Με σούσι, γίνεται τσιμπούσι;

Η άποψη ότι με τον επερχόμενο ανασχηματισμό ο προσφάτως επισκεφθείς την Κίνα πρωθυπουργός μας, θα λύσει τα προβλήματα της κυβέρνησής του, αντηχεί στα αυτιά μου ως κινέζικο ανέκδοτο.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι η πολιτική που χαράζει ο "μέγας τιμονιέρης" είναι σωστή, αλλά οι μανδαρίνοι-υπουργοί του είναι κατώτεροι των περιστάσεων και δεν μπορούν να την εφαρμόσουν.
Το βέβαιο είναι ότι θα ανακατέψει την τράπουλα ελπίζοντας για μια ακόμα φορά να πέσει από το σινικό τείχος και να βρει πορτοφόλι.
Αλήθεια, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έμεινε ικανοποιημένος από το έργο που παρήγαγε ο υπουργός Πολιτισμού Καραμανλής Κωνσταντίνος ή μήπως θα τον στείλει σπίτι του;

Μεθοδεύσεις εις βάρος των εργαζομένων στα ΜΜΕ

Αθήνα, 27/01/2006

Συνάδελφοι,

Η πλειοψηφία του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ («ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ», «Κ.Ε.Δ.» και «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ») κινείται, με άξονα τις διαπραγματεύσεις για τις ΣΣΕ, προς ένα συμβιβασμό με τους εργοδότες, οδυνηρό για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του κλάδου.

1. Το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ -όπως αναγκάστηκε να παραδεχθεί κι ο πρόεδρός του στην πρόσφατη συνεδρίαση του Μεικτού Συμβουλίου- έχει αποφασίσει ότι διαπραγματεύεται μονοετή Συλλογική Σύμβαση. Στις μέχρι τώρα πέντε (!) συναντήσεις με την ΕΙΗΕΑ η συζήτηση γίνεται στη βάση διετούς σύμβασης. Ποιος, γιατί, και με ποιο δικαίωμα παρασύρει τον κλάδο στην υπογραφή μιας τέτοιας Σύμβασης η οποία μας οδηγεί σε μακρά περίοδο εργασιακής ομηρίας;

2. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ απειλεί να τινάξει στον αέρα το Διασωματειακό αγνοώντας επιδεικτικά το αίτημα των άλλων Ενώσεων του χώρου για συντονισμό δράσης και κοινή διεκδίκηση των συμβάσεων. Είναι σαφές ότι η επιχειρούμενη υπονόμευση του Διασωματειακού υποβαθμίζει τις δυνατότητες του κλάδου για κινητοποιήσεις και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο με πολλά μέτωπα ανοικτά («SPORTTIME», «Ομιλος Τράγκα», «Νίκη» κ.α.), όπου οι συνάδελφοι περιμένουν μάταια την υλοποίηση ήδη ειλημμένων αποφάσεων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Η τακτική αυτή προσφέρει στρατηγικής σημασίας υπηρεσίες στους εργοδότες, που προφανώς δεν έχουν λόγους να δυσαρεστηθούν από την έκπτωση των συνδικαλιστικών αγώνων σε υπόθεση δημοσίων σχέσεων.

Παρά τις επανειλημμένες παρεμβάσεις της «Συσπείρωσης Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος», ο πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αρνείται μέχρι σήμερα και σχεδόν επί ένα δίμηνο τώρα, να θέσει σε ψηφοφορία την πρόταση μας για διασωματειακό συντονισμό της δράσης και αγωνιστική προετοιμασία των δημοσιογράφων, ώστε να ληφθεί σοβαρά, υπεύθυνα και δημοκρατικά συγκεκριμένη απόφαση.

3. Οι εργοδότες αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση για τα ώριμα εργασιακά αιτήματα και κυρίως για τα μέτρα προστασίας από τις απολύσεις και τις διογκούμενες λεγόμενες ευέλικτες (δηλ. ανασφαλέστερες ) σχέσεις εργασίας. Είναι προφανές ότι μια Σύμβαση που θα περιορίζεται σε κάποιο ποσοστό αύξησης και θα αδιαφορεί για τα αιτήματα ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και των όρων άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος θα είναι μια συμφωνία που θα ικανοποιεί απολύτως τους εργοδότες και την κυβέρνηση και θα αδιαφορεί για τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων οι οποίοι συνθλίβονται στις δεινές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Ποιος, γιατί, και με ποιο δικαίωμα διαπραγματεύεται προς μια τέτοια κατεύθυνση;

Η «Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος» δεν θα ανεχθεί την υποταγή της Ενωσης στους εργοδοτικούς σχεδιασμούς. Ο «συνδικαλισμός» των δημοσίων σχέσεων είναι μακριά από τις ανάγκες της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Ο μόνος τρόπος για αποτελεσματική διεκδίκηση είναι η ενότητα με τους άλλους κλάδους εργαζομένων και όχι η διάλυση του Διασωματειακού όπως επιχειρείται από συγκεκριμένους συνδικαλιστικούς, εργοδοτικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι εκπρόσωποι της παράταξης μας στο Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ κατέθεσαν σήμερα την ακόλουθη πρόταση μομφής κατά του προέδρου του Δ.Σ. Πάνου Σόμπολου:


Προς τον Πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ

Αθήνα, 27/1/2006

Με την απόλυτη ευθύνη του προέδρου του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, ο οποίος ερμηνεύει σαν άσκηση προσωπικής διπλωματίας και δημοσίων σχέσεων τη συνδικαλιστική του υποχρέωση και με ηγεμονική συμπεριφορά αγνοεί ακόμα και τις καταστατικές υποχρεώσεις του, οι διαπραγματεύσεις για τις ΣΣΕ πραγματοποιούνται με τους χειρότερους δυνατούς όρους για τον κλάδο: χωρίς το συντονισμό και τη συμμαχία των Ενώσεων του Διασωματειακού, χωρίς συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι διεκδικητικές προτάσεις που υποβάλλουν στο Μεικτό Συμβούλιο οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των συναδέλφων μας.

Επί σειρά συνεδριάσεων, και στη διάρκεια ενός διμήνου περίπου, ο πρόεδρος αρνείται να θέσει καν σε ψηφοφορία τη κοινή πρόταση των συμβούλων της «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ – ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ» και της «ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» για άμεση σύγκληση του Διασωματειακού και κοινή σύσκεψη των μελών των Δ.Σ. των Ενώσεων (ΕΣΗΕΑ, ΕΠΗΕΑ και ΕΤΗΠΤΑ) τις οποίες αφορά όσο και μας η διαπραγμάτευση με την ΕΙΗΕΑ. Η συστηματική απαξίωση του Διασωματειακού τραυματίζει βαρύτατα την ενότητα των εργαζομένων στα ΜΜΕ, υπονομεύει οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση και μειώνει τη διαπραγματευτική ισχύ του κλάδου.

Θεωρώντας αδιαπραγμάτευτη την ύπαρξη και την αποτελεσματική λειτουργία του Διασωματειακού, που υποσκάπτεται από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και ηγεμονικές συμπεριφορές, οι σύμβουλοι της παράταξής μας είναι υποχρεωμένοι να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά του προέδρου του Δ.Σ. και να ζητήσουμε την άμεση σύγκληση του Διοικητικού Συμβουλίου.


Παντελής Μπουκάλας

Φανή Πετραλιά

Δημήτρης Τρίμης

«ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ – ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ»

http://www.activemedia.gr/

Φοβάστε τους Ελληνες;

Υπερψηφίστηκε το Αντικομμουνιστικό Μνημόνειο
Χωρίς όμως ούτε μία ελληνική ψήφο!
Κι αυτό είναι ο,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί μέσα σε όλη αυτή τη φάρσα.
Γιατί μπορεί να έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια, μπορεί να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε και να συμπράξουμε σε πολλά, μπορεί να τρωγόμαστε ακόμη και πάνω από δέκα πόντους χιόνι… μπορεί… μπορεί… μπορεί…
Ομως και τη μνήμη μας και την ιστορία μας και το αίμα που χύθηκε απο όλες τις πλευρές ξέρουμε να τιμούμε.
Τα σημάδια του Εμφύλιου υπάρχουν ακόμη…
Τα καδράκια με τους νεκρούς μας κρέμονται ακόμη στα εικονοστάσια…
Η εθνική συμφιλίωση είναι ακόμη νωπή…
Και κατα πως φαίνεται έχει εμπεδωθεί.
…
Είναι χαρακτηριστική, όπως γράφει ο σημερινός Ριζοσπάστης, η αντίδραση του ακροδεξιού Ρώσου Ζιρινόφσκι που ωρυόμενος μέσα στην αίθουσα της Συνέλευσης είπε: «Τι φοβάστε και δεν το ψηφίζετε; Φοβάστε τους Ελληνες;»!

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕΙΟΝ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΘΗΛΕΩΝ

Σκοπός του,

«είναι η με κάθε κατάλληλο, δυνατό, νόμιμο, και πρόσφορο μέσο περίθαλψη εμπερίστατων κοριτσιών από την ηλικία της στοιχειώδους εκπαίδευσης τους... Το Ίδρυμα παρέχει όλα τα μέσα για την κάλυψη των υλικών, μορφωτικών και πνευματικών αναγκών των τροφίμων του κατά τα ελληνικά και χριστιανικά ιδεώδη... μπορεί να φιλοξενεί τα κορίτσια αυτά και μετά το πέρας των σπουδών τους, και να φροντίζει για την επαγγελματική, κοινωνική και οικογενειακή τους αποκατάσταση... »


Iδεώδη άκαμπτα, μα διαχρονικά

"Χριστοδούλειον Ορφανοτροφείον Θηλέων"


Και ας μη ξεχνάμε και τα πολυτονικά φαντάσματα...ε?
Με πάνε πίσω όλα αυτά...πολύ πίσω
Θα δούμε και τη "Ζωή Του Παιδιού" σε λίγο στα περίπτερα?

Mac Donalds: Υπόθεση καφέ

The Truth About the McDonalds Coffee Case

Perhaps the most well-known "frivolous lawsuit" is the story of Stella Liebeck - the woman who was burned by hot coffee from McDonalds. Here are the facts about the McDonald's lawsuit; decide for yourself if the suit was frivolous

Τα νούμερα της Φτώχειας

* Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιμώνται σε 799.530 και τα μέλη τους σε 2.126.750.

* Το ποσοστό κινδύνου οικονομικής επισφάλειας, αφού αφαιρεθεί το κόστος στέγασης (ενοίκιο, λογαριασμοί κοινής ωφέλειας, συντήρηση κατοικίας κ.λπ.) ανέρχεται σε 27%.

* Το ποσοστό κινδύνου οικονομικής επισφάλειας, πριν από όλες τις κοινωνικές μεταβιβάσεις, ανέρχεται σε 39,8%, ενώ όταν περιλαμβάνονται οι συντάξεις σε 22,7%.

* Το ποσοστό κινδύνου οικονομικής επισφάλειας είναι υψηλότερο στις γυναίκες (21,1%) σε σχέση με τους άνδρες (18,9%).

* Ο κίνδυνος οικονομικής επισφάλειας για παιδιά μέχρι 15 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε ποσοστό 19,7%.

* Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών υπολογίζεται σε ποσοστό 28,2%, ενώ για άτομα ηλικίας 16 έως 24 ετών σε ποσοστό 23,5%.

* Το ποσοστό οικονομικής επισφάλειας των εργαζομένων ανέρχεται σε 13,1%, ενώ των μη εργαζομένων σε 26,1%.

* Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε αγροτικές περιοχές απειλούνται από τη φτώχεια υπερδιπλάσια του ποσοστού του συνόλου της χώρας.

* Οι αμοιβές των μισθωτών ανδρών υπερτερούν των αντίστοιχων των γυναικών κατά 10%.

* Ο μισός πληθυσμός της χώρας δηλώνει οικονομική αδυναμία για πληρωμή έστω και μιας εβδομάδας διακοπών.

* Οσον αφορά τις συνθήκες στέγασης των νοικοκυριών, το 8,1% των φτωχών και το 1,6% των μη φτωχών ζουν σε σπίτια χωρίς λουτρό, το 12,2% των φτωχών και το 2,4% των μη φτωχών ζουν σε σπίτια χωρίς εσωτερική τουαλέτα και το 36% των φτωχών και το 15,3% των μη φτωχών δηλώνουν οικονομική αδυναμία για ικανοποιητική θέρμανση.

* Δεν είχαν τη δυνατότητα λόγω οικονομικών δυσκολιών, μεγάλης λίστας αναμονής, μεγάλης απόστασης, μη ύπαρξης μέσων συγκοινωνίας να επισκεφθούν γιατρό το 8,1% των φτωχών και το 4,1% των μη φτωχών και να επισκεφθούν οδοντίατρο το 8,9% των φτωχών και το 5,3% των μη φτωχών.

Δημοκρατικά εκλεγμένοι «τρομοκράτες»;;;

Τσκ – τσκ –τσκ


Δεν μας έφταναν οι «ισλαμοφασίστες» τρομοκράτες, τα «τρομοκρατικά» απελευθερωτικά κινήματα, οι εκπαιδευμένοι από τη CIA τρομοκράτες. Οι «όποιους-θέλουμε-τους-ονομάζουμε» τρομοκράτες. Τώρα έχουμε και αυτούς που εκλέγονται δημοκρατικά!

Και τώρα;

Σοκαρισμένη η Δύση ψελλίζει λόγια τρόμου

Φαντάζεστε δηλαδή να επιβληθεί η δημοκρατία στον Αφγανιστάν και να εκλεγούν δημοκρατικότατα οι Ταλιμπάν;
Ή στο Ιράκ να βάλει υποψηφιότητα ο Σαντάμ (ή μήπως και ο Ζαρκάουι;) και να εκλεγούν με 54%;

Τι θα κάνουμε τότε Χερ Μπους και Χερ Μπλερ;
Θα τους ξαναεπιβάλουμε τη δημοκρατία;
Μήπως να τους επιβάλουμε καμιά άλλου τύπου δημοκρατία;
Μήπως είτε με δικατορίες είτε με ισλαμικά καθεστώτα είτε με δημοκρατία, θα πρέπει να πάρουμε πιο ριζικά μέτρα;
Να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης, για παράδειγμα;
Διότι μυαλό δεν βάζουν αυτοί οι οπισθοδρομικοί λαοί!
Και πολύ τρίβονται πάνω στη γκλίτσα –και στα πυρηνικά- του Τσοπάνι!

Να μην περάσει το αντικομμουνιστικό μνημόνειο

"Ο κομμουνιστής αγωνίζεται να δομήσει μέσα από την Πράξη του μια συνειδητή ένταξη στην ύλη του κόσμου, πάσχει ως πρόσωπο και ως μέλος του συλλογικού σώματός μας - της κοινωνίας - να ταξιδέψει ως τα έσχατα όρια του Εγώ του, αναπτύσσοντας διαλεκτικά το Εγώ του μέσα από την ενοποίηση της ύλης του κόσμου, μετουσιώνοντας το Αλλο σε Εμείς, εξαλείφοντας με την Πράξη του αυτή τη μέγιστη βία - το διχασμό σε τάξεις του συλλογικού σώματός του, καταργώντας μέσα από την Ιστορία την ταξική συγκρότηση της ζωής".

Κωστής Μοσκώφ, Η διοργάνωση του επαναστατικού μας ονείρου, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1987, σελ. 115-116.


...
Επόμενος μεγάλος σταθμός το Στρασβούργο

Κόμματα, οργανώσεις, φορείς και προσωπικότητες από χώρες ολόκληρου του πλανήτη συνεχίζουν με εντατικούς ρυθμούς τη μαζική καταδίκη του αντικομμουνιστικού μνημονίου, καθώς πλησιάζει η πρώτη μέρα της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, την ερχόμενη Τρίτη.
Μετά τη χτεσινή συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στις Βρυξέλλες με πρωτοβουλία του Εργατικού Κόμματος Βελγίου, όλοι προετοιμάζονται για την ερχόμενη Τρίτη, 24 του Γενάρη, οπότε θα πραγματοποιηθεί μαζική παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, από φορείς, κόμματα και προσωπικότητες της Ευρώπης.Για τις 11 το πρωί έχει οριστεί η προσυγκέντρωση και στις 12 η συγκέντρωση, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 2.30 μ.μ. Περίπου 100 άτομα, εκπρόσωποι φορέων, του ΠΑΜΕ, της ΟΓΕ, της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης», της ΚΝΕ, πολιτικοί παράγοντες, καλλιτέχνες, νομικοί και καθηγητές, αλλά και εκπρόσωποι του ΚΚΕ, του Πορτογαλικού ΚΚ, του Γερμανικού ΚΚ, του ΚΚ Λουξεμβούργου, του Κόμματος Εργασίας του Βελγίου, του Πόλου για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία, θα εισέλθουν στο κτίριο για παράσταση διαμαρτυρίας, ενώ έχει ζητηθεί και συνάντηση με τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, Ρενέ βαν ντερ Λίντεν.Παράλληλα, θα δοθεί και συνέντευξη Τύπου μέσα στο κτίριο στις 12 το μεσημέρι από τους εκπροσώπους των παραπάνω φορέων και κομμάτων αλλά και με τη συμμετοχή της Λιάνας Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ, του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, βουλευτή του ΚΚΡΟ, του Δώρου Χριστοδουλίδη, βουλευτή του ΑΚΕΛ, καθώς και βουλευτή του Πορτογαλικού ΚΚ.Την αντίδρασή τους στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο έχουν εκφράσει ήδη το ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), το ΚΕΚΡ, η Ενωση Κομμουνιστικών Κομμάτων (ΕΚΚ-ΚΚΣΕ), όπου εντάσσονται, εκτός του ΚΚΡΟ, 16 ΚΚ από την πρώην ΕΣΣΔ: ΚΚ Αμπχαζίας, ΚΚ Αζερμπαϊτζάν, ΚΚ Αρμενίας, Ενιαίο ΚΚ Γεωργίας, ΚΚ Εσθονίας, ΚΚ Καζαχστάν, ΚΚ Κιργιζίας, ΚΚ Λευκορωσίας, ΚΚ Λιθουανίας, ΚΚΔ της Μολδαβίας, ΚΚ Νότιας Οσετίας, ΚΚ Ουζμπεκιστάν, ΚΚ Ουκρανίας, ΚΚ Τουρκμενιστάν, ΚΚ Υπερδνειστερίας. Επίσης, το ΚΚ Τουρκίας, το Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, το ΚΚ Ιρλανδίας, το Νέο ΚΚ Βρετανίας, το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, το Αλβανικό ΚΚ, το ΚΚ Σλοβακίας, το ΑΚΕΛ, το ΚΚ Πορτογαλίας, το ΚΚ Ισπανίας, το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας, ο Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία, το ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας (Τσεχίας), το Γερμανικό ΚΚ, το ΚΚ Λουξεμβούργου, το ΚΚ Δανίας, το ΚΚ στη Δανία, το ΚΚ Σουηδίας, το ΚΚ Νορβηγίας, το Σουδανικό ΚΚ, το ΚΚ Βρετανίας, το ΚΚ Αυστραλίας, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ), το ΚΚ Κούβας.

Υπογραφές καταδίκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://red.kke.gr/

Περί «σταλινισμού» και άλλων τινών (Αρθρο του Ριζοσπάστη)

AGAINST ANTICOMMUNIST MOTION

Στέλνουμε επιστολές διαμαρτυρίας και απ ευθείας στους εξής παραλήπτες με την ένδειξη:
AGAINST ANTICOMMUNIST MOTION

Mr RENE VAN DER LINDEN
President of PACE
Fax: 00 333 88 41 2776
e-mail: assembly@coe.int
Ταχυδρομική διεύθυνση:
PARLIAMENTARY ASSEMBLY
COUNCIL OF EUROPE
F-67075 STRASSBOURG CEDEX
----------------------------
Mr MATS EINARSSON
President of UEL
Fax: 00 333 88 41 3766
Ε-mail: assembly@coe.int
Ταχυδρομική διεύθυνση:
PARLIAMENTARY ASSEMBLY
COUNCIL OF EUROPE
F-67075 STRASSBOURG CEDEX
-----------------------------
Melle HELENA DE ASSIS
SECRETARY OF UEL
Fax: 00 333 8841 3766
E-mail: helena.deassis@coe.int
Ταχυδρομική διεύθυνση:
PARLIAMENTARY ASSEMBLY
COUNCIL OF EUROPE
F-67075 STRASSBOURG CEDEX

Εργασιακή Κόκα-Κόλαση

Κόκα Κόλα πάει και με απεργία
Κρας τεστ για τη «νέα» ΟΤΟΕ
«Ας πρόσεχαν» και έγινε χαλασμός

Ford
Κλείνει 10 εργοστάσια

Μάθε - πάλεψε για τα δικαιώματα σου

Ένα οδηγό ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία, που επιμελήθηκε η ομάδα των νομικών της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης», θα βρείτε στο blog "Σπίθα".
Επειδή πολλά γίνονται αυτές τις μέρες, καλό είναι να ξέρουμε τα δικαιώματά μας.

Δύο τυχαίοι θάνατοι και δυο πυριτιδαποθήκες

Ο θάνατος του Ρουγκόβα και ο (επερχόμενος) θάνατος του Σαρόν μπορούν να «τινάξουν» στο αέρα τις δύο πιο εύφλεκτες περιοχές της γης.

Τα παιχνίδια της ζωής και της ιστορίας!

Η ζωή και η πολιτική δράση του Ιμπράημ Ρουγκόβα

Α-νόητες ταυτίσεις

Το να ταυτίζεις τον (ψυχωτικό) Στάλιν με ολόκληρο το περιεχόμενο της κομμουνιστικής ιδεολογίας είναι το ίδιο ανόητο με το να ταυτίζεις τον (ηλίθιο) Τζορτζ Μπους με τον φιλελευθερισμό.

Είναι το είδος των ταυτίσεων που μόνο φανατικοί και αγράμματοι κάνουν.

(άλλη) μία Χαμένη Ευκαιρία για την Αριστερά

Ολη την εβδομάδα έψαχνα λίγο χρόνο να γράψω για την μοναδική ευκαιρία της Αριστεράς –ως συνέχεια του Post Η ελληνική "Αριστερά" και το Σύνταγμα- να βγει προς τα έξω με αφορμή τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, αντί, για μια ακόμη φορά, να κρύβεται πίσω από δάχτυλό της καταγγέλλοντας τις «απόπειρες αποπροσανατολισμού» και την «συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων». Και θα το έκανα αυτό το σαββατοκύριακο αν δεν διάβαζα την εύστοχη ανάλυση του Παύλου Τσίμα (H ευκαιρία της αναθεώρησης ) στα ΝΕΑ. Γράφει:

«Μα έστω κι έτσι, η αναθεώρηση δίνει μια πολύτιμη ευκαιρία στις δυνάμεις που κατοικούν το προοδευτικό - σύμφωνα με την παραδοσιακή διατύπωση - μισό τού πολιτικού φάσματος.

Την ευκαιρία να θέσουν προς συζήτηση θέματα νέα, να οικοδομήσουν, στο επίπεδο των συνταγματικών ρυθμίσεων, μια συνολική εναλλακτική πρόταση, να συγκροτήσουν μια στρατηγική για τους θεσμούς και το Σύνταγμα που να καθρεφτίζει και μια σαφή στρατηγική για τη δημοκρατία. Να ανοίξουν συζητήσεις και να σπείρουν καινά δαιμόνια, να ζυμώσουν ιδέες που σήμερα μπορεί να είναι μειοψηφικές ή και εξωτικές, που σήμερα μπορεί να είναι ανέφικτη η θέσπισή τους, αλλά που γύρω τους μπορεί να χτιστεί μια νέα ηγεμονία, να πραγματοποιηθεί η βαθμιαία μετατόπιση του κοινωνικού μέσου όρου και του τρέχοντος ιδεολογικού κλίματος, από το συντηρητικό, φοβικό και χριστοδουλικό άκρο, όπου έχει εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια, προς έναν ανεκτικότερο, προοδευτικότερο και πιο αλληλέγγυο πόλο.

Ιδέες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για μια τέτοια προσπάθεια έχουν διατυπωθεί πολλές. Τόσο στο πεδίο των δικαιωμάτων - το παράδειγμα των πολιτικών δικαιωμάτων των μεταναστών ή έστω του δικαιώματός τους να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές στους δήμους όπου κατοικούν μόνιμα, είναι το πιο χαρακτηριστικό. Όσο και στο πεδίο του τρόπου λήψης των αποφάσεων, στο πεδίο των «κανόνων του παιχνιδιού» - η ανάγκη επαναβεβαίωσης, νέας διατύπωσης και θωράκισης της φθίνουσας διάκρισης των εξουσιών, είναι το πιο επείγον.

…»

Και νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο.

Και επίσημα υποψήφιος ο Γιάννης Μπουτάρης

«Περιμέναμε τα κόμματα να έρθουν, για να υπάρξει μια κοινή υποψηφιότητα ανατροπής της 20χρονης συντήρησης που έχει επιβληθεί στο Δήμο Θεσσαλονίκης, αλλά δεν ήρθαν. Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία»

Περισσότερα...

Jeremy Rifkin "το αμερικανικό όνειρο έχει καταρρεύσει"

ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ


Rifkin Jeremy Πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικών Τάσεων (Foundation on Economic Trends)

Ο πατέρας μου, ο Melton Rifkin, γεννήθηκε το 1908 στο Ντένβερ του Κολοράντο, 15 χρόνια αφότου η Αμερική είχε κλείσει επισήμως τα σύνορά της. Η μητέρα μου, η Vivet, γεννήθηκε το 1911 στο Ελ Πάσο του Τέξας, στα σύνορα με το Μεξικό, δηλαδή μια μεθοριακή περιοχή. Είναι 94 χρονών και είναι μια χαρά στην υγεία της.

Τα αδέρφια μου κι εγώ γεννηθήκαμε στο Κολοράντο. Τον τελευταίο χρόνο του πολέμου πήγαμε στο Σικάγο σε μια εργατική συνοικία στη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης, όπου ζούσαν εργάτες, άντρες και γυναίκες που δούλευαν στα μεγάλα αμερικανικά εργοστάσια. Εγώ μεγάλωσα μέσα στην καρδιά της Αμερικής και μεγάλωσα με το αμερικανικό όνειρο. Ένα πολύ απλό όνειρο.


Η Αμερική είναι μια σκληρή χώρα, είναι όμως και η χώρα των ευκαιριών. Αν μορφωθεί κανείς καλά, αν δουλέψει σκληρά, μπορεί να πετύχει στη ζωή του. Στην Αμερική, όλες οι ελληνικές οικογένειες, όλες οι οικογένειες που έφτασαν στην Αμερική απ’ όλη την Ευρώπη, τα κατάφεραν, πέτυχαν, έκαναν θυσίες για τα παιδιά τους και έδωσαν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή. Το αμερικανικό όνειρο είναι υπαρκτό. Ήταν το πρότυπο για όλο τον κόσμο. Ήταν η κοινωνική «κόλλα» που μας συγκρατούσε όλους μαζί.


Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι και το 1960 η χώρα μου, οι ΗΠΑ, ήταν η χώρα με τη μεγαλύτερη ισότητα στον κόσμο. Σήμερα, πρέπει να σας αναφέρω με λύπη μου, ότι το αμερικανικό όνειρο, που τόσο καλά γνωρίζετε, έχει καταρρεύσει, έχει διαλυθεί, έχει αποδομηθεί. Σήμερα οι ΗΠΑ είναι η 24η χώρα του βιομηχανικού κόσμου στη διαφορά των εισοδημάτων, δηλαδή στη διαφορά που χωρίζει τους εκατομμυριούχους της κορυφής από τα εκατομμύρια των φτωχών. Μόνο το Μεξικό και η Ρωσία έχουν χειρότερες επιδόσεις στη διαφορά εισοδήματος, σύμφωνα με τους δείκτες του ΟΟΣΑ.


Αυτό είναι ντροπή, και έχει γίνει σε διάστημα λιγότερο των 30 ετών. Όπως δημοσιεύθηκε στα τελευταία στοιχεία της αμερικανικής Υπηρεσίας Απογραφών, για πρώτη φορά οι μετανάστες στη χώρα δε βγαίνουν από τη φτώχια. Τι απέγινε η χώρα των ευκαιριών;


Μόλις το 51% των Αμερικανών πιστεύουν πλέον στο αμερικανικό όνειρο, ενώ το 1/3 των Αμερικανών λένε ότι δεν πιστεύουν πια καθόλου σε αυτό. Αυτό είναι σκληρό, είναι δύσκολο. Γιατί αυτό μας ενώνει. Δεν είναι το Σύνταγμα η Ουάσινγκτον, ούτε καν η Γουόλ Στριτ, το Χρηματιστήριο. Αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ όλων των Αμερικανών. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον και λέμε «εσύ κι εγώ καταλαβαινόμαστε. Θα πετύχεις, θα σε συγχαρώ. Θα πετύχω εγώ, θα με συγχαρείς εσύ». Στην Αμερική δεν φθονούμε τον Μπιλ Γκέιτς. Του λέμε «μπράβο, κι εγώ έτσι θέλω να γίνω».


Τώρα, έχουμε πρόβλημα. Έχουμε βγει από την πορεία μας. Η χώρα έχει πολωθεί βαθιά, δεν ξέρουμε πια ποιοι είμαστε. Εν τω μεταξύ εδώ, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εμφανίστηκε ένα νέο όνειρο, ένα όνειρο που χρειάστηκε τρεις γενιές για να γεννηθεί. Και ήταν κάτω από τις οθόνες των ραντάρ. Είναι ακόμα στα σπάργανα, αδύναμο, προσπαθεί να επιζήσει.


Όμως, αυτό το όνειρο έχει κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Είναι το ακριβώς αντίθετο του αμερικανικού ονείρου. Ίσως όμως να είναι πιο κατάλληλο για τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο που θα κληρονομήσουν τα παιδιά σας στον 21ο αιώνα.


Έχω πολλούς φίλους στην Ευρώπη και πρέπει να πω το εξής: Οι φίλοι μου στην Ευρώπη μιλάνε πάντοτε για την Αμερική, σκέφτονται την Αμερική, ανησυχούν για την Αμερική, διερωτώνται για την Αμερική. Πάντα λένε «Αμερική, Αμερική, Αμερική». Θα σας πω ένα μυστικό όμως: Εμείς δεν σας σκεφτόμαστε καθόλου. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Δεν υπάρχετε για μας. Δεν θυμάμαι πια πότε ήταν η τελευταία φορά που κάθισα εγώ με έναν Αμερικανό να διερωτηθώ «τι γνώμη έχουν οι Έλληνες γι αυτό;»


Οπωσδήποτε, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Σας σκεφτόμαστε όταν πάμε διακοπές. Αλλά και αυτό είναι πολύ σοβαρό, γιατί στην Αμερική έχουμε διακοπές μόνο 10 μέρες και πρέπει να τις περάσουμε καλά. Όταν σας σκεφτόμαστε, είναι σημαντικό για μας, γιατί θέλουμε αυτές οι λίγες μέρες των διακοπών μας να μας φέρουν σε επαφή με το πνεύμα και την ψυχή μας. Θέλουμε να τροφοδοτήσουμε τον ανθρωπισμό σας. Θέλουμε να νιώσουμε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Γι αυτό επιστρέφουμε εδώ. Πιστεύουμε ότι έχετε κάτι που δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι, αλλά εσείς το έχετε, ενώ εμείς δεν το έχουμε. Ερχόμαστε εδώ για να το ζήσουμε, να το νιώσουμε. Ενδιαφέρον.


Ίσως να υπάρχει κάποια δόση αλήθειας σ’ αυτό. Αλλά κοιμόμαστε, γιατί κάτω απ’ αυτό το παλιό δέρμα υπάρχει ένα νέο, που δεν το έχουμε δει ακόμα. 455 εκατομμύρια άνθρωποι σε 25 κράτη-μέλη, από τη θάλασσα της Ιρλανδίας μέχρι το κατώφλι της Ρωσίας, σε λιγότερο από τρεις γενιές, πλησιάσατε ο ένας τον άλλον για να φτιάξετε τον πρώτο υπερεθνικό πολιτικό χώρο στην ιστορία.Σαφώς πρόκειται για ένα νέο πείραμα.


Όλοι αισθάνονται μπερδεμένοι. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν το ξέρουν ούτε οι αρχηγοί κρατών, ούτε οι Επίτροποι των Βρυξελλών, ούτε η κοινή γνώμη. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά δεν πειράζει, σας συγχωρούμε. Ο λόγος που είμαστε όλοι τόσο μπερδεμένοι, είναι ότι δεν υπάρχει προηγούμενο στην περίπτωση αυτή. Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το πιο περίεργο πολιτικό πείραμα που έκαναν ποτέ οι άνθρωποι.


Όλα τα άλλα κράτη στην ιστορία, οι μεγάλες αυτοκρατορίες, τα μεγάλα βασίλεια, η ισχυρή πόλη-κράτος της Αθήνας, όλοι γεννήθηκαν μέσα στη βία, στον καταναγκασμό, στην αρπαγή κρατών, εδαφών, σκλάβων, στην εκμετάλλευση πόρων, σε επαναστάσεις. Ακόμα και η μεγάλη αμερικανική δημοκρατία. Αφού πρώτα οδηγήσαμε στη γενοκτονία τους Ινδιάνους, μετά τους πήραμε τη γη τους.. Στη συνέχεια, κάναμε σκλάβους τους Αφρικανούς για την οικονομίας μας.


Αυτό που εσείς ονομάζετε Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι ακατανόητο, αλλόκοτο. Το 1945 οι γονείς και οι παππούδες σας κοίταζαν τα ερείπια της Ευρώπης που ήταν ολόκληρη κατεστραμμένη, μια ήπειρος γκρεμισμένη. Και είπαν οι γονείς και οι παππούδες σας: «Τελείωσε, αυτό ήταν. Μπουχτίσαμε πια. Τώρα θα αφήσουμε τα όπλα για πάντα».


Και αυτό βεβαίως για την Ευρώπη είναι μια πολύ σοβαρή απόφαση. Γιατί, δεν είμαι καθόλου αφελής ως προς την Ευρώπη. Λόγω της οικογενειακής μου ιστορίας γνωρίζω την ήπειρο και ξέρω τι είναι ικανή να κάνει. Όταν πατάω το πόδι μου στο ευρωπαϊκό έδαφος πάντοτε θυμάμαι ότι εδώ έχει χυθεί περισσότερο αίμα από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Είστε οι πολεμιστές του ανθρώπινου είδους. 2.000 χρόνια μίσος, σκοτωμοί, υποτέλεια, εχθρότητα, συγκρούσεις, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, το Ολοκαύτωμα. Οι παππούδες σας είπαν: «Τελειώσαμε, αυτό ήταν. Πρέπει να αφήσουμε τα όπλα και να βρούμε έναν άλλο τρόπο να κυβερνάμε. Δεν ξέρουμε ποιος τρόπος θα είναι αυτός, Θα είναι μια διαδικασία εν εξελίξει». Τόσο απροσανατόλιστοι ήταν οι γονείς σας. Δεν είχαν καν πυξίδα. Αυτό που έκαναν, λοιπόν, ήταν να ξεσκονίσουν ένα παλιό εγχειρίδιο του Ιμμανουέλ Καντ που ονομαζόταν «Αιώνια ειρήνη», προσπαθώντας να δουν τι θα κάνουν.


Όποιος βρεθεί για λίγο στις Βρυξέλλες, μετά από μια εβδομάδα θέλει να αυτοκτονήσει. Είναι μια τρομακτική εμπειρία, ο πιο δύσκολος τόπος που υπάρχει. Έχω δίκιο; Δεν ξέρεις ποιος είναι υπεύθυνος για τι, ποιος έχει τον έλεγχο των πραγμάτων. Επιχειρηματίες, πολιτικοί, ποιος;. Μετά από μία εβδομάδα στις Βρυξέλλες αισθάνεσαι σαν τον πίνακα του Μονάχου, την «Κραυγή».


Ο Χένρυ Κίσινγκερ είχε πει κάποτε: «Εάν τηλεφωνήσω στην Ευρώπη, ποιος θα απαντήσει;» Η απάντηση κ. Κίσινγκερ είναι: «Ο καθένας συγχρόνως, αλλά με διαφορετική ατζέντα». Έχω δίκιο;


Υπάρχει, όμως, κάτι που δεν καταλαβαίνουμε.. Κι αυτό είναι στην Ευρώπη υπάρχει μια διαμάχη. Από τη μια πλευρά έχεις τους οπαδούς της διακυβερνητικής συνεργασίας, όπως τους Βρετανούς. Εκείνοι πάντα ήθελαν μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών για να αναπτύξουν τη δική τους κυριαρχία. Από την άλλη, έχεις τους διανοούμενους όπως τον Σουμάν, τον Αντενάουερ, τον Μοννέ που ήθελαν ένα ομοσπονδιακό κράτος.


Και ενώ μεταξύ τους διαφωνούσαν και εξακολουθούν να διαφωνούν, έχασαν και οι δύο. Όσο ήταν απασχολημένοι με άλλα πράγματα, αναδύθηκε ένα νέο είδος πολιτικής. Πράγματι, η εθνική κυριαρχία περιορίστηκε στην Ευρώπη. Οι Βρετανοί έχασαν. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν δημιουργήθηκε ένα υπερ-κράτος στις Βρυξέλλες. Εκείνο που δημιουργήθηκε, πέραν πάσης προσδοκίας, είναι μια νέα μορφή πολιτικής διακυβέρνησης, η οποία ονομάζεται «δικτυακή πολιτική».


Διδάσκω στο Πανεπιστήμιο Wharton, στο αρχαιότερο Τμήμα επιχειρησιακών σπουδών. Διδάσκω σε ένα προχωρημένο πρόγραμμα διοίκησης επιχειρήσεων. Φοιτητές μου είναι κορυφαίοι επιχειρηματίες. Αυτό που προσπαθούμε να τους διδάξουμε είναι ότι η νέα οικονομία μεταφέρεται από τις αγορές στα Δίκτυα. Στις αγορές ισχύει ο ανταγωνισμός, η αρπακτικότητα, είναι ένα παιχνίδι με νικητές και χαμένους. Αλλά σε ένα δίκτυο τα πράγματα είναι διαφορετικά, το παιχνίδι είναι διαφορετικό.


Σε μια αγορά, η κάθε πλευρά υπηρετεί τα συμφέροντά της, όπως δίδαξε ο Άνταμ Σμιθ, πράγμα που με κάποιο τρόπο ευνοεί την ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. Αλλά σε ένα δίκτυο καμιά πλευρά δεν μπορεί να κυριαρχήσει στο παιχνίδι. Στο δίκτυο πρέπει να βελτιστοποιήσεις την εξυπηρέτηση των συμφερόντων ολόκληρης της υπόλοιπης ομάδας, για να υλοποιήσεις τις επιδιώξεις σου. Πρέπει όλοι να κερδίζουν.


Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους επιχειρηματίες να μεταβούν από την φιλοσοφία των αγορών σε αυτή των δικτύων. Αλλά θα το κάνουν μέσα στα επόμενα 25 χρόνια. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Θα αναγκαστούν να ρισκάρουν, να μοιραστούν, να δημιουργήσουν γέφυρες.


Οι Βρυξέλλες αντιπροσωπεύουν πολιτικές δικτύου. Καμιά πλευρά δεν μπορεί να κυριαρχήσει στο παιχνίδι. Ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Βρετανοί ούτε οι Γερμανοί ούτε τα λόμπι των επιχειρήσεων ούτε οι ΜΚΟ ούτε οι Περιφέρειες. Ο καθένας είναι ένα μέρος του Δικτύου, κανείς δεν καέχει την απόλυτη εξουσία. Συνεπώς ο κάθε κρίκος του δικτύου είναι υποχρεωμένος να ακούει τους υπολοίπους. να λένε οι άλλοι και να βελτιστοποιεί τα συμφέροντα όλων ώστε να περάσει το πρόγραμμά του. Είναι κάτι το απίθανο.


Στο Οβάλ Γραφείο υπάρχει μια πινακίδα που τοποθέτησε εκεί ο Χάρι Τρούμαν. Γράφει: «Η ευθύνη σταματά εδώ» (“The buck stops here”). Στις Βρυξέλλες δεν υπάρχει τέτοια πινακίδα. Γιατί, πράγμα που δεν πρόσεξε ο Χένρι Κίσσιγκερ, στις Βρυξέλλες δεν υπάρχει εξουσία και έλεγχος. Δεν υπάρχει παραδοσιακή πολιτική. Ακόμα και στις δημοκρατίες υπάρχει κεντρική εξουσία. Η πολιτική του δικτύου, όμως, στηρίζεται στη διανομή της εξουσίας, στην αποκέντρωση. Η πολιτική του δικτύου Χρειάζεται πολύ χρόνο για να επιβληθεί, αλλά τελικά η λειτουργεί.


Σε κάθε βήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λέγαμε όλοι «το επόμενο βήμα θα αποτύχει», η Ευρώπη διέψευδε τις προβλέψεις και προχωρούσε στο επόμενο βήμα. Κάθε φορά λειτουργούσε η οριζόντια πολιτική, η πολιτική των Δικτύων, η αποκεντρωμένη εξουσία.


Σήμερα, το 1/3 των νέων Ευρωπαίων μεταξύ 18 και 31 ετών, το 1/3 όλων των νέων στην Ευρώπη, λένε ότι αισθάνονται πρώτα Ευρωπαίοι. Αυτό είναι κάτι το φανταστικό. Φαντάζεστε τους παππούδες σας να λένε «πρώτα αισθάνομαι Ευρωπαίος και μετά οτιδήποτε άλλο»; Αυτό συνέβη μέσα σε λιγότερο από δυο γενιές, ανάμεσα στην μεταπολεμική γενιά των “baby boomers” και την «ηλεκτρονική» γενιά. Είναι απίστευτο.


Γι αυτό όταν ακούμε Ευρωπαίους να λένε πόσα λίγα γίνονται, πόσο δύσκολος είναι ο μηχανισμός, πρέπει να σκεφτόμαστε δυο φορές. Να ατενίζουμε τι καταφέρατε σε λιγότερο από 50 χρόνια. Αυτό είναι εκπληκτικό με οποιαδήποτε πολιτικά κριτήρια στην ιστορία. Έχετε ειρήνη, δεν υπάρχουν σύνορα, μπορείτε να κυκλοφορείτε ελεύθερα στην Ευρώπη χωρίς διαβατήριο, δεν υπάρχουν μίση. Τώρα τα παιδιά έχουν την κουλτούρα όλων. Αυτό είναι καταπληκτικό δώρο που τους προσφέρετε.


Θέλω να ζητήσω συγνώμη για κάτι: Επί 20 χρόνια παρερμήνευσα το ευρωπαϊκό πνεύμα. Πίστευα ότι ελάχιστα πράγματα χωρίζουν τους Αμερικανούς από τους Ευρωπαίους. Ότι έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης. Ότι έχετε διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική ιστορία, αλλά μοιάζουμε, είμαστε μια οικογένεια. Αυτό δεν είναι αλήθεια.


Ο Αμερικανός σκέφτεται εντελώς διαφορετικά από τους ανθρώπους που ζουν εδώ στην Ευρώπη. Ίσως πρέπει να βάλουμε τους Βρετανούς κατά μέρος διότι δεν αποτελούν εξαίρεση. Θα μιλήσουμε γι αυτούς αργότερα. Είναι λίγο παράδοξοι οι Βρετανοί, είναι διαφορετικοί ας πούμε απ’ τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.


Όταν ένας Αμερικανός χρησιμοποιεί μια θεμελιώδη έννοια όπως η ελευθερία, που είναι κεντρική στο αμερικάνικο όνειρο, έχει άλλα πράγματα στο νου απ’ ό,τι έχετε εσείς όταν σκέφτεστε τη λέξη «ελευθερία» που είναι ουσιαστικής σημασίας για το δικό σας το όνειρο. Όταν π.χ. ένας Αμερικανός γονιός διδάσκει στο παιδί του την ελευθερία λέει: «Ελευθερία σημαίνει αυτονομία και κινητικότητα». Γι αυτό λατρεύουμε το «αυτοκίνητο». Το λατρεύουμε γιατί υποκαθιστά τον κάου μπόυ στο άλογό του. Γι’ αυτό οι γονείς μας μάς έμαθαν να είμαστε αυτάρκεις, ανεξάρτητοι, σαν «νησιά». Η κυβέρνηση δε φροντίζει για σένα στην Αμερική. Δεν υπάρχει πατερναλισμός, τελεία. Ο πατερναλισμός δεν υφίσταται, το σύστημα είναι εντελώς ανοικτό. Αλλά είσαι μόνος σου. Οι γονείς σού λένε: «Μην εξαρτάσαι από την κυβέρνηση. Δεν θα σε φροντίσει, ούτε και πρέπει να το κάνει. Οι γείτονές σου μπορεί να σου φέρονται καλά, αλλά δεν θα σε φροντίσουν. Μάθε να φροντίζεις τον εαυτό σου. Να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Να μην επιβαρύνεις άλλους».


Στην Ευρώπη, όμως, οι γονείς δεν μαθαίνουν το ίδιο πράγμα στα παιδιά τους. Όταν μιλάτε για ελευθερία λέτε στα παιδιά σας: «Η ελευθερία έχει σχέση με την ποιότητα ζωής που έχετε, με την ποιότητα των σχέσεών σας και με την ποιότητα των ευρύτερων κοινωνικών σας σχέσεων». Στο βαθμό που διαθέτουν σχέσεις, επομένως, είναι ελεύθερα να ανθίσουν. Και γι αυτό είναι ελεύθερη να αναπτυχθούν, να ανθίσουν. Είναι μια εντελώς διαφορετική αντίληψη.


Εάν, λοιπόν, ρωτήσεις, έναν Αμερικανό «ποιο είναι όνειρό του», θα σου πει: «ατομικές ευκαιρίες να επιτύχεις». Εάν ρωτήσεις οποιονδήποτε Ευρωπαίο, «ποιο είναι το όνειρό του», θα σου πει: «Καλή ποιότητα ζωής για την οικογένειά μου και την κοινωνία στην οποία ζω».


Συνεπώς το όνειρό σας είναι συλλογικό, διότι η ποιότητα ζωής είναι κάτι μια κοινοτική λειτουργία. Κι εμείς ερχόμαστε στην Ευρώπη, γιατί «μυρίζουμε» την ποιότητα ζωής, το κοινοτικό πνεύμα. Το «μυρίζουμε» και το αναζητούμε.


Για να καταλάβει κανείς λοιπόν τα σημεία αναφοράς των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, πρέπει να κάνει μια ιστορική αναδρομή 200 χρόνια πριν. Η ειρωνεία για το αμερικανικό όνειρο είναι ότι η Ευρωπαϊκή ιδέα γνώρισε στην Αμερική μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι στην ίδια την Ευρώπη.


Θυμηθείτε τι συνέβαινε στην Ευρώπη, 200 χρόνια πριν, όταν οι ιδρυτές των ΗΠΑ ήλθαν στην Αμερική πριν από 200 χρόνια: τεράστια αναστάτωση στα τελικά στάδια της Μεταρρύθμιση των Διαμαρτυρομένων. Μεγάλες ιδέες, στα αρχικά στάδια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Οι ιδρυτές μας πήραν τότε αυτές τις δυο ιδέες της εποχής και τις πάγωσαν μέσα σε μια κυψέλη για 200 χρόνια.


Εμείς είμαστε οι πιο διαμαρτυρόμενοι, οι πιο χριστιανοί, οι πιο καλβινιστές από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Εάν ο Μάρτιν Λούθερ και ο Τζων Κάλβιν ξαναέρχονταν σήμερα στη ζωή, θα αισθάνονταν πολύ πιο άνετα στις κεντρικές Πολιτείες της Αμερική, όπου μεγάλωσα εγώ, παρά στην Ευρώπη. Το ίδιο, όμως, και ο Άνταμ Σμιθ.


Εάν ο Άνταμ Σμιθ ξαναερχόταν σ’ αυτό τον κόσμο, θα αισθανόταν πολύ πιο άνετα στην χωρίς περιορισμούς αγγλοσαξωνική αμερικανική αγορά παρά στο μοντέλο της ευρωπαϊκής κοινωνικής οικονομίας.


Γιατί εμείς πιστέψαμε περισσότερα στον διαφωτισμό και στη μεταρρύθμιση; Πολλοί Ευρωπαίοι φίλοι μου λένε: «Δεν σας καταλαβαίνουμε εσάς τους Αμερικανούς. Είσαστε τόσο θρησκευόμενοι αλλά και τόσο υλιστές. Πώς μπορείτε να είστε τόσο θρήσκοι και υλικές συγχρόνως»;


Λόγω του Διαφωτισμού και της Μεταρρύθμισης. Δε βλέπουμε αντίφαση μεταξύ των δύο. Υπάρχει ένα κοινό υφάδι. Η μεταρρύθμιση και ο διαφωτισμός είναι, όντως, δυο εντελώς διαφορετικές ιδέες. Οι προτεστάντες είπαν: «Πρέπει να υποφέρετε με τον Χριστό σε αυτό τον κόσμο και θα σωθείτε στην αιωνιότητα». Οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού, ο Κοντορσέ, ο Ντεκάρτ, ο Νιούτον, ο Λοκ είπαν: «Όχι. Η επιδίωξη της ευτυχίας σε αυτόν τον κόσμο θα σου χαρίσει υλική πρόοδο όσο ζεις στη Γη». Δύο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, που τις συνδέει το μυαλό των Αμερικανών και αυτό είναι πολύ σημαντικό για να μας καταλάβετε.


Αυτό που τα συνδέει μέσα στο μυαλό του Αμερικανού, είναι ότι το άτομο βρίσκεται στο επίκεντρο και της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού. Η πραγματική κληρονομιά του Μαρτίνου Λούθηρου είναι ότι «έκλεισε» 3.000 χρόνια θρησκευτικής ιστορίας.


Δε χρειάζεται να θυμίσω σε κανέναν Ελληνορθόδοξο ότι όταν πάει κανείς στη λειτουργία, λειτουργεί μέσα σε μια κοινότητα, πρόκειται για μια κοινοτική εμπειρία. Η θρησκεία λειτουργούσε πάντα κοινοτικά. Ο Μαρτίνος Λούθηρος είπε: «Όχι». Αφαίρεσε την κοινότητα και είπε στον πιστό: «Είσαι μόνος σου και είσαι γυμνός. Μόνος, εσύ, η Βίβλος και ο Θεός».


Ο Άνταμ Σμιθ τερμάτισε 2.000 χρόνια οικονομικής ιστορίας. Η λέξη «οικονομία» προέρχεται από την ελληνική λέξη «οίκος», κοινότητα, οικογένεια. Η οικονομία ήταν πάντοτε επέκταση της οικογένειας. Πάντοτε με εντυπωσίαζαν οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική γιατί ακόμα αυτή την αντίληψη έχουν. Έρχονται σε μεγάλες οικογένειες και είναι δεμένοι μεταξύ τους. Πάντοτε δίνουν σημασία στην οικογένεια, στενή και διευρυμένη».


Ο Άνταμ Σμιθ είπε: «Όχι». Έβγαλε το άτομο από το οικογενειακό του περιβάλλον και είπε: «Είσαι μόνος σου μέσα στην αγορά, επιδίωξε το ατομικό σου κέρδος». Ο Τζων Λοκ μας απομόνωσε από το σύνολο λέγοντας: «Είσαι μόνος απέναντι στη Φύση. Απόκτησε τα αγαθά με τον κόπο σου και δημιούργησε μόνος τη δική σου περιουσία».


Αυτά ταιριάζουν στην Αμερική. Είμαστε μόνοι μας. Ήμασταν ένα σύνορο. Έπρεπε να προχωρήσουμε μόνοι μας και η ιδέα ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μόνος απέναντι στο θεό, απέναντι στη φύση και απέναντι στην αγορά, είναι η νοοτροπία του συνόρου. Η νοοτροπία του Αμερικανού, η νοοτροπία των γονιών μου. Έτσι μεγάλωσα εγώ, αυτή είναι η αμερικανική ιδέα.


Όταν βλέπει κανείς μια ταινία western με καουμπόηδες, θεωρεί ότι είναι διασκεδαστική. Εμείς θεωρούμε ότι μας εκπροσωπεί. Εσείς, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ξέρω πώς το βλέπετε δεν πιστέψατε απόλυτα στον ατομικισμό της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού. Υπάρχει η εκκλησία, υπάρχουν οι πόλεις μέσα στα τείχη, υπάρχουν κοινοτικές δομές. Και αυτό είναι πολύ βαθύτερο απ’ ό,τι η προσωρινή μορφή της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού. Με τις παλαιότερες παραδόσεις σας του κοινοτισμού και του πατερναλισμού μετριάσατε τον ατομικισμό της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού.


Εμείς οι Αμερικανοί αναδιανέμουμε το 11% του ΑΕΠ στην Κοινότητα. Εσείς το 26%. Εμάς μας αρέσουν οι ατομικές ελευθερίες, εσάς σας αρέσει η ποιότητα ζωής μέσα σε μια κοινότητα. Πρόκειται για μια παλιά διαφοροποίηση, διαφορετικά οράματα, διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πλαίσια.


Ανακεφαλαιώνοντας θα σας πω το εξής: Το αμερικανικό όνειρο δίνει έμφαση στην συσσώρευση ατομικού πλούτου. Δεν είναι μόνο αυτό, υπάρχει ένας ευρύς ορισμός της επιτυχίας. Αλλά αυτό το κάνουμε, όχι επειδή αγαπάμε το χρήμα αλλά επειδή, όταν είμαστε μικροί, οι γονείς μας μάς λένε ότι πρέπει να αποκτήσουμε αρκετή περιουσία για να μη επιβαρύνουμε την κοινωνία, γιατί δε θα μας φροντίσει. Πρέπει να είμαστε ανεξάρτητοι, να έχουμε περιουσία και να είμαστε κύριοι της τύχης μας.


Στην Ευρώπη, ασχολείστε περισσότερο με την ποιότητα ζωής της κοινότητας. Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο θέμα. Κι εμείς ασχολούμαστε με την ανάπτυξη. Θέλουμε να δαμάσουμε το σύνορο, να το κάνουμε παραγωγική ιδιοκτησία μας, να κερδίσουμε χρήματα από αυτό. Στην Ευρώπη σας αρέσει η οικονομική ανάπτυξη, αλλά έχετε και κάποιες προτεραιότητες, όπως π.χ. τη βιώσιμη ανάπτυξη.


Η οικογένειά μου είναι απόφοιτοι Πανεπιστημίου. Ποτέ δεν άκουσα τον όρο αυτόν σε καμία οικονομική συζήτηση, τη «βιώσιμη ανάπτυξη». Μπορεί να τους αρέσει αλλά δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται.


Γιατί η Ευρώπη προώθησε την Συνθήκη για την αύξηση της θερμοκρασίας, για την αλλαγή του κλίματος, ενώ η Αμερική δεν την υπέγραψε; Γιατί η Ευρώπη προώθησε τη συνθήκη για τη βιοποικιλότητα, την οποία επίσης δεν υπέγραψε η Αμερική; Γιατί η Ευρώπη θέλει να ελέγξει τις χημικές ουσίες που υπάρχουν στο περιβάλλον, προωθώντας τη νομοθεσία REACH; Το Αμερικανικό Κογκρέσσο δεν θα περνούσε ποτέ τέτοια νομοθεσία. Γιατί η Ευρώπη λέει «όχι» στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, ενώ η Αμερική λέει «ναι»; Γιατί η Ευρώπη φαίνεται να προηγείται σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος; Γιατί είστε καλύτεροι άνθρωποι; Όχι, έχει να κάνει με την πυκνότητα του χώρου. Δανείζομαι μια παρατήρηση από το βιβλίο μου «Το ευρωπαϊκό όνειρο», που θα εκδοθεί στην Ελλάδα στα ελληνικά σε ένα μήνα. Σε κάποιο σημείο υποστηρίζω ότι οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές γίνονται στο χώρο και στο χρόνο. Οι μεγάλες αλλαγές στην ανθρώπινη συνείδηση γίνονται όταν υπάρχει τεχνολογικό άλμα που μας επιτρέπει να συμπιέσουμε το χώρο και το χρόνο έτσι ώστε να ξεπεράσουμε το κεντρικό νευρικό σύστημα.


Παραδείγματα, η γεωργία, η ατμομηχανή και η τυπογραφία, το τηλέφωνο, η μηχανή εσωτερικής καύσης. Αυτά μας επέτρεψαν να αλλάξουμε το χρόνο στον οποίο καλύπτουμε το χώρο και να κάνουμε ταχύτερες συναλλαγές. Έτσι αυξήσαμε την πυκνότητα της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης.


Τι σχέση έχει αυτό με τι βιώσιμη ανάπτυξη; Όταν ταξιδεύει κανείς στην Αμερική, μπορεί να δει μια πόλη που είναι 75, 100 ετών, που έχει αρχίσει και γκρεμίζεται, να είναι ρημαγμένη και μετά από δέκα λεπτά ξαφνικά βλέπετε μια ολοκαίνουργια πόλη ή ένα ωραίο προάστιο, πολύ όμορφο, που πριν από τρία χρόνια δεν υπήρχε καν.


Όλα αυτά εμφανίζονται ξαφνικά και έγιναν ταυτόχρονα. Γιατί; Γιατί δεν έχουμε την ίδια ευαισθησία με εσάς για το περιβάλλον. Έχουμε πάρα πολύ χώρο. Αν αφήσεις την φωλιά σου να χαλάσει, την αφήνεις στους φτωχούς και χτίζεις αλλού μια νέα φωλιά. Εδώ στην Ευρώπη δεν έχετε αυτή την πολυτέλεια. Ήδη το 1800 ήσαστε τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή, που είχατε περισσότερο πληθυσμό απ’ ό,τι μπορούσατε να ζήσετε. Δεν υπήρχαν πλέον όρια, δεν είχατε πού να πάτε, δεν είχατε να μετακινηθείτε κάπου αλλού, δεν υπήρχε αυτό το αλλού. Έτσι λοιπόν, ακόμα και στα πιο φτωχά μέρη της νότιας και ανατολικής Ευρώπης, εξακολουθεί κανείς να βλέπει ότι υπάρχουν προσεκτικά διαχωρισμένες χρήσεις γης για περιβαλλοντικούς λόγους.


Το αμερικανικό όνειρο δίνει έμφαση στην ηθική της εργασίας. Δουλεύουμε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό στον κόσμο, περισσότερο από τους Κορεάτες, 1.900 ώρες ετησίως. Γιατί το κάνουμε αυτό; Είναι η ηθική του προτεσταντισμού. Εγώ είμαι Εβραίος, αλλά αυτή την ηθική έχω. Είτε Εβραίος είτε Καθολικός είτε Ορθόδοξος, στην Αμερική ασπάζεσαι την προτεσταντική ηθική της εργασίας.


Στην Αμερική λέμε το εξής: «Όταν κανείς είναι τεμπέλης, τότε εργάζεται για τον διάβολο». Αυτό προέρχεται από τον Μάρτιν Λούθερ και τον Τζον Κάλβιν. Το να είσαι τεμπέλης εμείς το θεωρούμε αμάρτημα. Η τεμπελιά, η οκνηρία είναι μεγάλο αμάρτημα, ηθική κατάπτωση. Γιατί; Οι προτεστάντες θεολόγοι της μεταρρύθμισης ήταν πολύ σκληροί. Εσείς οι Ελληνορθόδοξοι θα τα ακούσετε με δυσκολία όλα αυτά. Εδώ ισχύει ότι γεννήθηκες ευλογημένος ή καταραμένος, δεν μπορείς να φτάσεις στον παράδεισο κάνοντας καλές πράξεις, όπως λένε οι καθολικοί. Είσαι εκλεκτός ή καταραμένος εκ γενετής.


Αλλά ο Μάρτιν Λούθερ και ο Τζον Κάλβιν είπαν: «Πώς θα μάθεις αν είσαι ο εκλεκτός ή ο καταραμένος; Πώς το καταλαβαίνεις αυτό; Δεν μπορείς να περάσεις μια ζωή χωρίς να μάθεις. Πώς θα λάβεις ένα σημάδι; Δουλεύεις σκληρά, είσαι παραγωγικός και αν γίνεσαι όλο και πιο παραγωγικός και μπορείς να δουλέψεις πιο σκληρά, αυτό σου δείχνει ίσως ότι είσαι εκλεκτός του θεού. Δεν αλλάζει η μοίρα σου, αλλά τουλάχιστον αισθάνεσαι εκλεκτός». Αρκετά σκληρή θεολογία.


Έτσι λοιπόν, όταν ακούει τη λέξη «οκνηρία» η Αμερική, εννοεί «αμαρτία». Όταν ακούει κανείς στην Ευρώπη «τεμπελιά», λέει «ώρα να πάμε να πιούμε ένα καφεδάκι με φίλους» ή «πάμε να περπατήσουμε, να κάνουμε μια βολτίτσα» ή «να απολαύσουμε τη στιγμή, να δούμε τα καλά πράγματα της ζωής». Δεν ξέρω κανέναν Ευρωπαίο που να θεωρεί την οκνηρία ή την απραξία αμάρτημα.


Ποια ήταν η τελευταία φορά που είδατε έναν Αμερικανό να βολτάρει; Θα θεωρήστε είτε ότι είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών ή μόλις βγήκε από το τρελοκομείο. Εσείς βολτάρετε, οι μεγάλοι, οι γέροι, οι νέοι, όλοι βολτάρουν. Το θαυμάζουμε τόσο πολύ αυτό ώστε σας φωτογραφίζουμε και το κολλάμε στο άλμπουμ των διακοπών μας και λέμε «ένας Ευρωπαίος που πάει βόλτα».


Εμείς οι Αμερικανοί ζούσαμε και ζούμε για να δουλεύουμε. Είναι ένα κομμάτι της θεολογίας της Μεταρρύθμισης. Εσείς οι Ευρωπαίοι δουλεύετε για να ζήσετε. Αυτό όμως έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία –θα τα πούμε αργότερα αργότερα.


Τέλος, το αμερικανικό όνειρο δίνει έμφαση στα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Δίνουμε μεγάλη σημασία, έχουμε μανία με αυτά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας γιατί έχουν σχέση με την ατομικότητά μας. Αν έχω περιουσία είμαι ελεύθερος, είμαι ανεξάρτητος και αυτάρκης. Αν έχω πολιτικά δικαιώματα, ελευθερία του λόγου, της συγκέντρωσης, του «συναθροίζεστε» και λοιπά, είμαι ανεξάρτητος.


Στην Ευρώπη ελάχιστα συζητούνται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Δεν συζητούνται καν τα πολιτικά δικαιώματα. Όμως ασχολείστε πολύ με τα κοινωνικά δικαιώματα πολύ. Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη ή δικαίωμα στη συνταξιοδότηση ώστε να μπορούν να περάσουν καλά σε μια περίοδο της ζωής τους. Ή έχουν δικαίωμα στην άδεια μητρότητας, στις πληρωμένες διακοπές. Και πιστεύετε σ’ αυτό που ονομάζετε «ανθρώπινα δικαιώματα».


Ο Τζίμι Κάρτερ μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα αλλά εγώ ποτέ δεν άκουσα αξιόλογους ανθρώπους να μιλάνε για «ανθρώπινα δικαιώματα» εκεί που ζω. Ίσως να τους αρέσει αλλά δεν συζητείται καθόλου, σε μεγάλο μέρος της Αμερικής, όχι σε όλη την Αμερική.


Η θρησκεία: Είμαστε πιο χριστιανοί απ’ όλους. Το 93% των Αμερικανών έχουν Βίβλο, οι περισσότεροι έχουν προσωπική σχέση με το θεό. Οι περισσότεροι από εμάς προσεύχονται κάθε μέρα, οι περισσότεροι πηγαίνουν κάθε εβδομάδα στην εκκλησία. Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών, το 60%, πιστεύουν στην κατά γράμμα ερμηνεία της Βίβλου, ότι δηλαδή εκθέτει πραγματικά γεγονότα και όχι ότι είναι μύθος. Πάνω από τους μισούς πιστεύουν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε απ’ το Θεό, όχι ότι προέκυψε μέσα από την εξέλιξη των ειδών.


Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η τελική μάχη του Αρμαγεδώνα, που περιγράφει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, θα συμβεί, ότι ο Χριστός και ο Αντίχριστος θα συγκρουστούν στη Μέση Ανατολή, ο κόσμος θα καταστραφεί και όσοι σωθούν θα πάνε στον ουρανό, στην αιώνια ζωή.


Πάνω από το 25% των Αμερικανών το πιστεύει αυτό, το 1/4 των Αμερικανών πιστεύουν ότι βρισκόμαστε τώρα στο τέλος μας και ότι ο Αντίχριστος βρίσκεται κάπου στην Ευρώπη αλλά δεν ξέρουμε πού. Πρέπει να σας πω κάτι το διασκεδαστικό: Ήμουν με τον φίλο μου τον Γκορμπατσόφ και είχαμε βγει για δείπνο πριν από λίγους μήνες με την κόρη μου. Ξέρετε ένα σημάδι που έχει στο μέτωπό του. Του είπα για άλλη μια φορά ότι πολλοί φονταμενταλιστές χριστιανοί στις ΗΠΑ λένε ότι αυτό ήταν το σημάδι του κτήνους, ότι αυτός ήταν ο Αντίχριστος. Βέβαια, τώρα που δεν είναι στην εξουσία, δεν το πιστεύουν πια.


Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών πιστεύουν στην κόλαση και στον παράδεισο, αλλά μόνον το 4% πιστεύει ότι θα πάει στην κόλαση.


Υπάρχει και το θέμα του πατριωτισμού. Οι Αμερικανοί είναι οι πιο πατριώτες, Τα παιδιά μας λένε ότι θα πεθάνουν για την πατρίδα, ακόμη και σε πολέμους στους οποίους δεν θα έπρεπε να συμμετάσχουν.


Στην Ευρώπη, ο πατριωτισμός εντοπίζεται περισσότερο στο γήπεδο. Όταν ακούστε πατριωτισμό στη γεωπολιτική, αυότ σας φαίνεται σαν μια έννοια βάρβαρη από τη δεκαετία του ’30 που πιστεύεται ότι ανήκει στην ιστορία. Διότι αυτό σας θυμίζει τις κακιές παλιές μέρες.


Αν ζητήσετε από κάποιον Έλληνα νέο τι σημαίνει πατριωτισμός, θα πει «αισθάνομαι Έλληνας» και μετά αφού πιει δυο τρία ποτά θα πει «αισθάνομαι μάλλον Ευρωπαίος» και αν πιει κι άλλο θα πει «τελικά είμαι ένας άνθρωπος σ’ αυτό τον κόσμο, μη μ’ ενοχλείς». Συνεπώς η ταυτότητα είναι διαφορετική. Στην Αμερική υπάρχει ο Θεός και η πατρίδα, η Μεταρρύθμιση και ο Διαφωτισμός. Μια ομιλία στην Αμερική τελειώνει πάντοτε με τη φράση «ο Θεός να ευλογεί την Αμερική». Τελειώνουν οι ομιλίες στην Ευρώπη με τη φράση «ο Θεός να ευλογεί την Ευρώπη;». Όχι.


Τέλος, για τον στρατό: Οι Ευρωπαίοι φίλοι λένε: «Γιατί έχετε τόσο πολύ στρατό;» Μου αρέσει πολύ η Ευρώπη, αλλά όταν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας ονομάζουν «στρατιωτική ηγεμονία», αυτό με ενοχλεί. Επειδή γνωρίζω ότι υπάρχουν νέοι, άντρες και γυναίκες που για 50 χρόνια φοράνε τη στολή για να προστατεύουν τη Δύση, όχι επειδή είναι το δικό μας το συμφέρον, αλλά είναι για το συμφέρον όλων μας. Εάν δεν υπήρχε ο αμερικανικός στρατός, η Ευρώπη θα ήταν ακόμη εγκλωβισμένη στο Κοσσυφοπέδιο ή τη Βοσνία.


Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να ομολογήσω ότι θαυμάζω τους Ευρωπαίους φίλους μου επειδή θέλουν την ειρήνη. Χρηματοδοτείτε περισσότερο την ανθρωπιστική βοήθεια και την ανοικοδόμηση απ’ ό,τι κάνουμε εμείς. Έχετε δώσει 51%, ενώ εμείς δώσαμε το 37%. Φτιάχνετε γέφυρες για την ειρήνη. Θέλετε μια δύναμη ταχείας επέμβασης, όχι ηγεμονία. Αλλά χρειάζεστε μια Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης. Χρειάζεστε ένα είδος στρατού με 60.000 μέλη. Δεν θέλετε να ηγεμονεύσετε, αλλά να αναλάβετε αρκετές ευθύνες για την δική σας ασφάλεια και για την οικοδόμηση της ειρήνης. Διότι η ειρήνη είναι το ουσιαστικό.


Ρώτησα σε ένα γεύμα τον Ρομάνο Πρόντι, του οποίου υπήρξα σύμβουλος επί σειρά ετών: «Ποιο είναι το όνειρό σου για την Ευρώπη;» και μου απάντησε «ειρήνη». Και του απάντησα: «Αυτό δεν είναι αφέλεια;» -η αμερικανική απάντηση. «Ναι, αλλά τα καταφέραμε στη Γερμανία. Έφυγαν τα μίση, έφυγαν οι διενέξεις και γιορτάσαμε την ειρήνη». Δε μπορείς να το αρνηθείς αυτό, συνέβη, πολύ καλό επιχείρημα. Λοιπόν, μπορείτε να καταφέρετε.


Ο κ. Ράμσφελντ, όταν είπε ότι υπάρχει μια γηραιά Ευρώπη και μια νέα Ευρώπη, δεν κατάλαβε τι συμβαίνει εδώ. Ορισμένοι από τους Ευρωπαίους ηγέτες πήγαν στο Ιράκ με τους Αμερικανούς. Αλλά ο λαός τι έκανε: Για πρώτη φορά στην ιστορία, σε όλη την Ευρώπη, η κάθε γενεά, κάθε ηλικίας, είπαν «όχι» στον πόλεμο. Αυτό ήταν συντριπτικό. Παντού στην Ευρώπη είπαν «όχι» στον πόλεμο και για πρώτη φορά στην ιστορία. Όταν είπαν «όχι» στον πόλεμο του Ιράκ, είπαν «όχι» ως Ευρωπαίοι. Όταν είπατε το «όχι», δεν το είπατε ως Έλληνες, αλλά ως Ευρωπαίοι. Αυτό συνέβη σε όλη την Ευρώπη.


Συμμετοχή στην κοινοτική Ευρώπη, πολυποικιλότητα, ποιότητα ζωής, βιώσιμη ανάπτυξη, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα και τελικά η δημιουργία της ειρήνης: Αυτό είναι το ευρωπαϊκό όνειρο.


Ανταποκρίνεστε σε αυτό το όνειρο; Σίγουρα όχι. Ούτε κι εμείς οι Αμερικανοί μπορούμε να ανταποκριθούμε στο αμερικανικό όνειρο. Μπορώ για πολλές ώρες να μιλάω για τα αρνητικά σημεία της Ευρώπης, για τις προκαταλήψεις, για το δημοκρατικό έλλειμμα, για τον αγώνα εξουσίας. Αλλά και η Αμερική και η Κίνα και η Ασία και η νότιος Αφρική έχουν παρόμοια προβλήματα. Ξέρω ότι δε μπορείτε να πραγματοποιήσετε το όνειρό σας. Αλλά το ενδιαφέρον είναι, αν κοιτάξετε την ιστορία σας, ότι είναι η πρώτη φορά σε όλη την γνωστή μας ιστορία, παρ’ όλο που το όνειρο αυτό μπορεί να είναι αδύναμο, είναι η πρώτη φορά που συλλογικά οι άνθρωποι μπόρεσαν να έχουν ένα όνειρο συλλογικό για έναν συλλογικό παγκοσμιοποιημένο κόσμο.


Δηλαδή σεβόμενοι την ποικιλότητα, τη διαφορετικότητα των άλλων, πιστεύοντας στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα κοινωνικά δικαιώματα και σε μια διαρκή ειρήνη. Αυτές είναι οι αρχές του Πόρτο Αλέγκρε, στη Σύνοδο Κορυφής των Νέων, και όχι του Νταβός, όπου πηγαίνουμε εμείς.


Το Νταβός είναι το παλιό αμερικανικό όνειρο: ότι δηλαδή το άτομο πρέπει να είναι ανταγωνιστικό και να επιτυγχάνει. Ενώ στο Πόρτε Αλέγκρε είναι οι νέοι που συναθροίζονται και έχουν ένα παγκόσμιο όνειρο. Αλλά δεν είναι μόνο ένα όνειρο, υπάρχει και η πραγματικότητα. Πιστεύουμε πάντοτε ότι η Αμερική έχει μια καταπληκτική οικονομία, ενώ η Ευρώπη διαλύεται. Εάν όμως δεν έχει αυτοπεποίθηση τελικά το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό.


Πρέπει να πω ότι εμείς οι Αμερικανοί μπορεί να έχουμε κόμπλεξ ανωτερότητας. Μιλάμε συνέχει για τον εαυτό μας, λέμε πόσο καταπληκτικοί είμαστε, το ακούτε συνέχεια. Αλλά οι Ευρωπαίοι φίλοι, ορισμένοι τουλάχιστον έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας. Οι Αμερικανοί θα πουν ότι «η χθεσινή ημέρα ήταν αρκετά καλή, σήμερα ήταν καταπληκτική και αύριο θα σκίσουμε». Οι Ευρωπαίοι φίλοι λένε «χθες δεν ήταν πολύ καλή ημέρα, σήμερα ήταν κακή ημέρα, αύριο θα καθίσω στο κρεβάτι, δε θα σηκωθώ καθόλου».


Εννοώ ότι οι Αμερικανοί έχουν πάντοτε υψηλούς στόχους και τονίζουν τις επιτυχίες τους. Πότε ακούσατε έναν Αμερικανό πολιτικό, έναν μεγάλο οικονομολόγο να μιλάει για τις αποτυχίες τους; Ακούσατε ποτέ κανέναν; Όχι ότι κρύβουμε τις αποτυχίες, καθόλου. Αλλά μας είναι βαρετό. Η αποτυχία ήταν χθες, σήμερα πρέπει να πετύχουμε, πρέπει να έχουμε νέες ιδέες. Η κουλτούρα μας λέει ότι μπορούμε να πετύχουμε. Ενώ στην Ευρώπη οι επιχειρηματίες φίλοι μου λένε τα πράγματα δεν είναι πολύ καλά, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ίσως δε θα τα καταφέρω.


Αυτό έχει συνέπειες στην πραγματική ζωή. Το γεγονός παραμένει ότι, εάν δε βλέπετε τις επιτυχίες σας, τότε δε μπορείτε να αναλάβετε τις ευθύνες, τις ιστορικές σας ευθύνες, να δείτε τι πετύχατε. Το 2003 η Ευρωπαϊκή Ένωση των 25 μελών είχε μεγαλύτερο ΑΕΠ απ’ ό,τι οι 50 πολιτείες της Αμερικής. Τώρα είμαστε περίπου στα ίσια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μεγαλύτερη δύναμη εξαγωγών στον κόσμο. Όχι οι ΗΠΑ ούτε η Κίνα.


Την επόμενη φορά που θα λυπηθούμε τη Γερμανία λέγοντας, «η καημένη η Γερμανία τι τραβάει…»- η μικρή Γερμανία με 82 εκατομμύρια είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας του κόσμου και όχι η Αμερική με 280 εκατομμύρια ούτε η Κίνα με 1,2 δις. Άρα αυτά τα 82 εκατομμύρια των Γερμανών κάτι κάνουν σωστό ή τουλάχιστον οι εταιρείες τους κάτι καταφέρνουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μεγαλύτερη εσωτερική εμπορική αγορά του κόσμου, ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Κίνα. Εξήντα μία από τις σαράντα οκτώ μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου είναι στην Ευρώπη. Εσείς είστε επικεφαλής σε πολλούς τομείς, στον τραπεζικό τομέα, στην αεροναυπηγική με το air bus, στον κατασκευαστικό τομέα, στη χημική βιομηχανία, μηχανικοί, είδη διατροφής, είσαστε καταπληκτικοί. 14 από τις κορυφαίες τράπεζες στον κόσμο βρίσκονται στην Ευρ΄ψπη. Εμείς οι Αμερικανοί βεβαίως στα φαρμακευτικά, στα αυτοκίνητα, στο λογισμικό και στις επικοινωνίες.


Αλλά εδώ έχουμε δυο δυνάμεις. Με το να μην αναγνωρίζετε τη δύναμη που έχετε, δεν αναγνωρίζετε και τις ευθύνες που έχετε. Ευθύνες επειδή είστε ηγέτες στον κόσμο, επειδή είστε ένα πρότυπο για τους άλλους. Ένα μέρος οφείλεται στη γεωγραφία. Πάντοτε συγκρίνουμε τη Γερμανία με την Αμερική. Ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση λέει ότι θέλει να πάει στο Συμβούλιο Ασφαλείας, να είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας.


Οι εταιρείες με τις οποίες συνεργάζομαι στην Ευρώπη αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι και πολιτική Ένωση. Αυτό συνέβη από το ’92, δεν είναι πια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών. Εσείς περάσατε τους διαγωνισμούς, είσαστε πολιτική Ένωση εδώ και 13 χρόνια. Οι εταιρίες με τις οποίες συνεργάζομαι στην Ευρώπη υπόκεινται στο καθεστώς της ΕΕ. Οι εταιρείες στην Ευρώπη λένε «είμαι ευρωπαϊκή εταιρεία», όπως οι εταιρείες οι δικές μας λένε ότι είναι αμερικανικές.


Τι προσπαθώ να σας εξηγήσω εδώ: Ότι πρέπει να υπάρξει μετασχηματισμός στο μυαλό των ανθρώπων όσον αφορά την πολιτική γεωγραφία. Πρέπει να συγκρίνουμε τη Γερμανία με την Καλιφόρνια, όχι με τις ΗΠΑ. Η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη χώρα στη δική σας την Ένωση, η Καλιφόρνια είναι η μεγαλύτερη πολιτεία στη δική μας κοινωνία. Συνεπώς, πρέπει να συγκριθεί η γερμανική οικονομία με την οικονομία της Καλιφόρνιας.


Επιπλέον, εσείς είστε πολιτική Ένωση, πρέπει να συγκρίνετε το Ηνωμένο Βασίλειο, το δεύτερο μεγαλύτερο κράτος της ΕΕ, με τη δική μας δεύτερη μεγαλύτερη Πολιτεία, τη Νέα Υόρκη


Πιο δύσκολο: Εάν τα καταφέρουμε εδώ, θα επιτύχουμε. Μιλώ για τη Γαλλία. Η Γαλλία είναι η τρίτη μεγαλύτερη χώρα στην Ένωσή σας. Το Τέξας είναι η τρίτη μεγαλύτερη Πολιτεία μας. Συγκρίνουμε τη Γαλλία με το Τέξας. Η Ιταλία είναι τέταρτη, όπως η Φλόριδα. Η Ισπανία αντίστοιχη με το Ιλλινόις.


Ας πάρουμε την Παιδεία. Πρέπει να σας πω ότι στο πανεπιστημιακό επίπεδο δεν μπορείτε να τα βάλετε με τους Αμερικανούς, με τα αμερικανικά Πανεπιστήμια. Αλλά στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, 18 ευρωπαϊκές χώρες έχουν καλύτερη Παιδεία από εμάς.


Ας δούμε την Υγεία: Αν είσαστε πολύ άρρωστος και έχετε ίσως τα χρήματα να πάτε στα καλύτερα νοσοκομεία, θα πάτε στην Μάιου ή στο Τζον Χόπκινς αν είναι για τα χρήματα. Αλλά εκτός από τη νότια Αφρική, όπου δεν υπάρχει κοινωνική ιατρική, εμείς έχουμε 40 εκατομμύρια άτομα χωρίς ιατρική περίθαλψη που να παρέχεται από το κράτος. Εσείς έχετε περισσότερους γιατρούς ανά κάτοικο.


Εσείς ζείτε ένα χρόνο περισσότερο απ’ ό,τι ζούμε εμείς, το οποίο είναι καταπληκτικό, εφ’ όσον καπνίζετε τόσο πολύ. Έχετε πολύ χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας, έχετε λιγότερο στρες, λιγότερη παιδική θνησιμότητα. Εμείς είμαστε 27οι στον κόσμο όσον αφορά τη βρεφική θνησιμότητα.


Γιατί έχουμε τόσο πολλή θνησιμότητα στη βρεφική ηλικία; Γιατί έχουμε περισσότερη φτώχια. Και εσείς έχετε φτώχια, κακή φτώχια. Αλλά δεν είναι όσο κακή είναι στην Αμερική. Όταν είδατε τις εικόνες από τη Νέα Ορλεάνη είπατε «αδύνατον, αποκλείεται, σινεμά βλέπω, δεν μπορεί. Αυτό φαίνεται σα να είναι ψεύτικο, ένα σήριαλ της τηλεόρασης. Ζουν οι άνθρωποι έτσι στην Αμερική;» Δεν εξεπλάγησαν οι Αμερικανοί όταν τα είδαν αυτά. Ξέρουμε ότι ο ένας στους πέντε Αμερικανούς ζουν έτσι, κάτω από το όριο της φτώχιας. Υπάρχει φοβερή φτώχια στις μεγάλες πόλεις. Ήταν τραγικό αυτό που είδατε στην τηλεόραση. Εάν ήσαστε μια φτωχή μητέρα και δεν είχατε καμία βοήθεια, το παιδί σας πολύ πιθανό να έχανε τη ζωή του, όταν ήταν μικρό.



Η ψυχαγωγία: Εμείς έχουμε πέντε-δέκα ημέρες διακοπές. Εσείς έχετε τέσσερις έως έξι εβδομάδες διακοπές το χρόνο. Λοιπόν είστε καλομαθημένοι και οκνηροί Ευρωπαίοι.


Αν δούμε τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, θα εκπλαγείτε. Τα τελευταία 50 χρόνια οι Ευρωπαίοι -και οι 15 της Ευρωπαϊκής Ένωσης- ξεπέρασαν τους εργάτες μας σε παραγωγικότητα ανά ώρα για όλα τα χρόνια. Είστε πιο έξυπνοι ανά ώρα, αλλά απλώς επιλέγετε να δουλέψετε λιγότερες ώρες. Έχετε επιλέξει τα περισσότερα σε λιγότερο χρόνο, θέλετε περισσότερα και λιγότερο χρόνο. Δεν χρειάζεται να σας καταναγκάσουν να ακολουθήσετε το αμερικανικό μοντέλο. Αυτό έχετε επιλέξει εσείς, τέλος.


Η ασφαλής κοινωνία: Λέμε, καλή οικονομία - ασφαλής κοινωνία. Η ασφάλεια, η βεβαιότητα ότι οι οικογένειες θα ζήσουν μια καλή ζωή. Η Αμερική έχει τετραπλάσιες δολοφονίες απ’ ό,τι η Ευρώπη. 25% όλων των φυλακισμένων στον κόσμο βρίσκονται στη χώρα μου. 2% του ανδρικού ενεργού πληθυσμού της Αμερικής είναι στη φυλακή. Δεν ξέρω τι έγινε, υπήρξα κοινωνικός ακτιβιστής επί 40 χρόνια. Θυμάμαι την κοινωνία της ισότητας, την μεσοαστική κοινωνία με τα ισχυρά πολιτικά κόμματα και συνδικάτα στην Αμερική. Πάνε αυτές οι ημέρες.


Τώρα έχουμε το νεοσυντηρητικό πρόγραμμα, που ξεκίνησε με τον Ρέηγκαν και έφτασε στον Μπους. Αν θέλει να ελέγξετε πώς είναι τα πράγματα με τη νεοσυντηρητική ιδεολογία, κοιτάξτε την Αμερική. Θεός η αγορά, εξατομικεύουμε, ιδιωτικοποιούμε, προϋποθέσεις δεν υπάρχουν, ο καθένας να μάθει να κολυμπάει μόνος του ή να πνιγεί. 25 χρόνια αργότερα εμείς είμαστε περίπτωση προς μελέτη.


Από εκεί που είχαμε τη μεγαλύτερη μεσοαστική τάξη έχουμε μια από τις μεγαλύτερες σχεδόν διαφορές εισοδημάτων ανάμεσα σε κατηγορίες του πληθυσμού μας. Το 1/5 των Αμερικανών ζει στη φτώχεια και το 2% των ανδρών μας είναι στη φυλακή. Άρα δεν είναι όνειρο και πραγματικότητα, αλλά αυτό που μας απασχολεί.


Θα μου πείτε: «Έχουμε καλή ποιότητα ζωής στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, όλοι βοηθάμε ο ένας τον άλλον, αλλά ξύπνα, πάει το όνειρο. Πού ήσουν; Η οικονομία μας είναι αναιμική, εξαφανίζονται οι θέσεις εργασίας, υπάρχει ευρωσκλήρωση, δεν κουνιόμαστε και δε μπορούμε να το πετύχουμε αυτό το όνειρο. Όλα αυτά τα κοινωνικά προγράμματα δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε, πρέπει να τα παρατήσουμε. Πρέπει να προχωρήσουμε προς το καθαρό αμερικανικό μοντέλο της αγοράς. Αυτό το μοντέλο όμως είναι δαρβινικό, είναι δρακόντειο, είναι κακό, είναι «ο καθένας μόνος του», αλλά παρ’ ό,τι είμαστε πιο πατερναλιστικοί και πιο κοινοτικοί, πρέπει να προχωρήσουμε προς το αμερικανικό μοντέλο. Γιατί; Γιατί εσείς οι Αμερικανοί ξέρετε να αναπτύσσετε την οικονομία, να δημιουργείτε θέσεις εργασίας. Είστε ένας κινητήρας. Αυτό δεν λέτε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ευρύτερα»;


Θα πρέπει να σας πω ότι δεν υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα στην οικοδόμηση μιας καλής οικονομίας και της απαλλαγής από τον δείκτη αλληλεγγύης και ασφάλειας. Οι σκανδιναβικές χώρες το έχουν αποδείξει αυτό. Πάτε στην Δανία, στη Σουηδία, στη Νορβηγία, στην Ολλανδία. Έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο τα κοινωνικά τους προγράμματα.


Πριν από λίγες βδομάδες έφαγα με τον Πολ Ρασμούσεν που ήταν πρώην Πρωθυπουργός της Δανίας και μου είπε ότι όταν έγινε Πρωθυπουργός, τα επιδόματα ανεργίας πληρώνονταν για 10 χρόνια. Ποιος θα πήγαινε να δουλέψει αν μπορούσε να ζει με το επίδομα ανεργίας επί 10 χρόνια; Αυτό δεν είναι δείκτης ασφαλείας, αυτός είναι ακραίος πατερναλισμός, δηλαδή χάνεται η προσωπική πρωτοβουλία.


Αλλά έρχεται και μου λέει, ότι θα κάνουνξεκάθαρο και ομαλό τον δείκτη ασφαλείας για να επανέλθει η ατομική πρωτοβουλία, αλλά δεν θα καταστρέψουν την κοινωνική οικονομία, θα διατηρήσουν τις βασικές αρχές. Η μόνη σχέση που υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, ανάμεσα στην κατάργηση του δείκτη ασφαλείας και της λειτουργίας καλής οικονομίας είναι αρνητικό ΑΕΠ. Περισσότερο έγκλημα θα χρειάζεται περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερη φτώχεια, περισσότερη μόλυνση και όλα αυτά τα πληρώνετε. Και δεν θα έχετε ΑΕΠ, θα είναι αρνητική η ποιότητα ζωής σας.


Ας δούμε το αμερικανικό μοντέλο τώρα, για λίγο. Να δούμε αν πρέπει να το προτιμήσει η Ευρώπη ή αν θα προτιμήσει ένα άλλο μοντέλο. Εγώ πιστεύω ότι οι Αμερικανοί αναλαμβάνουν περισσότερους κινδύνους, είναι πιο ριψοκίνδυνοι από ό,τι οι Ευρωπαίοι. Το είδα και σε έρευνες, διδάσκω και σε επιχειρηματίες δεξιά και αριστερά στις δυο όχθες του Ατλαντικού κι εμείς πραγματικά αναλαμβάνουμε κίνδυνο.


Είμαστε ριψοκίνδυνοι με το τελευταίο μας δολάριο. Και είμαστε καινοτόμοι. Αλλά αυτό δεν εξηγεί τη διαφορά Αμερικής – Ευρώπης. Αν δείτε το αμερικανικό μοντέλο και αντιληφθείτε πώς αναπτύξαμε την οικονομία μας, πείτε μου μετά αν το θέλετε. Από το 1989 έως το 1992 περάσαμε την ύφεση εκδίδοντας πιστωτικές κάρτες σε όλη την Αμερική.


Είχαμε τη μεγαλύτερη πιστωτική οικονομία στην ιστορία. Αρχίσαμε να αγοράζουμε μετά μανίας με πίστωση και αυτό κίνησε την αμερικανική οικονομία επί 15 χρόνια. Αφήσαμε τον κόσμο να επιπλεύσει με τέτοια δολάρια. Αλλά ποιο ήταν το τίμημα; Βάλαμε σε υποθήκη το μέλλον των παιδιών μας.


Αυτό που θεωρούμε ως ισχυρή οικονομία είναι ένα πολύ κακό πείραμα. Κάθε οικογένεια αποταμίευε το 80% των εισοδημάτων στην δεκαετία του ’90. Τώρα είναι μηδέν αυτό το ποσοστό. Οι περισσότερες οικογένειες ξοδεύουν περισσότερα από όσα κερδίζουν.


Γιατί; Γιατί το νεοσυντηρητικό και νεοφιλελεύθερο μοντέλο έχει υπονομεύσει τα συνδικάτα, έχουν αυξηθεί οι τιμές και άρα τελικά θα χρεωνόμαστε περισσότερο και θα καταστρέψουμε τον τρόπο ζωής μας. Σήμερα στην Αμερική περισσότεροι δηλώνουν καταστροφή οικονομική απ’ ό,τι διαζύγιο ή πάσχουν από καρκίνο του μαστού.


Αφού λοιπόν πήραμε όση πίστωση μπορούσαμε, είχαμε ακόμα ένα ατού. Ποιο ήταν αυτό; Ήταν η ακίνητη περιουσία μας. Πήραμε όλοι το δάνειο της υποθήκης του σπιτιού για να αντλήσουμε χρήματα και τώρα έχουμε πρόβλημα, γιατί ανεβαίνουν τα επιτόκια και αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα. Κατόπιν ο Πρόεδρος Μπους έδωσε κάποιες φοροαπαλλαγές, αλλά ξαφνικά ανακάλυψε έλλειμμα στο ισοζύγιο και στον προϋπολογισμό της χώρας.


Άρα σήμερα πρέπει να σκεφτείτε το εξής. Κοιτάξτε το νόμισμα. Με τους νεοσυντηρητικούς και τους νεοφιλελεύθερους, αν αυτοί έχουν δίκιο και είναι ισχυρή οικονομία η Αμερική, αυτή η διαφορά στην ισοτιμία του νομίσματος πώς εξηγείται; Γιατί συνεχίζει να πέφτει το δολάριο απέναντι στο Ευρώ;


Οι επενδυτές το ξέρουν πολύ καλά. Και οι δύο οικονομίες έχουν προβλήματα. Αλλά, τελικά, η αμερικανική οικονομία έχει τόσα πολλά χρέη, που λένε οι επενδυτές, «σας λείπουν βασικά στοιχεία, θα πρέπει να συνεχίζει να υποτιμάτε το νόμισμα σας απέναντι στο Ευρώ γιατί το μέλλον δεν μοιάζει να είναι πολύ καλό». Ούτε στην Ευρώπη το μέλλον είναι ρόδινο, αλλά εν πάση περιπτώσει γιατί υποτιμάται συνέχεια το αμερικανικό νόμισμα; Ποια είναι η εναλλακτική λύση τώρα;


Θα πρέπει να πω κάτι για τις θέσεις εργασίας. Έχουμε καθαρή απώλεια θέσεων εργασίας τα τελευταία χρόνια. Δημιουργήθηκαν πέρυσι νέες θέσεις και τώρα έχουμε επανέλθει στα ίσα μας. Δεν είναι καλά τα πράγματα. Ποια είναι η πραγματική ανεργία στις Ηνωμένες Πολιτείες; Το Υπουργείο Εργασίας έχει δυο στατιστικές και δείχνει μόνο την πρώτη, 4,9%. Ξέρετε τι λέει το δεύτερο νούμερο; 8,9% στην ιστοσελίδα. Γιατί υπάρχει μια νέα κατηγορία, η οποία ονομάζεται οριακά απασχολούμενοι εργαζόμενοι.


Αυτοί είναι εργαζόμενοι οι οποίοι είχαν στο παρελθόν πλήρη απασχόληση και τώρα εργάζονται λίγες ώρες τη βδομάδα σε προσωρινές θέσεις εργασίας, κακές θέσεις εργασίας, αλλά τους θεωρούμε ως απασχολούμενους. Εμείς δεν πληρώνουμε επιδόματα ανεργίας πολύ καιρό και γι’ αυτό υπάρχουν προβλήματα και 2% των ανδρών μας είναι στη φυλακή.


Δεν χρειάζεται λοιπόν να ακολουθήσετε τυφλά το αμερικανικό μοντέλο,. Πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Ίσως θα μπορεί να υπάρξει μια μεγάλη αναγέννηση, αλλά πρέπει να το σκεφτείτε. Ας πούμε ότι το μοντέλο της Αμερικής δεν είναι ίσως το καλύτερο. Πρέπει να βρείτε το δικό σας το μοντέλο. Μπροστά σας βρίσκεται. Υπάρχει εδώ η κότα με τα χρυσά αυγά, αλλά πεθαίνει επειδή υπάρχει πολιτική. Τι είναι η κότα με τα χρυσά αυγά; Είναι η ενοποίηση της υποδομής της δυνητικά μεγαλύτερης αγοράς καταναλωτών σε ολόκληρο τον κόσμο, από την θάλασσα της Ιρλανδίας μέχρι τη Ρωσία. Είναι η ΕΕ, η Ένωση.


Οι ηγέτες σας πήγαν στη Λισσαβόνα το 2000 και είπαν: «Θα γίνουμε η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου σε 10 χρόνια». Μετά από 5 χρόνια τι συνέβη, όμως; Οι πολιτικοί ηγέτες, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, κάθε φορά που είχαν ένα εσωτερικό πρόβλημα και ήθελαν να το αντιμετωπίσουν, κατηγορούσαν τις Βρυξέλες.


Τι χρειάζεται η Ευρώπη; Χρειάζεται ένα ενοποιημένο σύστημα μεταφορών, ενέργειας, τηλεπικοινωνιών για 15 χρόνια. Χρειάζεται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο μια ενιαία πολιτική για 15 χρόνια. Για να το πετύχετε αυτό, πρέπει να είστε οι πρώτοι που θα κάνετε το άλμα προς την τρίτη βιομηχανική επανάσταση. Στις επανερχόμενες πιέσεις της πετρελαϊκής αγοράς πρέπει να αντιδράσετε με γενναίες επιδοτήσεις σε προγράμματα ανανεώσιμης ενέργειας και με την οικοδόμηση μιας οικονομίας του υδρογόνου. και θα πρέπει να έχετε μια σωστή ενεργειακή πολιτική και σωστή πολιτική επικοινωνίας, ώστε να έχετε βιώσιμη ανάπτυξη και νέα ενεργειακή πολιτική.


Όταν αλλάζει η ενεργειακή πολιτική, τότε έχουμε πολλαπλασιαστικά θετικά αποτελέσματα στην αγορά. Στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση είχαμε τον ατμό, μετά τον άνθρακα: επί 100 χρόνια πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Στη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση είχαμε την μηχανή εσωτερικής καύσης, το πετρέλαιο και τον ηλεκτρισμό. Πάλι 100 χρόνια πολλαπλασιαστικές επιδράσεις. Η Ευρώπη βρίσκεται σε ιδανική θέση για να γίνει η πρώτη οικονομία του υδρογόνου. Χρειάζεστε για τα επόμενα δέκα χρόνια μια δέσμη πολιτικών για τις ροές κεφαλαίων και εργασίας στην Ευρώπη που θα είναι μια πολιτική δίκαιη για όλους.


Χρειάζεστε την αγγλική γλώσσα ως κοινή γλώσσα των επιχειρήσεων, lingua franca. Πρέπει κάθε γλώσσα να διατηρηθεί για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού και για την πολιτισμική ζωή της ηπείρου. Δεν πρέπει να χάσετε τις γλώσσες σας, για να μην να χαθούν οι πολιτισμοί σας. Να μην χαθεί η ποικιλότητα. Αν χαθεί η ποικιλότητα, χάνεται η δημιουργικότητα. Αυτό είναι η Ευρώπη. Δυο γλώσσες λοιπόν. Η αγγλική γλώσσα για τις επιχειρήσεις και η γλώσσα του κάθε έθνους.


Εάν μπορείτε να κάνετε στην Ευρώπη εμπορικές ανταλλαγές με την ευκολία που γίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ των πολιτειών, τότε θα έχετε μια επιτυχημένη μεγάλη αγορά. Μπορείτε να διατηρήσετε το ευρωπαϊκό όνειρο, να ενισχύσετε την κοινωνική πολιτική και τον πατερναλισμό σας, παραμένοντας ένας φάρος για τον κόσμο.


Και μια τελευταία σκέψη για την ολοκλήρωση. Υπάρχει το δημογραφικό πρόβλημα και η μετανάστευση. Γίνεστε οίκος τρίτης ηλικίας. Δεν υπάρχει αναπαραγωγή του πληθυσμού. Ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να χρηματοδοτεί δύο συνταξιούχους. Σε 50 χρόνια θα έχετε δυο συνταξιούχους για κάθε εργαζόμενο. Έχετε μέσο όριο ηλικίας 54, ενώ εμείς έχουμε 36 μέσο όρο ηλικίας λόγω της μετανάστευσης. Πρέπει να αυξηθεί η γεννητικότητα.


Στη Δανία, όμως, δεν μπορείς πλέον να περπατάς στο πεζοδρόμια, γιατί υπάρχουν παντού έγκυες γυναίκες. Γιατί; Διότι υπάρχουν καλά κυβερνητικά προγράμματα για άδειες μητρότητας. Στη Νορβηγία και οι δύο σύζυγοι έχουν άδεια 2 ετών για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με 60% του κανονικού μισθού τους.


Σας εγγυώμαι ότι, αν πάρετε ορισμένες από τις επιχορηγήσεις στη βιομηχανία που δεν χρειάζονται και τις δώσετε στον κάθε γονιό της Ευρώπης ώστε και οι δυο σύζυγοι να έχουν άδεια μητρότητας – πατρότητας 2 ετών, θα έχετε πάρα πολλά μωρά στην Ελλάδα. Αλλά ακόμα και με την αύξηση της γεννητικότητας -υπάρχει π.χ. αύξηση της γεννητικότητας στη Γαλλία- παρόλα αυτά πρέπει και να ανοίξετε τις πόρτες στους μετανάστες. Χρειάζεστε 100 εκατ. μετανάστες για να καλύψετε το δημογραφικό πρόβλημα.


Δεν πρέπει να σας φοβίζει η μετανάστευση. Ο φόβος είναι η μετανάστευση του μουσουλμανικού στοιχείου. Δεν πρέπει γενικά το μουσουλμανικό στοιχείο να σας τρομάζει. Οι μουσουλμάνοι είναι καλοί οικογενειάρχες, καλοί γείτονες. Αυτό που σας τρομάζει, είναι ότι υπάρχουν πολλοί πιο πέρα και ότι μπορεί τελικά να γίνει ό,τι και σε ορισμένα παιδιά της τρίτης γενιάς Πακιστανών στο Λονδίνο, που πήραν μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις, παρόλο που ήταν από καλά σπίτια.


Σας ανησυχεί ότι τα νέα παιδιά, οι μωαμεθανοί ίσως δεν σεβαστούν τον πλουραλισμό της Ευρώπης και γίνουν φονταμενταλιστές. Θα πάρουν τις δουλειές των ανειδίκευτων, ενισχύοντας την ανεργία, οπότε το κοινωνικό σύστημα θα καταρρεύσει. Όπως είδατε, τα φασιστικά κινήματα υπάρχουν παντού στην Ευρώπη και περιμένουν την ευκαιρία της ξενοφοβίας για να έρθουν στην εξουσία. Και λέτε, δεν θέλουμε να επανέλθουμε στο ’67, σίγουρα όχι.


Τι κάνουμε λοιπόν για να αντιμετωπίσουμε την ξενοφοβία; Ο φόβος, αν δεν αντιμετωπιστεί, οδηγεί σε προκαταλήψεις. Ο φόβος τροφοδοτεί το φόβο. Πρέπει να έχετε ένα ευρωπαϊκό όνειρο το οποίο θα είναι παγκόσμιο, όταν λέτε ότι η Ευρώπη θα είναι ένας χώρος πολλών πολιτισμών. Αλλά θέλουμε να κλείσουμε την πόρτα στους μωαμεθανούς; Δεν γίνεται, έτσι κι αλλιώς θα μπουν παράνομα.


Ίσως πρέπει να αναφερθώ στον Τζον Κέννεντυ, που άλλαξε τη ζωή μου, τη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς.. Όταν έγινε Πρόεδρος ο Kennedy είπε «μη ρωτάτε σημαίνει τι μπορεί να κάνει η Αμερική για σας, αλλά τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την Αμερική». Σκεφτείτε. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την Ευρώπη, ώστε να γίνει πρότυπο, να είναι ένας χώρος ατόμων που ζουν μαζί με την ποικιλότητα, με τη διαφορετικότητα και την αειφόρο ανάπτυξη.


Πρέπει οι φοιτητές να εκπαιδευτούν με προγράμματα ανταλλαγής, όπως το «ERASMUS», να καλέσουν νέους μετανάστες και να μοιραστούν μαζί τους τα πολιτιστικά τους στοιχεία. Οι νέοι θα πρέπει να συνεργαστούν με τους μουσουλμάνους, να ανταλλάξουν εμπειρίες, να ανταλλάξουν κουλτούρες.


Και η μουσική είναι σημαντική. Αυτό που έφερε κοντά τους λευκούς και τους μαύρους ήταν, όταν η μουσική των μαύρων άρχισε να τραγουδιέται από ανθρώπους σαν τον Έλβις Πρίσλεϋ και άρχισαν οι νέοι, μαύροι και λευκοί, να χορεύουν μαζί. Οι γονείς τα είχαν χάσει. Αυτό όμως άλλαξε την ιστορία. Οι νέοι έφηβοι, μαύροι και άσπροι χόρευαν μαζί με την ίδια μουσική.


Στα παιδιά σας οπωσδήποτε δεν αρέσουν τα προβλήματα που υπάρχουν στο Ισλάμ σε σχέση με τις διακρίσεις φύλου, αλλά από την άλλη πλευρά οι μουσουλμάνοι μπορεί να μην έχουν συνηθίσει τα δικά σας ήθη και έθιμα. Πρέπει μεταξύ τους να κάνουν ανταλλαγές, επαφές. Τελικά, ο άνθρωπος αναζητάει τον άλλο άνθρωπο. Αναζητάει την άλλη κουλτούρα, την άλλη θρησκεία. Όταν ένα άτομο έχει μια σχέση με ένα άλλο άτομο, η αγάπη είναι τόσο σημαντική ώστε αντιλαμβάνονται όλοι ότι είναι άνθρωποι μεταξύ τους.


Τελευταία σκέψη. Δεν θέλω η τελική εντύπωση να είναι ότι το αμερικανικό όνειρο είναι απαίσιο, ενώ το ευρωπαϊκό όνειρο είναι υπέροχο. Όχι, δεν λέω αυτό στο βιβλίο μου. Αυτό που λέω είναι ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορούν να μάθουν οι Αμερικανοί από τους Ευρωπαίους και οι Ευρωπαίοι από τους Αμερικανούς. Μιλάω λοιπόν για ανταλλαγή μεταξύ τους.


Η αδυναμία του αμερικανικού ονείρου είναι ότι ασχολείται πολύ με το άτομο. Αυτό είναι και δύναμη και αδυναμία. Εμείς μιλάμε για αυτονομία, κινητικότητα, ανεξαρτησία. Ο κάου μπόυ τελικά έχει κάποιον νόημα σε μια φιλοσοφία συνόρων. Σήμερα, όμως, όλοι είμαστε συνδεδεμένοι σε ένα κεντρικό νευρικό σύστημα του ανθρωπίνου είδους. Ζούμε σε μια βιόσφαιρα, είμαστε ευάλωτοι ο ένας απέναντι στον άλλον. Η συμπεριφορά σας εδώ επηρεάζει ανθρώπους στην άλλη άκρη της υφηλίου.


Σ’ αυτόν τον κόσμο, ο οποίος είναι αλληλένδετος τεχνολογικά και οικονομικά, μπορείτε να έχετε 7 δις κάου μπόυς που να κυνηγάνε τα δικά τους τα συμφέροντα; Όχι. Κάθε Αμερικανός γνωρίζει ότι η Αμερική έχει δύναμη. Όταν ένα παιδάκι 5 χρόνων έρχεται στην Αμερική στο σπίτι του και κλαίει λέγοντας ότι «κάποιος άλλος φταίει γι’ αυτό που του συνέβη», ξέρετε τι θα πει ο γονιός του; «Όχι, δεν φταίει ο άλλος, σταμάτα να κλαις τώρα, δεν θέλω να κλαις και να παραπονιέσαι, δεν θα ξανάρθεις ποτέ στο σπίτι λέγοντας ότι φταίει κάποιος άλλος γι’ αυτό που έπαθες. Εσύ είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου, εσύ θα πρέπει να κολυμπήσεις στα βαθιά νερά. Δεν φταίει κανένας άλλος γι’ αυτό που σου συνέβη». Έτσι έχουν τα πράγματα.


Αυτή την ατομικότητα των Αμερικανών, μπορούν να το χρησιμοποιήσουν λίγο και οι Ευρωπαίοι. Να μην είναι τόσο πατερναλιστικοί. Δηλαδή να μη θεωρήσουμε ότι ένα πολιτικό κόμμα, η κυβέρνηση, μια εταιρεία ή το συνδικάτο θα λύσει το πρόβλημα μας. Πολύ καλό είναι να ασχολείστε με την κοινότητα, αλλά να μην υπάρχει πατερναλισμός. Δεν μπορείτε να έχετε ένα δυνατό όνειρο, αν δεν θέλετε να αναλάβετε και τις ευθύνες για το όνειρο σας. Δεν μπορείτε να πείτε ότι «η κυβέρνηση θα πραγματοποιήσει το όνειρο μου». Δεν είναι πια όνειρο.


Κάτι άλλο. Υπάρχει η αισιοδοξία μας, υπάρχει το γεγονός ότι αναλαμβάνουμε κινδύνους. Δεν μπορείτε ένα όνειρο, αν είσαστε ευρωσκεπτικιστής ή ευρωπαθητικός ή ευρωκυνικός, δεν μπορείτε να προσφέρετε τίποτα στους νέους. Τα όνειρα απαιτούν ελπίδες. Κινδύνους πρέπει να αντιμετωπίσετε και πρέπει να είσαστε έτοιμοι να κάνετε θυσίες γι’ αυτά. Αν πάρετε λοιπόν την υπευθυνότητα που έχουν οι Αμερικανοί, το γεγονός ότι διατρέχουν κινδύνους και ότι είναι αισιόδοξοι και τα μεταφέρετε αυτά στο δικό σας το όνειρο, αυτό είναι πολύ καλό.


Τι μπορείτε εσείς να δώσετε στους Αμερικανούς; Πολλά χρειαζόμαστε. Μπορείτε να μας προσφέρετε την έννοια της αλληλεγγύης που έχετε, ότι οι άνθρωποι ζουν στην ίδια σφαίρα. Μπορείτε να μας μιλάτε για τη συμμετοχή στην κοινότητα, για το σεβασμό της πολυπολιτισμικότητας, για τη βιώσιμη ανάπτυξη, για τα ανθρώπινα κοινωνικά δικαιώματα, για την ποιότητα ζωής, για το πώς δεν πρέπει να ξεχνάμε κανέναν στην κοινωνία, για την ανάγκη να δημιουργήσουμε γέφυρες ειρήνης. Όλα αυτά μπορείτε να μας τα μάθετε. Μπορούμε να κάνουμε ανταλλαγές αντιλήψεων μεταξύ μας.


Σας παρακαλώ, όμως, να συγκεράσετε τα καλύτερα στοιχεία των δύο ονείρων, για να έχουμε την καλύτερη ισορροπία. Ππλλοί στρέφονται στην Ευρώπη. Αν πάτε στην Κορέα, στην Ιαπωνία, θέλουν κι αυτοί να φτιάξουν μια Ευρωπαϊκή Ένωση σαν κι εσάς. Βλέπουν το ευρωπαϊκό όνειρο και το ζηλεύουν. Αυτό είναι το μοντέλο τους. Αν πάτε στη Νότιο Αμερική, στις χώρες MERCOSUR, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στη Βραζιλία, στρέφονται και βλέπουν εσάς και λένε «μπορούμε κι εμείς να φτιάξουμε μια Ένωση». Είναι ένα όνειρο γι’ αυτούς.


Η Οργάνωση Αφρικανικών Κρατών πάλι κοιτάνε την Ευρώπη, δεν κοιτάνε την Αμερική. Και στη Μέση Ανατολή ο Σιμόν Πέρες ο φίλος μου έγραψε ένα άρθρο, νομίζω στη “Herald Tribune” τελευταία ρωτώντας «γιατί να μην έχουμε μια Ευρωπαϊκή Ένωση για τη Μέση Ανατολή; Μη γελάτε. Με όλο το μίσος που υπήρχε στην Ευρώπη κι εμείς θα τα καταφέρουμε». Και είπε, «προτού σκεφτείτε ότι δεν μπορεί να γίνει, κοιτάξτε τι κάνατε εσείς στην Ευρώπη. Τα καταφέρατε». Είπε επίσης ότι «το ευρωπαϊκό όνειρο είναι κάτι το οποίο μου δίνει παρηγοριά, δηλαδή ότι υπάρχει αυτή η αειφορία, υπάρχει ποιότητα ζωής». Συνεπώς ο κόσμος σας κοιτάει, στρέφεται προς την Ευρώπη.


Φυσικά προσβλέπω στους νέους και δεν ξέρω αν υπάρξει καμιά ύφεση στην οικονομία, εάν οι τρομοκρατικές ενέργειες και αυτά δεν θα επιτρέψουν το όνειρο να πραγματοποιηθεί.


Η Ελλάδα μπορεί να παίξει έναν ξεχωριστό ρόλο, πολύ ξεχωριστό ρόλο. Είστε η γέφυρα προς τη Βόρειο Αφρική, την Τουρκία και τη Μέση Ανατολή. Όπως πηγαίνει η Ελλάδα, πηγαίνει και η μοίρα της ΕΕ, καθώς προχωράτε εσείς προχωράει και η ΕΕ.


Αυτό που μπορεί να κάνει η Ελλάδα είναι να αποτελέσει επίσης γέφυρα για την Τουρκία προς την ΕΕ και από Τουρκία για τη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία γίνεται μέλος. Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική γίνονται στενά συνδεδεμένοι εταίροι στην περιοχή. Και το κέντρο αυτής της περιοχής είναι η Ελλάδα.


Η Ελλάδα μπορεί να δείξει στην Ευρώπη πως να ζήσει με τον ισλαμικό κόσμο, με τον κόσμο στη Μεσόγειο, την Αδριατική, τη Βόρειο Αφρική. Αν δεν το κάνετε εσείς ποιος θα το κάνει; Ποιος θα διδάξει αυτά τα πράγματα;


Εγώ λοιπόν ελπίζω ότι αυτή η γενιά των μη κυβερνητικών οργανώσεων, επιχειρηματιών, πολιτικών κ.λπ. θα καθοδηγήσει με το παράδειγμα της. Συνηθίζαμε να λέμε ότι αξίζει να πεθάνεις για το αμερικανικό. Το ευρωπαϊκό όνειρο αξίζει να ζήσεις γι’ αυτό.


Το παρόν κείμενο προέρχεται από την ομιλία του κ. Rifkin σε εκδήλωση που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Αθήνα, στις 4 Οκτωβρίου 2005.

Εργάτρια στο «αμερικάνικο όνειρο»

Πώς είναι να είσαι σερβιτόρα στη Φλόριντα, καθαρίστρια στο Mέιν ή πωλήτρια στη Mινεσότα; Σίγουρα δεν έχεις χόμπι να ψωνίζεις ό,τι καινούργιο προστάζει η υψηλή ραπτική σαν τις πρωταγωνίστριες του Sex & the city. Oύτε έχεις ατελείωτες ώρες το απόγευμα για να πίνεις καφέ σε παμπ όπως τα "Φιλαράκια". Kαι σίγουρα τα παιδιά σου δε φοιτούν σε πανάκριβα σχολεία και πανεπιστήμια σαν του "Mπέβερλι Xιλς". Ξεχάστε λοιπόν, όχι μόνο τις πολυτέλειες που προβάλλουν οι σαπουνόπερες αλλά και τις τρυφερές οικογενειακές στιγμές στο σπίτι που βλέπουμε σε αμερικάνικες κωμωδίες.
Tο βιβλίο της Mπάρμπαρα Eρενράιχ, "Για πενταροδεκάρες" που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις "Eλληνικά Γράμματα", μας αποκαλύπτει την πραγματικότητα για την τόσο μεγάλη αλλά τόσο "αόρατη" εργατική τάξη μέσα στην καρδιά της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου, τις HΠA. Eίναι ένα βιβλίο τόσο καλογραμμένο που το διαβάζεις χωρίς διακοπή ρουφώντας ατελείωτες πληροφορίες για το πώς ζει, πόσο πληρώνεται, πώς και πόσο δουλεύει αυτή η τάξη, νιώθωντας κυριολεκτικά την ανάσα των αμερικανών εργατών και των εργατριών.
H συγγραφέας, δημοσιογράφος των Nιου Γιορκ Tάιμς, αποφασίζει να ζήσει από τα μέσα τι σημαίνει να είσαι εργάτης στην Aμερική και ξεκινάει να βρει δουλειά και σπίτι, κάνοντας συνολικά έξι δουλειές σε τρεις πόλεις των HΠA.
Bρίσκεται στη Φλόριντα, σερβιτόρα σε φαστ-φουντ και μαθαίνει πως ο ρόλος του προϊστάμενου είναι να σε κάνει να μην κάθεσαι ποτέ, ακόμη κι αν δεν έχεις πελάτες. "Mην σκέφτεσαι, γιατί αν σκεφτείς θα συνειδητοποιήσεις την αφόρητη κούραση και θα καταρρεύσεις", είναι η συμβουλή των συναδέλφων. Kι όμως η μία δουλειά δεν φτάνει. Tα 6,5 δολάρια την ώρα δεν φτάνουν όταν το ενοίκιο είναι 500 δολάρια. Kαι πώς θα βρεις τόσο φτηνό σπίτι όταν δεν έχεις να δώσεις εγγύηση; Mπορεί να χρειαστεί να μείνεις σε ξενοδοχείο με 50 δολάρια κάθε βράδυ απλά για να μη χρειαστεί εγγύηση. Aλλιώς, η καλύτερη λύση είναι κάποιο συγκρότημα από τροχόσπιτα.
Για να μην μειώσει τον ξέφρενο ρυθμό της ζωντανής περιγραφής, η συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει τις υποσημειώσεις για να μας δώσει πολλά στατιστικά στοιχεία. Mαθαίνουμε για τα 400 εκατομμύρια δολάρια που σπαταλιούνται κάθε χρόνο σε τεστ "προσωπικότητας" των εργατών, ότι το 59% των εργατικών νοικοκυριών ξοδεύει περισσότερο από το μισό μισθό του στο νοίκι ή ότι ο βασικός μισθός του σερβιτόρου περιλαμβάνει και τα φιλοδωρήματα.
Oταν δουλεύει καθαρίστρια σε σπίτια πλουσίων μαθαίνει πως πρέπει να σφουγγαρίζει στα γόνατα, γιατί ενισχύει το αίσθημα υπεροχής των αφεντικών της. "Mε τον παραδοσιακό τρόπο -στα χέρια και στα γόνατα" έλεγε η διαφήμιση της εταιρίας. Tο μίσος που έχουν οι πλούσιοι για τους φτωχούς είναι μια από τις βασικές εικόνες που παίρνει κανείς από το βιβλίο. Kρύβουν στάχτη κάτω από το κέντρο του χαλιού για να δουν αν καθάρισες μέχρι εκεί. Bάζουν κάμερες για να παρακολουθήσουν αν καθόσουν όσο έλειπαν.
Oταν καθαρίζει ακριβά ξενοδοχεία, βλέπει πως με ένα πανί και λίγο νερό απλά μεταφέρεις τα μικρόβια από το ένα μέρος στο άλλο. Aρκεί στο τέλος να γυαλίσεις με μπέιμπι-όιλ τους νιπτήρες γιατί σημασία δεν έχει το δωμάτιο να είναι καθαρό αλλά να φαίνεται καθαρό.
Mια συνάδελφός της σερβιτόρα προσπαθεί να κρύψει πως είναι έγκυος για να μην απολυθεί, φτάνοντας στα όρια σοβαρού ατυχήματος. Mια άλλη έχει για καθημερινό γεύμα ένα... ολόκληρο πακέτο γαριδάκια.
Mε τέτοια διατροφή, οι καθαρίστριες που κουβαλάνε τις ηλεκτρικές σκούπες στην πλάτη καταλήγουν όλες με κατεστραμένες σπονδυλικές στήλες. Mην έχοντας ασφάλιση παρακαλάνε τα αφεντικά μήπως τις βάλουν σε κάποια θέση για να εκπαιδεύουν τις νεώτερες.
Oταν η Eρενράιχ φτάνει στο όριο της επιβίωσης, καταφεύγει στην Πρόνοια, όπου αναγκάζεται να χαλάσει τα μισά της λεφτά σε τηλεφωνήματα για να πάρει ένα δωρεάν χάμπουργκερ.
Eχει το πλεονέκτημα να είναι λευκή κι έτσι δεν μπορεί να βιώσει τι σημαίνει να είσαι μαύρη εργάτρια. Oμως παίρνει μια γεύση όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ με την στολή της καθαρίστριας, εισπράτοντας την υποτίμηση από όλο τον κόσμο όταν βλέπει μια μπύρα ανάμεσα στα ψώνια της: "Δεν φτάνει που είναι φτωχή, πίνει κιόλας".
Tα βιβλία που είχε πάρει μαζί της ξεκινώντας την "περιπέτειά της", αποδεικνύονται το πιο άχρηστο εξάρτημα. Kανείς δεν μπορεί να διαβάσει όταν δουλεύει τόσο πολύ. Kαι επειδή τα λεφτά δεν φτάνουν για σινεμά ή για άλλες τέτοιες πολυτέλειες, η μόνη τσάμπα κοινωνική επαφή γίνεται στις εκκλησίες όπου κάποιος απερίγραπτος ιεροκήρυκας μπορεί να προπαγανδίζει πόσο ευγενικοί πρέπει να είμαστε απέναντι στο αφεντικό μας που μας ταϊζει.
Tα ίδια τα αφεντικά κάνουν τα πάντα όχι μόνο για να εκμεταλλεύονται αλλά και για να εξευτελίζουν. Σε όλες τις δουλειές αναγκάζεται να κάνει τεστ ούρων για να ανιχνευτούν ναρκωτικά. Oμως δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα μόνη γιατί μπορεί να δώσεις ψεύτικο τεστ. Eνώ ανακαλύπτει πως το μόνο "ναρκωτικό" που ανιχνεύει το τεστ είναι η μαριχουάνα και όχι τα πιο "ακριβά" όπως η κοκαϊνη.
Mια μόνο λέξη τρομοκρατεί τα αφεντικά. Λέγεται "συνδικάτο". Eρωτηματολόγια επί ερωτηματολογίων, με ιδεολογικές και ψυχολογικές ερωτήσεις για να πιάσεις δουλειά, με βασικό στόχο αν έχεις προδιάθεση να έρθεις σε επαφή με κάποιο από τα μεγάλα συνδικάτα και να ξεκινήσεις παράρτημα στην περιοχή.
Γιατί όταν υπάρχει συνδικάτο σπάει η αίσθηση ότι είσαι μόνος σου και καταλαβαίνεις ότι τα αφεντικά είναι λίγα και οι εργάτες πολλοί. Kαι στην ιδιοκτήτρια της έπαυλης που παραπονιέται στην Eρενραϊχ πως "Oι μαρμάρινοι τοίχοι "αιμορραγούν" πάνω στα μπρούτζινα εξαρτήματα καθώς βγαίνει η κόλλα στον τοίχο. Tρίψε τον στόκο με όλη σου τη δύναμη", εχεις τη δύναμη να απαντήσεις όπως γράφει η συγγραφέας: "Δεν είναι τα μάρμαρα που αιμορραγούν, αλλά η παγκόσμια εργατική τάξη -οι άνθρωποι εκείνοι που εξόρυξαν το μάρμαρο για να το κάνεις εσύ πλακάκι, ύφαναν μέχρι να στραβωθούν τα περσικά χαλιά σου, μάζεψαν τα μήλα που επιδεικνύεις στο τραπέζι της υπέροχης τραπεζαρίας σου, εξήγαγαν ατσάλι για τις πρόκες σου, οδήγησαν τα φορτηγά, έχτισαν αυτό το κτίριο και τώρα σκύβουν, γονατίζουν και ιδρώνουν για να το καθαρίσουν".

Νίκος Λούντος

Πάει με όλα, πάει Βουλγαρία, ας πάει κατά διαβόλου…

Διαβάζεις (πριν κάτι μήνες) αυτό:

Coca Cola 3Ε: Αύξηση 17% στα καθαρά κέρδη
Αύξηση 17% στα καθαρά κέρδη εννεαμήνου ανακοίνωσε η Coca Cola 3Ε (ανήλθαν στα 299 εκατ. ευρώ, σε σχέση με 254 εκατ. ευρώ πέρυσι), με τον όγκο των πωλήσεων να παρουσιάζει αύξηση 10%, διαμορφούμενος στα 1,189 δισ. unit cases. Οι αναλυτές προέβλεπαν αύξηση 12,4% στα κέρδη, καθώς τα τοποθετούσαν στα 286 εκατ. ευρώ. Τα έσοδα του ομίλου ενισχύθηκαν στο εξεταζόμενο διάστημα κατά 11%, καθώς έφτασαν στα 3,6 δισ. ευρώ, συγκριτικά με 3,3 δισ. ευρώ στο εννεάμηνο του 2004. Για το σύνολο της τρέχουσας χρήσης η διοίκηση της Coca Cola 3E προβλέπει αύξηση 11% στον όγκο των πωλήσεων, με τα κέρδη προ φόρων και τόκων να ενισχύονται κατά περίπου 12% και με τα κέρδη ανά μετοχή να διαμορφώνονται στα 1,28 – 1,30 ευρώ, ενισχυμένα κατά 18%-19%. Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα εννεαμήνου ο κ. Δώρος Κωνσταντίνου, διευθύνων σύμβουλος της Coca-Cola Τρία Έψιλον, δήλωσε: ”Είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω άλλο ένα επιτυχημένο τρίμηνο, καθώς συνεχίζουμε επιτυχώς την υλοποίηση της στρατηγικής μας. Η εισαγωγή νέων προϊόντων και συσκευασιών στην αγορά, η προσήλωσή μας στην ορθή διαχείριση των εσόδων και η διάδοση βέλτιστων πρακτικών σε όλες τις χώρες δραστηριοποίησής μας επέτρεψαν μεγάλη αύξηση του όγκου πωλήσεων και βελτίωση της κερδοφορίας μας, παρά την άνοδο του κόστους πρώτων υλών και τις προκλήσεις που θέτουν οι τάσεις της λιανικής σε ορισμένες αγορές μας.Διατηρούμε την πεποίθηση ότι θα εκπληρώσουμε τους οικονομικούς στόχους μας στο σύνολο του έτους 2005, καθώς εξακολουθούμε να διαπιστώνουμε σταθερή άνοδο σε αρκετές χώρες και επανεπενδύουμε σε επιχειρηματικές δραστηριότητες σύμφωνα με τις στρατηγικές πρωτοβουλίες μας”.----- Οι πρώτες αντιδράσεις των αναλυτώνΥψηλότερα των εκτιμήσεών τους χαρακτηρίζουν οι αναλυτές τα οικονομικά μεγέθη εννεαμήνου της Coca Cola 3E. Ειδικότερα, η Merrill Lynch αναφέρει πως τα μεγέθη που ανακοίνωσε η Coca Cola 3E ήταν υψηλότερα των προβλέψέων της τόσο σε επίπεδο πωλήσεων όσο και σε επίπεδο κερδών. Παράλληλα, επαναδιατυπώνει την τιμή-στόχο των 27 ευρώ και τη σύσταση ”buy” για τη μετοχή της εταιρίας. Υψηλότερα των εκτιμήσεών της χαρακτηρίζει τα αποτελέσματα της Coca Cola 3Ε η Goldman Sachs, τόσο σε επίπεδο γ΄ τριμήνου όσο και εννεαμήνου. Ο οίκος αποδίδει τη βελτίωση των μεγεθών στα ισχυρότερα των αναμενομένων αποτελέσματα στις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες αγορές και στα ιδιαίτερα ισχυρά αποτελέσματα στην αγορά της Ρωσίας. Η Goldman Sachs διατηρεί τη σύσταση ”outperform” και την τιμή-στόχο στα 28 ευρώ. ”Ισχυρά” χαρακτηρίζει η HSBC τα αποτελέσματα εννεαμήνου της Coca Cola 3Ε, επισημαίνοντας ότι κινήθηκαν βάσει των προβλέψεων σε λειτουργικό επίπεδο, υψηλότερα, όμως, σε επίπεδο καθαρών κερδών. Ωστόσο, η HSBC επισημαίνει ότι τα αποτελέσματα εννεαμήνου της Coca Cola 3Ε δεν είναι απολύτως συγκρίσιμα λόγω των πρόσφατων εξαγορών που πραγματοποίησε ο όμιλος. (23/11/05 - 08:45)
Euro2day

Και ύστερα διαβάζεις (σήμερα) αυτό:

Στο κλείσιμο του εργοστασίου της στην Αθήνα και την μεταφορά των δραστηριοτήτων του στο εργοστάσιο στο Σχηματάρι αποφάσισε να προχωρήσει η διοίκηση της Coca Cola-3E.
Παράλληλα η διοίκηση αποφάσισε την διακοπή λειτουργίας των αποθηκών σε Ρόδο, Μεσολόγγι και Κέρκυρα και την τροφοδοσία των περιοχών αυτών από τις αποθήκες σε Ηράκλειο και Πάτρα.
Σύμφωνα με τη διοίκηση από τις κινήσεις αυτές επηρεάζονται 150 άτομα (από τους 2.400 εργαζομένους) κάποια από τα οποία θα μεταφερθούν σε άλλες θέσεις αλλά το μεγαλύτερο μέρος θα ενταχθεί σε πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου. Οπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Coca Cola 3E, η διοίκηση βρίσκεται σε διαβουλεύσεις με τα σωματεία εργαζομένων για να καθορίσει τους όρους και τις λεπτομέρειες της αναδιάρθρωσης.
Παράλληλα, στελέχη της εταιρείας διαψεύδουν την πληροφορία που κυκλοφόρησε νωρίτερα για απολύσεις 700 ατόμων και μεταφορά παραγωγικών δραστηριοτήτων στα Βαλκάνια.
Η πληροφορία που είχε κυκλοφορήσει προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στους εργαζομένους της εταιρείας και την άμεση αντίδραση της ΓΣΕΕ.

news.in.gr

Επίσης έχεις μάθει ότι, παρά τη διάψευση, θα απολυθούν πάνω από 700 εργαζόμενοι και ότι ετοιμάζονται να μεταφέρουν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής στο εργοστάσιο της Βουλγαρίας. Στην οποία Βουλγαρία ο μισθός φτάνει τα 180 ευρώ τον μήνα!

Και έτσι (μόνο!) βγάζεις άκρη με όλα αυτά που διαβάζεις!


Coca Cola
Napoleon in Rags
Κόκα Κόλα πάει και με απεργία

Η ελληνική "Αριστερά" και το Σύνταγμα

Ο ΣΥΝ επίσης δηλώνει και μάλιστα κάνει λόγο για «πραξικόπημα εις βάρος της Δημοκρατίας».

Το ΚΚΕ, δια στόματος της Γ.Γ. Αλέκας Παπαρήγα, καλεί σε αγώνα για να ανατραπούν τα σχέδια αλλαγής του Συντάγματος. «Ο λαός πρέπει να απορρίψει την προτεινόμενη από την κυβέρνηση αναθεώρηση του Συντάγματος, γιατί κινείται σε αντιδραστική κατεύθυνση και να καταδικάσει τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ» αναφέρεται σε ανακοίνωσή του. Και συμπληρώνει: «το Σύνταγμα χρειάζεται ριζική αναθεώρηση, μα στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να κατοχυρώνει τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας και όχι τη μεγαλύτερη κυριαρχία του κεφαλαίου».

(Αποφασισμένη να αντιταχθεί στην προτεινόμενη συνταγματική αναθεώρηση η Αριστερά)

Δεν πάτε καλά σύντροφοι!

Μα καθόλου καλά!

Εδώ και καιρό, δεκαετίες, δεν πάτε καλά, αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σας βγαίνει η …φορμόλη στο γιακά!

Για το μεν ΚΚΕ, ωραία τα λέτε: αν δεν αλλάξει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Σύνταγμα (να γίνει π.χ. κάτι σαν το Παλλαϊκό Σύνταγμα του σ. Λεονίντ Μπρέζνιεφ;) ας μην αλλάξει καθόλου! Ωραία λογική! Να την χαιρόσαστε!

Για τον δε ΣΥΝ, τι να πει κανείς;

Δηλαδή ήταν εντελώς μαλάκες όσοι μετείχαν στους αγώνες του 114…

Δεν φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψουν σε πόσο βαθύ λάκκο έχετε μπει!

…

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ! Πριν σας πιάσουν σαν τον χασάπη της Κεντρικής Αγοράς με τις κατσαρίδες…

Σε λίγο ούτε συμπαίκτη για τάβλι δεν θα βρίσκετε!

Against all odds

Απο πολιτικές κρατούμενες, Πρόεδροι.
Michelle Bachelet και Ellen Johnson Sirleaf !
Δύο γυναίκες γυρίζουν σελίδα στη Χιλή και τη Λιβερία!

Against all odds Hamilton Spectator (subscription),
Women power on the rise ... Gulf Daily News
Women leaders make strides around the globe Scripps Howard News Service
Woman Power Donga
Chile: Time for Women?Prensa Latina, Cuba
Single mom. Pediatrician. And now, PresidentBlogging Baby
Johnson-Sirleaf, Africa’s First Female President, Sworn-inThis Day (subscription), Nigeria

Κόμμα Τσιγγάνων για Τσιγγάνους και αδύναμους

Η πρωτοβουλία προέρχεται από την Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ελλήνων ΡΟΜ που αριθμεί περισσότερους από 90 συλλόγους σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι έχουν περισσότερα από 300.000 εγγεγραμμένα μέλη και προετοιμάζονται για κάθοδο στις εκλογές με στόχο να αρθούν οι κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος τους αλλά και να αγωνιστούν στο πλευρό όλων των αδυνάτων και αποκλεισμένων με στόχο την κοινωνική τους ένταξη.

Ο λόγος για την Ανεξάρτητη Συσπείρωση Πολιτών Ιδιαίτερου Αυτοπροσδιορισμού ΡΟΜ -Α.Σ.Π.ΙΔ.Α ΡΟΜ- που χθες δημοσιοποίησε την ίδρυσή της σε ξενοδοχείο της Αθήνας.

Tο ποδαρικό του Λυντς...

Tου Παντελη Mπουκαλα

"Πάνω που κούμπωνε ο παλιός χρόνος με τον νέο, ανήμερα Πρωτοχρονιά, φανερώθηκε στην πιο απεχθή μορφή του ένας από τους κόμπους που υποδεικνύουν ότι το νεοελληνικό κουβάρι είναι πολύ περισσότερο μπερδεμένο και άμορφο απ’ όσο είμαστε συνήθως έτοιμοι να αποδεχτούμε, προτιμώντας να βλέπουμε παντού, και μόνο, αγαθότητα ψυχής και ευρυχωρία πνεύματος. Στο Pέθυμνο, ένας 18χρονος στρατιώτης, με τη συνοδεία και την κάλυψη συγγενών και φίλων (ανάμεσά τους και ο πατέρας του) εισέβαλε τη νύχτα στο σπίτι Aλβανών μεταναστών και δολοφόνησε με δεκαεπτά μαχαιριές τον 17χρονο Eντισόν Γιάχαϊ· μια μαχαιριά για κάθε χρόνο... "

(η συνέχεια)

Η Χιλή πανηγυρίζει

Σαντιάγο

Τελευταία ενημέρωση 04:29
(http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=676969&lngDtrID=245 )

Την πρώτη γυναίκα πρόεδρο στην ιστορία της αποκτά η Χιλή με την σοσιαλίστρια υποψήφια του κυβερνώντος κεντροαριστερού συνασπισμού Μισέλ Μπατσελέτ να κατακτά το ύπατο αξίωμα, επικρατώντας την Κυριακή έναντι του συντηρητικού δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Σεμπαστιάν Πινιέρα.



Προεδρία της Χιλής

Επιδημία «λουκέτων» στη Β. Ελλάδα

Μακεδονία ξακουστή του άνεργου η χώρα...

Επιδημία αποβιομηχάνισης στη Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη: Από το κακό στο χειρότερο

Update#001

Καλεί στην Αθήνα τους «τσακωμένους» Θεσσαλονικείς

---


Τα πράγματα γίνονται τραγικότερα μέρα με την ημέρα.
Η πόλη παραδίδεται δεμένη πισθάγκωνα σε μια παρα-πολιτική των άκρων (α-λα-γαλλικά) όπου οι ακραίοι συντηρητικοί διεκδικούν την ψήφο των παπάδων και απαντούν στους «φραπεδόμαγκες» και φοβούνται απώλειες από τον Ελληνα Λε-Πεν που έκανε πάλι την εβδομαδιαία επίσκεψή του στις λαϊκές αγορές.
Την ίδια στιγμή, το αντίπαλον δέος (λέμε τώρα) έχει γίνει μπάχαλο!
Η αριστερά κοιμάται το ύπνο του δικαίου.
Ο κυρ-Γιάννης μοιάζει όλο και πιο πολύ με Δον Κιχώτη που του πετάνε ντομάτες και λεμονόκουπες!


Την ίδια στιγμή: Κλείνουν μεγάλες μονάδες χημικής βιομηχανίας αφήνοντας εκατοντάδες ανέργους (Επιδημία αποβιομηχάνισης στη Θεσσαλονίκη).

Και, κατ’ επέκταση, η Ελλάδα ολόκληρη «βουλιάζει» παρακολουθώντας εικόνες που ελάχιστα αφορούν τα πραγματικά της προβλήματα: Λεβεντο-μαρκογιαννάκηδες, χα-σαπάκια, σεισμολογο-υστερίες.

ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΕΤ 105,8 ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2006

Η ΝΕΤ 105,8 ανοίγει τα μικρόφωνά της στο διάλογο για τη συνταγματική αναθεώρηση.

Τη Δευτέρα 16/1/2006 από τις 05.00 το πρωί έως τις 10.00 το βράδυ, όλες οι εκπομπές του ραδιοφώνου της ΝΕΤ 105,8 θα ασχοληθούν με το φλέγον ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος.

Πολιτικοί, νομικοί, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων θα καταθέσουν τις προτάσεις τους και τον προβληματισμό τους για το περιεχόμενο της αναθεώρησης.

Η ΝΕΤ 105,8 θα ανοίξει τα μικρόφωνά της και για τους πολίτες ακούγοντας τις απόψεις σας και τις ερωτήσεις σας.
Επιπλέον μπορείτε να συμμετάσχετε στη δημοσκόπηση μέσω Internet που διενεργεί η ΝΕΤ 105,8 στα πλαίσια του διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος, να καταθέσετε τις απόψεις σας και να κάνετε ερωτήσεις οι οποίες θα απαντηθούν τη Δευτέρα 16/1/06 από τη συχνότητα της ΝΕΤ 105,8.

Διάλογος για την αναθεώρηση Συντάγματος

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να προβλέπει το Σύνταγμα σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Να επιτραπεί η λειτουργία τους
Να μην επιτραπεί η λειτουργία τους
Να επιτραπεί μόνο υπό αυστηρές προϋποθέσεις

Το σύνταγμα για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας πρέπει:
Να προβλέπει το χωρισμό τους
Να παραμείνουν οι τρέχουσες διατάξεις

Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας στο νέο Σύνταγμα πρέπει:
Να αποσυνδεθεί από το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών
Να παραμείνει ως έχει
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται απευθείας από τους πολίτες

Το "ασυμβίβαστο" εργασίας και βουλευτικής ιδιότητας:
Θα πρέπει να καταργηθεί τελείως
Να παραμείνει ως έχει
Να ισχύει για ειδικές κατηγορίες επαγγελμάτων όπως δικηγόροι κ.λ.π. υπό προϋποθέσεις

Η βουλευτική ασυλία:
Θα πρέπει να καταργηθεί
Να παραμείνει ως έχει
Να ισχύει για αδικήματα που σχετίζονται με την πολιτική δραστηριότητα

Οι δικές σας προτάσεις για συζήτηση

http://www.ert.gr/radio/questionaryNET.asp

Η ζωή μας: μια διαφήμιση για ηλιθίους...

(απόσπασμα)

Πού τους έχει βρει όλους αυτούς τους γίγαντες ο κ. Καραμανλής; Κουράστηκε πολύ για να σχηματίσει αυτήν την απίθανη κυβέρνηση

που λιμνάζει και βουλιάζει στις διαρροές της, στόν βάλτο της, τις εξαρτήσεις της, την ευήθειά της και την κακομοιριά της;

Ως πότε νομίζει αυτό το τσίρκο ότι θα σώζεται απ' την αποστροφή που μας προκαλούν οι εμφανίσεις (και η ύπαρξη) των Βερεληδοπρωτοπαπάδων;

...............................................

Οπως και να 'χει, η αξιοθρήνητη αυτή κυβέρνηση φαίνεται μονίμως παγιδευμένη σε ένα (προ)κατασκευασμένο επί ΠΑΣΟΚ (αλλά και με τη συνενοχή της) σύστημα μιντιοκρατίας, απ' το οποίον ούτε μπορεί, ούτε θέλει να εξέλθει. Κι έτσι πορεύεται (σέρνεται) από κρίση σε κρίση, από φιάσκο σε φιάσκο κι από φάρσα σε φάρσα.

Ερμαιο στην τυραννία των μέσων χειραγώγησης που ο δικομματισμός, ως άλλος Φρανκενστάιν δημιούργησε, η κυβέρνηση καθημερινώς διαλέγει μεταξύ ικριώματος και γκιλοτίνας.

Αθυρμα όσων κάνουν την τρίχα τριχιά για να την κρεμάσουν,

ανέχεται, υφίσταται και ίσταται να κανοναρχείται από σμπίρους της διαπλοκής, παπαγαλάκια, αποθρασυμένους ηλίθιους, αμαθείς, αλλά και «κανονικούς» ανθρώπους, που έχουν βρει την «ευκαιρία» της ζωής τους.

Φαίνεται ότι η σημειολογία της λειτουργίας των μέσων (ήτις εγκολπώθηκε και αποτύπωσε τον πασόκιο τρόπο λειτουργίας πολιτεύματος και κοινωνίας) έχει εκληφθεί απ' την κυβέρνηση ως φυσικό φαινόμενο, αναπόδραστο -τρόπος λειτουργίας του κόσμου. Και τα μίντια την αλαλιάζουν. Διότι έτσι χειραγωγούν το κράτος. Μοιράζουν παιχνίδι και πλουτίζουν.

Βγάζοντας τα μίντια την εσωκομματική σαπίλα του δικομματισμού στο φως, δεν λειτουργούν θεραπευτικά, αλλά αντιθέτως αιχμαλωτίζουν το σύστημα και το καθιστούν υποζύγιο της δικής των εξουσίας.

Κι έτσι έχει γίνει η ζωή μας μια διαφήμιση για ηλιθίους...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 14.Ι.2005 Stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/01/2006