Αγγελιοφόρος: "Γίναμε 10 χρόνων"- ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΗΛΑΛΗΣ

Από το διαμέρισμα της Μητροπόλεως

Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια....
Πόσο γρήγορα, αλήθεια, κυλούν οι στιγμές, οι ώρες οι ζωές.
«Παιδιά, την Κυριακή συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που το πρώτο φύλλο του “Αγγελιοφόρου”, ως πολιτικής εφημερίδας, κρεμάστηκε στα περίπτερα», θυμήθηκε σε μια από τις συσκέψεις, στην αρχή της εβδομάδας, ένας από τους παλιούς.
Δέκα χρόνια....
Ημουν κι εγώ εκεί.
Λίγες μέρες πριν από την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου του 1996, μια ομάδα δημοσιογράφων όλων των... κλάσεων, με επικεφαλής τον Δημήτρη Γουσίδη, μπήκε σε ένα «πείραμα» που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «Τριάντα φευγάτοι πάνε να βγάλουν εφημερίδα σε λίγες μέρες».
Κι όταν είδαμε μπροστά μας το πρώτο φύλλο, όταν οι ασκήσεις επί χάρτου πέρασαν στο παρελθόν, χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να καταλάβουμε τι ακριβώς είχαμε πετύχει.
Σ' ένα διαμερισματάκι στην οδό Μητροπόλεως, μια σαλοτραπεζαρία, ένα υπνοδωμάτιο, ένα γραφείο, μια κουζίνα κι ένας διάδρομος... έγιναν γραφεία εφημερίδας.
Απίστευτο ήταν κι όμως αληθινό.
Κι ήταν τέτοια γραφεία, που οι συντάκτες συνήθως... έβαζαν μέσο τη διεύθυνση για να βρουν καρέκλα να καθίσουν και φυσικά δε διανοούνταν να καλέσουν ούτε φίλο τους, γιατί εκτός των άλλων θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον πείσουν ότι επρόκειτο για γραφεία του «Αγγελιοφόρου» και όχι για κάτι άλλο.
Παλιοσειρά στη δημοσιογραφία εγώ, σε σχέση με τα νιάτα που γέμιζαν τη σαλοτραπεζαρία-γραφεία, είχα την καρέκλα μου, είχα τηλέφωνο το «έπαιζα» και συντονιστής ρεπορτάζ, «έτρεχα» και τους νεότερους, προσπαθούσα και να τους καταλάβω.
Ωρες ατέλειωτες δουλεύαμε όλοι. Από νωρίς το πρωί μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα. Ομως με κέφι, λες και ξέραμε ότι είχαμε βάλει ένα μεγάλο στοίχημα με το χρόνο κι ήμασταν αποφασισμένοι να το κερδίσουμε. Οπως κι έγινε.
Είχαν τη... νοστιμιά τους οι μέρες εκείνες. Ψιθύριζε ένας στη σαλοτραπεζαρία και τον άκουγαν όλοι, ακόμη και οι αθλητικοί, που ήταν στο υπνοδωμάτιο-γραφεία. Αν φώναζε...
Κι είχε και μπόλικο ρεπορτάζ. Εκδοθήκαμε παραμονές των εγκαινίων της ΔΕΘ, παραμονές των εθνικών εκλογών εκείνης της χρονιάς, και με τους αγρότες να κόβουν κάθε λίγο με τα τρακτέρ τους τη χώρα στα δύο. Τρέχαμε και δε φτάναμε...
Τα καταφέραμε, όμως. Και τα καταφέρναμε ακόμη και μέρες που φαρσέρ μας έστελναν στο δρόμο με τις φάρσες για τις βόμβες που έβαζαν στο διαμέρισμα και που μας έκαναν να χάνουμε ώρες δουλειάς.
Σαν να είχαμε όλοι μαγικό ραβδάκι. Είχαμε;
Κι όταν ύστερα από δύο περίπου μήνες μεταφερθήκαμε στις σημερινές εγκαταστάσεις, τριών ορόφων, της εφημερίδας, μας πήρε αρκετό χρόνο να καταλάβουμε ότι χτυπάει το προσωπικό μας τηλέφωνο και ότι, αν ψιθυρίζουμε, δε μας ακούει ούτε ο διπλανός μας.
Ξαναγύρισα τις προηγούμενες μέρες με το νου στο διαμέρισμα της Μητροπόλεως. Ξαναθυμήθηκα χαμόγελα και γκρίνιες των παιδιών που δε δουλεύουν σήμερα στον «Αγγελιοφόρο», ακολουθώντας άλλους δημοσιογραφικούς δρόμους.
Τους... αγκάλιασα έναν, έναν. Πώς τα καταφέραμε όλα εκείνα, Δημήτρη, Φωτεινή, Μαρία, Μάκη, Πάρι, Γιώργο...
Αξέχαστα θα μου μείνουν. Να 'στε πάντα καλά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΗΛΑΛΗΣ