Τι εξασφαλίζει την ασυλία και την ατιμωρησία του Ισραήλ;

«...Τι είναι αυτό που επιτρέπει στο Ισραήλ να προσβάλλει έμπρακτα το, έστω ακαθόριστο, αίσθημα δικαίου που σχηματίστηκε στον μεταπολεμικό κόσμο μετά τη ναζιστική λαίλαπα, χρησιμοποιώντας μαζικά αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού, βόμβες φωσφόρου εναντίον παιδιών, βομβαρδίζοντας πρόσφυγες, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και το βιος τους;

Τι εξασφαλίζει την ασυλία και την ατιμωρησία του Ισραήλ για πεπραγμένα που σε άλλες χώρες ονομάστηκαν εγκλήματα και ήρκεσαν για να βομβαρδιστούν οι ίδιες και να επιληφθούν της δίκης των ηγετών τους τα διεθνή δικαστήρια; Τι επιτρέπει στο Ισραήλ να γίνεται ο μοχλός διάλυσης του ΟΗΕ, κουρελιάζοντας τα ψηφίσματά του και την όποια αξιοπιστία του; Τι είναι αυτό που αναγκάζει πολιτικούς, διπλωμάτες, διεθνή μέσα ενημέρωσης, ακαδημαϊκούς να καταπίνουν κυριολεκτικά τη γλώσσα τους, υπονομεύοντας την αξιοπιστία τους;

Αρκεί η κατάχρηση της ιστορίας των παθών του εβραϊσμού και η τρομοκρατία της κατηγορίας του αντισημιτισμού για να σιγάσει οποιαδήποτε κριτική; Αρκεί η εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος και η πολιτική της συλλογικής ενοχοποίησης; Είναι η άνευ όρων υποστήριξη της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου που επιτρέπει αυτή την αναίδεια;

Είναι μήπως η απελπισία, αυτού του κόσμου που συσσωρεύτηκε εκεί, εβραϊκές κοινότητες από πολύπαθες κοινωνίες, κουβαλώντας η καθεμιά τα τραύματά της, την ανασφάλεια και τις αυταπάτες της; Τι είναι εκείνο που εξηγεί έναν πόλεμο για τον οποίο δεν υπάρχει κανένας ορατός τερματισμός;

Πραγματικά, όλοι οι πόλεμοι του 20ού αιώνα, δύο παγκόσμιοι, οι αποικιακοί, το Βιετνάμ, οι πόλεμοι της Γιουγκοσλαβίας, είχαν αρχή, μέση, τέλος. Ο κομμουνισμός και όλοι οι σχετικοί εμφύλιοι ανέτειλαν και έδυσαν. Τα Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής καταργήθηκε. Μόνο σε έναν πόλεμο δεν φαίνεται να υπάρχει ειρήνη στο μέλλον. Εκείνον που άρχισε πριν από 60 χρόνια με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Αυτός ο πόλεμος όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά διευρύνεται σε κύματα τα οποία τυλίγουν τη Μέση Ανατολή και τον μουσουλμανικό κόσμο, παγιδεύοντας και απορροφώντας κάθε φορά καινούργιες δυνάμεις.

Πώς ήταν δυνατό να ζήσει το Ισραήλ με ασφάλεια καταργώντας την ασφάλεια ενός άλλου λαού, στριμώχνοντάς τον σε κράτη-θύλακες τύπου Μπαντουστάν; Στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη στοιβάζεται πληθυσμός άνεργος και εξαθλιωμένος, χωρίς καμιά δυνατότητα επιβίωσης, χωρίς μέλλον, στον οποίο κατά βούληση εφαρμόζονται αντίποινα. Τιμωρείται συλλογικά. Ξεκληρίζονται οικογένειες. Φταίει ο παλαιστινιακός εξτρεμισμός που εξέθρεψε τους αυτοκτονικούς βομβιστές και τη Χαμάς;

Μα τι περιμέναμε να εκθρέψει; Βία θα καλλιεργούσε και η βία ριζωμένη εκεί επί 60 χρόνια δημιουργεί κοινωνικές, οικονομικές, νοοτροπιακές και ψυχολογικές δομές πανίσχυρες. Και η βία αυτή αναπαράγεται και θα αναπαράγεται. Οχι μόνο στα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και εκεί όπου ζουν πρόσφυγες, όπως στον Λίβανο. Και στη χοάνη της βίας το καλό και το κακό ταυτίζονται.

Η ταξινόμηση της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στις τρομοκρατικές οργανώσεις συσκοτίζει τα πράγματα, όπως τα συσκότιζε και ο χαρακτηρισμός του Αραφάτ ως τρομοκράτη παλαιότερα, και λίγο πολύ ο χαρακτηρισμός ως τρομοκρατικών όλων των ένοπλων εξεγέρσεων της μεταπολεμικής εποχής. Ο λόγος περί τρομοκρατίας και η πολιτική που απορρέει από αυτόν είναι μέρος του προβλήματος και μάλιστα δομικό του στοιχείο...»

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ - «ΒΗΜΑ»