
Του Νίκου Ηλιάδη
Society - Economy - Life - Mind
![]() In.gr |
Το δημοσιογραφικό απόρρητο είναι το εθιμικό δικαίωμα του δημοσιογράφου να μην αποκαλύπτει τις πηγές του έτσι ώστε να μπορεί να τις προστατέψει. «Χωρίς προστατευόμενες πηγές, δεν θα μπορούσε να έχει ειδήσεις ενοχλητικές για την εξουσία. Πράγμα που σημαίνει ότι η κοινή γνώμη θα παρέμενε απληροφόρητη για πολλά σημαντικά ζητήματα και η εξουσία θα έβρισκε έτσι την ησυχία της...» (Φ. Συρίγος – Ελευθεροτυπία- 02/01/2008)
Το δημοσιογραφικό απόρρητο δεν είναι επαγγελματικό απόρρητο, δεν αναγνωρίζεται χάριν των δημοσιογράφων αλλά χάριν της πληροφόρησης του πολίτη.
Το απόρρητο προστατεύει τις πηγές του δημοσιογράφου απέναντι στην όποιας μορφής εξουσία. Το απόρρητο δεν προστατεύει τον δημοσιογράφο, όπως λανθασμένα νομίζουν κάποιοι.
Όχι! Δεν υπάρχει νόμος που να προβλέπει το δημοσιογραφικό απόρρητο. Σύμφωνα με τον Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, το δημοσιογραφικό απόρρητο ισχύει με βάση το εθιμικό δίκαιο.
Το δημοσιογραφικό απόρρητο καλύπτει μόνο εκείνους που εργάζονται σε μέσα ενημέρωσης και εφ' όσον τις πληροφορίες που λαμβάνουν τις αξιοποιούν για την ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Σε καμία περίπτωση!
Ο δημοσιογράφος τις όποιες ειδήσεις, πληροφορίες ή ντοκουμέντα διαθέτει, ΟΦΕΙΛΕΙ να τις αξιοποιεί μόνο για την ενημέρωση της κοινής γνώμης. Δηλαδή τις γράφει στην εφημερίδα του, τις λέει στο ραδιόφωνο ή τις παρουσιάζει στην τηλεόραση που εργάζεται.
Ο δημοσιογράφος σε καμία περίπτωση δεν αποκαλύπτει τις πηγές του. Στοιχεία μπορεί να παραδώσει στις αρμόδιες δικαστικές αρχές ΜΕΤΑ τη δημοσίευσή τους και αν κρίνει ότι αυτό εξυπηρετεί το έργο της δικαιοσύνης και είναι προς το κοινό όφελος των πολιτών.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν ορισμένα αγαθά όπως είναι η εξιχνίαση της βαριά εγκληματικότητας και η εθνική ασφάλεια. Το άρθρο 19 του Συντάγματος που προβλέπει το απόρρητο των επιστολών και της επικοινωνίας ρητά λέει ότι υπάρχουν εξαιρέσεις όταν πρόκειται να εξιχνιαστεί βαριά εγκληματικότητα το ίδιο και για τα επαγγελματικά απόρρητα. Δεν αποτελεί εξαίρεση το δημοσιογραφικό απόρρητο.
με Αναγκαστική Υπαγωγή στο Δελτίο Παροχής (Δ.Π.Υ.)
για τη Δημιουργία Σωματείου
Χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου τα τελευταία χρόνια εξαναγκάζονται από την εργοδοσία να δουλεύουν με Δ.Π.Υ. ως δήθεν ελεύθεροι επαγγελματίες. Αν και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης, εκείνη τους αρνείται την ένταξή τους στο μισθολόγιο. Η δε πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επιμένει να τους αγνοεί.
Η αναγκαστική «ελεύθερη» σχέση εργασίας με Δ.Π.Υ. σημαίνει:
-Την υπαγωγή στο ΤΕΒΕ, με υπέρογκα ασφαλιστικά έξοδα, που επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, τα οποία αναπροσαρμόζονται ετησίως ασχέτως του ύψους των εισοδημάτων.
-Τον αποκλεισμό από την ΕΣΗΕΑ, αφού το καταστατικό ορίζει ως προϋπόθεση της εγγραφής στην Ένωση την ένταξη στο μισθολόγιο και την υπαγωγή στο ΤΣΠΕΑΘ.
-Την απουσία οποιασδήποτε συνδικαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία συλλογικής διαπραγμάτευσης δικαιωμάτων.
Το κομμάτι των συναδέλφων-μελών της ΕΣΗΕΑ που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό τόσο για τα δικά μας, όσο και για τα δικά του εργασιακά-οικονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεν έχει δυστυχώς κατορθώσει να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο Δ.Σ. της Ένωσης ώστε να αλλάξει το καταστατικό και να επιλυθεί το ζωτικό ζήτημα της ένταξής μας στον κλάδο. Δεν έχει καν κατορθώσει να επιβάλλει την τήρηση του, οριζόμενου από το καταστατικό, χρόνου μαθητείας και υποχρεωτικής ένταξης στο μισθολόγιο αφήνοντας τους εργαζόμενους στο έλεος της εργοδοσίας.
Η εργασία μας απαξιώνεται και κοστολογείται κατά το δοκούν. Οι αυξήσεις των εισφορών του ΤΕΒΕ μας εξωθούν στο κυνήγι των όποιων συνεργασιών με το κομμάτι. Οι εργοδότες μας χρησιμοποιούν για να μην ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας στον κλάδο. Οι εισφορές μας βγαίνουν από την τσέπη μας για να καταλήξουν σε άλλο ασφαλιστικό Ταμείο από εκείνο που θα έπρεπε. Μας πετάνε όποτε θέλουν, απλώς σταματώντας να δημοσιεύουν τη δουλειά μας, ειδικά όταν αρχίζουμε να στοιχειοθετούμε δικαίωμα νομικής προσφυγής για τη μετατροπή της εργασιακής σχέσης σε σχέση μισθωτού αορίστου χρόνου, ή αναπτύσσουμε συνδικαλιστική δράση. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι χάνουμε τόσο εμείς, όσο και ολόκληρος ο κλάδος από την κατάσταση που μας έχει επιβληθεί.
Η πρωτοβουλία αυτή απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους στον Τύπο και τα ΜΜΕ με Δ.Π.Υ. που:
-δεν επέλεξαν την εργασιακή σχέση με το δελτίο παροχής αλλά τους επιβλήθηκε,
-δεν είναι ενταγμένοι σε κανένα μισθολόγιο επιχείρησης του Τύπου,
-η δημοσιογραφία είναι η κύρια επαγγελματική τους δραστηριότητα
-επιθυμούν την ένταξή τους στο μισθολόγιο της επιχείρησης στην οποία εργάζονται,
-επιθυμούν την ένταξή τους στο συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου τους
αλλά και στους συναδέλφους που, χωρίς να βρίσκονται στη θέση μας, επιθυμούν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Δεδομένου ότι η εργοδοσία και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μας στερούν τα δικαιώματά μας θεωρούμε επιβεβλημένο να συγκροτηθούμε ως ξεχωριστό σώμα με απώτερη-άμεση προοπτική τη δημιουργία σωματείου που θα αγωνιστεί για την απόδοση των δικαιωμάτων μας και την αναγνώριση της δημοσιογραφικής μας οντότητας.
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 10/12/2007, στις 7 μ.μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ 3ου ΟΡΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977238673, 6934245943, 6973877905 και 6945107278
Στη συνάντηση που έγινε στο πλαίσιο του Hay Festival της Σεγκόβια, ο διευθυντής του Guardian Αλαν Ράσμπριτζερ δήλωσε ότι «οι σοβαρές εφημερίδες βρίσκονται σε παρακμή, το είδος της δημοσιογραφίας που γίνεται σήμερα αντιμετωπίζει την πραγματικότητα σαν κάτι πεζό και τετριμμένο». Αν αυτή η τάση διατηρηθεί, εγώ απέχω, λέει.
Ο Χαβιέρ Μορένο, διευθυντής της El Pais, διαφώνησε. «Δεν πιστεύω ότι η δημοσιογραφία διέρχεται κρίση» τόνισε. «Αν πρέπει να ανησυχούμε για κάτι, είναι η μορφή της δημοκρατίας. Η δημοκρατία βασίζεται σε κάποιους δημόσιους χώρους συζήτησης που έχουν δημιουργήσει τις εφημερίδες. Αν οι εφημερίδες δεν είναι ικανές να τροφοδοτούν αυτές τις συζητήσεις, τότε κρίση διέρχεται η δημοκρατία» εκτιμά.
Οι δύο διευθυντές βλέπουν το μέλλον της δημοσιογραφίας να βρίσκεται στο Internet, αλλά από διαφορετική σκοπιά ο καθένας.
Ο διευθυντής του Guardian προβλέπει το τέλος του τυπογραφείου και του χαρτιού. Για τον Μορένο, πάλι, το Διαδίκτυο δεν αποτελεί απειλή. «Το Internet θα σώσει τη δημοσιογραφία» υποστηρίζει. «Αυτή τη στιγμή, το Internet συγκεντρώνει περισσότερο κοινό και έχει μεγαλύτερη επιρροή από ποτέ. Αν κατορθώσουμε και μεταφέρουμε εκεί το χώρο συζήτησης και αντιπαράθεσης, τότε θα έχουμε προσφέρει μια σπουδαία υπηρεσία στην κοινωνία» δηλώνει.
Η πίεση των συζητήσεων για τα κοινωνικά προβλήματα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο Internet, επισημαίνει ο Ράσμπριτζερ. «Οι αναγνώστες θέλουν να συμμετέχουν, θέλουν να συζητούν την επικαιρότητα, και αν δεν τους προσφέρουμε εμείς το βήμα για να το κάνουν, θα το αναζητήσουν αλλού» αναφέρει.
«Η αμεσότητα του Δικτύου ενέχει βέβαια κινδύνους, και ο βασικότερος κίνδυνος είναι ο επιφανειακός χαρακτήρας του περιεχομένου» συμπληρώνει.
«Μια εφημερίδα δεν είναι το χαρτί της»
Πολλά από αυτά που εμφανίζονται στο Internet είναι τετριμμένα πράγματα, τονίζει ο Μορένο. «Όμως εμείς δίνουμε τη δική μας μάχη. Εγώ ελέγχω κάθε μέρα τι διαβάζεται περισσότερο στην elpais.com, και αν εξαιρέσουμε ορισμένα πράγματα -όπως το σεξ- αισθάνομαι υπερήφανος, γιατί μεταξύ των δέκα θεμάτων με τις περισσότερες επισκέψεις υπάρχουν σημαντικές ειδήσεις».
Η Βρετανίδα δημοσιογράφος Ρόουζι Μπόικοτ, που χαίρει μεγάλης εκτίμησης στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, θέλησε να μάθει ποιες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στο να διαβάζεις μια εφημερίδα στο χαρτί και να το κάνεις στο Διαδίκτυο.
«Θα μου άρεσε οι εφημερίδες σε χάρτινη μορφή να υπάρχουν για πάντα, αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε το μέλλον και να εμποδίσουμε τον κόσμο να έχει πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες στο Internet» απαντά ο Ράσμπριτζερ, για τον οποίο οι εφημερίδες θα πρέπει να προσαρμοστούν στον άμεσο χαρακτήρα που έχει το Διαδίκτυο.
«Μια εφημερίδα δεν είναι το χαρτί της» απαντά ο Μορένο. «Είναι οι συντάκτες της, οι φωτογράφοι της, οι αρθρογράφοι της, οι αξίες της. Η ματιά που μοιράζεται με τους αναγνώστες. Μια εφημερίδα μπορεί να μεγαλώνει, αλλά πρέπει να συνεχίσει να μοιράζεται τη ματιά της με τους αναγνώστες» λέει.
Το σημείο αναφοράς
Ο Ράσμπριτζερ είναι ένας άνθρωπος παθιασμένος με την τεχνολογία. Στη διάρκεια της συζήτησης έδειξε στο κοινό ένα μικροσκοπικό κινητό τηλέφωνο. «Είναι ένα Iphone» είπε. «Δεν είναι ακόμα τέλειο, αλλά μπορεί κανείς να διαβάσει σε αυτό ένα κανονικό κείμενο. Μια μέρα θα κατασκευαστεί ένα μηχάνημα όπου θα μπορείς να διαβάζεις κείμενα με την ίδια ευκολία που το κάνεις στο χαρτί. Οι εφημερίδες πρέπει να σπεύσουν και να προσαρμοστούν σε αυτή την πραγματικότητα».
Ένας από τους παριστάμενους στη συζήτηση, μεξικανός φοιτητής δημοσιογραφίας στην Ισπανία, είπε ότι το σημείο αναφοράς για τη λατινοαμερικανική δημοσιογραφία είναι η El Pais, μια εφημερίδα που έχει με τη σειρά της ως σημείο αναφοράς τον αγγλοσαξονικό Τύπο και τη New York Times.
Ποιο είναι το σημείο αναφοράς για μια εφημερίδα σαν την Guardian; «Εγώ θαυμάζω τη σοβαρότητα των New York Times, αλλά ώρες-ώρες αισθάνομαι ότι έχουν το μονοπώλιο της αντικειμενικότητας» απάντησε ο Ράσμπριτζερ. «Εμείς διαβάζουμε περισσότερο και εμπνεόμαστε περισσότερο από ευρωπαϊκές εφημερίδες όπως η Monde, Corriere della Sera και η El Pais.
Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύθηκε στην ισπανική εφημερίδα El Pais.Τhe Guardian | |
El Pais | |
The Independent |
…είναι πιο εφιαλτική από ότι νομίζουν οι κυβερνώντες.
Τι λένε εδώ και δύο μέρες ο Πολύδωρας, οι ανώνυμες πηγές της κυβέρνησης, οι σχολιαστές των παραθύρων και οι τηλεπαρουσιαστές;
Ότι το βιντεάκι «ανέβηκε από τους αναρχικούς» και από το «indymedia».
Ο υπουργός μάλιστα αναρωτιέται δημόσια –ΕΝΩ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ- για το «τάϊμινγκ» της δημοσίευσης του βίντεο και του τι εξυπηρετεί…
Η υποκρισία στο απόγειό της ή μήπως τρέμουν την πραγματικότητα;
Γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά τις δυνατότητές τους.
Ποια είναι η αλήθεια;
Το βίντεο δεν βγήκε στο YouTube ούτε από τους αναρχικούς ούτε από τους κυβερνο-δημοσιογράφους ούτε από κάποιο κομματικό επιτελείο ούτε από κάποια οργάνωση ούτε από όποιον μπορούν να φανταστούν αν στύψουν το ανύπαρκτο μυαλό τους.
Κι από εκεί και πέρα άρχισε να σχηματίζεται η χιονοστιβάδα που έφτασε μέχρι τον πρωθυπουργό.
Το γεγονός αυτό δεν υποβαθμίζει την υπόθεση!
Κάθε άλλο!
Πολύ θα βόλευε τους κρατούντες και τους τηλεδημοσιογράφους όλη η ιστορία να ξεκίνησε από έναν «χώρο».
Οι «χώροι» είναι πάντοτε ελέγξιμοι!
Αλλά κι αν ακόμη δεν είναι τους φορτώνεις μια πρόθεση και ξεμπερδεύεις!
Δυστυχώς γι αυτούς τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Η πληροφορία έχει πλέον απελευθερωθεί και από τους «χώρους» και από τις «προθέσεις» κάποιων.
Μεταφέρεται εντελώς ανεξέλεγκτα, μπορεί να εμφανιστεί από το «πουθενά» και από τον καθένα.
Το φαινόμενο (το οποίο ξεκίνησε με τη φοβερή σκηνή του ξυλοδαρμού ενός έγχρωμου από αστυνομικούς σε αυτικινητόδρομο του Λος Αντζελες και ήταν η πρώτη φορά που ένας πολίτης με ερασιτεχνική κάμερα τράβηξε κάτι τέτοιο στο δρόμο) φτάνει γιγαντωμένο στις μέρες μας. Και θα γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες βίντεο κρατικής αυθαιρεσίες αλλά και σκηνών ιδιωτικής βίας στα κινητά πολλών Ελλήνων που είτε είχαν άμεση συμμετοχή είτε «τραβούσαν» χωρίς να έχουν γίνει αντιληπτοί.
Μόνο τις τελευταίες μέρες έχω δει αρκετά από αυτά. Μερικά είναι πραγματικά αποτρόπαια. Είναι θέμα χρόνου να βγουν στον αέρα. Ηδη όμως κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι.
Εχω δει βίντεο που έχουν τραβηχτεί σε αστυνομικά τμήματα, σε τουαλέτες, σε σχολεία, σε πανεπιστημιακές σχολές, σε καφετέριες, σε στρατιωτικές μονάδες. Από «αθώες» τσόντες μέχρι βαρύτατες κακοποιήσεις σεξουαλικές και όχι μόνο.
Οποιος πιστέψει ότι αυτό έχει ΜΟΝΟ τα θετικά μιας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ των Πολιτών πλανάται οικτρά! Η χυδαιότητα περισσεύει! Για να σκηνοθετηθεί και να γυριστεί ένα τέτοιο βιντεάκι κάποιοι βιώνουν την κόλαση!
Οποιος πιστέψει ότι ΜΟΝΟ οι ατασθαλίες της κάθε εξουσίας εμφανίζονται εκεί μέσα, επίσης πλανάται! Υπάρχει πλούσιο υλικό κλειδαρότρυπας!
Οποιος πιστέψει ότι μπορεί να αναχαιτίσει ή να καταστείλει το φαινόμενο κοιμάται ύπνο βαθύ!
Και θα πρέπει να πούμε ότι αν διαμαρτυρόμαστε (και δικαίως!) για τις 100, 200, 1000 κάμερες που μας παρακολουθούν εκεί έξω, θα πρέπει να την ίδια στιγμή να ξέρουμε ότι 2.000.000 κινητά και ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές (μια απίστευτη υπεροπλία) μπορούν να κάνουν το ίδιο. Και για το καλό και για το κακό!
Ταυτόχρονα, η «σκηνοθεσία» ψεύτικων βίντεο είναι εφικτή σχεδόν από τον καθένα! Τα «μέσα» για να στηθεί ένα ψεύτικο βιντεάκι υπάρχουν σχεδόν σε κάθε υπολογιστή και στο μυαλό πολλών ανθρώπων.
Το ίδιο μέσο που μπορεί να αποκαλύψει την κατάφορη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (όπως αυτό στο Α.Τ. της Ομόνοιας), μπορεί και να καταστρέψει έναν άνθρωπο που συνελήφθη σε μια ιδιωτική του στιγμή. Το ίδιο το μέσο μπορεί να γίνει αιτία για εγκληματικές πράξεις (βιντεοσκόπιση σκληρού πορνό με πραγματικά θύματα).
Που καταλήγουμε;
Στην τεράστια ανάγκη για πιο Ενεργούς Πολίτες! Για ανθρώπους που θα μπορούν να ξεχωρίζουν την κακή από την καλή χρήση.
Ακόμη δεν έχουμε δει ούτε τα χειρότερα ούτε και τα καλύτερα…
Και τα δύο ΚΑΝ δεν τα υποπτευόμαστε σήμερα!
...
...
Το βίντεο κυκλοφορούσε ένα χρόνο από κινητό σε κινητό
Ο Kabamaru Igano γράφει σχετικά:
Από τότε που ανέβασα το εγλκηματικό βίντεο στο Youtube έχει ξεσπάσει μια θύελλα αντιδράσεων και πολλά λέγονται και για μένα, αλλά και ότι έχω κάποια σχέση με το θέμα...
Για όσους λοιπόν δεν γνωρίζουν σας δείχνω το μήνυμα που άφησα στο Indymedia προς αποφυγή παρεξηγήσεων...
**************************
Φτάνει το ρεζιλίκι!!!
από Kabamaru Igano (youtube: hitthat1983) 8:56μμ, Κυριακή 17 Ιουνίου 2007
Καλησπέρα σε όλους... Άφησα και χθές ένα μήνυμα αλλά δεν το προσέξατε...
Θέλω να ξεκαθαρίσω την θέση μου, οτί δεν επικρωτώ την πράξη των αστυνομικών αλλά την καταδικάζω. Γιατι όταν βλέπεις μια τέτοια βαρβαρότητα απέναντι σε ανθρώπους και όταν επίσης παιδάκια ηλικίας 14 χρονών το βλέπουν στα κινητά τους και διασκεδάζουν, τότε σου γυρνάνε τα έντερα... Έτσι θα μεγαλώσουν τα παιδιά σας και τα παιδιά μας; Βλέποντας τέτοιες αισχρές πράξεις βασανισμών; Φανταστήτε τι έχουν να κάνουν αυτά τα παιδιά σε αλλοδαπούς συμμαθητές τους ή αν αύριο μεθαύριο μεγαλώσουν και γίνουν εκπρώσοποι του νόμου.
Επίσης αν πρέπει να τιμωρηθούν οι 2 "δράστες" για κλοπή, υπάρχει το δικαστήριο και στην συνέχεια η φυλακή. Γι'αυτό ονομαζεται και σωφρονιστικό ίρδυμα. Δεν έχει δικαίωμα κανείς, ότι και αν έκαναν και όποιας εθνικότητας και αν είναι, να τους βασανίσει έτσι...
Γι'αυτό ανέβασα το βίντεο στο Youtube, αμέσως μόλις έπεσε στα χέρια μου.
Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω πως η χρονική στιγμή της προβολής του βίντεο δεν έχει καμία σχέση με τον ξυλοδαρμο του αστυνομικού των ΜΑΤ.
Θα ήθελα να προωθηθεί αυτό το μύνημα ακόμα πιο πάνω για να καταλάβουν, οι πολιτικοί μας, αλλά και ο απλός λαός οτί δεν έχω καμία σκοπιμότητα, ούτε όφελος από όλα αυτά... Απλά να σταματήσει αυτή η απανθρωπιά σε αυτή τη χώρα...
LINK: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=719730
...