«Τρόμος κι αθλιότητα»

«Τρόμος κι αθλιότητα» της ελεύθερης αγοράς.
Εχουν οδηγηθεί σε τέτοιον φόβο μη χάσουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι, ώστε να μπορούν να ζουν
μέσα στον ζόφο, ώστε η εξαθλίωσή τους να γίνεται όλο και πιο χρήσιμη, ώστε ο εκφυλισμός τους
να 'ναι όλον και πιο χρυσοφόρος. Με μια αύξηση μισθών 7% φέρονται να εξαργύρωσαν οι εργαζόμενοι
στον ΟΣΕ τον ίδιον τους τον θάνατο. Αφήνοντας επίσης τον αμίαντο-θάνατο αμανάτι στους επιβάτες.
Εύγε μας!

Παρ' όλην της την παθογένεια η Ελλάδα είναι μέσα στις 30 πιο αναπτυγμένες και πλούσιες χώρες. Νομίζω 25η! Μάλιστα, εις ό,τι αφορά τους δείκτες που ορίζουν ένα καλό επίπεδο ζωής (και δεν είναι μόνον οικονομικοί) είναι 27η...
Οταν λοιπόν πολλοί γκρινιάζουν ή κριτικάρουν τα κακώς κείμενα, το κάνουν επιδιώκοντας το καλύτερο. Για φαντασθείτε πώς θα ήταν η Ελλάδα αν είχαμε κτηματολόγιο, εκσυγχρονισμένη κι αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, λειτουργικό κι επαρκές σύστημα Υγείας, παιδεία και εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού.
Πώς θα ήταν η χώρα, αν στον δημόσιο βίο πρυτάνευε η διαφάνεια; αν η παραγωγικότητα της εργασίας είχε ηθικό κατάληγμα; αν οι αξίες καταξιώνονταν; αν το επιχειρείν συνέπλεε με την αξιοπρέπεια του εργάζεσθαι και το αντίστροφο; αν υπήρχε συνδικαλιστική επάρκεια; αν τα κόμματα (πλην Αριστεράς που έτσι κι αλλοιώς συνεχίζει) παρέμεναν φορείς ιδεολογίας, πολιτικής κι αναζητήσεων;
Πώς θα ήταν άραγε η Ελλάδα, αν εκινείτο προς αυτά τα προτάγματα κι όχι προς τις φενάκες της «ισχυράς Ελλάδος» του «ελληνικού λαόνου» κι άλλες σαλτιμπαγκιές μιας εικοσαετίας που δούλεψε πονηρά υπέρ των Δυνατών;

***

Θα μπορούσε λοιπόν η χώρα να πάει καλύτερα μέσα από μια ταξική συμφωνία, την οποίαν εν αγαστή συμπνοία θα εφάρμοζαν τα κόμματα, πλήρη αγαθών προθέσεων και τιμίων ανθρώπων;
Οχι βέβαια! Πρώτον διότι οι ταξικές συμφωνίες, όταν δεν είναι δημαγωγία, είναι εκ φύσεως λεόντειες. Οι ισχυρότερες τάξεις καταπίνουν τις πιο αδύνατες. Είναι ο νόμος του ισχυρού, του ανταγωνισμού, της ζούγκλας και της ανθρώπινης φύσης...
Δεύτερον, διότι τα συντεχνιακής ιδεολογίας κόμματα (κι ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε στην Ελλάδα) όταν προτείνουν, επιτυγχάνουν ή επιβάλλουν ταξικές συμφωνίες, οδηγούν τα πράγματα της πολιτείας στην τυραννία ή τον φασισμό.
Ευτυχώς λοιπόν έχουμε Δημοκρατία.

Μια ταξική Δημοκρατία, την οποίαν τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται διαρκώς στην εξουσία, υπό διάφορα ονόματα, μορφές και σχήματα, οδηγούν σε μια διαρκή δυσλειτουργία.
Πρώτον πολιτική: τον δικομματισμό που καταλήγει σε μονοκομματισμό για να καταλήξει σε ακομματισμό. (Να ψάχνει δηλαδή κανείς τη διαφορά ανάμεσα στον Κωστάκη και τον Γιωργάκη και να τη βρίσκει στον Γιαννάκη -μόνον που αυτός είναι του μπάσκετ).
Δεύτερον: η πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει γύρω του ο δικομματισμός είναι απτή και δεν έχει χρείαν άλλων μαρτύρων: η διαφθορά του συνδικαλισμού, η υποταγή της πολιτικής εξουσίας στα οικονομικά συμφέροντα (διαπλοκή), η διάβρωση των θεσμών (ώστε να προστατεύεται η διαπλοκή), όλα μαζί συνιστούν ένα εκφυλιστικό πλέγμα μέσα στο οποίον η κοινωνία παγιδεύεται προς πνιγμόν.
Τον οποίον μάλιστα πρέπει να εγκρίνει η ίδια (ώστε το κέρδος να παραμένει ασφαλές)· η ίδια με τη θέλησή της πρέπει να χαροπαλεύει μέσα στην τηλεθέαση, την πολιτισμική υποβάθμιση, την υποταγή στο λάιφ-στάιλ και την αποθέωση κλισέ θεών: του ανταγωνισμού, της μπούρδας, της ελεύθερης οικονομίας (που είναι τόσον ελεύθερη ώστε να τείνει μόνον προς τα μονοπώλια), της ελεύθερης αγοράς (διάβαζε αρένας).

***

Και επειδή για να συμβαίνουν όλα αυτά εκ παιδείας άρξασθαι απ' την ανάποδη, η χώρα μας είναι η τελευταία στις δαπάνες για την παιδεία. Κι όχι μόνον. Εχει δολοφονήσει η ίδια με τα χεράκια της (τα δύο της κόμματα δηλαδή) το εκπαιδευτικό της σύστημα εδώ και πολλά χρόνια.

***

Ετσι λοιπόν στην «ισχυρά Ελλάδα» των απασχολήσιμων το περιβάλλον αποψιλώνεται (μόνον η Πεντέλη έχασε τα 10 τελευταία χρόνια το 1/3 της χλωρίδας της, 80.000-90.000 στρέμματα), οι γιαλοί χτίζονται· είμαστε πάτος στις δαπάνες για την έρευνα, πρώτοι (απ' τις χώρες της Ενωσης) στην ανεργία, νεκροζώντανοι στα Νοσοκομεία (όποιος δεν έχει άκρη ή δόντι ή λεφτά πεθαίνει)· το 20% φτωχοί ή και πιο κάτω απ' το όριο της φτώχειας, το 80% καταχρεωμένοι. Με τους εργαζόμενους διχασμένους κι ατιμαζόμενους (σαν να 'ναι μεταξύ τους εχθροί), τεχνηέντως επιμερισμένους ανάμεσα σ' έναν δημόσιο τομέα κατασυκοφαντημένον κι απαξιωμένον και σε έναν ιδιωτικό τομέα όπου η εθελουσία έξοδος, οι απολύσεις, τα χαμηλά μεροκάματα και οι μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας έχουν αναχθεί σε πολιτική δικτατορία και ιδεολογικό μαστ του νεοφιλελευθερισμού.
Μια χώρα τηλεόραση.
Με οθόνες απ' όπου γκαρίζουν τα ακριβά ταγιέρ, αν πρέπει να ζήσουν οι γεωργοί ή αν μας κοστίζουν περισσότερο απ' όσο αντέχει η οικονομία του γιάπη.
Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε να αλλάξουμε! της δημιουργικής λογιστικής των νταβατζήδων. Πράσινων και Βένετων.



ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.ΙΧ.2005 stathis@enet.gr



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/09/2005