H Διακήρυξη της Αθήνας

Στις κυριότερες δεσμεύσεις της διακήρυξης αναφέρονται:
- Ο αγώνας για την εξάλειψη της τραγωδίας τόσο της ανεργίας όσο και της επισφαλούς εργασίας. «Δεσμευόμαστε -τονίζουν- να αγωνιστούμε κατά του κοινωνικού αποκλεισμού και υποστηρίζουμε τη δημιουργία προγραμμάτων υποστήριξης της απασχόλησης, για νέες θέσεις εργασίας και μείωση του χρόνου εργασίας, τα οποία θα μετατρέψουν το εργασιακό περιβάλλον από επισφαλές και αβέβαιο σε ένα εργασιακό περιβάλλον σταθερής απασχόλησης με αξιοπρεπείς απολαβές».

- Υποστήριξη όλων των πολιτικών πρωτοβουλιών για να σταματήσουν οι περικοπές των θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα, καταδικάζονται οι εικονικές χρεοκοπίες και μεταφορές των επιχειρήσεων σε τρίτες χώρες. «Πιστεύουμε -αναφέρουν- ότι είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε και να ξαναχτίσουμε το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένων των δημοσίων συντάξεων, και να θέσουμε ως προτεραιότητα τη διά βίου εκπαίδευση».

- Προβάλλεται η ανάγκη ενός νέου μοντέλου παραγωγής, κατανομής και κατανάλωσης: «Αγωνιζόμαστε για την άμεση απόσυρση και κατάργηση της οδηγίας Μπολκεστάιν από τη Γενική Συμφωνία για το Εμπόριο και τις Υπηρεσίες (GATS). Η απορρύθμιση της εργασίας στην Ευρώπη και το κοινωνικό ντάμπινγκ στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και οι δύο προσφέρουν κέρδη στις πολυεθνικές, αυξάνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων και πλήττουν κυρίως τις γυναίκες».

- Τονίζεται η ανάγκη για τον άμεσο επαναπροσανατολισμό του προϋπολογισμού και των οικονομικών πολιτικών της Ε.Ε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δημοκρατικά ελεγχόμενη, θα έπρεπε να είναι στην υπηρεσία της απασχόλησης και μιας ανάπτυξης, η οποία θα ήταν -πέρα από τις επιταγές της αγοράς- προσανατολισμένη ιδιαίτερα στις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές της Ε.Ε.

- Απαιτείται η λήξη του Συμφώνου Σταθερότητας, με την παράλληλη ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής.

- Κρίνεται απαραίτητη η ενδυνάμωση των δημοσίων υπηρεσιών σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στις νεοφιλελεύθερες επιταγές που προάγουν την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, όπως το νερό, η ενέργεια, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και το σύστημα Υγείας. Τέτοιες βασικές υπηρεσίες δεν μπορούν να καθορίζονται από το κέρδος αλλά από τα επίπεδα ποιότητας, που επιβάλλουν οι ίδιες οι ανάγκες του λαού.

- Πλήρης είναι η αντίθεση στις ισχύουσες μεταναστευτικές πολιτικές, που καθορίζονται από τα αστυνομικά και αντιτρομοκρατικά μέτρα. Τα πρόσφατα περιστατικά στη Λαμπεντούζα, στο Αμστερνταμ και στη Μελίγια, τα περιστατικά των εκατοντάδων προσφύγων που θαλασσοπνίγονται στα χωρικά ύδατα Ελλάδας και Ιταλίας, οι αβάσταχτες συνθήκες των κέντρων κράτησης προσφύγων, όλα αυτά αποκαλύπτουν τη βαναυσότητα και τη χρεοκοπία της Ευρώπης-φρούριου. Μια νέα πολιτική, βασισμένη στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στα ίσα εργασιακά δικαιώματα -μια από τις βασικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη- πρέπει να χτιστεί, με βάση τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και απαιτεί μια στρατηγική στήριξη της ανάπτυξης.

- Βασική αρχή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς παραμένει ένας κόσμος χωρίς πολέμους και απαιτεί μια ευρωπαϊκή πολιτική για την ειρήνη, ενάντια στη στρατιωτικοποίηση και τη λογική των πολιτικών πολέμου των υπερδυνάμεων.