Χρειάζονται Προτάσεις!
Επίθεση, όχι άμυνα!
Επίθεση, όχι άμυνα!
Η παιδεία χρειάζεται αλλαγές. Ομως αντί να υπάρχει ένα κίνημα που να τις έχει επεξεργαστεί
να μπορεί να τις προτείνει
και να τις απαιτεί,
υπάρχει απλώς ένα κίνημα που αντιστέκεται στις μεταρρυθμίσεις που εισηγείται η κυβέρνηση.
Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι αντιδραστικές. Εμπνέονται από τον νεοφιλελευθερισμό, υποστηρίζονται από τους εκσυγχρονιστές (σημιτικούς και δεξιούς) και σκοπόν έχουν την περαιτέρω υποταγή της εκπαίδευσης στις εταιρείες, προς προσπορισμόν ακόμα περισσότερων κερδών,
την αποξένωση του λαού απ' τα γράμματα και συνεπώς την ευκολότερη χειραγώγησή του, πολιτικώς και πολιτισμικώς.
Μέσα σε ένα μπουρμπουληθροειδές πλαίσιο, όπου πρυτανεύουν το ψέμα και η φλουφλιά η εκπαίδευση έχει γίνει, γίνεται, και πάει να γίνει όλο και περισσότερο ταξική (και ταυτοχρόνως κούφια και τριτοκλασάτη). Πλην εξαιρέσεων που εδράζονται στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών και τη δίψα των σπουδαζόντων, το σύστημα πάει κατά διαβόλου.
Ως εκ τούτων έχουν δίκιο οι φοιτητές, οι μαθητές και όσοι απ' τους δασκάλους τους κινητοποιούνται για την Παιδεία, μόνον που το δίκιο τους είναι μισό. Είναι το δίκιο της άμυνας και όχι της διεκδίκησης.
Οχι πως δεν υπάρχουν διεκδικήσεις! Υπάρχουν, όπως το αίτημα της αύξησης των δαπανών για την Παιδεία κι άλλες· είναι διατυπωμένες από την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις υποστηρίζουν τα κόμματα της Αριστεράς - υπάρχουν, αλλά
για κάποιον «μυστήριο»(!) λόγο, η κοινωνία, η κοινή γνώμη, ο λαός, στο (όποιο) φοιτητικό-μαθητικό κίνημα, δεν βλέπει τόσον τις προτάσεις του ή τις διεκδικήσεις του, όσον την άμυνά του και τις «ζημιές» που προκαλεί.
Για κάποιους «μυστήριους»(!) λόγους στην κοινή γνώμη, σε μεγάλο μέρος της, το υπέρ Παιδείας κίνημα φαίνεται συντηρητικό· και τα «κεκτημένα» του (ύστερα μεν από αγώνες, εκφυλισμένα πια ή όχι) φαντάζουν περισσότερον ως βάρος για τους πολλούς, παρά ως κατακτήσεις για τους ενδιαφερόμενους (πόσω μάλλον για όλους).
Γιατί;
Είναι μάλλον φανερό ότι η προπαγάνδα των κυρίαρχων ελίτ έχει κερδίσει έδαφος, όσον αντιστοίχως έχει αποδυναμωθεί από τις ίδιες της τις ανεπάρκειες
αλλά και τις ιδιοτέλειες η ακαδημαϊκή κοινότητα.
Η οποία, από χρόνια, δεν είναι (εν δυνάμει, τουλάχιστον) επαναστατική. Ούτε καν ανήσυχη. Εχει απλώς προσαρμοσθεί (εις ό,τι αφορά τουλάχιστον τους καθηγητές) στους επιμερισμούς ρόλων που με τα χρόνια καθιερώθηκαν: στους παρίες και τις συντεχνίες.
Παρίες (καθηγητές) κατά τον μισθό, τις αρμοδιότητες και τις δυνατότητες.
Συντεχνίες (καθηγητών) κατά την καριέρα, τις αποστάσεις, τις αναθέσεις.
Ομως ο κόσμος ούτε τους παρίες υπολήπτεται, ούτε τις συντεχνίες εκτιμά. Απαξιωμένοι απ' το κράτος και τα κόμματα εξουσίας οι εκπαιδευτικοί, οι μεν στενάζουν, οι δε το γλεντάνε. (Καλά κάνει η ΟΛΜΕ και διαδηλώνει για το μεροκάματο, αν είχε διαδηλώσει και μια φορά εναντίον του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου -ω ναι!- όλα θα ήταν αλλιώς).
Η Παιδεία χρειάζεται δραστικές αλλαγές σε όλα της τα επίπεδα. Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια έχουν άθλια, στην πλειονότητά τους, βιβλία. Το πρόγραμμα σπουδών είναι συρραφή «εμπνεύσεων» τυχάρπαστων παραγόντων, πολιτικών επιλογών (με στόχο τον μαθησιακό αποδεκατισμό) και πειραματισμών γ' εθνικής
που μάλιστα στη χώρα μας εμφανίζονται ως νεωτερισμοί, ήδη χρεωκοπημένοι αλλού.
Το εξεταστικό σύστημα πρέπει να αλλάξει, ο επιμερισμός της ύλης πρέπει να αλλάξει (είναι κωμική, δηλαδή τραγική η διδακτέα ύλη μεγέθους πανεπιστημιακού αλλά και ανάλογης δομής να φορτώνεται σε παιδιά του... δημοτικού ή του γυμνασίου, με αποτέλεσμα τη γνωστή βαρεμάρα, τον τρόμο, την απέχθεια και την αποστροφή (όσον και τη... στροφή στα φροντιστήρια) - αυτό το όνειδος της ελληνικής πραγματικότητας.
Γνωστά όλα αυτά, αλλά παραγνωριστήκαμε μαζί τους. Σαπίσαμε στη γνωριμία.
Ομως το κακό πρόκειται να επιδεινωθεί.
Η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη λογική προτείνει ως πανάκεια τις ιδιωτικοποιήσεις, τους νόμους της αγοράς. Λέγοντας χοντρά ψέματα αποκρύπτει τη χρεωκοπία αυτού του μοντέλου (επί παραδείγματι την κατάρρευση των σπουδών στις ΗΠΑ). Παραπληροφορεί αξιοποιώντας την παθολογία της Παιδείας (που η ίδια έχει προκαλέσει) για να τρομοκρατήσει όσους αντιστέκονται.
...............................................................
Τα παιδιά ακόμα κι όταν κάνουν καταλήψεις για χαβαλέ, ακόμα κι όταν δεν ξέρουν, διαισθάνονται. Εχουν δίκιο από χέρι, διαισθάνονται το κακό που τα περιμένει και αντιδρούν. Οι παροικούντες όμως τα παιδιά, η ακαδημαϊκή κοινότητα δηλαδή και τα κόμματα, τι κάνουν;
Οι μεν μισοί καθηγητές θα είναι πολυσυλλεκτικοί (σε προγράμαμτα, αναθέσεις προνόμια) για πολύ ακόμα; Η Αριστερά θα πατάει ιδεολογικώς σε δύο βάρκες για πολύ ακόμα; Και με τις κάστες και με τους διαδηλωτές; δεν γίνεται...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/10/2007
Κατάληψη σε 350 σχολεία και φουντώνουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου