- Ότι τελειώνουν οι μέρες της Μεταπολίτευσης και του δικομματισμού και ραγίζει ο χαρακτήρας των πολυσυλλεκτικών κομμάτων-παρατάξεων!
Άρα…
- Ότι υπάρχει πιθανότητα να εξαναγκαστούν σε συνεργασίες…
Άρα…
- Ότι –για να συνεργαστούν- θα πρέπει να αλλάξουν τις πολιτικές και τα προγράμματά τους…
Και…
- Ότι -για να αλλάξουν πολιτικές- θα πρέπει να ανανεώσουν τις ηγετικές τους ομάδες και το προσωπικό τους…
Και…
- Ότι θα γίνει πιο δύσκολο να αυθαιρετούν και να διαπλέκονται…
Ίσως και…
- Ότι υπάρχει πιθανότητα φυγόκεντρων τάσεων και διάσπασης των παρατάξεών τους…
Και βέβαια…
- Ότι είτε συνεργαστούν είτε όχι, όποιος και να κυβερνήσει θα έχει μηδενική ανοχή από την πρώτη ημέρα!
Τι να κάνουμε αδέλφια, θα ξεβολευτείτε λίγο!
Αλλά πάλι καλά να λέτε! Στις επόμενες εκλογές τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα (για εσάς!)
4 σχόλια:
Α-κρι-βώς!!!
Κοίτα να δεις τί σού' χω: μια αποκλειστική φωτογραφία της Ακυβερνησίας ...
Σ;)))
Ακριβώς αυτό που περιγράφεις αποτελεί ακυβερνησία και όχι "ακυβερνησία".
Δηλαδή ενόσο η κάθε παράταξη θα ξύνεται πώς θα διασπαστεί και πώς κάθε επίδοξος αρχηγίσκος θα ηγεμονεύει κάθε μικρορεύματος που θα προκύψει από τη διάσπαση, η χώρα πως ακριβώς σκεφτόμαστε ότι θα κυβερνηθεί στο ενδιάμεσο; Αλλά και όταν θα έχει υπάρξει η τελική διάλυση, τότε τι ακριβώς περιμένουμε από τα (μικρά) κόμματα?
Ισως να αναλάβει την κυβέρνηση το ΚΚΕ ή ο Συνασπισμός. Εχουν σκεφτεί ποτέ πως ακριβώς θα κυβερνούσαν στο ενδιάμεσο μίας φάσης ολικής διάλυσης του δικομματισμού ; Αλλά και μετά το τέλος της φάσης διάλυσης, πως ακριβώς σκοπεύουν να κυβερνήσουν τη χώρα εαν τους δινόταν η ευκαιρία? ΤΟ έχουν σκεφτεί ποτέ ή εκείνοι ή όλοι όσοι υποστηρίζουν συτή τη διάλυση;
Πως ένας πολίτης να εμπιστευτεί εκείνους που τον καλούν στον πόλεμο ενάντια στον "δικομματισμό" όταν δεν του παρέχεται καμία απολύτως λύση ενδιάμεσης αλλά και τελικής κυβερνησιμότητας εκ μέρους της αριστεράς;
«Ακριβώς αυτό που περιγράφεις αποτελεί ακυβερνησία και όχι "ακυβερνησία".»
Αυτό που περιγράφω είναι μια αναγκαία αλλαγή σκηνικού μετά από 33 ατελείωτα χρόνια.
Η ακυβερνησία υπάρχει μόνο στο μυαλό των δύο παιχτών του δικομματισμού. Ακυβερνησία στις δημοκρατίες δεν υπάρχει. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι αν όντως υπάρξουν τα’ότε κάποιο ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα έχει το ίδιο μας το πολίτευμα (το οποίο πουθενά δεν ορίζει ότι θα πρέπει να εναλλάσσονται δύο κόμματα στην εξουσία).
Αλλά και από την άλλη τι είδους διακυβέρνηση είχαμε αυτά τα χρόνια που κινδυνεύουμε να την χάσουμε; Υπήρξε διακυβέρνηση, διαχείριση έστω του προβλήματος των υποκλοπών; Των ομολόγων; Των «κουμπάρων»; Των πυρκαγιών; Αλλά και παλιότερα: των Ιμίων; Του Οτσαλάν; Του ΧΑΑ;
Τι λέμε τώρα;
Κυβερνήσεις-μπάχαλο εδώ και χρόνια!
«Δηλαδή ενόσο η κάθε παράταξη θα ξύνεται πώς θα διασπαστεί και πώς κάθε επίδοξος αρχηγίσκος θα ηγεμονεύει κάθε μικρορεύματος που θα προκύψει από τη διάσπαση, η χώρα πως ακριβώς σκεφτόμαστε ότι θα κυβερνηθεί στο ενδιάμεσο;»
Ο,τι συνέβη, για παράδειγμα, με τη διάλυση της άλλοτε κραταιάς Ενωσης Κέντρου. Δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ΠΑΣΟΚ και δύο-τρία γκρουπούσκουλα τα οποία σιγά σιγά διαλύθηκαν. Είδες τη δεκαετία του 70 καμιά ακυβερνησία;
Γιατί να μην συμβεί το ίδιο σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ;
«Αλλά και όταν θα έχει υπάρξει η τελική διάλυση, τότε τι ακριβώς περιμένουμε από τα (μικρά) κόμματα?»
Από τα μικρά κόμματα περιμένουμε αυτό που περιμέναμε πάντοτε: καθαρές, εναλλακτικές φωνές και αντιπολίτευση που δεν στηρίζεται στη διαπλοκή και στα εξωθεσμικά συμφέροντα.
Εκείνο όμως που θα πρέπει να περιμένουμε από εδώ και πέρα είναι συγκλίσεις σε επίπεδο αρχών και προγραμμάτων και συμμαχίες ΠΡΙΝ τις (επόμενες;) εκλογές και όχι παζάρια και δεκανίκια ΜΕΤΑ τις εκλογές!
«Ισως να αναλάβει την κυβέρνηση το ΚΚΕ ή ο Συνασπισμός. Εχουν σκεφτεί ποτέ πως ακριβώς θα κυβερνούσαν στο ενδιάμεσο μίας φάσης ολικής διάλυσης του δικομματισμού ;»
Όχι βέβαια. Αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει… Ισχύει η προηγούμενη απάντηση.
Τις κινήσεις, με αλλαγές στο εσωτερικό τους, θα πρέπει να τις κάνουν οι δύο μεγάλες παρατάξεις που θα πρέπει να πάψουν να θεωρούν τους «μικρούς» ως δεξαμενές άντλησης ψήφων.
«Αλλά και μετά το τέλος της φάσης διάλυσης, πως ακριβώς σκοπεύουν να κυβερνήσουν τη χώρα εαν τους δινόταν η ευκαιρία?»
Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κρίνει ο κάθε πολίτης. Είναι όμως και κάτι που μένει να δούμε. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι θα τα καταφέρουν να εκφράσουν μια εναλλακτική. Κανείς δεν μπορεί όμως και να το αποκλείσει.
«Πως ένας πολίτης να εμπιστευτεί εκείνους που τον καλούν στον πόλεμο ενάντια στον "δικομματισμό" όταν δεν του παρέχεται καμία απολύτως λύση ενδιάμεσης αλλά και τελικής κυβερνησιμότητας εκ μέρους της αριστεράς;»
Οι πολίτες, στις δημοκρατίες, δεν εκλέγουν κυβερνήσεις. Εκλέγουν εκπροσώπους στη Βουλή. Κι αυτό το ξεχνάμε γιατί μας έχουν κάνει να το ξεχάσουμε. Ξεχνάμε δηλαδή ότι στη δημοκρατία δεν ψηφίζεις μόνο αυτούς που πιστεύεις ότι θα αποκτήσουν την εξουσία αλλά κι εκείνους που θα εξισορροπήσουν, με τη δική τους φωνή, τα όσα στραβά γίνονται, που θα εκπροσωπήσουν μειονότητες και ρεύματα που έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται εντός και εκτός βουλής.
Νομίζω ότι η απάντηση σου εμπεριέχει όλη τη άρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα να αρπάξει ευκαιρίες και να μπει ενεργά μέσα σε κυβερνήσεις συνεργασίας με φιλικούς προς αυτήν πολιτικούς σχηματισμούς, Αντί αυτού απλά αρέσκεται να κυνερνιέται ο λαός από άλλους και εκείνη να ασκεί αντιπολίτευση, λες και με την αντιπολίτευση ο λαός μπορεί να γλυτώσει από τις όποιες αντιλαϊκές πολιτικές θα εφαρμόσει η εκάστοτε κυβέρνηση. Η αριστερά επιλέγει να παίζει τον ρόλο κομπάρσου και γι’ αυτό ποτέ με τέτοια λογική δεν θα παίξει σοβαρό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Θα αγναντεύει μόνο τις σκιές μέσα από το σπήλαιο και θα φιλοσοφεί...
Δημοσίευση σχολίου