασταν με το σύνηθες για την Ελλάδα επιχείρημα «όχι, γιατί δε γίνεται τίποτα» ή θα προσπαθούσαμε να συμβάλλουμε με τον τρόπο μας σε κάτι τόσο αβέβαιο, όσο και το μέλλον;»
Όχι! Θα αρνιόμουν με το επιχείρημα: «δεν εκπροσωπώ κανέναν, δεν δεσμεύω κανέναν και δεν δεσμεύομαι από κανέναν». Και θα συμπλήρωνα (από μέσα μου): «…παρά μόνο σε ένα πλαίσιο μιας στρατηγικής σύγκρουσης και ανατροπής». Αρνούμενος τη δημιουργία μια «φωτισμένης πρωτοπορίας»!

10 λόγοι για τους οποίους δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει η διαφήμιση στα blogs

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να προσελκύσει διαφήμιση ένα μέσο (και συγκεκριμένα τα μπλογκς) ;

1. Να έχει υψηλή επισκεψιμότητα! Γιατί να διαφημιστεί κάποιος σε ένα μπλογκ που το διαβάζει ο μπλόγκερ, μια ξαδέλφη του κι ένας συμμαθητής από το δημοτικό; Και ποιος θα μετράει αυτή την επισκεψιμότητα; Η AGB;
2. Να είναι δημοφιλές! Δηλαδή να αρέσει! Ξέρετε πολλά μπλογκ που σας αρέσουν από την αρχή ως το τέλος; Που κάποτε σας άρεσαν και τώρα δεν σας αρέσουν πλέον; Που τα διαβάζετε ΧΩΡΙΣ να σας αρέσουν
3. Να έχει ένα συνεπές προφίλ που να ταιριάζει στα διαφημιζόμενα προϊόντα ή υπηρεσίες. Σήμερα ένα μπλογκ μπορεί να δίνει έμφαση στην πολιτική, αύριο στη λογοτεχνία, μεθαύριο στη σάτιρα και αντί για μεθαύριο στην πορνογραφία. Κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι οι διαφημιζόμενοι δεν θα βρεθούν προ απροόπτου…
4. Να έχουν συνέπεια ως προς το περιεχόμενό τους. Δηλαδή να μην «πάσχουν» από την ασυνέπεια (πολλές φορές και την μανιοκατάθλιψη) του δημιουργού τους. Σήμερα μπορεί να γράψει αυτά, αύριο τα άλλα. Σήμερα μπορεί να «συγκεντρώνει» το Α’ κοινό, αύριο το Β’ και μεθαύριο το Γ’. Η διαφήμιση προϋποθέτει σταθερό περιεχόμενο (άρα και σταθερό κοινό) για αρκετή διάρκεια χρόνου.
5. Να έχουν συνέπεια ως προς την ενημέρωσή τους (άλλη μια δημιουργική «ασθένεια»). Ενας μπλόγκερ μπορεί να γράφει καθημερινά, δεκάδες ποστ επί ένα μήνα, να ξαναγράψει μετά από ένα δίμηνο, να επανέλθει, να το κλείσει, να το ξανανοίξει. Κι όμως να εξακολουθεί να είναι ανάμεσα στα πιο δημοφιλή…
6. Να έχει χρονική διάρκεια. Να μην το κλείσει δηλαδή αύριο επειδή έτσι «του τη βάρεσε» ή επειδή …πέθανε!
7. Να υπάρχει δυνατότητα νόμιμης συναλλαγής με τον μπλόγκερ αλλά και του μπλόγκερ με την εφορία και τις αρχές. Το βρίσκεται εύκολο; Για έναν μπλόγκερ είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνει νόμιμη συναλλαγή πουλώντας διαφήμιση (Θα κάνει έναρξη επιτηδεύματος; Θα κόβει αποδείξεις; Θα επιστρέφει ΦΠΑ; Θα πρέπει να χρεώνει αγγελιόσημο;)
8. Να είναι ξεκάθαρο το ιδιοκτησιακό καθεστώς ενός μπλογκ. Σε ποιόν ανήκει ένα μπλογκ άρα και τα δικαιώματα χρήσης του για εμπορικούς σκοπούς; Στον ίδιο, στην «πλατφόρμα» (blogger.com, wordpress, pathfinder) που τον φιλοξενεί;
9. Η «πλατφόρμα» να μην επιτρέπεται να βάζει τις δικές της διαφημίσεις «πάνω» στο μπλογκ.
10. Να γίνουν αποδεκτές ρήτρες (=πρόστιμα) σε περίπτωση που βλάπτονται τα συμφέροντα του διαφημιζόμενου από τα περιεχόμενα (και τα σχόλια!) του μπλογκ.

Νομίζει κανείς στα σοβαρά ότι υπάρχει σήμερα έστω κι ΕΝΑ μπλογκ που να τηρεί όλες αυτές τις προϋποθέσεις;

Ή ότι θα υπάρξει αύριο;

Ή και να υπάρξει ένα αύριο, ότι μεθαύριο θα τις πληρούν όλοι;

Γι αυτούς (και για άλλους 1200 λόγους) δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να προχωρήσει η διαφήμιση στα μπλογκς. Όχι γιατί δεν θα το θέλουν κάποιοι μπλόγκερ αλλά γιατί κανένας διαφημιστείς δεν πρόκειται να πετάξει τα χρήματα του πελάτη του στα «σκουπίδια».

Και μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ διόρθωση: τα μπλογκς ΔΕΝ συνιστούν ΕΝΑ Μέσο, όπως έγραψα στην αρχή. Όλα μαζί συνιστούν έναν χαοτικό και ανεξέλεγκτο ΤΟΠΟ πραγματικά ΑΣΥΜΒΑΤΟ (δηλαδή ΑΧΡΗΣΤΟ) για δομημένα συστήματα επικοινωνίας, τα οποία στηρίζονται (αν μη τι άλλο) σε μετρήσιμα μεγέθη για να λειτουργήσουν, όπως είναι αυτό της διαφήμισης…

Οπότε όσοι ανησυχούν για το μέλλον των μπλογκς σε σχέση με τη διαφήμιση ας πάψουν να ανησυχούν. Κι όσοι περιμένουν ότι θα βγάλουν φράγκα από το μπλογκ τους καλύτερα να ψάξουν για καμιά πιο σίγουρη δουλίτσα.

Η ιστορία των μπλογκ κινδυνεύει από πολλά πράγματα στα οποία όμως δεν συγκαταλέγεται η διαφήμιση. Ούτε τώρα ούτε μετά από 200 χρόνια!

...

• Η πέμπτη εξουσία στα ιστολόγια

...

Να δεχτώ διαφήμιση στο blog μου ή όχι;

Με αφορμή ένα ποστ της Ψιλικατζούς (AD(EVIL)S)…

Και πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν μισώ τη διαφήμιση. Γενικώς δεν μισώ οτιδήποτε έχει σχέση με την επικοινωνία και τη δημιουργικότητα. Μπορεί να διαφωνώ με τρόπους και τακτικές, μπορεί να μου γυρίζουν τα άντερα οι χοντράδες, τα ψέματα και η κακογουστιά ορισμένων διαφημίσεων αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τις μισώ. Στο κάτω κάτω η διαφήμιση αποτελεί έναν από του θεμέλιους λίθους του πολιτισμού εντός του οποίου ζω (άρα και αναγνωρίζω αφού δεν έχω καταφύγει στις κορυφές των βουνών ή των δέντρων). Δεν μπορεί να μισείς κάτι το οποίο (έστω) ανέχεσαι!

Σε έναν μαζικό πολιτισμό όπως είναι ο δικός μας, η διαφήμιση δεν αποτελεί απλώς ένα κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας («από το χωράφι και την πρώτη ύλη μέχρι τον καταναλωτή»), συμβάλλει σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό για την ίδια την επιβίωση του πολιτισμού: δημιουργεί και επιβάλει πρότυπα υποκαθιστώντας την προφορική παράδοση που υπήρχε σε παλαιότερους πολιτισμούς. Η παραγωγή (όπως και η απόρριψη) προτύπων από μόνη της δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Είναι απαραίτητη για μια μαζική κοινωνία. Εξασφαλίζει τη συνεκτικότητά της.

Εχει πολλά καλά η διαφήμιση και ένα από αυτά είναι η παραγωγή προτύπων αλλά και η σύγκρουση με παλαιότερα πρότυπα, άχρηστα για την κοινωνική και ατομική επιβίωση. Ένα άλλο «καλό» είναι ότι «χρηματοδοτεί» μια σειρά πολύ χρήσιμων δραστηριοτήτων και κυρίως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Χωρίς διαφήμιση δεν θα υπήρχαν σήμερα ούτε εφημερίδες (εκτός ίσως από τον Ριζοσπάστη) ούτε περιοδικά, ούτε ραδιόφωνα ούτε τηλεοράσεις. Η κοινωνία μας θα ζούσε υπό το καθεστώς «σιγής ασυρμάτου», δεν θα ενημερωνόταν από τίποτα κι από κανέναν. Γιατί είναι αυτή η ίδια κοινωνία που εδώ και χρόνια αρνείται να καταβάλει το αντίτιμο για της ενημέρωση της, να αγοράσει π.χ. εφημερίδες (οι οποίες έτσι θα εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους). Η ίδια η κοινωνία επέλεξε να πληρώνει τα περιοδικά που εκδίδονται, όχι άμεσα αλλά καταβάλλοντας υψηλότερο αντίτιμο για τα προϊόντα τα οποία αγοράζει στα σούπερ-μάρκετ. Το ίδιο ισχύει για την τηλεόραση και τα ραδιόφωνα. Τα θέλουμε δωρεάν – Τα χρηματοδοτεί η διαφήμιση – Τα πληρώνουμε έμμεσα. Αυτό επιλέξαμε, αυτό συμβαίνει. Και αυτό τίποτα δεν έμοιαζε μέχρι σήμερα ικανό να το αλλάξει.

Χωρίς διαφήμιση τα αγαθά τα οποία καταναλώνουμε μπορεί να ήταν 20, 30, 40% πιο φθηνά αλλά α) δεν θα τα μαθαίναμε παρά μόνο όταν θα τα βλέπαμε στα ράφια και β) δεν θα μαθαίναμε και τίποτα άλλο (π.χ. πόσες χιλιάδες στρέμματα κάηκαν σήμερα ή τι δήλωσε ο Γιακουμάτος). Επίσης δεν θα υπήρχε κινηματογράφος, τηλεοπτικά σίριαλ και ντοκιμαντέρ. Κι αυτό είναι το λιγότερο –που δεν είναι!

Χωρίς τη διαφήμιση δεν θα υπήρχαν ούτε ερευνητές ούτε συγγραφείς ούτε μουσικοί ούτε ηθοποιοί ούτε μουσικοί παραγωγοί όπως π.χ. ο Γρηγόρης Ψαριανός που τα «χώνει» στις διαφημίσεις. Εκτός αν ήσαν διατεθειμένοι να δουλεύουν τζάμπα (και σε ποιο Μέσο αφού ούτε αυτά θα υπήρχαν; Στο σταθμό του Πολυτεχνείου;). Όπως σωστά γράφει σήμερα ο Μίμης Ανδρουλάκης στα ΝΕΑ: «Ξέχνα τη δημιουργία και την καινοτομία δίχως ανταμοιβή, υλική ή ηθική. Τίποτα δημιουργικό δεν γίνεται δίχως τα κίνητρα του εισοδήματος και του κέρδους ή,τουλάχιστον, της εκτίμησης και της δημόσιας αναγνώρισης. Γιατί να ξοδεύω το χρήμα μου και τον χρόνο μου στην έρευνα και τη δημιουργία, αν δεν έχω κανένα ιδιαίτερο δικαίωμα στους καρπούς της; Γιατί να προμηθεύω με ιδέες, καινοτομίες και τεχνικές τούς ανταγωνιστές της επιχείρησής μου; Τίποτα δεν κερδίζεται δωρεάν στη ζωή! Η γνώση απαιτεί κόπο». Για να συμπληρώσει οξυδερκέστατα: «Αυτό που μοιράζεται δωρεάν, αυτό που παράγουν οι χρήστες δημιουργεί ένα νέο χώρο για τους διαφημιστές, μια νέα ανεξάντλητη πηγή κέρδους. Η Google είναι το πρότυπο. Το ΜySpace το αγόρασε ο Μέρντοχ για $580 εκατομμύρια και το Facebook το κυνηγούν η Υahoo, η Google και η Μicrosoft. Το Linux,το ελεύθερο λογισμικό ανοιχτού κώδικα, δημιουργεί ένα νέο πεδίο για εμπορικές χρήσεις. Μην έχεις ενοχές με την εμπορευματοποίηση.».
Καμιά ενοχή για τη διαφήμιση, αυτόν που διαφημίζεται αλλά κι αυτόν που διαφημίζει. Για το καλό του το κάνει κι ο ένας και ο άλλος. Και φυσικά για το δικό μας καλό!

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΜΕΝΟΣ;

Φυσικά ο διαφημιζόμενος έχει κάθε δικαίωμα να επιλέγει το ΠΟΥ και το πώς θα διαφημιστεί (θεωρητικά και εκείνος που διαθέτει το χώρο του έχει το δικαίωμα να επιλέγει ΠΟΙΟΝ θα διαφημίζει αλλά το πόσο αυτό μπορεί να γίνει πράξη είναι κάτι που θα το συζητήσουμε στη συνέχεια). Και πρώτα από όλα, ο διαφημιζόμενος θέλει να διαφημιστεί εκεί που θα τον διαβάσουν, θα τον δουν, θα τον ακούσουν τα περισσότερα μάτια και αυτιά. Χαζός είναι να πάει να βάλει διαφήμιση εκεί που δεν περνάει ψυχή; Θα πάει στις εφημερίδες και τα περιοδικά μα τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, τα κανάλια με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση, τα ραδιόφωνα με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα. Λογικό; Λογικότατο! (Οσο και κοινότοπο αλλά αν παραλείψεις να το αναφέρεις μπορεί να χάσεις το δάσος και να κολλήσεις μπροστά στον κορμό ενός δέντρου…).

Από την πλευρά τους, τα Μέσα που χρειάζονται το ζεστό χρήμα των διαφημιζόμενων κάνουν ο,τι μπορούν για να αυξήσουν την αναγνωσιμότητα, την τηλεθέαση και την ακροαματικότητα για να γίνουν όσο γίνεται πιο ελκυστικοί. Κι αυτό λογικό!
(Εδώ ένα σωρό μπλόγκερς που ΔΕΝ έχουν διαφήμιση «πλακώνονται» για την πρωτιά και τα περισσότερα χιτς, αυτοί που είναι ολόκληρες βιομηχανίες και περιμένουν χρήμα δεν θα το έκαναν;)

Επίσης ο διαφημιζόμενος έχει κάθε δικαίωμα να επιλέγει το κοινό στο οποίο θέλει να απευθυνθεί. Λογικό αφού όταν πουλάς αυτοκίνητα δεν θέλεις να διαφημιστείς στο «Τιραμόλα», όταν πουλάς σέξι εσώρουχα δεν έχει νόημα να διαφημιστείς στην Αυγή ή στην Εποχή, όταν πουλάς ακουστικά βαρηκοΐας δεν θέλεις να διαφημιστείς στο Δίφωνο.
Δεν ταιριάζουν όλες οι διαφημίσεις σε όλα τα Μέσα…

Εκτός βέβαια αν τα κάποια Μέσα έχουν ΠΟΛΥ μεγάλη ανάγκη από τα χρήματα των συγκεκριμένων διαφημίσεων. Οπότε μπορούν να προσαρμόσουν την φιλοσοφία τους, το περιεχόμενό τους, το κοινό τους στις ανάγκες των συγκεκριμένων διαφημίσεων. Δεν είναι κακό! Είναι;

Τρίτον: στον διαφημιζόμενο δεν αρέσει καθόλου να του «θάβεις» το προϊόν, την υπηρεσία, τις δραστηριότητες σε διπλανά άρθρα. Ε, και εδώ που τα λέμε σε ποιόν π.χ. εργοστασιάρχη εμφιαλωμένων νερών που δίνει τα ωραία του λεφτουδάκια στο έντυπό σου θα του άρεσε μια έρευνα για τα μικρόβια που έχουν βρεθεί στα εμφιαλωμένα νερά. Μαλάκας είναι; Δεν είναι!!!

ΤΑ «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑΚΙΑ»

Εδώ εμφανίζονται λοιπόν και κάποια προβληματάκια σε σχέση με τη διαφήμιση. Μικρά, ασήμαντα αλλά προβληματάκια που θέλουν κάποια ελάχιστη σκέψη για να επιλυθούν ή να εξηγηθούν.
Επειδή αυτά τα «προβληματάκια» έχουν εντοπιστεί και πολύσυζητηθεί για τα παραδοσιακά Μέσα, ας πάρουμε ένα σχετικά παρθένο μέσο: τα μπλογκς…
Ας υποθέσουμε ότι οι διαφημιστικές δείχνουν ένα αναπάντεχο ενδιαφέρον να ρίξουν διαφημίσεις στα μπλογκς. Πως θα το κάνουν; Τυχαία; Θα δώσουν σε όλους από λίγα; Θα δίνουν διαφημίσεις όπου τους καπνίσει; Ή μήπως θα δίνουν διαφημίσεις στα μπλογκς που αρέσουν στα μέλη του Διοικητικού τους Συμβουλίου;
Όχι βέβαια… Θα κάνουν κάτι πολύ πιο απλό και λογικό. Θα μοιράσουν τη διαφήμιση σε αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, σε αυτά που είναι πιο δημοφιλή. Λογικό; Λογικότατο, μην τα ξαναλέμε…
Θα πάνε λοιπόν στο blogs.sync.gr, π.χ. (ή σε οποιοδήποτε άλλον μετρητή επισκέψεων, δημοφιλίας κτλ) και θα πάρουν το TOP100. Ανάλογα με το μπάτζετ θα μοιράσουν τις διαφημίσεις στους 10, στους 20, στους 30 πρώτους. Π.χ. σήμερα που μιλάμε στους:
· 1. malpractice (1127)
· 2. Για την Αμαλία (307)
· 3. doncat (209)
· 4. vrypan|net|weblog (208)
· 5. X-PSILIKATZOY (199)
· 6. ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ (179)
· 7. Αστέρης Μασούρας (169)
· 8. taparaponasas stoMIXER (164)
· 9. Gravity and the Wind (156)
· 10. Λαπουτα (155)
· 11. NYLON (150)
· 12. Αμπελοφιλοσοφίες (149)
· 13. kaltsovrako (147)
· 14. Ελεύθερος Σκοπευ... (146)
· 15. ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ (146)
· 16. ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (145)
· 17. digital-era (144)
· 18. Greek University Reform Forum (143)
· 19. Απαξιωση: Φτάνει ... (140)
· 20. Λευκός θόρυβος (136)
Μέχρι εδώ ΟΛΑ καλά!
Καλά κάνουν και τα δίνουν και ΠΟΛΥ καλά θα κάνουν να τα πάρουν οι συγκεκριμένοι. Οι περισσότεροι μάλιστα τα αξίζουν και με το παραπάνω. Σε καλή μεριά!
Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ούτε τα φράγκα ούτε ότι θα τα πάρουν οι συγκεκριμένοι (οι μισοί και πλέον εκ των οποίων μου είναι ιδιαιτέρως αγαπητοί). Το πρόβλημα ίσως προκύψει με τους υπόλοιπους 80 της λίστας (ή έστω με κάποιους από αυτούς που πιθανώς έχουν ανάγκη χρημάτων) ή με κάποιους από τους 14.980 μέχρι στιγμής Ελληνες μπλόγκερ, με τους 150.000 αύριο μεθαύριο. Αυτοί δηλαδή τι; Στο πηγάδι κατούρησαν;
Όχι βέβαια! Μπορούν να πάρουν και αυτοί! Εύκολα! Αρκεί να τηρούν κάποιες προϋποθέσεις, ας πούμε να πλασαριστούν στην πρώτη εικοσάδα!
Πως;
Το παιχνίδι της τηλεθέασης και της AGB το ξέρουμε πλέον. Μπορούμε (;) να το προσαρμόσουμε στα καθ’ ημάς!
Ας πάρουμε όμως τα ρητορικά ερωτήματα της Κωνσταντίνας:
«Τι ακριβώς πρόβλημα έχετε με τα blogs που βάζουν διαφημίσεις;»
Κανένα απολύτως πρόβλημα! Αρκεί να μην κάνουν τα ΠΑΝΤΑ για να προσελκύσουν επισκέψεις άρα και διαφημίσεις! Και όταν λέμε τα πάντα, ξέρουμε τι σημαίνει τα πάντα. «Αίμα, σπέρμα, στέμμα» ήταν η πανάρχαια συνταγή για τον Τύπο και δουλεύει ακόμη. Γιατί να μη δουλέψει για τα μπλογκς;
Αλλά και πάλι… Σιγά το αυγά! Το πολύ πολύ να πάψουμε να τους διαβάζουμε. Θα έλθουν άλλοι…
Αν υπάρχει ειδικός χώρος γι΄αυτές και η διαφήμιση γίνεται ανοιχτά και όχι «ύπουλα», γιατί είναι λάθος κάποιος που έχει ανάγκη, να βγάζει χρήματα από το blog του;
Ουδέν λάθος! Μια χαρά!
Μόνο που να, μερικές φορές οι διαφημιστές πιστεύουν (κι έχουν δίκιο) ότι η έμμεση προβολή, μια καλή κουβέντα, μια παρουσίαση λειτουργεί καλύτερα από μια άμεση διαφήμιση, ένα μπάνερ, ένα ποπ-απ. Και γι αυτό προσφέρουν και κανένα φράγκο παραπάνω…
Αν ο διπλανός σας έχει οικονομικό πρόβλημα αλλά ταυτόχρονα έχει ένα πολύ καλό blog, για ποιόν ακριβώς λόγο να αρνηθεί τις διαφημίσεις;
Ανόητος θα είναι! Καποιανού χαρίζαν γάιδαρο και τον κοίταζε στα δόντια. Τι λέμε τώρα;
Τώρα βέβαια αν η διαφήμιση ήταν για «γραμμές 090» ή για «ον-λάϊν προβλέψεις» κι εσύ λέγεσαι π.χ. ANemos, ε, έχεις ένα προβληματάκι! Τόσο δα!
Για να μην τον κράξετε; Για να μην χάσει την αξιοπιστία του;
Επαθε τίποτα το MEGA και τα άλλα κανάλια από τις διαφημίσεις;
Τα κράζουμε, τα κράζουμε, όλο αυτά βλέπουμε. Το ίδιο θα συμβεί και με το μπλογκς. Μεγάλες πολιτικές εφημερίδες και Free-papers δουλεύουν με «γραμμές 090», έπαθα κάτι; Τίποτα δεν έπαθαν!
Και τώρα οι δύο τελευταίες ερωτήσεις: Μα, πόσο κακό θα κάνει στην αξιοπιστία του blog μου αν χρησιμοποιώ άβα και όχι π.χ. ρολί; Και τί σημαίνει δηλαδή ότι εμπιστεύεστε αυτά που γράφουμε και θα χάσετε την εμπιστοσύνη σας;
Και πάλι οι απαντήσεις είναι αρνητικές. Η Ψιλικατζού δεν θα χάσει ποτέ ούτε την αξιοπιστία ούτε την εμπιστοσύνη ούτε και την αγάπη μας. Είμαι σίγουρος και το λέω ειλικρινά.
Μερικές εκατοντάδες όμως άλλα μπλογκς κινδυνεύουν, πάνω στην μάχη για μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, να τα χάσουν όλα. Μερικά δεν θα τα αποκτήσουν ποτέ. Θα δημιουργηθούν μόνο και μόνο για να έχουν διαφημίσεις. Μπορεί να είναι μπλογκ σε στυλ Εσπρέσσο, μπορεί να είναι μπλογκ-παπαράτσι, μπορεί να είναι μπλογκ-«Λιακόπουλος», μπορεί, μπορεί, μπορεί… Μπορεί στο τέλος όλη η μπλογκόσφαιρα να γίνει μια ζούγκλα, ένα σαφάρι για διαφημίσεις.
Και πάλι όμως κάποιος θα πει: Ε, και; Τι έγινε; Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Αν είναι να έλθει το κακό, θε να ‘ρθει. (Αποκλείεται να προσπεράσει!). Αλλωστε «σε ένα – δύο χρόνια, παίζει να μην υπάρχει blog χωρίς διαφήμιση, απλά είμαστε οι πρώτοι και χρειάζεται να φάμε ένα κάποιο κύμα ηλιθιότητας πριν κάποιοι καταλάβουν ότι δεν είναι αμαρτία να πληρώνεσαι».
Ας απενοχοποιηθούμε λοιπόν!

Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς; (Ρητορικό ερώτημα!)

Υ.Γ. Δεν ανέφερα μια σειρά από άλλα προβληματάκια, όπως π.χ. το θέμα της Κρατικής Διαφήμισης, του «διαφημιστικού πακέτου», του τρόπου συναλλαγής, των συμβολαίων κτλ κτλ.

Ανωνυμία: ευλογία και κατάρα για το Διαδίκτυο

[...]

Το πλεονέκτημα της ελευθερίας αντισταθμίζεται από τον κίνδυνο αντί να γίνει η μπλογκόσφαιρα ένας καινούργιος, επαναστατικός δημόσιος χώρος, να μετατραπεί σε ένα αποπνικτικό, κλειστοφοβικό περιβάλλον, που να προσελκύει μόνο εκείνο το είδος της αρσενικής επιθετικότητας που θέλει πάντα να «σκοράρει» και να βγάζει νοκ-άουτ όλους τους υπόλοιπους. Η μεγάλη δημοκρατική ευκαιρία κινδυνεύει να χαθεί.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως το πρόβλημα βρίσκεται στην ανωνυμία μέσα στο Διαδίκτυο. Οι άνθρωποι συνήθως δεν αποκαλούν ο ένας τον άλλο ναζιστή σε δημόσιες συζητήσεις ή σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, γιατί η ταυτότητά τους είναι γνωστή. Αν όμως αποκαλείσαι Μπαγκς Μπάνι μπορείς να βρίζεις όποιον σου αρέσει. Αν σημαίνει κάτι η δημοκρατία, σημαίνει υπευθυνότητα – και αυτό θα έπρεπε να περιλαμβάνει την υπευθυνότητα για τα λόγια που ξεστομίζεις.

[...]

Τα μικρά κοινωνικά κινήματα που ξεκίνησαν από την μπλογκόσφαιρα

Ελληνική μπλογκόσφαιρα: τρία λάθη, μια αδυναμία και πολλές ευκαιρίες…

Περί ανωνυμίας και λογοκρισίας διευκρινίσεις (Β’ ΜΕΡΟΣ: Ψευδωνυμία)

(Είναι φανερό ότι στις συζητήσεις περί «ανωνυμίας», «ψευδωνυμίας», «λογοκρισίας», «ρυθμίσεων», «αυτορυθμίσεων» και «δεοντολογίας» στα ιστολόγια, πολλές φορές επικρατεί η πλήρης σύγχυση. Λογικό, ως ένα σημείο, αν σκεφτεί κανείς ότι αφ’ ενός το φαινόμενο είναι πολύ καινούργιο και αφ’ ετέρου διότι ΟΥΤΕ και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο να ξεκαθαριστούν τουλάχιστον οι όροι όσο γίνεται περισσότερο).

Α’ Μέρος: Τι εννοούμε όταν λέμε Ανωνυμία στα ιστολόγια;

Β’ Μέρος: Τι εννοούμε όταν λέμε Ψευδωνυμία στα ιστολόγια;

1. Ψευδωνυμία: η χρήση ψευδωνύμου (nick name)
2. ψευδώνυμο το [psevδónimo] O41 : το πλαστό όνομα με το οποίο εμφανίζεται κάποιος (συγγραφέας, καλλιτέχνης, επαναστάτης κτλ.), όταν θέλει να κρύψει την πραγματική του ταυτότητα: Kαλλιτεχνικό / λογοτεχνικό / φιλολογικό / επαναστατικό / συνωμοτικό ~. Eξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με ~. Ποιος κρύβεται πίσω από το ~ «Eύβουλος»; Tο «Oδυσσέας Eλύτης» είναι ~ του Oδυσσέα Aλεπουδέλη. [λόγ. < γαλλ. pseudonyme < αρχ. επίθ. ψευδώνυμος] Λεξικό Τριανταφυλλίδη
3. Σε εκείνους που κατά παράδοση πλέον χρησιμοποιούν ΠΛΑΣΤΟ ΟΝΟΜΑ (συγγραφέας, καλλιτέχνης, επαναστάτης κτλ.), συγκαταλέγεται και ο Ιστολόγος.
4. Η χρήση ΠΛΑΣΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ / ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΥ δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως ΠΛΑΣΤΟΠΡΟΣΩΠΙΑ πράγμα το οποίο συνιστά αδίκημα. Ο ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΣ οφείλει να αποκαλύπτει το πραγματικό όνομα εάν του ζητηθεί από ελεγκτικές αρχές. Επίσης δεν μπορεί να υπογράφει επίσημα έγγραφα με το ψευδώνυμό του. Πράξεις ή δηλώσεις που έχουν υπογραφεί με ψευδώνυμο είναι ΑΚΥΡΕΣ.
5. Όμως… Τα πνευματικά δικαιώματα που απορρέουν από έργο το οποίο υπογράφεται με ψευδώνυμο ισχύουν πλήρως για τον φέροντα το ψευδώνυμο (αρκεί να μπορεί να το αποδείξει).
6. Η παράδοση της χρήσης ΠΛΑΣΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ / ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΥ στο διαδίκτυο είναι μια ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ και όχι ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ή ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Τα λεγόμενα nick names εμφανίστηκαν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με το διαδίκτυο (ακριβέστερα: με την πρώτη διασύνδεση υπολογιστή με υπολογιστή) από τους πληροφορικάριους της εποχής. Από εκεί πέρασαν στις email διευθύνσεις, αργότερα στα chat-rooms και στα for a και έφτασαν μέχρι και στα ιστολόγια (blogs).
7. Οι «ιδιοκτήτες» ενός ιστολογίου μπορεί να είναι είτε ΕΠΩΝΥΜΟΙ (με το αληθινό τους, δηλαδή, ονοματεπώνυμο) είτε ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΙ. Τεχνικά δεν υπάρχει η δυνατότητα να είναι ΑΝΩΝΥΜΟΙ καθώς τους ζητείται απαραιτήτως ένα ΟΝΟΜΑ (αληθινό ή ψευδές) για να δημιουργήσουν ένα ιστολόγιο.
8. Ενας χρήστης του διαδικτύου μπορεί να έχει ΕΝΑ ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ. Αντίστοιχα μπορεί να έχει ένα ή περισσότερα ιστολόγια με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ψευδώνυμα.
9. Ο χρήστης μπορεί ΚΑΙ να δημοσιεύει ΠΟΣΤ στο ιστολόγιο του αλλά ΚΑΙ να σχολιάζει κάτω από ΠΟΣΤ τρίτων με ένα ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ψευδώνυμα.
10. Ακραία χρήση ΨΕΥΔΩΝΥΜΩΝ (και μάλιστα πολλαπλών) για παρενόχληση, εξύβριση, απειλή τρίτου προσώπου ονομάζεται: trolling.
11. Δεν υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη για τη δίωξη του trolling στο διαδίκτυο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι παράνομες πράξεις που τελούνται με την «κάλυψη» ενός ψευδωνύμου δεν διώκονται!!!
12. Οι ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ δεν ταυτίζονται με τα λεγόμενα ΤΡΟΛ. Ενας «ανώνυμος» ΔΕΝ είναι πάντοτε ΤΡΟΛ και ένα ΤΡΟΛ δεν είναι πάντοτε «ανώνυμο» (συνήθως είναι ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ή έχει ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ).
13. Χονδρικά οι ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΙ ιστολόγοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
1. Σε εκείνους που δεν κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα, είναι δηλαδή γνωστοί και με το πραγματικό τους όνομα ή το πρόσωπο. Εχουν δηλαδή άμεσα ή έμμεσα γνωστοποιήσει το σύνολο της υπόστασής τους.
2. Σε εκείνους που δημιουργούν μια Persona ή οποία είναι διαφορετική από την πραγματική τους ταυτότητα και προσωπικότητα.
14. Πέρα από τις δύο παραπάνω κατηγορίες υπάρχουν και οι:
1. Χρήστες με πολλαπλά ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ, άλλα σταθερά και άλλα ευκαιριακά.
2. Οι ευκαιριακοί ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΙ που υιοθετούν ένα ΠΛΑΣΤΟ ΟΝΟΜΑ όταν π.χ. θέλουν να εμπλακούν σε ένα flame-war.
3. Οσοι μετέρχονται ΠΛΑΣΤΟΠΡΟΣΩΠΙΑΣ. Υιοθετούν δηλαδή το ΟΝΟΜΑ (ή το ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ) ενός ΥΠΑΡΚΤΟΥ προσώπου για το βλάψουν.
4. Εκείνοι που χρησιμοποιούν το ΙΔΙΟ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ στα ιστολόγια ΚΑΙ σε άλλους τομείς της ζωής τους (π.χ. στη συγγραφή, τη δημοσιογραφία, τις τέχνες)
15. Η ΨΕΥΔΩΝΥΜΙΑ (όπως και η ανωνυμία) υποστηρίζεται ως ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ που παρέχεται σε ΚΑΘΕ χρήστη που θέλει να δημιουργήσει ένα ιστολόγιο ή να σχολιάσει σε ένα άλλο ιστολόγιο (τουλάχιστον από τις πιο δημοφιλείς πλατφόρμες δημιουργίας ιστολογίων).
16. Ο «ιδιοκτήτης» ενός ιστολογίου ΔΕΝ ΕΧΕΙ την ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ. (Αντίθετα, μπορεί να ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ τα ΑΝΩΝΥΜΑ σχόλια).. Μπορεί όμως να αποκλείει χρήστες που προέρχονται/έχουν συγκεκριμένη IP.
17. Ο «ιδιοκτήτης» ενός ιστολογίου ΕΧΕΙ την ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ (άρα ΚΑΙ το δικαίωμα) να ΕΠΙΛΕΓΕΙ ποια ΣΧΟΛΙΑ θα δημοσιευτούν είτε αυτά είναι ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε και επώνυμα. Τεχνικά και νομικά δεν υπάρχει θέμα ΚΑΤΑΧΡΗΣΗΣ ή ΟΧΙ αυτού του δικαιώματος.
18. Η Κατάχρηση του δικαιώματος επιλογής δημοσίευσης σχολίων είναι καθάρα ΗΘΙΚΟ ή ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ζήτημα.
19. Η ΨΕΥΔΩΝΥΜΙΑ προστατεύεται από τους ΝΟΜΟΥΣ (διεθνείς και εθνικούς) χωρίς όμως να επιβάλλεται. (εφόσον ΔΕΝ χρησιμοποιείται για εγκληματικούς σκοπούς).
20. Η ΨΕΥΔΩΝΥΜΙΑ δεν «προστατεύει» τον χρήστη (από τον νόμο) σε περιπτώσεις παραβίασης των νόμων (π.χ. περί συκοφαντικής δυσφήμισης).
21. Κι όμως (όπως και ανωνυμία): ΤΕΧΝΙΚΑ η ΨΕΥΔΩΝΥΜΙΑ ΔΕΝ υφίσταται. Τα πάντα καταγράφονται, το λιγότερο σε έναν διακομιστή (server) και είναι σχετικά απλό να βρεθεί η πραγματική ταυτότητα ενός χρήστη.

Η αλήθεια για το βίντεο με τα βασανιστήρια (και μερικές ακόμη σκέψεις)…

…είναι πιο εφιαλτική από ότι νομίζουν οι κυβερνώντες.

Τι λένε εδώ και δύο μέρες ο Πολύδωρας, οι ανώνυμες πηγές της κυβέρνησης, οι σχολιαστές των παραθύρων και οι τηλεπαρουσιαστές;

Ότι το βιντεάκι «ανέβηκε από τους αναρχικούς» και από το «indymedia».

Ο υπουργός μάλιστα αναρωτιέται δημόσια –ΕΝΩ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ- για το «τάϊμινγκ» της δημοσίευσης του βίντεο και του τι εξυπηρετεί…

Η υποκρισία στο απόγειό της ή μήπως τρέμουν την πραγματικότητα;

Γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά τις δυνατότητές τους.

Ποια είναι η αλήθεια;

Το βίντεο δεν βγήκε στο YouTube ούτε από τους αναρχικούς ούτε από τους κυβερνο-δημοσιογράφους ούτε από κάποιο κομματικό επιτελείο ούτε από κάποια οργάνωση ούτε από όποιον μπορούν να φανταστούν αν στύψουν το ανύπαρκτο μυαλό τους.

Το βίντεο ανέβηκε στο YouTube από έναν απλό ιστολόγο που το βρήκε εντελώς τυχαία και το ιστολόγιο του οποίου ουδεμία σχέση όχι μόνο με "αναρχικούς" αλλά ούτε καν με πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

(Η φάπα πάει σύννεφο...)

Κι από εκεί και πέρα άρχισε να σχηματίζεται η χιονοστιβάδα που έφτασε μέχρι τον πρωθυπουργό.

Το γεγονός αυτό δεν υποβαθμίζει την υπόθεση!

Κάθε άλλο!

Πολύ θα βόλευε τους κρατούντες και τους τηλεδημοσιογράφους όλη η ιστορία να ξεκίνησε από έναν «χώρο».

Οι «χώροι» είναι πάντοτε ελέγξιμοι!

Αλλά κι αν ακόμη δεν είναι τους φορτώνεις μια πρόθεση και ξεμπερδεύεις!

Δυστυχώς γι αυτούς τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Η πληροφορία έχει πλέον απελευθερωθεί και από τους «χώρους» και από τις «προθέσεις» κάποιων.

Μεταφέρεται εντελώς ανεξέλεγκτα, μπορεί να εμφανιστεί από το «πουθενά» και από τον καθένα.

Το φαινόμενο (το οποίο ξεκίνησε με τη φοβερή σκηνή του ξυλοδαρμού ενός έγχρωμου από αστυνομικούς σε αυτικινητόδρομο του Λος Αντζελες και ήταν η πρώτη φορά που ένας πολίτης με ερασιτεχνική κάμερα τράβηξε κάτι τέτοιο στο δρόμο) φτάνει γιγαντωμένο στις μέρες μας. Και θα γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες βίντεο κρατικής αυθαιρεσίες αλλά και σκηνών ιδιωτικής βίας στα κινητά πολλών Ελλήνων που είτε είχαν άμεση συμμετοχή είτε «τραβούσαν» χωρίς να έχουν γίνει αντιληπτοί.

Μόνο τις τελευταίες μέρες έχω δει αρκετά από αυτά. Μερικά είναι πραγματικά αποτρόπαια. Είναι θέμα χρόνου να βγουν στον αέρα. Ηδη όμως κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι.

Εχω δει βίντεο που έχουν τραβηχτεί σε αστυνομικά τμήματα, σε τουαλέτες, σε σχολεία, σε πανεπιστημιακές σχολές, σε καφετέριες, σε στρατιωτικές μονάδες. Από «αθώες» τσόντες μέχρι βαρύτατες κακοποιήσεις σεξουαλικές και όχι μόνο.

Οποιος πιστέψει ότι αυτό έχει ΜΟΝΟ τα θετικά μιας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ των Πολιτών πλανάται οικτρά! Η χυδαιότητα περισσεύει! Για να σκηνοθετηθεί και να γυριστεί ένα τέτοιο βιντεάκι κάποιοι βιώνουν την κόλαση!

Οποιος πιστέψει ότι ΜΟΝΟ οι ατασθαλίες της κάθε εξουσίας εμφανίζονται εκεί μέσα, επίσης πλανάται! Υπάρχει πλούσιο υλικό κλειδαρότρυπας!

Οποιος πιστέψει ότι μπορεί να αναχαιτίσει ή να καταστείλει το φαινόμενο κοιμάται ύπνο βαθύ!

Και θα πρέπει να πούμε ότι αν διαμαρτυρόμαστε (και δικαίως!) για τις 100, 200, 1000 κάμερες που μας παρακολουθούν εκεί έξω, θα πρέπει να την ίδια στιγμή να ξέρουμε ότι 2.000.000 κινητά και ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές (μια απίστευτη υπεροπλία) μπορούν να κάνουν το ίδιο. Και για το καλό και για το κακό!

Ταυτόχρονα, η «σκηνοθεσία» ψεύτικων βίντεο είναι εφικτή σχεδόν από τον καθένα! Τα «μέσα» για να στηθεί ένα ψεύτικο βιντεάκι υπάρχουν σχεδόν σε κάθε υπολογιστή και στο μυαλό πολλών ανθρώπων.

Το ίδιο μέσο που μπορεί να αποκαλύψει την κατάφορη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (όπως αυτό στο Α.Τ. της Ομόνοιας), μπορεί και να καταστρέψει έναν άνθρωπο που συνελήφθη σε μια ιδιωτική του στιγμή. Το ίδιο το μέσο μπορεί να γίνει αιτία για εγκληματικές πράξεις (βιντεοσκόπιση σκληρού πορνό με πραγματικά θύματα).

Που καταλήγουμε;

Στην τεράστια ανάγκη για πιο Ενεργούς Πολίτες! Για ανθρώπους που θα μπορούν να ξεχωρίζουν την κακή από την καλή χρήση.

Ακόμη δεν έχουμε δει ούτε τα χειρότερα ούτε και τα καλύτερα…

Και τα δύο ΚΑΝ δεν τα υποπτευόμαστε σήμερα!

...

...

Το βίντεο κυκλοφορούσε ένα χρόνο από κινητό σε κινητό

Ο Kabamaru Igano γράφει σχετικά:

Για να μην παρεξηγούμαι...

Από τότε που ανέβασα το εγλκηματικό βίντεο στο Youtube έχει ξεσπάσει μια θύελλα αντιδράσεων και πολλά λέγονται και για μένα, αλλά και ότι έχω κάποια σχέση με το θέμα...
Για όσους λοιπόν δεν γνωρίζουν σας δείχνω το μήνυμα που άφησα στο Indymedia προς αποφυγή παρεξηγήσεων...

**************************
Φτάνει το ρεζιλίκι!!!
από Kabamaru Igano (youtube: hitthat1983) 8:56μμ, Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

Καλησπέρα σε όλους... Άφησα και χθές ένα μήνυμα αλλά δεν το προσέξατε...

Θέλω να ξεκαθαρίσω την θέση μου, οτί δεν επικρωτώ την πράξη των αστυνομικών αλλά την καταδικάζω. Γιατι όταν βλέπεις μια τέτοια βαρβαρότητα απέναντι σε ανθρώπους και όταν επίσης παιδάκια ηλικίας 14 χρονών το βλέπουν στα κινητά τους και διασκεδάζουν, τότε σου γυρνάνε τα έντερα... Έτσι θα μεγαλώσουν τα παιδιά σας και τα παιδιά μας; Βλέποντας τέτοιες αισχρές πράξεις βασανισμών; Φανταστήτε τι έχουν να κάνουν αυτά τα παιδιά σε αλλοδαπούς συμμαθητές τους ή αν αύριο μεθαύριο μεγαλώσουν και γίνουν εκπρώσοποι του νόμου.
Επίσης αν πρέπει να τιμωρηθούν οι 2 "δράστες" για κλοπή, υπάρχει το δικαστήριο και στην συνέχεια η φυλακή. Γι'αυτό ονομαζεται και σωφρονιστικό ίρδυμα. Δεν έχει δικαίωμα κανείς, ότι και αν έκαναν και όποιας εθνικότητας και αν είναι, να τους βασανίσει έτσι...

Γι'αυτό ανέβασα το βίντεο στο Youtube, αμέσως μόλις έπεσε στα χέρια μου.

Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω πως η χρονική στιγμή της προβολής του βίντεο δεν έχει καμία σχέση με τον ξυλοδαρμο του αστυνομικού των ΜΑΤ.

Θα ήθελα να προωθηθεί αυτό το μύνημα ακόμα πιο πάνω για να καταλάβουν, οι πολιτικοί μας, αλλά και ο απλός λαός οτί δεν έχω καμία σκοπιμότητα, ούτε όφελος από όλα αυτά... Απλά να σταματήσει αυτή η απανθρωπιά σε αυτή τη χώρα...

LINK: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=719730

...

Λογοκρισίες και αυθαιρεσίες...

Εναλλακτική δημοσιογραφία και διάχυση της πληροφορίας: το παράδειγμα του ξυλοδαρμού στο τμήμα Ομονοίας.

Ολο το ιστορικό για το βίντεο της φρίκης: Εναλλακτική δημοσιογραφία και διάχυση της πληροφορίας: το παράδειγμα του ξυλοδαρμού στο τμήμα Ομονοίας.

[...]

Όλοι αυτοί όμως υπολόγιζαν χωρίς την ταχύτητα διάχυσης της πληροφορίας στο διαδίκτυο και την δύναμη εκατοντάδων ή και χιλιάδων ατόμων που δεν είναι πλέον διαθετιμένοι να υποστούν τα ΜΜΕ αλλά είναι αποφασισμένοι να τα διαμορφώσουν οι ίδιοι στο βαθμό που μπορούν.

Dont hate the media, be the media.

[...]

Η λογοκρισία δεν είναι πια αυτό που ήταν

Ομάδα Δράσης για την Ψηφιακή Ασφάλεια (DART)

Και ΝΑ τα δύσκολα τώρα...

Όταν κάποιοι έλεγαν «ρυθμιστείτε πριν σας ρυθμίσουν», δυστυχώς είχαν δίκιο!

Αυτή είναι η Ομάδα που θα ξεκινήσει να μας ρυθμίζει:

«…έχει συντονιστή τον Ειδικό Γραμματέα Ψηφιακού Σχεδιασμού, καθηγητή Βασίλη Ασημακόπουλο, και αποτελείται από τους: Ν.Κουλούρη, αντιπρόεδρο Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), Ι.Βενιέρη, μέλος Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), Ν.Βασιλάκο, πρόεδρο Ένωσης Ελλήνων Χρηστών Internet (ΕΕΧΙ) και Μ.Σφακιανάκη, προϊστάμενο Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

Όπως ανέφερε ο κ. Αλογοσκούφης, η Ομάδα θα επανδρώνεται επίσης με έμπειρα στελέχη από το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Θα συνεργάζεται επίσης με οποιοδήποτε άλλο φορέα επιθυμεί να συνδράμει στο έργο της.»

Ομάδα Δράσης για την Ψηφιακή Ασφάλεια (DART)

Εμείς ας συνεχίσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα!

(Διάλεξαν και την κατάλληλη Ημέρα να το ανακοινώσουν!)

Περί ανωνυμίας και λογοκρισίας διευκρινίσεις (Α’ ΜΕΡΟΣ: Ανωνυμία)

Είναι φανερό ότι στις συζητήσεις περί «ανωνυμίας», «ψευδωνυμίας», «λογοκρισίας», «ρυθμίσεων», «αυτορυθμίσεων» και «δεοντολογίας» στα ιστολόγια, πολλές φορές επικρατεί η πλήρης σύγχυση. Λογικό, ως ένα σημείο, αν σκεφτεί κανείς ότι αφ’ ενός το φαινόμενο είναι πολύ καινούργιο και αφ’ ετέρου διότι ΟΥΤΕ και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο να ξεκαθαριστούν τουλάχιστον οι όροι όσο γίνεται περισσότερο.

Τι εννοούμε όταν λέμε Ανωνυμία στα ιστολόγια;

1. ανωνυμία η [anonimía] O25 : 1α.απόκρυψη ή άγνοια του ονόματος κάποιου προσώπου: O δωρητής θέλησε να κρατήσει την ~ του. Kρύβεται πίσω από την ~, για να συκοφαντεί ανενόχλητος. β. έλλειψη ονόματος: H ~ ενός δρόμου. || H ~ χρηματιστηριακών τίτλων, όταν δεν αναφέρεται το όνομα του κατόχου τους. 2. η ιδιότητα εκείνου που είναι ανώνυμος, άσημος: H ~ του πλήθους. Προσπάθησε να ξεφύγει από την ~ και να γίνει γνωστός σε όλη την Eλλάδα. || H ~ των μεγαλουπόλεων, όπου το άτομο είναι μια ανώνυμη μονάδα. [λόγ. < ελνστ. ἀνωνυμία `έλλειψη ονόματος΄ κατά τη σημ. της λ. ανώνυμος₁]
2. Τα μη υπογεγραμμένα ΣΧΟΛΙΑ κάτω από ΠΟΣΤ. Όταν δηλαδή κάποιος επιλέγει να σχολιάσει χωρίς να συμπληρώσει (έστω και με ψευδώνυμο) τα σχετικά πλαίσια.
3. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ανώνυμα ιστολόγια (άρα και ανώνυμα ποστ). Υπάρχουν μόνο ΕΠΩΝΥΜΑ ή/και ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ιστολόγια.
4. Οι ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ δεν ταυτίζονται με τα λεγόμενα ΤΡΟΛ. Ενας «ανώνυμος» ΔΕΝ είναι πάντοτε ΤΡΟΛ και ένα ΤΡΟΛ δεν είναι πάντοτε «ανώνυμο» (συνήθως είναι ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ή έχει ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ).
5. Η ανωνυμία υποστηρίζεται ως ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ που παρέχεται σε ΚΑΘΕ χρήστη που θέλει να σχολιάσει σε ένα άλλο ιστολόγιο (τουλάχιστον από τις πιο δημοφιλείς πλατφόρμες δημιουργίας ιστολογίων).
6. Ο «ιδιοκτήτης» ενός ιστολογίου ΕΧΕΙ την ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ (άρα ΚΑΙ το δικαίωμα – διότι το να έχει τεχνικά τη δυνατότητα αλλά να ΜΗΝ έχεις το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να την χρησιμοποιήσεις είναι παράλογο) να ΜΗΝ επιτρέπει ΑΝΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ.
7. Ο «ιδιοκτήτης» ενός ιστολογίου ΕΧΕΙ την ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ (άρα ΚΑΙ το δικαίωμα) να ΕΠΙΛΕΓΕΙ ποια ΣΧΟΛΙΑ θα δημοσιευτούν είτε αυτά είναι ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε και επώνυμα. Τεχνικά και νομικά δεν υπάρχει θέμα ΚΑΤΑΧΡΗΣΗΣ ή ΟΧΙ αυτού του δικαιώματος.
8. Η Κατάχρηση του δικαιώματος επιλογής δημοσίευσης σχολίων είναι καθάρα ΗΘΙΚΟ ή ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ζήτημα.
9. Η ανωνυμία προστατεύεται από τους ΝΟΜΟΥΣ (διεθνείς και εθνικούς) χωρίς όμως να επιβάλλεται.
10. Η ανωνυμία δεν προστατεύει τον χρήστη και δεν προστατεύεται (από τον νόμο) σε περιπτώσεις παραβίασης των νόμων (π.χ. περί συκοφαντικής δυσφήμισης).
11. Παρ’ όλο που προστατεύεται από του ΝΟΜΟΥΣ υπάρχει πλήθος καταγεγραμμένων παραβιάσεων της ανωνυμίας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
12. Κι όμως: ΤΕΧΝΙΚΑ η ανωνυμία ΔΕΝ υφίσταται. Τα πάντα καταγράφονται, το λιγότερο σε έναν διακομιστή (server).

Παγκόσμια ημέρα χρηστών ιστολογίων

13.000 ελληνικά blogs ανθούν στην μπλογκόσφαιρα
Ιστολόγια: Επέτειος περισυλλογής

Απόσπασμα:

[...]

Ο κώδικας τιμής των κυβερνοναυτών

Από τα σοβαρότερα ζητήματα που έχουν επισημανθεί από την ανάπτυξη των ιστολογίων (blogs) είναι αυτό της ανώνυμης και ανεξέλεγκτης δημοσίευσης πληροφοριών στο Διαδίκτυο. Από τη μια, οι οπαδοί του φιλελεύθερου ίντερνετ θεωρούν πως η καλή συμπεριφορά των κυβερνοναυτών θα ελέγχεται μέσα από μια διαδικασία μελλοντικής αυτορρύθμισης ενώ οι λιγότερο αισιόδοξοι ζητούν να θεσπισθεί άμεσα σαφής δεοντολογικός κώδικας. Δύο συγγραφείς και bloggers εξηγούν στην «Κ» το θέμα και από τις δύο πλευρές.

Αλέξης Σταμάτης (alexistamatis2. blogspot. com/): «Υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι με απωθημένα που ξημεροβραδιάζονται στα μπλογκ και πετάνε κακίες, οι λεγόμενοι trolls. Είναι γραφικά αυτά τα πράγματα αλλά θα τα χωνέψει το ίδιο το μέσον. Το μπλογκ βασίζεται στην ανωνυμία, ο καθένας δεν έχει τη δυνατότητα να γράφει με το όνομά του. Δεν είμαι κατά των κρυπτωνύμων αρκεί να χρησιμοποιείται θετικά η διπλή ελευθερία: του να γράφεις ό,τι θέλεις και να μη χρησιμοποιείς το όνομά σου. Το θέμα δεν είναι να λογοκρίνεις έναν χώρο αλλά ο ίδιος ο χώρος να βρει την αυτορρύθμισή του. Εξάλλου, πολλοί γνωστοί μπλόγκερ, που δεν ξέρουμε ποιοι είναι, έγιναν γνωστοί με τα ψευδώνυμά τους. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι ανώνυμοι σχολιαστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται αυτή την ελευθερία και γράφουν πράγματα χυδαία. Ο καλύτερος τρόπος είναι να μη δίνεις σημασία σε τέτοιες συμπεριφορές. Στην αρχή και εγώ τσαντιζόμουν με κάτι τέτοιο αλλά στο τέλος έπαψα να δίνω σημασία».

Μανώλης Ανδριωτάκης (http: //andriotakis. wordpress. com/): «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η έλλειψη παιδείας, μια κοινωνία εντελώς αδαής προς την τεχνολογία και όσα συνεπάγονται απ’ αυτήν μπορεί να είναι ικανή για τα πάντα. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα διαδίκτυο που να είναι υγιές χωρίς μια ρύθμιση. Δεν πιστεύω γενικότερα στην αυτορρύθμιση, όπως διακονείται από το φιλελεύθερο δόγμα. Θα επιθυμούσα κάτι που θα προέκυπτε από διάλογο των εμπλεκόμενων φορέων. Αν δεν συμβεί τότε οι τηλεοράσεις θα εξακολουθούν να παρουσιάζουν το διαδίκτυο ως κάτι γεμάτο από παιδεραστές και κλέφτες πιστωτικών καρτών. Οσον αφορά την ανωνυμία, αυτό απορρέει από το ζήτημα της αξιοπιστίας. Ποιο μέσο έγινε αξιόπιστο χωρίς να στηρίζεται στην επωνυμία των απόψεων που εκφέρονται εκεί; Ποια αξιοπιστία έχει ένα τέτοιο μέσον; Αν εσείς, για παράδειγμα, όταν ζητήσατε την άποψή μου είχατε παρουσιαστεί ως Giorgos 13, μάλλον δεν θα δεχόμουν να σας μιλήσω».

[...]

Ξύνοντας την πλάτη μας

Τι «βάρος» έχει η πληροφορία;

Τι «βάρος» (εγκυρότητας, αξιοπιστίας, ποιότητας, χρονικότητας) έχει η πληροφορία (π.χ. της περιπέτειας της υγείας του αρχιεπισκόπου) όταν…

Α)… μεταφέρεται από στόμα σε στόμα ως φήμη

Β)… ανακοινώνεται επίσημα από ιατρική ομάδα

Γ)… ανακοινώνεται επίσημα από το Γραφείο Τύπου της Ιεράς Συνόδου

Δ)… δημοσιεύεται σε μεγάλη εφημερίδα «σύμφωνα με πηγές»

Ε)… δημοσιεύεται σε δημοσιογραφικό ιστολόγιο «σύμφωνα με πηγές»

ΣΤ)…δημοσιεύεται σε ένα μη-δημοσιογραφικό ιστολόγιο

Ζ)… δημοσιεύεται ως «ανώνυμο» σχόλιο κάτω από ένα ποστ ιστολογίου

Η)… μεταδίδεται από εκπομπή «κοινωνικής κριτικής»

Είναι προφανές ότι η ίδια πληροφορία έχει εντελώς διαφορετικό βάρος σε κάθε περίπτωση…

Ανωνυμία: Υπέρ ή Κατά (μια περίπτωση: οι Κληρικοί αδελφοποιημένοι…)

Ιδού μια ακόμη περίπτωση-κλειδί για το θέμα της ανωνυμίας στα blogs. Το blog Κληρικοί αδελφοποιημένοι το οποίο έγινε και θέμα στο «Ε» της Κυριακής που μας πέρασε. Τι είναι; Ένα «Μπλογκ αφιερωμένο στους "αδελφοποιημένους" κληρικούς» που «μάχεται σθεναρά στις επάλξεις του ιστολογίου του για την απελευθέρωση των gay κληρικών από την υποκρισία και την καταστολή.» (βλ. και σχετικό ποστ στο Η καλύβα ψηλά στο βουνό )

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ένα τέτοιο blog πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ΜΗΝ είναι ανώνυμο ή ψευδώνυμο (εδώ το υπογράφει κάποιος ιερέας Αβέρκιος). Οι συνέπειες θα ήσαν μάλλον συντριπτικές για όποιον το αποτολμούσε.

Από την άλλη μπαίνει για μια ακόμη φορά το ερώτημα: και πως μπορεί κανείς να ελέγξει την εγκυρότητα των πληροφοριών που δίνει αυτό το ιστολόγιο; Πως δηλαδή μπορεί κάποιος να ξέρει αν ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι το 90% των άγαμων κληρικών είναι ομοφυλόφιλοι; Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι!

Τι γίνεται όμως σε αυτή την περίπτωση;

Τι γίνεται αν κάποιος ανώνυμα ή ψευδώνυμα βγει και πει ότι και το 70% των στελεχών της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ είναι ομοφυλόφιλοι, το 64% του Δικαστικού σώματος είναι παιδεραστές, το 85% των ζαχαροπλαστών είναι παρτουζιάρηδες και το 99% των νταλικέρηδων είναι ναρκομανείς;

Το μαχαίρι της ανωνυμίας/ ψευδωνυμίας είναι δίκοπο. Από τη μια μπορεί να ανοίγει ένα τεράστιο θέμα και να του δίνει τις διαστάσεις που κάποιοι θέλουν να κρύψουν (π.χ. της ομοφυλοφιλίας στον κλήρο) από την άλλη μπορεί να γίνει εργαλείο κατασυκοφάντησης ανθρώπων και ομάδων!

Ποιος μπορεί κάποιος να μην σκεφτεί ότι ένα τέτοιο blog δεν είναι στημένη προβοκάτσια από αντι-κληρικούς; Ποιος όμως μπορεί να αγνοήσει ένα τέτοιο θέμα αν αυτό αληθεύει;

Ιστολογική Δεοντολογία: Λογοκρισία στο διαδίκτυο; σοβαρά;

"Ο άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζει την λογοκρισία ως εγγενή παθογένεια της έκφρασης. Να την αντιμάχεται με όποιον τρόπο κρίνει, ομαδικόν, ατομικόν, γουστόζικο, ενοχλητικό."

...

λογοκρισία η [loγokrisía] O25 : 1. ο προληπτικός έλεγχος που ασκείται συνήθ. από μια αρχή σε προϊόντα του γραπτού ιδίως λόγου αλλά και σε θεάματα ή ακροάματα (βιβλία, έντυπα, εφημερίδες, επιστολές, κινηματογραφικά ή θεατρικά έργα κτλ.) με δικαίωμα επέμβασης στο περιεχόμενό τους (διαγραφές, τροποποιήσεις, απαγόρευση δημοσιοποίησης, κυκλοφορίας κτλ.): Tο δικτατορικό καθεστώς επέβαλε αυστηρή ~ στον τύπο. Oι επιστολές προς και από τους κρατουμένους υποβάλλονται σε ~ από τη διεύθυνση των φυλακών. Προληπτική ~, ο έλεγχος που ασκείται πριν από τη δημοσιοποίηση, την κυκλοφορία των προϊόντων. (έκφρ.) η ψαλίδα* της λογοκρισίας. 2. η υπηρεσία που ασκεί τον έλεγχο: H ~ έκοψε μερικές σκηνές του έργου, γιατί τις θεώρησε πολύ τολμηρές. [λόγ. λογοκρι(τής) -σία απόδ. γαλλ. censure]


...

...