Τώρα είναι η ώρα της Αριστεράς

Βιάστηκαν. Πολύ βιάστηκαν όσοι έσπευδαν να προαναγγείλουν το τέλος της Ιστορίας. Πεισμάτωσε η Ιστορία και είπε να συνεχίσει να υπάρχει και να γράφεται όχι από τα business plan των πολυεθνικών και των γραφειοκρατών υπαλλήλων τους στις Βρυξέλλες, αλλά από το ίδιο το υποκείμενο της ιστορίας: τους Πολίτες.
Αυτό, ως γεγονός, είναι από μόνο του αισιόδοξο. Σημαίνει ότι οι πολίτες δεν αποδέχονται το ρόλο του «νούμερου» στις λογιστικές πράξεις οποιουδήποτε διευθυντήριου.
Ως γεγονός όμως και μάλιστα τόσο μεγάλης σημασίας που με τη σειρά του θα πυροδοτήσει μια σειρά από εξω-λογιστικές και λογιστικές συνέπειες, δεν μπορεί να ιδωθεί και να ερμηνευθεί απλοϊκά. Όπως όλα τα καινούργια και εν πολλοίς απροσδόκητα φαινόμενα χρειάζεται ακονισμένα εργαλεία ανάλυσης ετσι ώστε να μπορεί να αξιοποιηθεί πολιτικά –και πριν από αυτό να κατανοηθεί από όλους όσους ενδιαφέρονται και σήμερα απορούν για το τι μέλλει γενέσθαι.
Πέρα από το ξεκάθαρο «ΟΧΙ» των Γάλλων τα δεδομένα όπως αυτά παρουσιάστηκαν πριν από το δημοψήφισμα αλλά και τώρα, την επόμενη μέρα, είναι περίπλοκα και πολλές φορές μοιάζουν να είναι αντιφατικά.
Και πρώτα από όλα, ποιοι είναι οι «αντίπαλοι» στη «μάχη» της Γαλλίας;
Α. Από πλευράς πολιτικών κομμάτων:
Τα κόμματα εξουσίας της Δεξιάς και των Σοσιαλιστών μαζί με κάποιους Πράσινους και ένα κομμάτι της Αριστεράς που υποστήριξαν το «Ναι» και από την άλλη πλευρά, ψηφοφόροι της άκρας Αριστεράς, οι κομμουνιστές, ένα μεγάλο ποσοστό σοσιαλιστών, ένα μέρος των Πράσινων, μία μειοψηφία της Κεντροδεξιάς, οι αντιευρωπαϊστές και η Ακροδεξιά.
Β. Από πλευράς θεσμών: (κι εδώ είναι το πλέον παράδοξο) Ολοι οι επίσημοι θεσμοί της Γαλλίας από την Κυβέρνηση έως την μείζονα αντιπολίτευση, οι πανεπιστημιακοί, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η Εκκλησία, τάχθηκαν με την πλευρά του «Ναι».
Γ. Από πλευράς κοινωνικών τάξεων το Ευρωσύνταγμα καταψηφίστηκε από άτομα μέσης ηλικίας, μισθωτούς, εργάτες, βιοτέχνες, γυναίκες. Ψήφισαν «ναι» οι νέοι, οι ώριμες ηλικίες, ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων και άτομα με ανώτερη μόρφωση.
Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά ούτε, πολύ περισσότερο, δικαιολογούν εύκολα συμπεράσματα για τους νικητές και τους ηττημένους. Τι κρύβει όμως αυτή η «πόλωση» μεταξύ δύο ετερόκλητων «συνασπισμών»;
1. Κατ’ αρχήν το ο,τι κανένας από τους δύο πόλους δεν έχει ενιαία συγκρότηση και κοινή στάση απέναντι στο ζήτημα της Ευρώπης. Οφθαλμοφανέστατο.
2. Ο πανίσχυρος «θεσμικός» συνασπισμός που ξεπερνούσε τα όρια της Γαλλίας ηττήθηκε (κυριολεκτικά) κατά κράτος.
3. Το ότι το «ΟΧΙ» εξέφρασε την άρνηση στο Ευρωσύνταγμα και ο,τι αυτό συνεπάγεται αλλά δεν εξέφρασε μια εναλλακτική πρόταση ή πλατφόρμα ως προς το μέλλον της Ευρώπης γενικά και της Γαλλίας ειδικότερα.
4. Το ότι το σύστημα αντιπροσώπευσης στη Γαλλία παρουσιάζει σοβαρό έλλειμμα που αγκαλιάζει ολόκληρο το πολιτικό και θεσμικό της στερέωμα.
5. Τη χρεωκοπία μια ολόκληρης λογικής ετών για τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η σύμπλευση νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών «τιμωρήθηκε» και μάλιστα σκληρά ενώ το σίγουρο είναι ότι θα τιμωρηθεί ακόμη σκληρότερα στις επόμενες γαλλικές εκλογές. Μια πρόγευση αυτής της τιμωρίας είδαμε και στην Ελλάδα με το διευρυμένο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές. Φαίνεται δηλαδή ότι όταν οι πολιτικοί σχηματισμοί χάνουν τα μεταξύ τους όρια, οι πολίτες αντιδρούν επαναχαράσσοντας νέα όρια στην πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί.

Από την άλλη πλευρά η φαινομενική «σύμπλευση» ενός κομματιού της Αριστεράς με τα πιο αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας, μπορεί να προκαλεί δικαιολογημένη ανατριχίλα, δεν είναι κάτι όμως που το βλέπουμε για πρώτη φορά. Πάνω και πέρα από όλα δείχνει την απίστευτη αδυναμία της ευρωπαϊκής Αριστεράς να τοποθετηθεί καθαρά απέναντι στο ζήτημα της Ευρώπης και όχι μόνο. Κι αν ο «συνασπισμός» του «ΝΑΙ» θα πληρώσει ούτως ή άλλως για τα αδιέξοδα στα οποία έχουν οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης, η Αριστερά –από την Κεντροαριστερά μέχρι τους κομμουνιστές- οφείλουν να πουν τι θέλουν και πως το θέλουν και όχι απλά να εκφράζουν την αντίδραση των πολιτών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας ουσιαστικής «αφωνίας» η πρώτη ανακοίνωση του ΚΚΕ: «η καταδίκη του λεγόμενου Ευρωσυντάγματος αποτελεί πολύ θετικό γεγονός». Και προστίθεται: «Ο γαλλικός λαός δεν υπέκυψε στις πιέσεις, στις απειλές και στην ιδεολογική τρομοκρατία των ιμπεριαλιστικών φορέων και των συμμάχων τους. Το "ΟΧΙ" αποτελεί παράδειγμα απειθαρχίας και ανυπακοής στην ευρωενωσιακή βαρβαρότητα. Είναι σημαντικό δείγμα ανάτασης και ενίσχυσης των λαϊκών αγώνων. Οσοι κινδυνολογούν για χάος, καταστροφή και απομόνωση, είναι γιατί φοβούνται μήπως μεταδοθεί το μήνυμα κατά της πολιτικής της πλουτοκρατίας».

Τι λέει το ΚΚΕ; Τίποτα απολύτως! Ή μάλλον δεν συνειδητοποιεί ότι λέει και πράγματα άκρως επικίνδυνα:

«η καταδίκη του λεγόμενου Ευρωσυντάγματος αποτελεί πολύ θετικό γεγονός». Όχι. Με καμιά λογική η καταδίκη αποτελεί θετικό γεγονός. Η άρνηση και η καταδίκη είναι αρνητικά γεγονότα.
Θετικό είναι κάτι που εκφράζει θέση και όχι άρνηση. Και γλωσσικά και πολιτικά και ο,τι άλλο θέλεις! Elementary my dear Aleka!

«Ο γαλλικός λαός δεν υπέκυψε στις πιέσεις, στις απειλές και στην ιδεολογική τρομοκρατία των ιμπεριαλιστικών φορέων και των συμμάχων τους». Νάταν μόνο αυτό τι καλά που θα ήταν!!! Δεν σηκώναμε την κόκκινη σημαία στον πύργο του Αϊφελ!!! Αμ δε!!!
Διότι, όπως είπαμε και πριν, το «ΟΧΙ» των Γάλλων δεν ανήκει στην Αριστερά. Μην τα ξαναλέμε. Πολλοί είπαν «ΟΧΙ» στα ανοιχτά σύνορα, πολλοί είπαν «ΟΧΙ» στους μετανάστες, πολλοί είπαν «ΟΧΙ» στην Ευρώπη των Πολιτών και των Δικαιωμάτων, πολλοί είπαν «ΟΧΙ» στους «ιμπεριαλιστικούς φορείς» για να πουν «ΝΑΙ» στους εθνικιστικούς και φασιστικούς φορείς.

«Το "ΟΧΙ" αποτελεί παράδειγμα απειθαρχίας και ανυπακοής στην ευρωενωσιακή βαρβαρότητα». Αν δεν την ξεπεράσει αυτή την φοβική εμμονή το ΚΚΕ δεν θα καταφέρει ποτέ να προτείνει κάτι ουσιαστικό. Για έναν αριστερό, για έναν οποιονδήποτε πολίτη η παραπάνω ατάκα δεν λέει τίποτα απολύτως. Απορώ αν λέει κάτι στους συντάκτες της ανακοίνωσης.

«Είναι σημαντικό δείγμα ανάτασης και ενίσχυσης των λαϊκών αγώνων». Θα μπορούσε να είναι. Εάν και εφόσον…