Starting a Political Career with Open Source?

Starting a Political Career with Open Source?
Posted by Cliff on Sunday February 27, @12:13PM
from the if-you-must-fall-to-the-dark-side dept.
byronmiller desires to get to the root of the following issue: "I have chosen to run for office to represent the people of the 16th district of Pennsylvania. I am looking for software and solutions to help manage a grass roots and budget friendly campaign. What applications are available for everything from district management/contact management solutions to online fund raising and campaign management solutions? We are already rolling out staff PC's running Suse 9.2, OpenOffice.org and of course Firefox. Are there any collaboration suites and mail systems that we can use for calendaring, notes, email and conferencing? Anyone build a campaign using open source technology or is Politics still only putting money where your mouth is? Technology is a major initiative of my campaign and i'm very interested in what political software and civic solutions are available - especially experience and reviews of such."

από το shlashdot

Πολιτική ορκομωσία

Λέμε «ΝΑΙ» στην Πολιτική ορκομωσία για Πρόεδρο και Βουλή των Ελλήνων και βάζουμε την υπογραφή μας!

To: Βουλή των Ελλήνων
Ενόψει της επικείμενης ορκωμοσίας του νέου προέδρου της δημοκρατίας, εμείς οι κάτωθι Έλληνες πολίτες, με δεδομένο το συνταγματικό πρόσταγμα της ανεξιθρησκίας, συνυπογράφουμε την πρόταση του εκδότη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία Θ. Τεγόπουλου, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 20ης Φεβρουαρίου 2005 (και βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.enet.gr/online/online_text?dt=20/02/2005&c=110&id=57481032 ), το σχετικό σκεπτικό της οποίας παραθέτουμε εδώ καθ' ολοκληρίαν:
"...Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ του εκλεγέντος προέδρου της Δημοκρατίας σε 20 μέρες είναι μια καλή ευκαιρία για να δοκιμαστεί η δημοκρατική συνείδηση όλων των βουλευτών. Και αυτών του κυβερνώντος κόμματος. Η πρότασή μας είναι να ορκίσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας η πρόεδρος της Βουλής και όχι ο αρχιεπίσκοπος, όπως συνηθιζόταν ώς τώρα.
ΤΡΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ, μεταξύ άλλων, είναι αποφασιστικά:
* Η ανεξιθρησκεία, δηλαδή η ισότιμη θρησκευτική ελευθερία, είναι θεμελιώδης και μη υποκείμενη σε αναθεώρηση διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 13). Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Ορθοδόξων, καθολικών, διαμαρτυρομένων, εβραίων, μωαμεθανών ή αθέων.
*Η αναφορά στην «επικρατούσα» θρησκεία στην Ελλάδα, που είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, κατά το άρθρο 3 του Συντάγματος, δεν έχει την έννοια της κανονιστικά επιβαλλόμενης ρύθμισης αλλά της στατιστικής διαπίστωσης.
*Η πίστη στο ορθόδοξο δόγμα και στον χριστιανισμό γενικότερα δεν αποτελεί προϋπόθεση εκλογιμότητας για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αντιθέτως προς το Σύνταγμα του '52. Εκεί προβλεπόταν για τον βασιλιά η υποχρεωτική πίστη του στην ορθοδοξία. Η ορκωμοσία του γινόταν ενώπιον και της Ιεράς Συνόδου. Ο όρκος του αναφερόταν και στην υπεράσπιση της ορθοδοξίας. Καταργήθηκαν όλα ήδη με το Σύνταγμα του '75.
Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ του Συντάγματος και ως προς τον θρησκευτικό όρκο που είχαν προτείνει 52 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (μεταξύ των οποίων και ο Κάρολος Παπούλιας) είναι, αν έλθει, για αργότερα. Τώρα επείγει ο εξοβελισμός των εξωσυνταγματικών θεοκρατικών πρακτικών. Αιτία δεν είναι ούτε η ανιστόρητη άρνηση των ιδιαίτερων ιστορικών δεσμών του έθνους με την ορθοδοξία, ούτε ο εκσυγχρονισμός, ούτε ο εξευρωπαϊσμός. Αιτία είναι η ανάγκη συμμόρφωσης προς τις επιταγές της συνταγματικής Δημοκρατίας.
ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ τους μάρτυρες που ορκίζονται ενώπιον του δικαστηρίου, τους ορκίζει ο πρόεδρος. Τον πρόεδρο της Δημοκρατίας πρέπει, συνεπώς, να τον ορκίσει η πρόεδρος της Βουλής. Διότι, κατά το Σύνταγμα (άρθρο 33) ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται απλώς και μόνον «ενώπιον της Βουλής»..."
Εμείς, ως Έλληνες πολίτες, συμφωνούμε με το παραπάνω σκεπτικό και ζητάμε από την βουλή των Ελλήνων να πράξει τα απαραίτητα ώστε ο Κάρολος Παπούλιας να ορκιστεί από την πρόεδρο της Βουλής.

Περι μανιφέστων

Διαβάζω το Reality Tape με το (The Internet Pastoral (II): blog ‘n’ roll) αλλά και το σεμνό μανιφέστο Let’s blog ’n’roll.

«Δε γράφει για επαναστάσεις, ορμητικά ποτάμια κλπ. Είναι ένα μανιφέστο κατά των μανιφέστων - γιατί η ίδια η ιδέα του μανιφέστου είναι θαμμένη κάτω απ’ τα καπνισμένα ερείπια, μαζί με τις μεγάλες αφηγήσεις. (Ένας λόγος που δε με συγκινεί αυτό το κείμενο, που διάβασα πριν λίγο καιρό μέσω του open)».

«Μας κούρασαν και οι ποιητικοί τρόποι, τα μεγαλεία του τόπου, η ρητορεία. Μας κούρασε και το μεταμοντέρνο παρόν μας, αυτή η διαρκής αναζήτηση λίγης λάμψης πάνω στα καπνισμένα ερείπια. Μας επέτρεψε τουλάχιστον αυτός ο συγχυσμένος καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, έστω λειψά και μισοτελειωμένα. Είναι κι αυτό μια πρόοδος, ένα μικρό βήμα προς μια κοινωνία πιο ανοιχτή, λιγότερο ανελεύθερη».

Εχουν δίκιο. Όπως δίκιο έχει και ο Sakis που «γείωνε» διαρκώς τη συζήτηση για το Ψηφιακό Μανιφέστο. Ή για να το πω πιο σωστά δεν είναι θέμα δίκιου ή άδικου, αφού κατά βάση συμφωνούμε (αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ!). Είναι θέμα ματιάς.

Η γενιά μας και πολύ περισσότερο η επόμενη γενιά δεν έχει ανάγκη από μεγάλα λόγια και υψηλά οράματα –μεταξύ μας: ΚΑΜΙΑ γενιά δεν είχε ανάγκη από τέτοια, ούτε αυτή της Γαλλικής επανάστασης ούτε της βιομηχανικής ούτε καμιά- αλλά από πράξεις. Δηλαδή από την ουσία. Τα κάθε λογής Μανιφέστα, ακόμη και ως λογοτεχνικό είδος, πέρα από την κοινωνική και οικονομική τους διάσταση, έχουν δύο λόγους ύπαρξης: ο πρώτος είναι να εκλαϊκεύσουν μια σειρά από περίπλοκα ή πρωτόγνωρα δεδομένα που διαφορετικά θα ακούγονταν σαν διδακτορικό οικονομολόγου στο London School of Economics και ο δεύτερος είναι για να δραματοποιήσουν μια ούτως ή άλλως επιτακτική ανάγκη αλλαγής. Ενας τρίτος λόγος που ουδέποτε όμως λειτούργησε, ήταν να λειτουργήσει ως καταστατικός χάρτης ενός κινήματος ή μιας μελλοντικής πραγματικότητας. Και δεν λειτούργησε διότι πάντοτε επικρατούσε μια ερμηνεία μακράν των αρχικών προθέσεων του συντάκτη του μανιφέστου.

Αλλα τι είναι ένα Μανιφέστο;
Τίποτα παραπάνω από μια αποτύπωση της παρούσας στιγμής και μια απόπειρα παρέμβασης (άρα και πρόβλεψης) για το μέλλον. Εκεί που συνήθως την «πατάνε» είναι στο δεύτερο. Σπανίως και όταν είναι εντελώς «ανιστόρητα» στο πρώτο.
Είναι όμως και κάτι ακόμη: η ληξιαρχική πράξη γέννησης ενός νέου κοινωνικού μορφώματος. Μια τάξης, μιας τάσης, μιας κοσμοθεωρίας. Αποτελεί δηλαδή ιστορική πηγή ακόμη κι αν πέφτει έξω στην αποτύπωση και στις προβλέψεις που κάνει.

Δεν θα υπερασπισθώ το Ψηφιακό Μανιφέστο. Υπάρχουν μάλιστα πολλά σημεία του στα οποία διαφωνώ, όπως για παράδειγμα το ύφος του το οποίο δανείζεται από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο αλλά και μια ελιτίστικη –άρα, εξ’ ορισμού «κλειστή»- αντιμετώπιση του ρόλου του, λεγόμενου, «ιστορικού υποκειμένου». Οι συντάκτες του θα πρέπει να είχαν αντιληφθεί ότι μολονότι το 1997 αποτελούσαν την αβάντ-γκάρντ της δυτικής κοινωνίας (κι αυτό πάλι «παίζεται») αυτό δεν θα εξακολουθούσε να ισχύει και πέντε ή δέκα χρόνια αργότερα. Μέγα σφάλμα. Οι αβάντ-γκάρντ, ως προάγγελοι αλλαγών, απορροφούνται από την πραγματικότητα (ή δημιουργούν νομενκλατούρες και ολιγαρχίες). Και μόνο από αυτό, το Μανιφέστο, αδυνατίζει αισθητά…

Εκείνα με τα οποία συμφωνώ είναι αυτά που μένουν αν αφαιρέσει κανείς από το Μανιφέστο, τους φραμπαλάδες, την ρητορική, τον μεγαλοϊδεατισμό, τον ελιτισμό, τα νταούλια και των ζουρνά. Και είναι:

Η γέννηση ενός νέου είδους εργαζομένων, μιας εργατικής δύναμης που απασχολείται στα ψηφιακά μέσα και τις νέες τεχνολογίες.
Οι νέες δυνατότητες και μορφές εργασίας (π.χ. τηλεεργασία) που δημιουργούν και νέες εργασιακές σχέσεις.
Η ανάγκη επαναπροσδιορισμού παραδοσιακών οικονομικών όρων (εργασία, μίσθωση, προϊόν, άδεια χρήσης, πνευματικά δικαιώματα και ιδιοκτησία, κέρδος, υπεραξία, ανταλλακτική αξία κλπ) ή έστω η προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα. Κι επειδή κάποιοι (Sakis) θα πουν ότι οι όροι αυτοί ευσταθούν ως έχουν και αρκούν για να εξηγήσουν τις όποιες εξελίξεις και τα σύγχρονα κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα, θα αναφέρω την ουσιαστική διαφορά που έχει ο νέο-εισαχθής, κοινός πλέον, όρος του «ΧΡΗΣΤΗ» σε σχέση με τον όρο «ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ» ή «ΠΕΛΑΤΗΣ». Ο «ΧΡΗΣΤΗΣ» ενέχει πολλά περισσότερα από την απλή κατανάλωση –άρα και τις σχετικές συναλλαγές-, από την απλή «θέαση» -άρα και του τρόπου αντιμετώπισης ενός Μέσου. Ο «χρήστης», για παράδειγμα, μπορεί να παρέμβει στο μέσο, να διαμορφώσει «εδώ και τώρα» το προϊόν, ακόμη και να δημιουργήσει νέα προϊόντα και υπηρεσίες και να τα ανταλλάξει.
Η ανάγκη του περάσματος σε νέο μοντέλο ζωής, αυτοοργάνωσης, ομαδικότητας, τρόπου δουλειάς. Η ανάγκη να ξεκολλήσουμε από αυτή τη λάσπη του τέλους του 20ου αιώνα.
Η ανάγκη να συζητηθούν όλα τα παραπάνω!

Η πραγματική κατάσταση στα ελληνικά ΜΜΕ

Του Ν. ΚΑΪΜΑΚΗ, πρώην μέλους του ΕΣΡ

Η κατάσταση στα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), μετά από τις πρόσφατες διαβουλεύσεις και αντιπαραθέσεις, αναδεικνύεται ως εξαιρετικά κρίσιμη και απαξιωτική για το μέλλον των μιντιακών επιχειρήσεων, την ενημέρωση και το επάγγελμα του δημοσιογράφου.

Υπάρχουν σοβαρές πολιτικές ευθύνες των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και των αρμόδιων υπουργών που άφησαν αρρύθμιστη τη μιντιακή αγορά, ανέχθηκαν τις κερδοσκοπικές δραστηριότητές των ιδιοκτητών των μέσων, διευκόλυναν με τη λήψη φορολογικών και άλλων άνομων μέτρων τη διαχειριστική ασυδοσία τους, συναίνεσαν στη μετεξέλιξη των εφημερίδων σε σούπερ μάρκετ και των ηλεκτρονικών μέσων σε χωματερές σκουπιδιών, σε βάρος της ποιότητας της ενημέρωσης, του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας.

Οπως αποδείχτηκε από την έκρηξη της πρόσφατης επίθεσης σε βάρος του δημοσιογραφικού κόσμου, ο κύκλος προβληματισμού που άνοιξε για την ποιότητα της ενημέρωσης και το ρόλο του δημοσιογράφου, πρέπει να συνεχιστεί, να βαθύνει και φυσικά να αποφέρει αποτελέσματα.

Η επίλυση των προβλημάτων δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί στον αυτοματισμό της μιντιακής αγοράς ή τις απαιτήσεις της εκάστοτε εξουσίας, όπως διαφαίνεται από τις πρόσφατες συζητήσεις μεταξύ δημοσιογράφων και πολιτικών.

Απαιτούνται σοβαρές πολιτικές, θεσμικές και κοινωνικές ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου της παραπληροφόρησης και του ελέγχου του πεδίου επικοινωνίας, από εξωθεσμικά κέντρα οικονομικής ισχύος και την εκάστοτε κρατική εξουσία. Το κύρος της δημοσιογραφίας και η προστασία του νομικού πολιτισμού μας, πλήττονται βαρύτατα, η παραπληροφόρηση κυριαρχεί, ενώ το υπαρκτό ρυθμιστικό πλαίσιο είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει την κρίση.

Πιο συγκεκριμένα απαιτούνται:

* Σύγχρονο ρυθμιστικό και εποπτικό πλαίσιο που θα υπερβαίνει τη σημερινή συνταγματική επιταγή των άρθρων 14 και 15, και την ισχύουσα νομοθεσία που τη συνοδεύει. Στις ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. υπάρχει πλούσια εμπειρία για την επιτυχία των επιβαλλόμενων ρυθμίσεων και προσαρμογών (διαφάνειας, ασυμβίβαστων, πόθεν έσχες, αυτοδεσμεύσεων κ.λπ.).

* Συγκροτημένες και άρτια εξοπλισμένες σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, Αρχή Προσωπικών Δεδομένων, Αρχή Επιτήρησης του Internet, Αρχή Ανταγωνισμού), εποπτευόμενες από τη Βουλή, που θα λειτουργούν συντονισμένες μεταξύ κράτους και μιντιακής αγοράς, και θα διασφαλίζουν τη νομιμότητα, την ποιότητα στη λειτουργία των μέσων, τη διαφάνεια στο ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, τη δεοντολογία και την ανεξαρτησία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, θα ελέγχουν και θα ρυθμίζουν τα μέσα ενημέρωσης με πλήρη διαφάνεια, απορρίπτοντας το μύθο της δήθεν προστασίας των εμπορικών και ιδιοκτησιακών απορρήτων των επιχειρήσεων ή των προσωπικών δεδομένων των εργαζομένων σε αυτά.

* Ενίσχυση και αναβάθμιση των δημόσιων οπτικοακουστικών μέσων για να καλύψουν τα ελλείμματα και τις ανεπάρκειες των εμπορικών επιχειρήσεων στους τομείς της ενημέρωσης και του πολιτισμού. Το διττό άλλωστε δημόσιο και ιδιωτικό σύστημα στα ΜΜΕ θεσμοθετήθηκε στην Ε.Ε. με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ και αποτελεί βασική πολιτική της Ενωσης για την ανάπτυξη των κοινοτικών επικοινωνιακών μέσων στην ψηφιακή εποχή.

* Ριζικά διαφορετική επιχειρηματική κουλτούρα από τους επιχειρηματίες των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης και συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο ρύθμισης, οργάνωσης και εκπροσώπησης των επιχειρήσεών τους που σήμερα ουσιαστικά δεν λειτουργούν στη χώρα μας.

* Επαναδιαμόρφωση και προώθηση ενός σύγχρονου, αξιόπιστου και ελεγχόμενου πλαισίου για τις μετρήσεις και τις έρευνες τηλεθέασης με τη συμμετοχή ιδρυμάτων και φορέων του Δημοσίου, ώστε να σταματήσουν ο εμπαιγμός και τα παιχνίδια γύρω από τις μετρήσεις τηλεθέασης, διαδικτύου και ραδιοφώνων και να αξιοποιηθούν οι μετρήσεις για τη βελτίωση της ποιότητας των προγραμμάτων.

* Συγκρότηση ενός μαζικού και διεκδικητικού και όχι απλά συντεχνιακού δημοσιογραφικού κινήματος που θα παρέμβει ως αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο πέρα από τις συνδικαλιστικές του διεκδικήσεις, για την εξυγίανση και ρύθμιση του χαοτικού και ήδη προβληματικού τομέα των ΜΜΕ, την αναβάθμιση του επαγγελματία δημοσιογράφου από διεκπεραιωτή των συμφερόντων των ιδιοκτητών των Μέσων σε δημόσιο λειτουργό με κύρος και αξιοπιστία, την καθιέρωση ενός σύγχρονου πλαισίου κοινωνικού ελέγχου στη λειτουργία των επικοινωνιακών μέσων.

* Ανάπτυξη ενός μαζικού και οργανωμένου κινήματος παρέμβασης χρηστών / καταναλωτών στα ραδιοτηλεοπτικά και μιντιακά δρώμενα. Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν μπόρεσε να αναπτύξει μέχρι σήμερα ένα τέτοιο κίνημα, ενώ δεν υπάρχει αξιόπιστο και μαζικό δίκτυο για την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Συνταγματική και νομική ρύθμιση λοιπόν αλλά κυρίως πολιτική βούληση και κοινωνική παρέμβαση είναι τα όπλα για την αντιμετώπιση των αρνητικών προκλήσεων στον αναγκαίο, ευαίσθητο και αναπτυσσόμενο τομέα των ΜΜΕ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/02/2005

Ψηφιακό Μανιφέστο – Μέρος 3ο - Αρθρα 14-18

Oι Στόχοι του Δικτύου

Μέρος 3^ο

14. Καλούμε όλους όσους εργάζονται στα Νέα Μέσα, στα Πολυμέσα, στην Πληροφορική και σε όλα τα συναφή επαγγέλματα να οργανωθούν στο EDAN. Καλούμε όλους τους Ελεύθερους Τεχνίτες των Ψηφιακών Τεχνών να ιδρύσουν αντίστοιχες οργανώσεις του Δικτύου σε όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στις χώρες υπό καθεστώς σύνδεσης με αυτήν. Ιδρύοντας το EDAN, δημιουργούμε παράλληλα τα μέσα που θα συνδέσουν μεταξύ τους όλους τους Ευρωπαίους Τεχνίτες καθώς και αυτούς από τον υπόλοιπο κόσμο. Θα παλέψουμε για την συνεργασία στην δουλειά και στον αγώνα μαζί με όλους τους συντρόφους μας από όλες τις χώρες του κόσμου.

15. Πιστεύουμε ότι ο κύριος στόχος του EDAN είναι η διαφύλαξη του δικαιώματός μας να ασκούμε την τέχνη μας. Μέσα από την κοινή μας δράση θα προστατευθούμε από εκείνους που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την δουλειά μας και να μας επιβληθούν για το συμφέρον τους. Δημιουργώντας μια ισχυρή Ένωση θα μπορέσουμε να υπερασπίσουμε την ανεξαρτησία μας στην επαγγελματική μας ζωή.

16. Το EDAN είναι περήφανο για την δημιουργική δράση όλων των Ευρωπαίων Τεχνιτών. Το δίκτυο θα λειτουργεί πάντοτε ως η συλλογική μνήμη όλων εκείνων που έχουν καταφέρει και θα καταφέρουν στο μέλλον οι Ευρωπαίοι Τεχνίτες. Θα προβάλει με κάθε τρόπο τα έργα τους και την δραστηριότητά τους μέσα στην αγορά και στην κοινωνία.

17. Το δίκτυό μας θα αποτελέσει τον τόπο συνάντησης όλων των Τεχνιτών της Ευρώπης. Το EDAN θα οργανώνει φεστιβάλ, συζητήσεις και συνέδρια οπου θα μπορούμε να σχεδιάζουμε τη δράση μας, να συζητάμε τις θέσεις μας και να γιορτάζουμε τις επιτυχίες μας. Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι της Ψηφιακής Τέχνης θα πρέπει να εκφράζουν την συλλογική τους ταυτότητα με κάθε τρόπο τόσο σε προσωπικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο.

18. Το EDAN θα συγκεντρώνει λεπτομερή στοιχεία και γνώσεις από την αγορά σε όλες τις περιοχές της Ευρώπης. Θα συγκεντρώνουμε λεπτομερή στοιχεία για τις πρακτικές που ακολουθούνται σε συμφωνίες και συμβόλαια, σε θέματα πνευματικών δικαιωμάτων και οτιδήποτε έχει να κάνει με τις επαγγελματικές πρακτικές του χώρου μας και θα τα προσφέρουμε στους υπόλοιπους συναδέλφους μας. Επίσης το δίκτυο θα αποτελεί πηγή επαφών και πληροφοριών για όσους από εμάς αναζητούν εργασία σε διαφορετικές περιοχές της Ευρώπης.

(Ολόκληρο το Ψηφιακό Μανιφέστο εδώ)

Ρower to the people

Διαστάσεις
Ρower to the people
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Μην τους υποτιμάτε τους μπλόγκερ. Μην τους θεωρείτε ερασιτέχνες, ρομαντικούς και αφελείς. Γιατί μερικές φορές ρίχνουν, αν όχι κυβερνήσεις, πάντως υψηλά στελέχη της «κατεστημένης» δημοσιογραφίας.
Όταν το forumblog. org, η ηλεκτρονική εφημερίδα του Φόρουμ του Νταβός, πρότεινε στον Ρόνυ Άμποβιτς να γράψει ένα ημερολόγιο από την πρόσφατη σύνοδο, εκείνος εξεπλάγη. Ο 34χρονος ιδρυτής της Z-KAT, μιας εταιρείας ιατρικής τεχνολογίας από το Χόλυγουντ, δεν είχε γράψει μέχρι τότε κανένα άρθρο σε μεγάλη εφημερίδα. Δεν ήξερε καν τι είναι το blog. Πήγε λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια σε μια off-the-record συνάντηση που έγινε στις 28 Ιανουαρίου στο Νταβός. Και εκεί, προς μεγάλη του έκπληξη, άκουσε τον διευθυντή ενημέρωσης του CNN Ήσον Τζόρνταν να λέει πως γνωρίζει 12 δημοσιογράφους στο Ιράκ που σκοτώθηκαν σκόπιμα από τον αμερικανικό στρατό. Ο Δημοκρατικός βουλευτής από τη Μασαχουσέτη Μπάρνεϋ Φρανκ ρώτησε τον Τζόρνταν αν το CNN μετέδωσε ποτέ αυτή την είδηση. «Όχι», απάντησε εκείνος. «Αν αυτό που λέτε είναι αλήθεια», παρενέβη ο Άμποβιτς, «πρόκειται για ένα σκάνδαλο μπροστά στο οποίο ωχριά ακόμη και το Αμπού Γράιμπ». Ο Τζόρνταν προσπάθησε να τα μαζέψει. Και η συζήτηση πέρασε σε άλλα θέματα.
Όταν η συνάντηση τελείωσε, ο Άμποβιτς ρώτησε τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες αν σκόπευαν να γράψουν κάτι. Εκείνοι απάντησαν αρνητικά, αφού η συζήτηση ήταν off-the-record. Αλλά αυτός ο όρος δεν είναι πολύ οικείος στον Άμποβιτς. Κι έτσι, έγραψε ένα άρθρο στο ηλεκτρονικό του ημερολόγιο με τίτλο «Θέτουν τα αμερικανικά στρατεύματα στο στόχαστρο δημοσιογράφους στο Ιράκ;» H ιστορία κινήθηκε με αστραπιαία ταχύτητα στην «μπλογκόσφαιρα» και διάφοροι δεξιοί δημοσιογράφοι την έκαναν σημαία τους, κατηγορώντας το CNN ότι υπονομεύει με δηλητηριώδεις φήμες το κύρος του αμερικανικού στρατού. H παραίτηση του Τζόρνταν ήταν ζήτημα χρόνου.
H ουσία του θέματος δεν μπορεί να αποδειχθεί. H ίδια η Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων δήλωσε ότι ο αμερικανικός στρατός δεν σκοτώνει σκόπιμα δημοσιογράφους, διευκολύνει όμως συχνά τον θάνατό τους με την αδιαφορία που επιδεικνύει. Το δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι άλλο: ότι οι δημοσιογράφοι του «κατεστημένου» δεν ελέγχουν πλέον την ταχύτητα της ενημέρωσης. «Κάποτε φρουρούσαμε εμείς τις πύλες», λέει ο βετεράνος δημοσιογράφος Τζεφ Τζάρβις, που αρθρογραφούσε για πολλά χρόνια σε μεγάλα περιοδικά και σήμερα συνεργάζεται με την ιστοσελίδα buzzmachine. com. «Αντιδρούσαμε στην κριτική με τους δικούς μας, γλυκούς ρυθμούς. Θα έλεγε κανείς ότι καταλαβαίναμε, ότι ελέγχαμε την ταχύτητα των ειδήσεων καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Αυτό δεν ισχύει πλέον».
Το φαινόμενο των μπλόγκερ ξεπερνά τη διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς. Όπως λέει ο Άμποβιτς, είναι κάτι σαν το Power to the People του Τζων Λένον, αλλά σε τούρμπο εκδοχή. «Ο κόσμος θέλει μια φωνή, και τώρα την έχει. Τη δική του φωνή, χωρίς περιορισμούς, χωρίς φίλτρα. Και να ξέρετε πως ο κόσμος είναι έξαλλος».
ΤΑ ΝΕΑ , 18/02/2005

Open γραφεία

Στο πνεύμα του Open και τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ (σχετικό άρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ αλλά κι ένα πολύ ενδιαφέρον Post - 45310-part 2- για το ίδιο θέμα…)


Γραφεία με όραμα και τέχνη


«Ο χώρος έχει πολύ μεγάλη σημασία», είπε χθες ο Γιώργος Παπανδρέου μετά την περιήγησή του στον χώρο του νέου μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, όπου παρουσιάστηκαν οι προτάσεις 48 αρχιτεκτονικών ομάδων στο κάλεσμα του ΠΑΣΟΚ για δημιουργία νέων γραφείων. Είναι ένα δείγμα γραφής για το αύριο του Κινήματος, που φιλοδοξεί να σπάσει τους τοίχους με τον πολίτη και να υλοποιήσει την έννοια της συμμετοχής. «Είμαστε ανοιχτοί στην κοινωνία», υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που έδωσε έμφαση στην ύπαρξη γραφείων που θα λειτουργούν χωρίς να δίνουν «την αίσθηση κλειστών κυκλωμάτων», θα είναι ζωντανό κύτταρο που θα προσφέρει ενημέρωση, επιμόρφωση, πολιτισμό, με τις βιβλιοθήκες, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές αλλά και τις πολιτιστικές δραστηριότητες.
Είναι χαρακτηριστική η φράση της Μυρτώς Κιούρτη, που μαζί με τον Κώστα Τσαμπάο κέρδισαν το πρώτο βραβείο. Εξήγησε ότι άρχισε να σχεδιάζει ξεκινώντας από την απλή σκέψη: «Γιατί δεν μου αρέσουν τα πολιτικά γραφεία, περνώντας από ένα δρόμο;». Με αυτή την αφετηρία σχεδίασαν ένα γραφείο που αποτελεί επέκταση του πεζοδρομίου.«Ηταν μια ιδέα που ξεκίνησε με αρνητικά σχόλια», παρατήρησε ο καθηγητής της αρχιτεκτονικής Ανδρέας Κούρκουλας, σημειώνοντας ότι οι προτάσεις που υποβλήθηκαν δείχνουν το «πώς μπορεί η αρχιτεκτονική με απλούς χειρισμούς να μιλήσει για τα ουσιώδη και να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης ιδεών».Συνολικά δόθηκαν τρία βραβεία, τρεις έπαινοι και εξαγοράστηκαν δύο προτάσεις, έπειτα από αξιολόγηση επταμελούς επιτροπής, που συντόνισε ο Σπ. Βούγιας. Ο κ. Παπανδρέου διευκρίνισε ότι όλες οι βραβευμένες ιδέες θα αξιοποιηθούν στα νέα στέκια του ΠΑΣΟΚ και όλες οι προτάσεις θα εκτεθούν στους χώρους του επικείμενου συνεδρίου.

Χ.ΤΖ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/02/2005

Η ελληνική blog-όσφαιρα

Το Ιστολόγιο ανέλαβε μια εξαιρετική πρωτοβουλία: έκατσε, το αθεόφοβο, και έβαλε στο Kinja, τα περισσότερα ελληνικά ιστολόγια δημιουργώντας ένα πανόραμα της ελληνικής blog-όσφαιρας (Greek blogs).

Για άλλη μια φορά ΕΥΓΕ!

Ο virus idealisticus

« H ουτοπία σαν διαφημιστικό δέλεαρ» στις Υποθέσεις του Παντελή Μπουκάλα (13/02/05). Σαν ένα παραμύθι με κακό τέλος. Σαν ένα τέλος στο πιο κακό παραμύθι που διηγήθηκε ποτέ ο άνθρωπος. Ο virus idealisticus και το σίχαμα των διαφημίσεων και ιδιαίτερα της τελευταίας σοδιάς τραπεζικών σλόγκαν. Οι φωνές πληθαίνουν. Μακάρι να είχε δίκιο ο Αρθουρ Μίλερ όταν έλεγε: «Οι άνθρωποι είναι πάντοτε αφυπνισμένοι. Είναι δουλειά του συγγραφέα να τους συγκινήσει. Μόλις αισθανθούν να ξεμυτίζει μια αλήθεια, θα συγχρονίσουν το βήμα τους μαζί της».

Παράκρουση!

Επειδή θα τρελαθούμε εντελώς (μα τελείως, δηλαδή!): συνελήφθη ο Δημήτρης Φωτίου!!!

Είχα γράψει κι εγώ, είχαν γράψει και άλλοι φίλοι.

Τον συνέλαβαν!!! Κανείς δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει αυτή τη σελίδα και να καταλάβει περί τίνος πρόκειται! Ούτε όμως και το ποιος είναι ο Δημήτρης.

Παράκρουση!

Ενας μονόλογος τον καιρό του διαλόγου

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ*

Στη μνήμη δύο ανθρώπων της πραγματικής παιδείας: Του Τάσου Χρηστίδη και του Κοσμά Ψυχοπαίδη


Με τις συνήθεις τυμπανοκρουσίες, έγινε η έναρξη του «Εθνικού Διαλόγου» για την Παιδεία. Ο υπογράφων είναι απαισιόδοξος: δεν πιστεύει ότι, σε μερικούς μήνες από τώρα, ο «διάλογος» θα έχει κάνει ουσιώδη βήματα· ούτε όμως και η παιδεία. Αυτό δεν συναρτάται μόνον με τις αγκυλώσεις του «Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας». Η αποτυχία, του προαναγγελθέντος διαλόγου, έχει βαθύτερες αιτίες.

Οι αλλαγές στην Παιδεία γίνονται με δύο τρόπους: είτε επειδή εκδηλώνεται μια ογκούμενη κοινωνική πίεση· είτε επειδή υπάρχει ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα, και η απόφαση να εφαρμοσθεί. Παράδειγμα της πρώτης περιπτώσεως αποτέλεσε η αύξηση των εισακτέων -και η συνακόλουθη ποσοτική έκρηξη της Ανωτάτης Παιδείας- τα τελευταία χρόνια. Παράδειγμα της δεύτερης περιπτώσεως υπήρξε η ριζική αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, που συνόδευσε την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Σήμερα και οι δύο παράγοντες μοιάζει να απουσιάζουν. Η κοινωνική πίεση διοχετεύεται στο άγχος των εισαγωγικών εξετάσεων και τα οικονομικά βάρη των σπουδών· ενώ η κυβερνητική ευθύνη εξαντλείται σε πληκτικές επαναλήψεις για τη μεγάλη σημασία της παιδείας -ή του πολιτισμού, κατά περίπτωση. Ο προαγγελθείς λοιπόν «διάλογος» δίδει παράταση χρόνου στις πιεστικές εκκρεμότητες, ελάχιστα όμως είναι ορατοί κάποιοι δείκτες τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση. Είναι χαρακτηριστικό, ότι από μια ανούσια και αβαθή συζήτηση στη Βουλή, η ευάλωτη ίδρυση «ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων» απετέλεσε την αιχμή της συναινετικής μας πορείας προς το μέλλον.
Στη σημερινή Ελλάδα βέβαια, η έννοια του διαλόγου και της συναινέσεως εμφανίζεται περίπου ως πανάκεια. Οσο όμως αλυσιτελής αποδείχθηκε η συγγραφή νόμων σε περίκλειστα υπουργικά γραφεία, τόσο η υποκατάσταση της πολιτικής από «διαλόγους» είναι μια αμφίβολη μέθοδος προόδου. Το πρώτο ζητούμενο μιας αλλαγής είναι η ειλικρίνεια και η τόλμη. Επειδή αυτά λείπουν, ο διάλογος με όλους τους «φορείς» της εκπαιδεύσεως -άλλος όρος και τούτος!- μάλλον προώρισται να καταλήξει σε έναν ανώδυνο κοινό παρονομαστή. Την πραγματικότητα αυτή είναι δύσκολο να υπερκεράσουν ο σοβαρός συνάδελφος, που προεδρεύει του Συμβουλίου, και η καλή πολιτική προϊστορία της υπουργού Παιδείας.
Μια μεγάλη πάντως και απολύτως απαραίτητη μεταρρύθμιση στην Παιδεία -κι εδώ μιλούμε για την τριτοβάθμια- θα αποτελούσε η αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας της. Η αναίρεση, δηλαδή, των παραγόντων που πληγώνουν το νόημα και την καθημερινότητά της. Μια παρόμοια επιδίωξη αγγίζει τον χώρο του αυτονόητου, και δεν προσδίδει ίσως δόξα στους πολιτικούς. Είναι όμως «εκ των ων ουκ άνευ» για τη μεταρρύθμιση που διαρκώς εξαγγέλλεται, και διαρκώς αναβάλλεται. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν άλλωστε πολλά καλά να επιδείξουν. Η βελτίωση της λειτουργίας τους θα έδιδε μια νέα ώθηση στην ορμή που απέκτησαν τα τελευταία χρόνια, και απειλεί ήδη η στασιμότητα.
Σε όσα ακολουθούν θίγονται λοιπόν, επιγραμματικά, ορισμένες από τις χρόνιες αδυναμίες της Ανώτατης Παιδείας. Ο ενήμερος αναγνώστης μπορεί να προσθέσει κι άλλες, δύσκολα όμως θα αφαιρέσει.

1. Η αμαρτωλή ισορροπία περί τα πανεπιστημιακά συγγράμματα:

Το εκπαιδευτικό και οικονομικό αυτό έγκλημα, έχει μακρά προϊστορία. Ενώ όμως υπάρχουν πολλές διέξοδοι, το σύστημα αντλεί τη δύναμή του από την αμαρτωλή ισορροπία που έχει αποκατασταθεί ανάμεσα σε καθηγητές, φοιτητές και εκδότες. Είναι λοιπόν καιρός το ένα και μοναδικό σύγγραμμα, που διανέμεται «δωρεάν», να παύσει να δηλητηριάζει τον πυρήνα της πανεπιστημιακής παιδείας. Ο προβληματισμός και η αναζήτηση αποτελούν εξ ορισμού καίρια χαρακτηριστικά της.

2. Ο εκφυλισμός των δημοκρατικών θεσμών:

Ο εκφυλισμός αυτός εκδηλώνεται σε πολλούς τομείς της πανεπιστημιακής ζωής. Βρίσκει όμως την κορύφωσή του στην εκλογή των πανεπιστημιακών αρχών, και ιδιαίτερα της πρυτανικής τριάδας. Η υψηλή συμμετοχή των φοιτητών εκπροσώπων -η κοινή γνώμη αγνοεί ότι εξισούται με εκείνη των καθηγητών!- οδηγεί σε κομματικές ή πελατειακές συναλλαγές, και σε διαφθορά φοιτητικών συνειδήσεων. Τον ίδιο εκφυλισμό εμφανίζει και η έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου, που υπήρξε κάποτε ιερή. Σήμερα καλύπτει ποινικές και ηθικές αυθαιρεσίες και την αντιδημοκρατική συμπεριφορά κάθε πικραμένου -ή μη- φοιτητή.

3. Το μετέωρο βήμα των συμβασιούχων διδασκόντων:

Ενα μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών αναγκών στα ελληνικά πανεπιστήμια καλύπτεται από συμβασιούχους διδάσκοντες. Η γραφειοκρατία όμως, που συνοδεύει την έγκριση των συμβάσεων -ας σημειωθεί, μόνον, ότι ο αριθμός τους κοινοποιείται στα πανεπιστήμια μετά την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους!- οδηγεί σε καταστάσεις οικονομικής και ακαδημαϊκής ταπείνωσης τους νέους και αξιόλογους αυτούς επιστήμονες. Η αναπάντεχη, μάλιστα, φετινή περικοπή των θέσεων έχει φέρει σε απόγνωση ανθρώπους και πανεπιστήμια. Από την άλλη, η ετεροαπασχόληση των μόνιμων καθηγητών διατηρείται πάντοτε ακλόνητη -υπό διαφορετικό κάθε φορά μανδύα.

4. Η αδυναμία προγραμματισμού:

Ενώ έχει σημειωθεί αναμφισβήτητη πρόοδος, ο προγραμματισμός των ελληνικών πανεπιστημίων εξακολουθεί ακόμα να εξαρτάται από τις διαθέσεις του εκάστοτε υπουργού ή την ένταση των οικονομικών δυσκολιών της χώρας. Στην ομηρία αυτή συντελεί και η έλλειψη αξιολόγησης. Είναι λοιπόν χρόνια εμπειρία, ότι θέσεις ή επενδύσεις περικόπτονται αιφνιδιαστικά, οι προϋπολογισμοί είναι μονίμως ελλειμματικοί, το διοικητικό προσωπικό έχει μεγάλες ελλείψεις. Τίποτα από όλα αυτά, ωστόσο, δεν λαμβάνεται υπόψη όταν πρόκειται να αυξηθεί ο αριθμός των φοιτητών ή να δημιουργηθούν νέα τμήματα, ανάλογα με τις τοπικές πιέσεις.

5. Η σχιζοφρενική φύση της αυτοτέλειας:

Τα ελληνικά πανεπιστήμια εξακολουθούν πάντοτε να ζητούν την πλήρη τους αυτοτέλεια, και η πολιτεία περιοδικώς να την υπόσχεται. Η σημερινή ισορροπία του συστήματος είναι ωστόσο διάτρητη. Τα πανεπιστήμια επικαλούνται ως μη ώφειλαν την αυτοτέλειά τους, για να καλύψουν και προσωπικές πολιτικές· όπως για παράδειγμα στα μεταπτυχιακά ή στην ίδρυση νέων τμημάτων. Από την άλλη, η πολιτεία καθορίζει τον αριθμό των φοιτητών και τον τρόπο επιλογής τους, ερήμην των πανεπιστημίων. Η αυτοτέλεια μετατρέπεται λοιπόν συχνά σε ασυλία -της πολιτείας ή των πανεπιστημίων, κατά περίπτωση.

6. Η ανάγκη μεταρρύθμισης των μεταρρυθμιστών:

Είναι απορίας άξιον ότι ενώ κάθε πραγματική μεταρρύθμιση θα απαιτούσε τη ριζική αναδιάρθρωση του ίδιου τού υπουργείου -και, φυσικά, τον διαχωρισμό του από τα «θρησκεύματα»- όλοι συζητούν και διαλέγονται περί την Παιδεία, και εκείνο αφήνεται στο απυρόβλητο. Κάθε σοβαρή αλλαγή θα προϋπέθετε εν τούτοις την ύπαρξη ενός υπουργείου Παιδείας με ευέλικτο και επιτελικό χαρακτήρα. Οσο εξακολουθεί να διατηρεί την παλαιολιθική δομή του, και το απίστευτο φάσμα των αρμοδιοτήτων του, κάθε προοπτική αλλαγής υπονομεύεται εκ των ένδον. Εννοείται ότι, ως πρώτο βήμα, το υπουργείο θα έπρεπε να αποβάλει τις κομματικές του εξαρτήσεις. Εδώ ασφαλώς θα ήταν χρήσιμη -όσο και ουτοπική- η γενικότερη συναίνεση.
Ας σημειωθεί ότι οι αδυναμίες που προαναφέρθηκαν, αν δεν αποτελούν πρωτοτυπία σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι όμως άγνωστες στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Με τις οποίες, υποτίθεται, επιδιώκεται διακαώς η σύγκλιση.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει επί πολύ. Δεν αξίζει όμως. Εχω την αίσθηση ότι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, χωρίς υπεκφυγές και θολές διατυπώσεις, μετά ή άνευ διαλόγου, είναι το μείζον: Θα εξακολουθήσει η Ανώτατη Παιδεία να είναι δημόσιο αγαθό, να αποτελεί ευθύνη και υποχρέωση της πολιτείας -ή θα διολισθήσει στις σφαίρες του ιδιωτικού και των επιχειρήσεων; Οι συγχορδίες που υπερασπίζονται τον δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας δεν είναι πια πειστικές. Δημιουργούν απλώς την εντύπωση ότι υπερασπίζονται τα κεκτημένα και τη λογική ισοπεδώσεως, που κυριάρχησε. Με τις σημερινές ωστόσο οικονομικές συνθήκες και τη διεθνή φορά των πραγμάτων, δεν χωρούν πια αυταπάτες. Για να παραμείνει δημόσιος ο χαρακτήρας της παιδείας, απαιτείται μια κολοσσιαία αλλαγή προτεραιοτήτων και νοοτροπίας· κι ακόμα, θυσίες στην καταναλωτική μας ευμάρεια, και ασυμβίβαστες τομές, που θα επιδιώκουν ποιότητα και βάθος. Αν σε αυτή και μόνον την ανάγκη κατέληγε συναινετικά ο Εθνικός Διάλογος, θα είχε προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στην Παιδεία. Το μέτρο άλλωστε της πραγματικής παιδείας δεν άλλαξε πολύ στη μακραίωνη διαδρομή της. Αποτελεί τη βασική συνιστώσα ενός πολιτισμού, μια ουσιαστική μέθοδο άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων -κι ακόμα, τώρα και πάντοτε, δίψα του νου και της ψυχής.

* Ο Γιώργος Γραμματικάκης είναι καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/02/2005

δείκτης αληθινής προόδου

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

H ζωή μας...
... είναι καλή επειδή αυξάνεται το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν μας. Έτσι μάς λένε, αναλυτές και πολιτικοί. Μα υπάρχουν κάποιοι που δεν τους πιστεύουν, κάποιοι που έχουν επινοήσει έναν άλλο, πιο γνήσιο δείκτη για να μετράμε την πρόοδο στη ζωή μας. Το περιοδικό «Άντμπαστερς» παρουσίασε το ινστιτούτο «Να ξαναορίσουμε την πρόοδο», που από το 1995 μετράει την ευημερία με τον «δείκτη αληθινής προόδου», λαμβάνοντας υπόψη μεγέθη που οι οικονομολόγοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια: τον ελεύθερο χρόνο, την απλήρωτη δουλειά της νοικοκυράς, την εγκληματικότητα, τα διαζύγια, την εξάντληση των φυσικών πόρων, τα τροχαία. Με δυο λόγια, αυτός ο δείκτης αναγνωρίζει πόσο σημαντική είναι η οικογένεια, η κοινωνία και η φύση στην οικονομική ευημερία μας.
Τα σημερινά...
... συστήματα εθνικών λογαριασμών αγνοούν αυτούς τους παράγοντες. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι δυστυχούν, ενώ οι αριθμοί ευημερούν (όπως δείχνει και το γράφημα). Το ερώτημα είναι: πηγαίνουμε μπροστά ή πίσω ως άνθρωποι; Σε αυτό αποφεύγουν να απαντήσουν οι οικονομολόγοι. Στα χρόνια του πατριάρχη της κλασικής οικονομίας Άνταμ Σμιθ, οι οικονομολόγοι έβαζαν μπόλικη ηθική, φιλολογία και φιλοσοφία στις αναλύσεις τους. Αν ζούσε σήμερα ο πατριάρχης, θα είχε κάνει τα πνευματικά παιδιά του αποπαίδια. Επειδή κατάντησαν να πιστεύουν πως τα οικονομικά είναι κυρίως μια φυσική παρά μια κοινωνική επιστήμη και γι' αυτό δεν έχει τίποτα να μάθει από τις άλλες επιστήμες. Κάποτε, ο «τρόφιμος» της Σχολής του Σικάγου Τζορτζ Στίγκλερ είχε πει περιφρονητικά πως «χωρίς τα μαθηματικά θα είχαμε χαθεί στους μικροκαβγάδες των κοινωνιολόγων και των ομοίων τους». Το 1969, η εισαγωγή του βραβείου Νόμπελ στην Οικονομία - με το οποίο ο Στίγκλερ βραβεύτηκε το 1982 - φαίνεται πως επέτεινε αυτή την αυταρέσκεια.
Οι οικονομολόγοι...
... της Σχολής του Σικάγου εξακολουθούν να επηρεάζουν κυβερνήσεις με τα δόγματα της απελευθέρωσης των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων. H σκέψη τους διαμόρφωσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, τα οποία πριν από μερικά χρόνια έριξαν έξω τις οικονομίες της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Ένα δείγμα αυτής της σκέψης φαίνεται στη δήλωση ενός άλλου νομπελίστα, του Ρόμπερτ Σόλοου: «Ο κόσμος μπορεί να τα καταφέρει χωρίς φυσικούς πόρους. H εξάντλησή τους είναι απλώς κάτι που συμβαίνει. Δεν είναι καταστροφή».
Το φυσικό...
... περιβάλλον υπέστη σοβαρές βλάβες από τη νεοκλασική οικονομική ορθοδοξία. Από τη στιγμή που οι οικονομολόγοι βλέπουν τη γη σαν κεφάλαιο, αυτή γίνεται αναλώσιμη και αντικαταστάσιμη. Όπως άλλωστε και οι άνθρωποι. Το βασικό εργαλείο των οικονομολόγων δεν είναι η ηθική, όπως σε άλλες επιστήμες, αλλά η στατιστική. Είχε πει γι' αυτήν ο μακαρίτης ο Θανασάκης ο Κανελλόπουλος: «Είναι η επιστήμη που, όταν βάλεις το κεφάλι ενός ανθρώπου στον φούρνο και τα πόδια του στο ψυγείο, καταλήγει στο συμπέρασμα πως η μέση θερμοκρασία του είναι φυσιολογική».
ΤΑ ΝΕΑ , 11/02/2005

«Zούμε τις πιο μεγάλες ανισότητες στην Iστορία»

«H ελεύθερη αγορά είναι μεγάλο λάθος. Κάνει τους ανθρώπους φτωχούς, τρωτούς, οδηγεί σε μείωση των επενδύσεων στα δημόσια αγαθά, δημιουργεί πολιτικές εντάσεις λόγω της συγκέντρωσης της εξουσίας στα χέρια της ολιγαρχίας του πλούτου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποφέρουν αυτή τη στιγμή απ' όλες αυτές τις ασθένειες. Ο αχαλίνωτος καπιταλισμός δεν είναι η λύση. Οι άνθρωποι χρειάζονται κοινωνική ασφάλιση και αλληλεγγύη».

Οχι, δεν είναι απόσπασμα απο την ομιλία-εισήγηση της Αλέκας Παπαρήγα στο Συνέδριο του ΚΚΕ. Είναι η διαπίστωση ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους οικονομολόγους, ο οποίος, μεταξύ άλλων, έχει διατελέσει σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οργανισμών που αποτελούν το κόκκινο πανί για τους διαδηλωτές κατά της παγκοσμιοποίησης ανά την υφήλιο. Του Τζέφρι Σακς (Jeffrey Sachs)

Κοινωνία και αγορά

Αρθρο του ιταλού οικονομολόγου Τζόρτζιο Ρούφολο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» και επαναδημοσιεύτηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Κυριακής.

Ψηφιακό Μανιφέστο - Αρθρο 13

Ψηφιακό Μανιφέστο
Η σημερινή κατάσταση
Μέρος 2ο


13. Πιστεύουμε ότι οι Ψηφιακοί Εργάτες αυτής της ηπείρου θα πρέπει να ιδρύσουν την δική τους επαγγελματική οργάνωση. Όπως στα πρώτα χρόνια του μοντερνισμού όταν οι Ελευθεροτεχνίτες κατοχύρωναν την ανεξαρτησία τους μέσα από τα συνδικάτα τους. Δηλώνουμε ότι αυτή τη συλλογική απόφαση θα την εκφράζει το Δίκτυο Ψηφιακών Ελευθεροτεχνιτών της Ευρώπης (European Digital Artisans Network (EDAN)).

(Ολόκληρο το Ψηφιακό Μανιφέστο εδώ)

Open source the product development.

Μια ακόμη open επιστολή προς τον (Kill) Bill Gates.
πηγή: scobleizer

Hi Bill. I've been thinking about how to make Windows Media cool. You know, cooler than wearing white headphone cords.

Open source the product development.

Yeah, you're gonna be hearing a lot about "open source this" and "open source that" in 2005. Open source has become a metaphor for things done in public view with public input. Actually, you're a leader here. Check out Channel 9. It's the first step along the road to open source marketing. But back to the point.

We have five months to come out with a great new set of music players and get a great marketing campaign going. Why is that? It's called back to school. If we don't get something going by June then we lose another generation to the iPod. Do you want to let that happen?
So, here's my idea:

1) Start a weblog. NOW. Get the person who runs the team to start a blog. NOW. Or fire him/her. I'm serious. Make it as cool as the King Kong blog. Put EVERYTHING up on that blog. Videotape every meeting. Every design session. Write something every day.

2) Get a couple of OEMs on board with this project. That's no easy feat, but do whatever it takes to get them on board by the end of January.

3) Pay whatever big money it'll take to get stars like Elton John, Ludacris, Eminem, Shania Twain to work on designing an entirely new player from the ground up. Get the OEM's to listen to the advice from this small set of folks -- or hire your own designers and make your own prototypes.

4) Get the blogosphere involved. Take advice from the leading podcasters. Adam Curry, Dave Winer, Dawn and Drew, Carl Franklin, Doug Kaye, etc. Make sure that at least five ideas from the online crew makes it into the product.

5) Finish the product's design by March 1. Why then? Cause it takes three months to build and stuff the channel. What will doing that take? Getting ALL EXECUTIVE RED TAPE OUT OF THE WAY NOW. This thing would need to be built even faster than MSN Toolbar Suite (which was built in six months). If you miss the back-to-school season (must be on the shelf by August 1) you'll really blow the whole thing.

6) While the product teams are developing this new player, develop a marketing campaign around the design and development of it. We got the Halo 2 teams on TV. Why not the music stars designing a new player? Heck, sit down with Donald Trump and figure out how to get the Apprentice involved. Goals for the marketing campaign? Build a cultural movement. Demonstrate that some geek in Redmond didn't design this thing, but Eminem did. Ludacris did. The podcasters did.

7) Get the first ones in the hands of the bloggers and podcasters. #1 on the list? Engadget and Gizmodo.

OK, to be fair, this probably would require some cash. It might require losing money for the first year. It might, gasp, never be profitable. But it would be a big bet. It would be bold. And it would make the race for the portable music market interesting again.

Today it is not. Even I want an iPod.

Give me something else to want.

What do you all think?

To ΠΑΣΟΚ και ο φιλελευθερισμός

ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 01/02/2005
Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ του («Tα Nέα», 27 /1/05) για τις προτάσεις της υπό τον Kώστα Σκανδαλίδη ομάδας που διατύπωσε κάποιο είδος τελικού κειμένου για την καινούργια φυσιογνωμία του ΠAΣOK, ο Γιώργος Παπαχρήστος αποκαλύπτει σημαντικές πτυχές του, κατά τους εμπνευστές του, «Mελλοντικού ΠAΣOK». Eφόσον η καινούργια πολιτική οντότητα που επεξεργάζεται ο πρόεδρος του ΠAΣOK και οι συνεργάτες του εξακολουθεί να συμμερίζεται τον οραματικό στόχο της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, τότε το αποκαλυφθέν κείμενο είναι ενδιαφέρον και ουσιαστικό.

Για όσους όμως εκτιμούν πως οι αντιπαλότητες σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού ανήκουν στα ιδεολογικά οπλοστάσια του περασμένου αιώνα και πως για να πορευθεί ο λαός μας με επιτυχία στη νέα εποχή οφείλει να εμπνέεται από ιδέες δυναμικές, σύγχρονες και μεταρρυθμιστικές, οι σχετικές διακηρύξεις ηχούν σε ορισμένα σημεία αδιέξοδες και ξεπερασμένες.

O εξορκισμός, για παράδειγμα, του νεοφιλελευθερισμού σαν προϊόντος «ανιστόρητων» επιδιώξεων κι αντιπάλου ουσιαστικά των στόχων μιας εν ευρεία εννοία Kεντροαριστεράς βρίσκεται εκτός πραγματικότητας και ουσίας. Για τον βασικότατο λόγο πως η Aριστερά σήμερα, σαν συστοιχία ανθρώπων και πολιτικών αντιλήψεων, βρίσκεται στο περιθώριο και στον άγονο δρόμο της σιωπής. Πουθενά στον κόσμο η Aριστερά δεν παρουσιάζεται σαν στιβαρή πολιτική οντότητα όταν προβάλλει προτάσεις που αντανακλούν τις παραδοσιακές της αρχές. Παντού η Aριστερά πορεύεται πάνω σε μια πλατφόρμα αναζήτησης νέων εκφράσεων αντιμετώπισης των προβλημάτων των αδυνάτων.

Mε βάση αναφοράς πάντοτε τις ελεύθερες αγορές, τα ανοιχτά σύνορα και τις ανεκτικές κοινωνίες. Oικοδομεί δηλ. το νέο της προφίλ πάνω σε αρχές φιλελεύθερες. Eξ ου και η συμμαχική της πορεία με τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Δεν έχει μέλλον ουσιαστικά μια κίνηση που στοχεύει στη συμπόρευση με τις ελληνικές παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις. Διότι αυτές παραμένουν κολλημένες στην άρνηση και στην εξιδανίκευση του χθες, ενώ αντιδρούν στις αλλαγές, φοβούνται το αύριο και θωπεύουν με περισσή τρυφερότητα το κράτος και τις δημόσιες παροχές. Aυτό όμως είναι ένα κίνημα που σβήνει, μαζί με τους όποιους εμπνευστές του. Δεν μπορεί από εκεί να προέλθει το ρεύμα μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας. Aπό τα πράγματα, μοναχά μια ρεαλιστική συμπόρευση μιας προσγειωμένης σοσιαλδημοκρατίας με τις αντιλήψεις του σύγχρονου φιλελευθερισμού - με κοινή πλατφόρμα πολιτικής τη συντριβή του κρατικού πατερναλισμού, τις ανοιχτές αγορές και την πολυπολιτισμική κοινωνία, την αντίθεση στους κάθε είδους φανατισμούς και την πρόταξη της ανάγκης άμεσου εκσυγχρονισμού της παιδείας και της κοινωνικής φροντίδας (με τη μείωση των δημοσίων δαπανών σε άλλες δραστηριότητες) - είναι δυνατόν να χτίσει το μέτωπο της δημιουργικής και πετυχημένης καινούργιας κοινωνικής ανατροπής.

Σε τελευταία ανάλυση, το ΠAΣOK δεν έχασε από τα αριστερά του. Oι μετριοπαθείς συντηρητικότεροι πολίτες είναι που το εγκατέλειψαν στις τελευταίες εκλογές και γύρισαν πίσω -με κρύα καρδιά οι περισσότεροι- στη NΔ. Aν δεν γυρίσουν αυτοί πίσω, εξουσία δεν ξανακερδίζεται. Kι αυτοί δεν ελκύονται με οραματισμούς για κάποιο «σοσιαλιστικό» μέλλον της κοινωνίας μας.

www.andrianopoulos.gr

Ιδανικά και κυνισμός

Πόσο μεγάλο πράγμα είναι η 'σωτηρία της ψυχής' για ένα κόμμα εξουσίας / Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Ράπτη…

Διάλογος με το κείμενο Deeds speak louder than words: ΠΑΣΟΚ και μετανάστες / του Κώστα Καραμάρκου (22/2/2004)

Αυτό το θέμα, ποιος θα το ανοίξει;

>To οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης «νίπτει τας χείρας του»

>Ο κ. Αλογοσκούφης δηλώνει ότι η πρωτοβουλία του διαλόγου πρέπει να προέλθει από τους κοινωνικούς εταίρους

>«Ούτε διάλογος σοφών, ούτε διάλογος κωφών για το Ασφαλιστικό» δήλωσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρήστος Πολυζωγόπουλος

Σαν τους ηλίθιους δυτικούς τουρίστες που μάζευαν πεταλίδες όταν είχε αποσυρθεί η θάλασσα και ερχόταν το τσουνάμι!

http://financial.flash.gr//ellada/ellada1/2005/2/2/23080id/

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η EKT και η Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά και οι διεθνείς οίκοι, κρούουν εδώ και χρόνια τον κώδωνα του κινδύνου για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού στη χώρα μας.

Όμως το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης συνεχίζει να «νίπτει τας χείρας του» σχετικά με την πρωτοβουλία επίλυσής του -και τις πολιτικές συνέπειες που κάτι τέτοιο συνεπάγεται- και δηλώνει ότι περιμένει τους κοινωνικούς φορείς να κάνουν το πρώτο βήμα.

Φυσικά, για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δεν τίθεται θέμα συζήτησης, ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με επιτροπή Σοφών, ούτε με ...«επιτροπή κωφών», όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Χρήστος Πολυζωγόπουλος.

Αλογοσκούφης: στους εταίρους η πρωτοβουλία

Πιο συγκεκριμένα, την Τετάρτη ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης, στη διάρκεια παρουσίασης των κοινών δράσεων για την ανταγωνιστικότητα με τους υπουργούς Ανάπτυξης, Εξωτερικών και Εσωτερικών, ζήτησε να ανοίξει ο διάλογος για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά.

Ο κ. Αλογοσκούφης επεσήμανε ωστόσο ότι η πρωτοβουλία του διαλόγου πρέπει να προέλθει από τους κοινωνικούς εταίρους, ενώ διευκρίνισε ότι δεν θα θιγούν τα όρια ηλικίας.

Ούτως ή άλλως πάντως, η δήλωση αυτή του υπουργού Οικονομίας σηματοδοτεί αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό, καθώς εκ των πραγμάτων μετατοπίστηκε από τη θέση «δεν ανοίγουμε το Ασφαλιστικό» και πλέον θίγει συγκεκριμένα, κυρίως περιφερειακά θέματα (Ειδικά Ταμεία, πρόωρη συνταξιοδότηση κ.ά). Ο κ. Αλογοσκούφης διευκρίνισε μάλιστα ότι ο διάλογος δεν θα αφορά τα όρια συνταξιοδότησης.

«Η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε ρήξεις με κατεστημένες νοοτροπίες και συμφέροντα χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος» επέμεινε από την πλευρά του ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος.

ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ: «Περιμένουμε σαφείς θέσεις»

«Ούτε διάλογος σοφών, ούτε διάλογος κωφών για το Ασφαλιστικό» δήλωσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρήστος Πολυζωγόπουλος, προσθέτοντας ότι η Συνομοσπονδία έχει κάνει τις προτάσεις της και αναμένει συγκεκριμένες απαντήσεις από την κυβέρνηση.

Σε άλλο σημείο των δηλώσεών του είπε ότι «ο διάλογος είναι διαρκής» και τόνισε ότι σημασία έχει το περιεχόμενο και οι στόχοι του διαλόγου, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να υποστηριχθεί το υφιστάμενο ασφαλιστικό πλαίσιο («νόμος Ρέππα»).

Ο κ. Πολυζωγόπουλος επισήμανε ότι υπάρχουν εκκρεμότητες στο Ασφαλιστικό, αλλά αυτές αφορούν σε «περιμετρικά θέματα» και όχι στο γενικό πλαίσιο. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ άσκησε κριτική στην κυβέρνηση, λέγοντας ότι μετά το Μάρτιο του 2004 «δεν έχει γίνει τίποτα» σε θέματα όπως η χρηματοδότηση του ΙΚΑ, οι αναλογιστικές μελέτες και η καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής.

Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ.Παπασπύρος υπογράμμισε ότι «τα συνδικάτα έχουν θέσεις», κάλεσε την κυβέρνηση να διατυπώσει «με ειλικρίνεια και σαφήνεια» τις θέσεις της, καθώς, όπως είπε χαρακτηριστικά, προς το παρόν «ο κ. Αλογοσκούφης κάνει διάλογο με τον ευατό του».

Πρόσκληση Παναγιωτόπουλου

Την Τρίτη ο υπουργός Απασχόλησης Π.Παναγιωτόπουλος στην πρόσκληση που απυήθηνε την Τρίτη στους κοινωνικούς εταίρους για τη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής Απασχόλησης, φωτογράφισε τις προθέσεις της κυβέρνησης για αλλαγές στα εργασιακά (υπερωρίες, ωράριο, «ελαστική εργασία») έδειξε και η πρόσκληση.

Σε πρώτη φάση η κυβέρνηση δεν αναμένεται να θέσει συγκεκριμένη ατζέντα αλλαγών, αφήνοντας την πρωτοβουλία στους συνδικαλιστικούς και εργοδοτικούς φορείς. Οι συζητήσεις θα περιστραφούν γύρω από τις αμοιβές των υπερωριών και τη διευθέτηση του ετήσιου χρόνου εργασίας («ελαστική εργασία»).

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ Ανάπτυξης κ. Δ. Σιούφα

27/1/2005

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ Ανάπτυξης κ. Δ. Σιούφα


Θέμα: Ελεύθερο Λογισμικό / Λογισμικό Ανοιχτού Κώδικα

Ο όρος Ελεύθερο Λογισμικό / Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα (ΕΛ/ΛΑΚ) περιγράφει λογισμικό το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί, να αντιγραφεί και να διανεμηθεί ελεύθερα χωρίς χρέωση για την απόκτηση της σχετικής αδείας.
Ήδη σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βρετανία, Νορβηγία, Γερμανία) το Λογισμικό Ανοικτού κώδικα χρησιμοποιείται στις επιχειρήσεις, στην εκπαίδευση και στην δημόσια διοίκηση.

Το σχέδιο δράσης της πρωτοβουλίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τίτλο eEurope 2005 - An Information Society for all (Ιούνιος 2002), ως συνέχεια του προηγούμενου σχεδίου δράσης (Ιούνιος 2000) στοχοθετεί την ‘προώθηση της χρήσης λογισμικού ανοιχτού κώδικα στο δημόσιο τομέα και κατά την ηλεκτρονική διακυβέρνηση – eGovernment’. Το σχέδιο δράσης προϋποθέτει την ‘ανάπτυξη ενός διαλειτουργικού πλαισίου το οποίο θα επιτρέψει την εφαρμογή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Το πλαίσιο αυτό θα πρέπει να βασίζεται σε ανοιχτά πρότυπα (standards) και να ευνοεί την χρήση λογισμικού ανοιχτού κώδικα.΄
Ερωτάται ο κ. Υπουργός:

1. Ποιες οι ενέργειες από πλευράς Υπουργείου και Κυβερνήσεως για να γίνουν πράξη οι στόχοι της πρωτοβουλίας eEurope 2005 ώστε να μην «παγιδεύονται» οι Έλληνες επιχειρηματίες και οι φορείς της δημόσιας διοίκησης σε μονοπωλιακές, κλειστές λύσεις.
2. Ποια η θέση του Υπουργείου σχετικά με τη διαμόρφωση των προδιαγραφών για την αγορά λογισμικού από την δημόσια διοίκηση κατά τρόπο ώστε να μην δυσχεραίνουν την συμμετοχή σε σχετικούς διαγωνισμούς προϊόντων ΕΛ/ΛΑΚ;

3. Έχει εξεταστεί η δυνατότητα αγοράς και κατοχής από το Ελληνικό Δημόσιο του κώδικα λογισμικού των έτοιμων λύσεων (COTS – Commercial Off The Shelf) λογισμικού που αγοράζει για χρήση στις υπηρεσίες του;

27/01/05
Ο ερωτών βουλευτής

Μίμης Ανδρουλάκης

Ψηφιακό Μανιφέστο - Αρθρα 10-12

Ψηφιακό Μανιφέστο
Η σημερινή κατάσταση
Μέρος 2ο

10. Δημιουργούμε ψηφιακά έργα για να αμειφθούμε αλλά και γιατί απολαμβάνουμε την δουλειά μας. Εργαζόμαστε τόσο μέσα στο πλαίσιο της παλιάς οικονομίας, της προσφοράς και της ζήτησης όσο και στην Νέα Οικονομία της ελεύθερης προσφοράς που γεννιέται μέσα από το Δίκτυο. Όταν αναλαμβάνουμε μια νέα παραγγελία είμαστε χαρούμενοι να ζητάμε και παίρνουμε όσα μας χρειάζονται για τις ανάγκες και τις μικρές μας πολυτέλειες προσφέροντας την εργασία μας ως Ψηφιακοί Ελεύθεροι Τεχνίτες. Το ίδιο όμως χαιρόμαστε όταν μπορούμε να δημιουργούμε και να προσφέρουμε χωρίς κέρδος στους εαυτούς μας και στην κοινωνία. Είτε δουλεύουμε για χρήματα, είτε από ευχαρίστηση, είμαστε υπερήφανοι για την τέχνη και τις ικανότητές μας. Αντλούμε ικανοποίηση όταν μπορούμε να συμβάλουμε στον πολιτισμό και τις τεχνολογίες. Είμαστε οι πρωτοπόροι του Μοντερνισμού.

11. Η επάνοδος της τάξης των Ελεύθερων Τεχνιτών δεν σημαίνει ότι θα γυρίσουμε στην εποχή των απλών τεχνολογιών και της φτώχειας. Οι ικανοί εργαζόμενοι είναι πραγματικά αυτοί που μπορούν να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία τους από την μισθωτή σκλαβιά μέσα ακριβώς από τις προηγμένες τεχνολογικά κοινωνίες. Οι νέοι Ελευθεροτεχνίτες είναι περισσότερο μορφωμένοι και μπορούν να κερδίζουν περισσότερα χωρίς να τους κλέβουν την υπεραξία. Στα πρώτα στάδια του μοντερνισμού οι βιομηχανικοί εργάτες συμβόλιζαν τις ελπίδες της εκβιομηχάνισης. Σήμερα οι Ψηφιακοί Ελεύθεροι Τεχνίτες εκφράζουμε την απελευθερωτική δυναμική της Εποχής της Πληροφορίας. Είμαστε η υπόσχεση της Ιστορίας.

12. Εκτιμούμε την ατομικότητα των παλαιών Ελευθεροτεχνιτών ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουμε από την ομαδικότητα και την κοινωνική τους δράση. Δεν ανήκουμε στην μεσαία εγωπαθή τάξη. Πιστεύουμε στην συλλογική δουλειά, τα συνδικάτα και τις ενώσεις των Ελεύθερων Τεχνιτών και των άλλων εργαζομένων. Για τους περισσότερους ανθρώπους το να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες σημαίνει αποδοχή μια μόνιμης ανασφάλειας και στην ουσία παραίτηση από κάθε κοινωνική ασφάλεια. Εμείς θα ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα μέσα από την συλλογική μας δράση. Ως Ψηφιακοί Ελεύθεροι Τεχνίτες πρέπει να ενωθούμε για να προωθήσουμε τα κοινά μας συμφέροντα.
(Ολόκληρο το Ψηφιακό Μανιφέστο εδώ)