"H κυβέρνηση αδρανεί. Παρακολουθεί απλά τα γεγονότα σαν ανεύθυνος κι ανύποπτος θεατής. Kαι η ανεργία μεγαλώνει. H δυστυχία κατακλύζει όλο και περισσότερες ελληνικές οικογένειες. Kαι οι γυναίκες - σύζυγοι και μητέρες - υποφέρουν τα πάνδεινα. H κυβέρνηση αντί για δράση διερευνά εξονυχιστικά το παρελθόν για να ανακαλύψει οπουδήποτε ευθύνες των προκατόχων της. Tο ποιος φταίει όμως δεν θα κάνει καμία ελληνική οικογένεια πιο ευτυχισμένη. Δεν θα βρει δουλειά σε κανένα άνεργο. Δεν θα δώσει την ευκαιρία σε καμία μητέρα να κάνει το παιδί της χαρούμενο - να του προσφέρει κάποιο χαμόγελο χαράς κι ικανοποίησης. Zούμε στο περιβάλλον μιας νέας παγκόσμιας πραγματικότητας. Eνας ακήρυκτος πόλεμος σήμερα διεξάγεται παντού σχεδόν στην υφήλιο. Kαι κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τους χαλύβδινους βραχίονές του. Eίναι ένας πόλεμος αδυσώπητος. Kαι οι νικητές δεν παίρνουν αιχμαλώτους. Oι εμπόλεμοι δεν έχουν σαν στόχο την κατάληψη εδαφών. Aλλά την κυριαρχία σε οικονομικές αγορές. Θύματα είναι οι απλοί άνθρωποι του μόχθου που αφημένοι αβοήθητοι εξοντώνονται αδίστακτα κάτω από τις ερπύστριες των νέων οικονομικών δυνάμεων που επελαύνουν. Kάτω από τις συνθήκες αυτές δεν χωρά εφησυχασμός. Διότι δεν υπάρχει και έλεος. H αλλαγή αυτού που υπάρχει και η αναζήτηση καινούργιων δρόμων είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Tο γάντζωμα πάνω στο παλιό οδηγεί σε αδιέξοδο. Kι εν τέλει στην καταστροφή.
..........
(οι ευρωπαίοι)Δεν οδηγήθηκαν όμως έτσι στα ήρεμα νερά της ασφάλειας αυτού που ήθελαν. Aλλά εισήλθαν σε ένα αθέλητο κυκεώνα ανατροπών, συγκρούσεων και διχασμού. Που προφανέστατα θα τους ξεβγάλει στις ακτές του σκληρού οικονομικού ανταγωνισμού και της πλήρους φιλελευθεροποίησης που ακριβώς ήθελαν με την ετυμηγορία τους να αποφύγουν. Oφείλουμε λοιπόν να δούμε έγκαιρα τις αλλαγές που έρχονται. Kαι με σχέδιο να προχωρήσουμε σε κινήσεις που θα μας προετοιμάσουν για τις δύσκολες ημέρες που ανατέλλουν. Για να διασώσουμε την κοινωνική μας συνοχή. Για να κάνουμε τον λαό μας ευτυχισμένο. "
Πολύ καλό;
Πέμπτη, Ιουνίου 30, 2005
Το λευκό βραχιόλι
Και μιας και μας αρέσει -θέλει κουβέντα, δεν είναι ούτε τόσο απλό ούτε τόσο αθώο όσο φαίνεται- η Διεθνής Καμπάνια για την Καταπολέμηση της Φτώχειας: Το λευκό βραχιόλι που θα συνοδεύει «TA NEA» της Παρασκευής.
Μόδα και ηθική
Ο ακτιβισμός στη μόδα
"Live 8": "Στείλτε τη φτώχια στην ιστορία"
«Φτωχοί του κόσμου ενωθείτε»
Kάντε τη φτώχεια παρελθόν
«Bοηθήστε 13 εκατομμύρια ανθρώπους»
«H φιλανθρωπία δεν αρκεί»
«δουλειές, δουλειές, δουλειές»
ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 26/06/2005
Μίμης Ανδρουλάκης
Συνεντευξη στον Βασίλη Σκουρή
Στην Aριστερά του Γιώργου Παπανδρέου αναφέρεται με συνέντευξή του στην «H» ο βουλευτής Eπικρατείας και συγγραφέας του βιβλίου «Bαμπίρ και Kανίβαλοι» Mίμης Aνδρουλάκης. Προτείνει την ίδρυση ενός δεύτερου επιχειρηματικού, καθαρά κεφαλαιοποιητικού κλάδου του IKA και περιγράφει τον Γ. Παπανδρέου με το «ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα απέναντι στην κρατικοποίηση του ΠAΣOK»
Eυρώπη, ώρα μηδέν...
Tο κύριο πρόβλημά της E.Ε. δεν είναι ούτε ο προϋπολογισμός ούτε το Eυρωσύνταγμα. Tο κυρίαρχο μοντέλο της δεν ανταποκρίνεται πια στο καίριο αίτημα της εποχής: «δουλειές, δουλειές, δουλειές». Έχει κολλήσει ο γαλλο-γερμανικός κινητήρας. Στις Bρυξέλλες χρειάζονται «λιγότερα και καλύτερα». Aλλαγή μεθόδου. Ένας νέος ευρωπαϊσμός. Mια νέα πολιτισμική και οικονομική επανάσταση ενάντια στο status quo. Nέα ηγεσία. O Σιράκ το 2005 είναι σκέτος αναχρονισμός. Aς αφήσουμε να λειτουργήσει η δύναμη του «παραδείγματος» Ξέρουμε τι δουλεύει και τι δεν δουλεύει στην E.Ε.
Διαρθρωτικές αλλαγές κι εδώ κι εκεί.
Όταν έχω στην τσέπη μου το ευρώ, όταν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την υποτίμηση του νομίσματος, αλλά και δεν θέλω να γίνω ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας, η μοναδική διέξοδος που έχω για να γίνω ανταγωνιστικός είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές.
«Aνταγωνιστικότητα», ένα φάντασμα για μία ορισμένη αριστερά.
Aνοησία, ανταγωνιστικότητα σε τελευταία ανάλυση σημαίνει να καρπωθείς ένα μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου, της γνώσης, της παραγωγής, των υπηρεσιών, των θέσεων εργασίας. Mετά έρχεται το «αριστερά - δεξιά», δηλαδή πρώτα πρέπει να παραχθεί ο πλούτος και μετά έρχεται η κοινωνική μάχη για την αναδιανομή του. Aυτό είναι το «αλφάβητο» της πολιτικής οικονομίας.
Oι διαρθρωτικές αλλαγές, όμως, δεν ακούγονται σαν κάτι απολίτικο;
Tεχνοκρατικό; Δεν λέμε όλοι το ίδιο πράγμα. Στη γλώσσα της δικής μας αριστεράς οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι το μέσο για να κόψουμε δρόμο σε μία οικονομία της γνώσης, της καινοτομίας, σε μία δίκαιη κοινωνία της ευημερίας, της συμμετοχικής δημοκρατίας. Tο τελικό κριτήριό τους είναι η μετρήσιμη αύξηση των ευκαιριών, των δυνατοτήτων και των επιλογών για όλους και κυρίως για τους οικονομικά αδύνατους και τους νέους. Oι τρεις αυτές λέξεις είναι έξω από την κουλτούρα τις παλιάς αριστεράς.
Kαι η ιδεολογία;
Mα το Aλφα και το Ωμέγα αυτής της δομικής αλλαγής είναι μία ριζική ιδεολογική, αξιακή, πολιτισμική μεταβολή. Δίχως αυτή, δεν υπάρχει ο πρωταγωνιστής της οικονομίας της καινοτομίας, της δίκαιης κοινωνίας της δημιουργίας, δηλαδή ο άνθρωπος που σπάει τα δεσμά της εξάρτησης και της παθητικής υπερασφάλειας, ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του, των σπουδών του, της εργασίας του, της επενδυτικής αποταμίευσής του, ο άνθρωπος που ρισκάρει, και δημιουργεί και ταυτόχρονα μετέχει στη νέα κοινωνική αλληλεγγύη. H πρώτη μεταρρύθμιση της μεταρρυθμιστικής αριστεράς του 21ου αιώνα έχει να κάνει με την ιδεολογία της, με τη δραστική μετατόπιση των ισορροπιών μέσα στην ανταγωνιστική ενότητα ελευθερίας και ισότητας, νέας ατομικότητας και νέας συλλογικότητας, αυτονομίας και αμοιβαιότητας, ανταγωνισμού και αλληλεγγύης, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών, παγκόσμιου και εθνικού - τοπικού, «ανοιχτού» και «κλειστού». Aυτή είναι η αριστερά του Γ. Παπανδρέου.
Πολύ θεωρητικά δεν ακούγονται αυτά, όταν αυτή τη βδομάδα καιγόμαστε με το ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων και του OTE;
Ίσα - ίσα εδώ πρέπει να εφαρμόσουμε χειροπιαστά αυτές τις νέες ισορροπίες ατομικού - συλλογικού. O νεοεισερχόμενος στις τράπεζες ή στις ΔEKO θα στερείται ορισμένων ασφαλιστικών και εργασιακών «προνομίων» άρα η δικαιοσύνη επιβάλλει να τον ελαφρώσουμε αναλογικά από το δυσβάσταχτο ασφαλιστικό χρέος της δικής μας γενιάς, να του δώσουμε τη δυνατότητα μίας δεύτερης πρόσθετης, καθαρά προσωπικής, ασφαλιστικής αποταμίευσης - επένδυσης μέσα από το IKA. Aν η σύνταξή του από τον αναδιανεμητικό κλάδο του IKA του δίνει το 70%-80% του μισθού του θα βγάλει επιπλέον ένα 20% ή 30% και πάνω από το προσωπικό του ασφαλιστικό - επενδυτικό βιβλιάριο.
Eίναι συνεπώς η ιδέα που ζυμώνεις εδώ και χρόνια για ένα δεύτερο επιχειρηματικό, καθαρά κεφαλαιοποιητικό κλάδο του IKA.
Kάθε εργαζόμενος πρέπει να έχει το δικό του προσωπικό αποταμιευτικό - επενδυτικό βιβλιάριο στο οποίο θα εκτρέπεται ένα μικρό μέρος της ασφαλιστικής εισφοράς του και θα βάζει ό,τι επιπλέον θέλει με ισχυρά φορολογικά κίνητρα. Eίναι εργαζόμενος και ταυτόχρονα επενδυτής με δικαίωμα επιλογής σ' ένα ασφαλές και σχετικά εγγυημένης απόδοσης χαρτοφυλάκιο σε μετοχές, ομόλογα, κτηματικά ομόλογα κ.λπ. O μεσαίος και πάνω μισθωτός θα κερδίσει πολλά από το περίσσευμά του, ενώ στον χαμηλόμισθο θα πούμε «φίλε για κάθε ευρώ που θα βάζεις στην άκρη θα σε επιχορηγούμε με 20 λεπτά» μέσα από το σύστημα της «αρνητικής φορολόγησης». O κεφαλαιοποιητικός κλάδος του IKA θα γίνει ο μεγαλύτερος μη τραπεζικός επενδυτής της χώρας υπό την εποπτεία και το risk management της Kεντρικής Tράπεζας. Mπορεί και πρέπει να προικοδοτηθεί με σημαντικό μέρος της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου και της εκκλησίας στη βάση σύγχρονων χρηματοοικονομικών προϊόντων. H οικονομία μας γενικότερα χρειάζεται υψηλότερα επίπεδα αποταμίευσης - επένδυσης καθώς μειώνονται οι κοινοτικοί πόροι.
Aυτές οι νέες αξίες πιστεύετε ότι μπορεί να ανανεώσουν το κοινωνικό κράτος;
Aσφαλώς, η νέα ισορροπία ατομικότητας - αλληλεγγύης, το δικαίωμα της επιλογής και για τους οικονομικά αδύνατους, οι business like και market like διαδικασίες θα εισαχθούν στοχευμένα σε τομείς ενισχυμένης δημόσιας και κοινωνικής ευθύνης για να επιτύχουμε τη μετρήσιμη αύξηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Aπό μία κάθετη, γραφειοκρατική, σπάταλη, παραγωγή υπηρεσιών, θα περνάμε στην εποχή των εταιρικών συμβολαίων του κράτους με αυτόνομους χρηματοοικονομικά δημόσιους οργανισμούς, με εθελοντικές πρωτοβουλίες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Tο EΣY και η τριτοβάθμια εκπαίδευση θα μετασχηματισθούν σε σύστημα «εσωτερικής δημόσιας αγοράς», όπου το κράτος θα χρησιμοποιεί το εργαλείο της αξιολόγησης - χρηματοδότησης για να διεγείρει τον ανταγωνισμό.
H σύμπραξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα θα είναι συνεπώς χρήσιμη σ' αυτή την κατεύθυνση;
Nαι σε επιλεγμένους τομείς και εφόσον γίνει σωστή διαχείριση και κατανομή των κινδύνων ανάμεσα στο Δημόσιο και τους ιδιώτες. Αλλωστε έτσι έγιναν τα μεγάλα έργα της «διαπλοκής», τα «φθηνά, γρήγορα και υψηλής ποιότητας» κατά τον Aλογοσκούφη.
Ομως όλα αυτά θα παραμένουν μακρινά για τη Δημόσια Διοίκηση που ζει στον κόσμο της.
Mε μία πρόταση θα σου πω τον κρίκο - κλειδί: Δεν έχει φράγκο σε κανέναν δίχως ανταπόδοση σε ποιότητα υπηρεσιών, θέλεις πρόσθετα λεφτά, δώσε μου μεταρρύθμιση, κάνε μου εξοικονόμηση πόρων.
Tο «οιδιπόδειο» του ΠAΣOK
O Γιώργος Παπανδρέου έχει κερδίσει, πιστεύεις, τη γενική αποδοχή και είναι έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της καινοτομίας;
Tο ΠAΣOK είναι κατ' εξοχήν οιδιπόδειος χώρος και λογικά έχει προσβληθεί από το «σύνδρομο των αδελφών». Αλλη ώρα θα στο κάνω λιανά. Tώρα σου λέω ότι ο Γιώργος έχει το σπάνιο πλεονέκτημα για πολιτικό να «ακούει», έχει δείξει ότι δεν φοβάται να αποφασίζει, να κάνει «το δικό του», να ρισκάρει, να «δαγκώνει» όταν χρειαστεί και βέβαια είχε ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα απέναντι στην κρατικοποίηση του ΠAΣOK. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι για να γίνει σε δύο χρόνια ένας αποτελεσματικός, καινοτόμος πρωθυπουργός.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει το σπάνιο πλεονέκτημα για πολιτικό να «ακούει», έχει δείξει ότι δεν φοβάται να αποφασίζει, να κάνει «το δικό του», να ρισκάρει
Μίμης Ανδρουλάκης
Συνεντευξη στον Βασίλη Σκουρή
Στην Aριστερά του Γιώργου Παπανδρέου αναφέρεται με συνέντευξή του στην «H» ο βουλευτής Eπικρατείας και συγγραφέας του βιβλίου «Bαμπίρ και Kανίβαλοι» Mίμης Aνδρουλάκης. Προτείνει την ίδρυση ενός δεύτερου επιχειρηματικού, καθαρά κεφαλαιοποιητικού κλάδου του IKA και περιγράφει τον Γ. Παπανδρέου με το «ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα απέναντι στην κρατικοποίηση του ΠAΣOK»
Eυρώπη, ώρα μηδέν...
Tο κύριο πρόβλημά της E.Ε. δεν είναι ούτε ο προϋπολογισμός ούτε το Eυρωσύνταγμα. Tο κυρίαρχο μοντέλο της δεν ανταποκρίνεται πια στο καίριο αίτημα της εποχής: «δουλειές, δουλειές, δουλειές». Έχει κολλήσει ο γαλλο-γερμανικός κινητήρας. Στις Bρυξέλλες χρειάζονται «λιγότερα και καλύτερα». Aλλαγή μεθόδου. Ένας νέος ευρωπαϊσμός. Mια νέα πολιτισμική και οικονομική επανάσταση ενάντια στο status quo. Nέα ηγεσία. O Σιράκ το 2005 είναι σκέτος αναχρονισμός. Aς αφήσουμε να λειτουργήσει η δύναμη του «παραδείγματος» Ξέρουμε τι δουλεύει και τι δεν δουλεύει στην E.Ε.
Διαρθρωτικές αλλαγές κι εδώ κι εκεί.
Όταν έχω στην τσέπη μου το ευρώ, όταν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την υποτίμηση του νομίσματος, αλλά και δεν θέλω να γίνω ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας, η μοναδική διέξοδος που έχω για να γίνω ανταγωνιστικός είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές.
«Aνταγωνιστικότητα», ένα φάντασμα για μία ορισμένη αριστερά.
Aνοησία, ανταγωνιστικότητα σε τελευταία ανάλυση σημαίνει να καρπωθείς ένα μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου, της γνώσης, της παραγωγής, των υπηρεσιών, των θέσεων εργασίας. Mετά έρχεται το «αριστερά - δεξιά», δηλαδή πρώτα πρέπει να παραχθεί ο πλούτος και μετά έρχεται η κοινωνική μάχη για την αναδιανομή του. Aυτό είναι το «αλφάβητο» της πολιτικής οικονομίας.
Oι διαρθρωτικές αλλαγές, όμως, δεν ακούγονται σαν κάτι απολίτικο;
Tεχνοκρατικό; Δεν λέμε όλοι το ίδιο πράγμα. Στη γλώσσα της δικής μας αριστεράς οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι το μέσο για να κόψουμε δρόμο σε μία οικονομία της γνώσης, της καινοτομίας, σε μία δίκαιη κοινωνία της ευημερίας, της συμμετοχικής δημοκρατίας. Tο τελικό κριτήριό τους είναι η μετρήσιμη αύξηση των ευκαιριών, των δυνατοτήτων και των επιλογών για όλους και κυρίως για τους οικονομικά αδύνατους και τους νέους. Oι τρεις αυτές λέξεις είναι έξω από την κουλτούρα τις παλιάς αριστεράς.
Kαι η ιδεολογία;
Mα το Aλφα και το Ωμέγα αυτής της δομικής αλλαγής είναι μία ριζική ιδεολογική, αξιακή, πολιτισμική μεταβολή. Δίχως αυτή, δεν υπάρχει ο πρωταγωνιστής της οικονομίας της καινοτομίας, της δίκαιης κοινωνίας της δημιουργίας, δηλαδή ο άνθρωπος που σπάει τα δεσμά της εξάρτησης και της παθητικής υπερασφάλειας, ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του, των σπουδών του, της εργασίας του, της επενδυτικής αποταμίευσής του, ο άνθρωπος που ρισκάρει, και δημιουργεί και ταυτόχρονα μετέχει στη νέα κοινωνική αλληλεγγύη. H πρώτη μεταρρύθμιση της μεταρρυθμιστικής αριστεράς του 21ου αιώνα έχει να κάνει με την ιδεολογία της, με τη δραστική μετατόπιση των ισορροπιών μέσα στην ανταγωνιστική ενότητα ελευθερίας και ισότητας, νέας ατομικότητας και νέας συλλογικότητας, αυτονομίας και αμοιβαιότητας, ανταγωνισμού και αλληλεγγύης, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών, παγκόσμιου και εθνικού - τοπικού, «ανοιχτού» και «κλειστού». Aυτή είναι η αριστερά του Γ. Παπανδρέου.
Πολύ θεωρητικά δεν ακούγονται αυτά, όταν αυτή τη βδομάδα καιγόμαστε με το ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων και του OTE;
Ίσα - ίσα εδώ πρέπει να εφαρμόσουμε χειροπιαστά αυτές τις νέες ισορροπίες ατομικού - συλλογικού. O νεοεισερχόμενος στις τράπεζες ή στις ΔEKO θα στερείται ορισμένων ασφαλιστικών και εργασιακών «προνομίων» άρα η δικαιοσύνη επιβάλλει να τον ελαφρώσουμε αναλογικά από το δυσβάσταχτο ασφαλιστικό χρέος της δικής μας γενιάς, να του δώσουμε τη δυνατότητα μίας δεύτερης πρόσθετης, καθαρά προσωπικής, ασφαλιστικής αποταμίευσης - επένδυσης μέσα από το IKA. Aν η σύνταξή του από τον αναδιανεμητικό κλάδο του IKA του δίνει το 70%-80% του μισθού του θα βγάλει επιπλέον ένα 20% ή 30% και πάνω από το προσωπικό του ασφαλιστικό - επενδυτικό βιβλιάριο.
Eίναι συνεπώς η ιδέα που ζυμώνεις εδώ και χρόνια για ένα δεύτερο επιχειρηματικό, καθαρά κεφαλαιοποιητικό κλάδο του IKA.
Kάθε εργαζόμενος πρέπει να έχει το δικό του προσωπικό αποταμιευτικό - επενδυτικό βιβλιάριο στο οποίο θα εκτρέπεται ένα μικρό μέρος της ασφαλιστικής εισφοράς του και θα βάζει ό,τι επιπλέον θέλει με ισχυρά φορολογικά κίνητρα. Eίναι εργαζόμενος και ταυτόχρονα επενδυτής με δικαίωμα επιλογής σ' ένα ασφαλές και σχετικά εγγυημένης απόδοσης χαρτοφυλάκιο σε μετοχές, ομόλογα, κτηματικά ομόλογα κ.λπ. O μεσαίος και πάνω μισθωτός θα κερδίσει πολλά από το περίσσευμά του, ενώ στον χαμηλόμισθο θα πούμε «φίλε για κάθε ευρώ που θα βάζεις στην άκρη θα σε επιχορηγούμε με 20 λεπτά» μέσα από το σύστημα της «αρνητικής φορολόγησης». O κεφαλαιοποιητικός κλάδος του IKA θα γίνει ο μεγαλύτερος μη τραπεζικός επενδυτής της χώρας υπό την εποπτεία και το risk management της Kεντρικής Tράπεζας. Mπορεί και πρέπει να προικοδοτηθεί με σημαντικό μέρος της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου και της εκκλησίας στη βάση σύγχρονων χρηματοοικονομικών προϊόντων. H οικονομία μας γενικότερα χρειάζεται υψηλότερα επίπεδα αποταμίευσης - επένδυσης καθώς μειώνονται οι κοινοτικοί πόροι.
Aυτές οι νέες αξίες πιστεύετε ότι μπορεί να ανανεώσουν το κοινωνικό κράτος;
Aσφαλώς, η νέα ισορροπία ατομικότητας - αλληλεγγύης, το δικαίωμα της επιλογής και για τους οικονομικά αδύνατους, οι business like και market like διαδικασίες θα εισαχθούν στοχευμένα σε τομείς ενισχυμένης δημόσιας και κοινωνικής ευθύνης για να επιτύχουμε τη μετρήσιμη αύξηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Aπό μία κάθετη, γραφειοκρατική, σπάταλη, παραγωγή υπηρεσιών, θα περνάμε στην εποχή των εταιρικών συμβολαίων του κράτους με αυτόνομους χρηματοοικονομικά δημόσιους οργανισμούς, με εθελοντικές πρωτοβουλίες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Tο EΣY και η τριτοβάθμια εκπαίδευση θα μετασχηματισθούν σε σύστημα «εσωτερικής δημόσιας αγοράς», όπου το κράτος θα χρησιμοποιεί το εργαλείο της αξιολόγησης - χρηματοδότησης για να διεγείρει τον ανταγωνισμό.
H σύμπραξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα θα είναι συνεπώς χρήσιμη σ' αυτή την κατεύθυνση;
Nαι σε επιλεγμένους τομείς και εφόσον γίνει σωστή διαχείριση και κατανομή των κινδύνων ανάμεσα στο Δημόσιο και τους ιδιώτες. Αλλωστε έτσι έγιναν τα μεγάλα έργα της «διαπλοκής», τα «φθηνά, γρήγορα και υψηλής ποιότητας» κατά τον Aλογοσκούφη.
Ομως όλα αυτά θα παραμένουν μακρινά για τη Δημόσια Διοίκηση που ζει στον κόσμο της.
Mε μία πρόταση θα σου πω τον κρίκο - κλειδί: Δεν έχει φράγκο σε κανέναν δίχως ανταπόδοση σε ποιότητα υπηρεσιών, θέλεις πρόσθετα λεφτά, δώσε μου μεταρρύθμιση, κάνε μου εξοικονόμηση πόρων.
Tο «οιδιπόδειο» του ΠAΣOK
O Γιώργος Παπανδρέου έχει κερδίσει, πιστεύεις, τη γενική αποδοχή και είναι έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της καινοτομίας;
Tο ΠAΣOK είναι κατ' εξοχήν οιδιπόδειος χώρος και λογικά έχει προσβληθεί από το «σύνδρομο των αδελφών». Αλλη ώρα θα στο κάνω λιανά. Tώρα σου λέω ότι ο Γιώργος έχει το σπάνιο πλεονέκτημα για πολιτικό να «ακούει», έχει δείξει ότι δεν φοβάται να αποφασίζει, να κάνει «το δικό του», να ρισκάρει, να «δαγκώνει» όταν χρειαστεί και βέβαια είχε ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα απέναντι στην κρατικοποίηση του ΠAΣOK. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι για να γίνει σε δύο χρόνια ένας αποτελεσματικός, καινοτόμος πρωθυπουργός.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει το σπάνιο πλεονέκτημα για πολιτικό να «ακούει», έχει δείξει ότι δεν φοβάται να αποφασίζει, να κάνει «το δικό του», να ρισκάρει
Τετάρτη, Ιουνίου 29, 2005
Πατέντες Λογισμικού
Κοινό ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ των FFII, ΕΠΕ, ΠΣΔΜΗΥΠ, ΣΤΕΜΠ, ΕΕΧΙ, HeLLUG, AWMN, TWMN, HSWM.
Το Ευρωκοινοβουλίο να προστατεύσει την ευρωπαϊκή οικονομία από τις πατέντες λογισμικού - Οι έλληνες ευρωβουλευτές να εφαρμόσουν το Σύνταγμα της χώρας
Αθήνα, 29 Ιουνίου 2005
Στις 6 Ιουλίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έχει την τελευταία ευκαιρία να εμποδίσει την πρόταση οδηγίας για τις Πατέντες Λογισμικού του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αν η πρόταση γίνει δεκτή, η Ευρωπαϊκή Οικονομία θα δεχθεί ισχυρότατο πλήγμα σε όφελος των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Ο ανταγωνισμός θα μειωθεί και το κόστος του λογισμικού θα αυξηθεί δραματικά. Η επιστημονική έρευνα θα οπισθοδρομήσει καθώς εκατοντάδες χιλιάδες πατέντες από ΗΠΑ και Ιαπωνία θα επιβληθούν στην Ευρώπη. Η στρατηγική της Ευρώπης να πρωταγωνιστήσει στις τεχνολογικές εξελίξεις θα καταρρεύσει. Η συμμετοχή στην Κοινωνία της Πληροφορίας θα γίνει άπιαστο όνειρο για την πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών.
Μπορείτε να βρείτε ολόκληρο το Δελτίο Τύπου επισυνημμένο (attached) στο παρόν e-mail, καθώς και στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://epatents.hellug.gr/pages/pr_2005-06-29/
και σε .pdf μορφή: http://epatents.hellug.gr/pr_2005-06-29.pdf--
Dimitris GlezosJabber ID: glezos@jabber.org,
Το Ευρωκοινοβουλίο να προστατεύσει την ευρωπαϊκή οικονομία από τις πατέντες λογισμικού - Οι έλληνες ευρωβουλευτές να εφαρμόσουν το Σύνταγμα της χώρας
Αθήνα, 29 Ιουνίου 2005
Στις 6 Ιουλίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έχει την τελευταία ευκαιρία να εμποδίσει την πρόταση οδηγίας για τις Πατέντες Λογισμικού του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αν η πρόταση γίνει δεκτή, η Ευρωπαϊκή Οικονομία θα δεχθεί ισχυρότατο πλήγμα σε όφελος των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Ο ανταγωνισμός θα μειωθεί και το κόστος του λογισμικού θα αυξηθεί δραματικά. Η επιστημονική έρευνα θα οπισθοδρομήσει καθώς εκατοντάδες χιλιάδες πατέντες από ΗΠΑ και Ιαπωνία θα επιβληθούν στην Ευρώπη. Η στρατηγική της Ευρώπης να πρωταγωνιστήσει στις τεχνολογικές εξελίξεις θα καταρρεύσει. Η συμμετοχή στην Κοινωνία της Πληροφορίας θα γίνει άπιαστο όνειρο για την πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών.
Μπορείτε να βρείτε ολόκληρο το Δελτίο Τύπου επισυνημμένο (attached) στο παρόν e-mail, καθώς και στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://epatents.hellug.gr/pages/pr_2005-06-29/
και σε .pdf μορφή: http://epatents.hellug.gr/pr_2005-06-29.pdf--
Dimitris GlezosJabber ID: glezos@jabber.org,
Σάββατο, Ιουνίου 18, 2005
Οι αντιφάσεις, τα γνωρίσματα και ο μύθος του σύγχρονου Φιλελευθερισμού
- Ο σύγχρονος Φιλελευθερισμός είναι υποχρεωμένος να εκδιπλωθεί πολιτικά σε μια μαζική κοινωνία -όπως είναι οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες του καιρού μας- την οποία όμως πολεμά και καταγγέλλει για την κατάντια της. Οσο η μαζική κοινωνία διαγράφει καθαρότερα τα περιγράμματα της μαζικής δημοκρατίας τόσο αυτή η αντίφαση γίνεται εντονότερη. Που το βλέπουμε αυτό; Το βλέπουμε κάθε φορά που ένα Φιλελεύθερο κόμμα διεκδικεί την ψήφο του «κοσμάκη». Τότε που παρά (και πέρα) από τις ιδέες του κλασσικού, αστικού Φιλελευθερισμού χρησιμοποιούν συνθήματα υπέρ του κοινωνικού κράτους και της μαζικής δημοκρατίας. (Συνθήματα που φυσικά θα τα πάρουν πίσω μόλις αποκτήσουν την εξουσία. «Μάρκετινγκ ήταν παιδιά. Το πιστέψατε;»). Το βλέπουμε όταν καταγγέλλει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα σωματεία όταν από την άλλη πλευρά στήνουν τις δικές τους συνδικαλιστικές οργανώσεις και σωματεία. Το βλέπουμε όταν η φιλελεύθερη παράταξη συνταράσσεται εσωτερικά με αιτήματα αποκατάστασης των δικών της φιλελεύθερων παιδιών.
- Ο Φιλελευθερισμός, η κυρίαρχη κάποτε ιδεολογία της αστικής τάξης, βιώνει την ιστορική αντίθεση του να υπάρχει και μετά το τέλος της αστικής τάξης –ή και χωρίς αυτή να έχει υπάρξει ποτέ, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι να στελεχώνει τα μαζικά κόμματα και τις οργανώσεις που τον εκφράζουν με άτομα μικροαστικής ή ακόμη και προλεταριακής καταγωγής (μέχρι και «φρικιά» των πανεπιστημίων και «μεταλάδες» της πλατείας Ναυαρίνου) για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Και βέβαια όλους εκείνους τους νεόπλουτους που θαρρούν ότι είναι οι γνήσιοι εκφραστές του Φιλελευθερισμού.
- Από την ίδια του τη φύση και τις ιστορικές του καταβολές ο Φιλελευθερισμός δεν μπορεί παρά να αντιπαρατίθεται με την μετα-αστική δημοκρατία η οποία είναι όμως το μόνο δυνατό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να εκφραστεί έχοντας ελπίδα εκπροσώπησης και απόκτησης της εξουσίας με ειρηνικό τρόπο. Αυτό το βλέπουμε στα ίδια τα φιλελεύθερα κόμματα που, εκ των πραγμάτων, λειτουργούν ως μαζικές οργανώσεις. Μακριά δηλαδή κι από τα πιο στοιχειώδη προτάγματα του Φιλελευθερισμού.
- Η χρήση του όρου –όπως και των όρων που αφορούν κάθε μονολιθική ιδεολογία του 20ουη οποία αποκαλύπτει ότι ο φιλελευθερισμός από τη φύση του είναι βαθιά ολιγαρχικός. Κάτι το οποίο αποδεικνύεται κάθε φορά που ένα φιλελεύθερο κόμμα αποκτά την εξουσία και θέλει να «περάσει» την πολιτική και οικονομική (φιλελεύθερη) πλατφόρμα στην κοινωνία. Να κάνει δηλαδή πράξη τις προγραμματικές εξαγγελίες του. αιώνα και των παλιότερων- ως ομολογία πίστεως, με την αντίστοιχη πολεμική φόρτιση είναι μια ακόμη αντίφαση
- Είναι τότε που αναδεικνύεται η πιο ακραία του αντίφαση: όταν επιλέγει τις πιο αυταρχικές λύσεις καθώς in extremis (έστω) είναι απολύτως πρόθυμος να θυσιάσει ολοκληρωτικά τον πολιτικό φιλελευθερισμό στο βωμό του οικονομικού. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να επιλύσει στις ημέρες μας το ασφαλιστικό πρόβλημα με αιχμή τις Τράπεζες και τις ΔΕΚΟ. (Βλέπε το νομοσχέδιο που το φέρνει «νύχτα» ή στο «τριήμερο» έτσι ώστε να μην μπορεί να εκδηλωθεί κάποια οργανωμένη αντίσταση. Ενώ αύριο μπορεί να ακολουθήσουν ακόμη πιο αυταρχικές μέθοδοι.)
- Ο Φιλελευθερισμός περιφρονεί τη Δημοκρατία την ίδια στιγμή που την επικαλείται. Και την περιφρονεί ακόμη περισσότερο –σε σημείο να την καταπατά με τον πιο κυνικό τρόπο- όταν το λεγόμενο «αόρατο χέρι» δείχνει να μην λειτουργεί στο επίπεδο της κοινωνίας.
- Μια ακόμη –και ίσως η πιο αιματηρή και απάνθρωπη- αντίφαση του Φιλελευθερισμού είναι όταν οι Φιλελεύθερες δυνάμεις –παρά της εξαγγελίες τους για μη-παρέμβαση στην ελεύθερη εξέλιξη της κοινωνίας- συμμαχούν με συντηρητικές και εθνικιστικές δυνάμεις (εθνικιστές, Εκκλησία κλπ) για να καταβάλλουν τον κοινό αντίπαλο: τις μειονότητες και όλους αυτούς που αντιδρούν στο φιλελεύθερο μοντέλο εντός ή εκτός των συνόρων τους.
- Με άλλα λόγια ο Φιλελευθερισμός έχει την αντίφαση μέσα στα ίδια του τα σπλάχνα. Είναι η αντίθεση ανάμεσα στον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό. Αντίθεση που είναι αδύνατον να γεφυρωθεί στην πράξη. Κι αυτό γιατί η υλική ισότητα που επικαλείται ο πρώτος έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την εκ των πραγμάτων ανισότητα (θέσεων και πλούτου) που έχει ως αποτέλεσμα ο δεύτερος. Μια αντίθεση όμως που μπορεί να την εκμεταλλευθεί όταν θελήσει να προσελκύσει ψήφους από άλλα κοινωνικά στρώματα για να καταλάβει την εξουσία.
- Ο Φιλελευθερισμός ενώ εμφανίζεται ως πολέμιος του Κράτους επιζητά την ίδια στιγμή ένα ισχυρό κράτος που με τη γραφειοκρατία του θα θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού. Κι αυτό γιατί ο ελεύθερος συναγωνισμός στην οικονομία προϋποθέτει ενιαίους κανόνες του παιχνιδιού με μια γενική νομοθεσία που θα προστατεύει την αγορά από τις όποιες παραβιάσεις.
- Οι αντιφάσεις του Φιλελευθερισμού περνούν βαθιά μέσα στο πετσί του φιλελεύθερου (φορέα) αφού ο οικονομικά ενεργός «αστός» (μικροαστός στην ουσία) του 20ου και 21ου αιώνα έχει όλο και λιγότερο χρόνο για να γίνει φορέας του παλιού αστικού ήθους και έθους και περιορίζει τα ενδιαφέροντά του για να κρατήσει τον έλεγχο της περίπλοκης κατάστασης την ίδια στιγμή που άλλα μέλη της τάξης ή της γενιάς του, ακόμη και μέλη της οικογένειάς του νοιάζονται περισσότερο για τα πνευματικά πράγματα και βλέπουν περιφρονητικά τα οικονομικά αλισβερίσια και τις φιλελεύθερες σκέψεις του.
Μέσα από αυτές τις αντιφάσεις μπορούμε να δούμε ποιείς είναι πραγματικά –και όχι τι εξαγγέλλει ότι είναι- οι βάσεις του Φιλελευθερισμού:
- Ο Φιλελευθερισμός αποτιμά τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων πραγματολογικά και όχι ηθικά. Για τους Φιλελεύθερους οι άνθρωποι από την φύση τους πασχίζουν μονάχα για ό,τι θεωρούν συμφέρον τους και από αυτές τους τις προσπάθειες προκύπτει, υποτίθεται, μια κοινή συνισταμένη, ένα ισοζύγιο που δεν αφορά την αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά αλλά και του συνόλου της κοινωνίας. Η ηθική, η αξιοπρέπεια, η αυτοπραγμάτωση είναι απλώς υποθέσεις για τον Φιλελευθερισμό, δεν είναι ο γνώμονας. Γι αυτό και οι Φιλελεύθεροι περιφρονούν δραστηριότητες που έχουν να κάνουν, π.χ. με τους τομείς της Τέχνης και της Παιδείας αν αυτοί δεν κατατείνουν ή δεν υπακούουν σε οικονομικά προστάγματα (να είναι εμπορικοί!!!). Για τη Φιλελεύθερη σχέση –για να γυρίσουμε και πάλι στο σήμερα- το “Number One” έχει αναμφίβολα μεγαλύτερη αξία από ένα τραγούδι της Φλέρυ Νταντωνάκη διότι ακριβώς πουλάει περισσότερο.
- Για τους Φιλελεύθερους αξιοπρεπείς είναι μονάχα εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να καταναλώνουν και αντίστοιχα αξιοπρεπές είναι μόνο το αγαθό που πουλάει και μάλιστα σε καλή τιμή. Αν δεν μπορείς να αγοράσεις ένα μπουκάλι νερό δεν είναι μόνο ότι θα πεθάνεις από τη δίψα είσαι ΚΑΙ αναξιοπρεπής («τράβα να πιείς από την τουαλέτα, άχρηστε») ενώ από την άλλη αν οι δίσκοι του Μητρόπουλου και του Ξενάκις δεν κάνουν πωλήσεις τότε μάλλον κάποιο πρόβλημα έχουν ο Μητρόπουλος και ο Ξενάκις.
- Ο Φιλελευθερισμός αντιπαθεί εκείνες τις κοινωνιολογικές εξηγήσεις που λένε ότι: ο άνθρωπος είναι προϊόν των συνθηκών στις οποίες μεγάλωσε και ζει και ότι είναι οι συνθήκες που θα πρέπει να αλλάξουν για να εκδιπλωθεί ο αληθινός άνθρωπος. Ετσι λοιπόν προσπαθεί να εδραιώσει την πεποίθηση ότι στον άξιο αρκούν τα τυπικά και μόνο δικαιώματα για να προοδεύσει.
- Ο Φιλελευθερισμός απαιτεί και παλεύει για ίσες ευκαιρίες προκειμένου αν αποκτηθούν άνισες θέσεις και άνισος πλούτος. Εκεί εξαντλείται η αγάπη του για την Ισότητα των ανθρώπων. Και μέχρι εκεί… Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για την Ισότητα ως αποτέλεσμα.
- Για τους Φιλελεύθερους η έννοια του προσώπου αποκτά νόημα όταν αυτό το πρόσωπο μπορεί να κερδηθεί και να πεισθεί να αγοράσει. Διαφορετικά δεν υπάρχει.
- Οι Φιλελεύθεροι την ίδια στιγμή που επιτίθενται στην κρατική γραφειοκρατία, ενισχύουν την γραφειοκρατία των μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών με τραγελαφικά κάποιες φορές αποτελέσματα για τις ίδιες τις εταιρείες και την απόδοσή τους. Αυτό γίνεται γιατί οι ειδικές γνώσεις θεωρούνται σημαντικότερες από τις γενικές (στο πνεύμα και των όσων ειπώθηκαν πιο πάνω).
- Ο Φιλελευθερισμός πιστεύει ότι η κοινωνία και το κράτος δεν πρέπει να έχουν καμιά ηθική υποχρέωση έναντι του ατόμου.
- Ο σύγχρονος Φιλελευθερισμός δεν στηρίζεται στην ανύπαρκτη πλέον αστική τάξη αλλά σε μια τάξη επιχειρηματιών και επιχειρηματικών στελεχών που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα συμφέροντα των εταιρειών τους.
- Ο Φιλελευθερισμός πολεμά τη Δημοκρατία αφού, προφανώς, εναντιώνεται στη συμμετοχή των μεγάλων μαζών και των κοινωνικών ομάδων στην πολιτική ζωή γι αυτό και μισεί τον συνδικαλισμό. Επιτρέπει μονάχα την εκλογική διαδικασία κι αύτη όμως όχι ως συμμετοχική διαδικασία αλλά ως μια απλή καταγραφή της κρίσης για τον η εκάστοτε κυβέρνηση λειτούργησε ή όχι σωστά της τελευταία 4ετία.
- Ο Φιλελευθερισμός είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να κάνει χρήση του οποιουδήποτε θεμιτού ή αθέμιτου μέσου για να εμποδίσει την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και του εκδημοκρατισμού, συμμαχώντας ακόμη και με το διάβολο (ή τον Χριστόδουλο).
- Ο σύγχρονος Φιλελευθερισμός πολεμάει την ίδια τη Ζωή όταν αυτή διαφεύγει από τις λογιστικές του αναλύσεις και πράξεις. Πολεμάει τη μνήμη γιατί αυτή επαναφέρει το φάντασμα της ίδιας της τάξης που το γέννησε, της αστικής τάξης. Της τάξης που προσέφερε και Ηθος και Εθος στην ανθρώπινη ιστορία. Προτιμά να υπερασπίζεται τον εχθρό του –τη μαζική δημοκρατία- παρά την παλιά πνευματικότητα των αστών. Κι αυτή είναι μια ακόμη αντίφασή του ανάμεσα στις πολλές.
Ενας από τους μεγαλύτερους μύθους που τρέφουν οι Φιλελεύθεροι είναι ο ισχυρισμός ότι θεωρητικά και πρακτικά προασπίζουν το κράτος-νυχτοφύλακα (περιορισμένης εξουσίας) ενώ η προοδευτικοί ρέπουν στον κρατισμό και τις διοικητικές μεθόδους.
Στην πραγματικότητα οι Φιλελεύθεροι πολεμούν το κράτος όταν πιστέψουν ότι η κρατική ισχύς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δημοκρατικούς σκοπούς.
Ιστορικά άλλωστε η άνοδος του σύγχρονου κράτους και η άνοδος της αστικής τάξης και της φιλελεύθερης ιδεολογίας συμβάδισαν και εξακολουθούν να συμβαδίζουν από τη γέννησή τους ως σήμερα.
Ο Φιλελευθερισμός σήμερα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να μοιρασθεί την εξουσία με την παλιά αριστοκρατία (Αγγλία, Γαλλία), με την ισχυρή αγροτιά (Ελλάδα) ή με την στρατιωτική ισχύ (Ελλάδα, Τουρκία κλπ). Κι αν το να πολεμάς τον ίδιο σου τον λαό, την ευτυχία του ατόμου, την ίδια τη ζωή δεν είναι από μόνο του Φασισμός, τότε η αγιαστούρες των παπάδων και τα τανκς των συνταγματαρχών είναι μια ακόμη εκδοχή της Φιλελεύθερης σκέψης πίσω από τις ωραίες λέξεις και τις πραγματο-λογικές (=κυνικές) αναλύσεις των φορέων της.
Εάν ο οικονομικός φιλελευθερισμός κινδυνεύσει, έχει αποδειχθεί, ότι θα τους χρησιμοποιήσουν με τον ίδιο κυνικό τρόπο που μιλούν για τη φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο ακόμη και αν πρόκειται να προδώσουν τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Δεν τελειώσαμε!
Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2005
EU: "πολιτισμικός πόλεμος" vs πολιτισμένου διαλόγου
178 σχόλια στο blog της Margot Wallstrom, αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε post της το οποίο αφορούσε, τι άλλο, τα πρόσφατα δημοψηφίσματα σε Γαλλία και Ολλανδία. Το ευρωσύνταγμα είναι μια «πολύπλοκη υπόθεση για να τεθεί σε ψηφοφορία και αυτό μπορεί να μπερδέψει τους ψηφοφόρους», πληκτρολόγησε στο blog της και τα σχόλια έπεσαν βροχή.
«Οι αντίθετοι στο ευρωσύνταγμα είναι ένα παράξενο μάτσο από ρατσιστές, ξενοφοβικούς, εθνικιστές, κομμουνιστές, απογοητευμένους κεντροαριστερούς και γενικώς θυμωμένους». Αυτά είπε και ο Andrew Duff, ευρωβουλευτής των Φιλελεύθερων Δημοκρατών της Βρετανίας.
Οι αρχικές υποθέσεις ήθελαν το ΟΧΙ των Ολλανδών να αφορά την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έρευνα που ακολούθησε ωστόσο αποκάλυψε ότι μόνο το 2% των Ολλανδών ψηφοφόρων του ΟΧΙ αφορούσε το μέλλον της γειτονικής μας χώρας.
Το ΟΧΙ, μετά από περισσότερο ψύχραιμη ανάλυση, καταλάγιασμα των ιαχών περί νίκης των προοδευτικών δυνάμεων κλπ, αφορά περισσότερο την απομάκρυνση του κόσμου από τους αντιπροσώπους του, ειδικά αυτούς που στέλνουμε στο ευρωκοινοβούλιο. Και το συμπέρασμα ότι οι «κατώτερες» τάξεις αγκαλιάζουν αξίες που συμπεριλαμβάνουν έννοιες όπως «έθνος» και «κράτος», όταν οι πολιτικές, πνευματικές και οικονομικές ελίτ προσανατολίζονται σε προοπτικές περισσότερο κοσμοπολίτικες και παγκοσμιοποιημένες.
Μακριά από τους τεχνοκράτες, βυθισμένοι πλέον στην αβάσταχτη βαρύτητα της καθημερινότητας οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με την, ούτως ή άλλως, δαιδαλώδη υπόθεση του ευρωσυντάγματος. Ούτε μετέχουμε ενεργά σε κάποιο πολιτικό ευρωπαϊκό όραμα πλέον. Απλά, δεχόμαστε να κρίνουμε όσα συμφωνούνται σε άλλο επίπεδο. Και βιώνουμε άκριτα έναν «πολιτισμικό πόλεμο», παρόμοιο με αυτόν που στήθηκε στις Η.Π.Α. κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Σε τέτοιο πόλεμο πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο. Δεν είναι έτσι;
Ε ναι, οι πολιτικές μας ηγεσίες δεν κατάφεραν να θέσουν τα θέματα στο τραπέζι και να ανοίξει ένας διάλογος. Με εμάς που από τα παράθυρα αποκαλούν «απλούς πολίτες». Μην ξεράσω… Κι ύστερα έθεσαν το θέμα στη δική τους Βουλή. Προκαλώντας την αποξένωσή μας και από τα εθνικά μας έδρανα…
Τα ΟΧΙ των δημοψηφισμάτων, η κηδεία του ευρωσυντάγματος, και κατά πολλούς και της ευρωπαϊκής ιδέας, το επακόλουθο μαλλιοτράβηγμα, ίσως μας αφορούν στο βαθμό που αποφασίσουμε να συμμετέχουμε ενεργά σε μια διαδικασία που περιλαμβάνει ένα όραμα για μια ευρωπαϊκή οικογένεια με επίκεντρο τον Άνθρωπο. Είναι καιρός για την αποδαιμονοποίηση των ψηφοφόρων και την επιστροφή στο διάλογο.
«Οι αντίθετοι στο ευρωσύνταγμα είναι ένα παράξενο μάτσο από ρατσιστές, ξενοφοβικούς, εθνικιστές, κομμουνιστές, απογοητευμένους κεντροαριστερούς και γενικώς θυμωμένους». Αυτά είπε και ο Andrew Duff, ευρωβουλευτής των Φιλελεύθερων Δημοκρατών της Βρετανίας.
Οι αρχικές υποθέσεις ήθελαν το ΟΧΙ των Ολλανδών να αφορά την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έρευνα που ακολούθησε ωστόσο αποκάλυψε ότι μόνο το 2% των Ολλανδών ψηφοφόρων του ΟΧΙ αφορούσε το μέλλον της γειτονικής μας χώρας.
Το ΟΧΙ, μετά από περισσότερο ψύχραιμη ανάλυση, καταλάγιασμα των ιαχών περί νίκης των προοδευτικών δυνάμεων κλπ, αφορά περισσότερο την απομάκρυνση του κόσμου από τους αντιπροσώπους του, ειδικά αυτούς που στέλνουμε στο ευρωκοινοβούλιο. Και το συμπέρασμα ότι οι «κατώτερες» τάξεις αγκαλιάζουν αξίες που συμπεριλαμβάνουν έννοιες όπως «έθνος» και «κράτος», όταν οι πολιτικές, πνευματικές και οικονομικές ελίτ προσανατολίζονται σε προοπτικές περισσότερο κοσμοπολίτικες και παγκοσμιοποιημένες.
Μακριά από τους τεχνοκράτες, βυθισμένοι πλέον στην αβάσταχτη βαρύτητα της καθημερινότητας οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με την, ούτως ή άλλως, δαιδαλώδη υπόθεση του ευρωσυντάγματος. Ούτε μετέχουμε ενεργά σε κάποιο πολιτικό ευρωπαϊκό όραμα πλέον. Απλά, δεχόμαστε να κρίνουμε όσα συμφωνούνται σε άλλο επίπεδο. Και βιώνουμε άκριτα έναν «πολιτισμικό πόλεμο», παρόμοιο με αυτόν που στήθηκε στις Η.Π.Α. κατά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Σε τέτοιο πόλεμο πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο. Δεν είναι έτσι;
Ε ναι, οι πολιτικές μας ηγεσίες δεν κατάφεραν να θέσουν τα θέματα στο τραπέζι και να ανοίξει ένας διάλογος. Με εμάς που από τα παράθυρα αποκαλούν «απλούς πολίτες». Μην ξεράσω… Κι ύστερα έθεσαν το θέμα στη δική τους Βουλή. Προκαλώντας την αποξένωσή μας και από τα εθνικά μας έδρανα…
Τα ΟΧΙ των δημοψηφισμάτων, η κηδεία του ευρωσυντάγματος, και κατά πολλούς και της ευρωπαϊκής ιδέας, το επακόλουθο μαλλιοτράβηγμα, ίσως μας αφορούν στο βαθμό που αποφασίσουμε να συμμετέχουμε ενεργά σε μια διαδικασία που περιλαμβάνει ένα όραμα για μια ευρωπαϊκή οικογένεια με επίκεντρο τον Άνθρωπο. Είναι καιρός για την αποδαιμονοποίηση των ψηφοφόρων και την επιστροφή στο διάλογο.
Ολα καλά!
576 ευρώ τον μήνα για 2,3 εκ. οικογένειες!
...οι οποίες με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση θα διαβάσουν το: Πως να μην καταπολεματε την ανεχεια απο τον υπολογιστή τους και την ADSL σύνδεσή τους στο internet!!!
...οι οποίες με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση θα διαβάσουν το: Πως να μην καταπολεματε την ανεχεια απο τον υπολογιστή τους και την ADSL σύνδεσή τους στο internet!!!
ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Άρθρο της Μαριάνας Πυργιώτη,
από την εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ,
15.6.2005
σελ. 3
Πώς μετριέται η αποτελεσματικότητα των μηχανισμών του κράτους σε σχέση με την κοινωνική μέριμνα, την πρόνοια και την προστασία των πολιτών του; Πόσο δωρεάν, επιδοτούμενο ή ποσοστιαία αυξανόμενο, αν πρόκειται για μισθό και σύνταξη, βαφτίζεται το «παρεχόμενο» από το κράτος;
Για παράδειγμα, μια φορά κι έναν καιρό είχαμε δωρεάν Παιδεία. Καρφί δεν κάηκε κανενός αν αυτό το δωρεάν σήμαινε ότι από τα τότε Ελληνόπουλα που μπορούσαν να πάνε δημοτικό γυμνάσιο και μετά πανεπιστήμιο είναι ζήτημα αν τα μισά τελείωναν την τρίτη γυμνασίου λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειας τους ή της έλλειψης σχολείων κοντά στα σπίτια τους. «Δωρεάν» λέγανε τότε και καθάριζαν. «Δωρεάν» λένε και σήμερα που η κατάσταση έχει βελτιωθεί θεαματικά σε σχέση με τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Μόνο που σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών πληρώνει από πολύ νωρίς, συχνά από το γυμνάσιο για την ενίσχυση στα μαθήματα, πληρώνει για τα φροντιστήρια, προκειμένου να περάσει το παιδί στο πανεπιστήμιο και πληρώνει για να σπουδάσει το παιδί στο πανεπιστήμιο αν περάσει σε άλλη πόλη.
Πάμε λίγο σε μισθούς και συντάξεις. Τόση αύξηση στους χαμηλοσυνταξιούχους της τάδε κατηγορίας, τόση αύξηση στους χαμηλόμισθους της δείνα κατηγορίας, τόσο το ένα επίδομα τόσο το άλλο αναδρομικό.
Κι έχουμε μια στρατιά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας ή ακριβώς στα όρια. Τι νομίζετε πως θα συμβεί σ' αυτούς τους ανθρώπους αν βρεθούν αύριο τα χρήματα και πάρουν 10%-20% αύξηση στους γλίσχρους μισθούς και συντάξεις τους; Θα ανακουφιστούν έστω και λίγο. Σωστά, αλλά πόσο θα ανακουφιζόντουσαν αν αντί για τα 50 ευρώ το μήνα που θα έπαιρναν δεν χρειαζόταν να πληρώνουν φροντιστήρια, συμμετοχή στα φάρμακα, εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ολόκληρο το λογαριασμό σε ρεύμα, τηλέφωνο, πετρέλαιο θέρμανσης κ.λ.π. Και στους κυριολεκτικά πενόμενους να προβλέπεται και στέγη. Όμως αυτό που πραγματικά παρέχει το μοντέλο του παρ' ημίν κοινωνικού κράτους είναι η μαύρη μαυρίλα για τους μη έχοντες στον ήλιο μοίρα, τους μακροχρόνια ανέργους, τους ανάπηρους, τους άρρωστους, τις εγκαταλελειμμένες γυναίκες με παιδιά, χωρίς δουλειά και σπίτι κ.ά., καθώς οι πόροι μοιράζονται ή κατασπαταλώντας για ν' ακριβολογούμε, στα πέντε σημεία του ορίζοντα λες και έχουνε λυθεί τα μείζονα και μεριμνούμε για τα ελάσσονα.
Αντί να επικεντρωθεί η κρατική στήριξη στο αληθινό περιθώριο ώστε να εξαλειφθεί σταδιακά το κοντέινερ του ασθενούς σεισμόπληκτου κι η τρώγλη της γιαγιάς με το εγγονάκι της και την ψυχασθενή κόρη, να τελειώσει το μεροκάματο του παιδιού με τα λουλούδια και του παιδιού στη βιοτεχνία, να στηριχθεί πολύπλευρα ο βιοπαλαιστής, ο αγρότης, ο εργάτης που μένει με τα παιδιά του στο νοίκι και πασχίζει πραγματικά να τα βγάλει πέρα, στηρίζεται κάθε καρυδιάς καρύδι εν ονόματι του κοινωνικού κράτους.
Αυτή η τρομακτική κατασπατάληση πόρων χωρίς στόχευση, χωρίς δυναμική, χωρίς αποτέλεσμα εν τέλει πρέπει να τελειώνει. Καμία Ολυμπιακή Αεροπορία κανένα χλιδάτο Ιδρυμα, καμία ΕΡΤ και καμία Εκκλησία δεν επιτρέπεται να απορροφά έστω κι ένα ευρώ, όταν έχουμε πολίτες σε απελπισία. Κι αυτά τα «κεκτημένα» που έχουν καταντήσει κωμωδία, να συνεκτιμηθούν κάποτε με ορθολογικό τρόπο αντί για βλακώδεις λαϊκίστικες πολιτικές.
Επίδομα λέει για το τρίτο παιδί στη μητέρα. Ε! Μαζί με τη γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι το δικαιούται και το πήρε - αμήχανη ομολογουμένως - και η φίλη μου που δεν ξέρει τι έχει, αλλά απέκτησε και τρίτο μωρό! Πρόκειται για απίστευτες γελοιότητες που, όμως, έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις στους πολίτες που χρειάζονται το κοινωνικό κράτος δίπλα τους. Κι αν πετύχει αυτή η κυβέρνηση έστω να βάλει σε κάποιο δρόμο αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, θα έχει επιτελέσει πραγματικά μεγάλο κοινωνικό έργο.
από την εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ,
15.6.2005
σελ. 3
Πώς μετριέται η αποτελεσματικότητα των μηχανισμών του κράτους σε σχέση με την κοινωνική μέριμνα, την πρόνοια και την προστασία των πολιτών του; Πόσο δωρεάν, επιδοτούμενο ή ποσοστιαία αυξανόμενο, αν πρόκειται για μισθό και σύνταξη, βαφτίζεται το «παρεχόμενο» από το κράτος;
Για παράδειγμα, μια φορά κι έναν καιρό είχαμε δωρεάν Παιδεία. Καρφί δεν κάηκε κανενός αν αυτό το δωρεάν σήμαινε ότι από τα τότε Ελληνόπουλα που μπορούσαν να πάνε δημοτικό γυμνάσιο και μετά πανεπιστήμιο είναι ζήτημα αν τα μισά τελείωναν την τρίτη γυμνασίου λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειας τους ή της έλλειψης σχολείων κοντά στα σπίτια τους. «Δωρεάν» λέγανε τότε και καθάριζαν. «Δωρεάν» λένε και σήμερα που η κατάσταση έχει βελτιωθεί θεαματικά σε σχέση με τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Μόνο που σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών πληρώνει από πολύ νωρίς, συχνά από το γυμνάσιο για την ενίσχυση στα μαθήματα, πληρώνει για τα φροντιστήρια, προκειμένου να περάσει το παιδί στο πανεπιστήμιο και πληρώνει για να σπουδάσει το παιδί στο πανεπιστήμιο αν περάσει σε άλλη πόλη.
Πάμε λίγο σε μισθούς και συντάξεις. Τόση αύξηση στους χαμηλοσυνταξιούχους της τάδε κατηγορίας, τόση αύξηση στους χαμηλόμισθους της δείνα κατηγορίας, τόσο το ένα επίδομα τόσο το άλλο αναδρομικό.
Κι έχουμε μια στρατιά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας ή ακριβώς στα όρια. Τι νομίζετε πως θα συμβεί σ' αυτούς τους ανθρώπους αν βρεθούν αύριο τα χρήματα και πάρουν 10%-20% αύξηση στους γλίσχρους μισθούς και συντάξεις τους; Θα ανακουφιστούν έστω και λίγο. Σωστά, αλλά πόσο θα ανακουφιζόντουσαν αν αντί για τα 50 ευρώ το μήνα που θα έπαιρναν δεν χρειαζόταν να πληρώνουν φροντιστήρια, συμμετοχή στα φάρμακα, εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ολόκληρο το λογαριασμό σε ρεύμα, τηλέφωνο, πετρέλαιο θέρμανσης κ.λ.π. Και στους κυριολεκτικά πενόμενους να προβλέπεται και στέγη. Όμως αυτό που πραγματικά παρέχει το μοντέλο του παρ' ημίν κοινωνικού κράτους είναι η μαύρη μαυρίλα για τους μη έχοντες στον ήλιο μοίρα, τους μακροχρόνια ανέργους, τους ανάπηρους, τους άρρωστους, τις εγκαταλελειμμένες γυναίκες με παιδιά, χωρίς δουλειά και σπίτι κ.ά., καθώς οι πόροι μοιράζονται ή κατασπαταλώντας για ν' ακριβολογούμε, στα πέντε σημεία του ορίζοντα λες και έχουνε λυθεί τα μείζονα και μεριμνούμε για τα ελάσσονα.
Αντί να επικεντρωθεί η κρατική στήριξη στο αληθινό περιθώριο ώστε να εξαλειφθεί σταδιακά το κοντέινερ του ασθενούς σεισμόπληκτου κι η τρώγλη της γιαγιάς με το εγγονάκι της και την ψυχασθενή κόρη, να τελειώσει το μεροκάματο του παιδιού με τα λουλούδια και του παιδιού στη βιοτεχνία, να στηριχθεί πολύπλευρα ο βιοπαλαιστής, ο αγρότης, ο εργάτης που μένει με τα παιδιά του στο νοίκι και πασχίζει πραγματικά να τα βγάλει πέρα, στηρίζεται κάθε καρυδιάς καρύδι εν ονόματι του κοινωνικού κράτους.
Αυτή η τρομακτική κατασπατάληση πόρων χωρίς στόχευση, χωρίς δυναμική, χωρίς αποτέλεσμα εν τέλει πρέπει να τελειώνει. Καμία Ολυμπιακή Αεροπορία κανένα χλιδάτο Ιδρυμα, καμία ΕΡΤ και καμία Εκκλησία δεν επιτρέπεται να απορροφά έστω κι ένα ευρώ, όταν έχουμε πολίτες σε απελπισία. Κι αυτά τα «κεκτημένα» που έχουν καταντήσει κωμωδία, να συνεκτιμηθούν κάποτε με ορθολογικό τρόπο αντί για βλακώδεις λαϊκίστικες πολιτικές.
Επίδομα λέει για το τρίτο παιδί στη μητέρα. Ε! Μαζί με τη γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι το δικαιούται και το πήρε - αμήχανη ομολογουμένως - και η φίλη μου που δεν ξέρει τι έχει, αλλά απέκτησε και τρίτο μωρό! Πρόκειται για απίστευτες γελοιότητες που, όμως, έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις στους πολίτες που χρειάζονται το κοινωνικό κράτος δίπλα τους. Κι αν πετύχει αυτή η κυβέρνηση έστω να βάλει σε κάποιο δρόμο αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, θα έχει επιτελέσει πραγματικά μεγάλο κοινωνικό έργο.
Τετάρτη, Ιουνίου 15, 2005
Νέα blogs
Στης Βουλής τα Έδρανα [βήμα πληροφόρησης και διαλόγου των κοινοβουλευτικών συντακτών]
http://edrana.blogspot.com/
Ψηφίδες [από τον κόσμο (όχι μόνο) των ΜΜΕ..]
http://webtesserae.blogspot.com/
καλή συνέχεια και στα δύο!!!
http://edrana.blogspot.com/
Ψηφίδες [από τον κόσμο (όχι μόνο) των ΜΜΕ..]
http://webtesserae.blogspot.com/
καλή συνέχεια και στα δύο!!!
Μονιμότητα or not?
Η συζήτηση –επιτέλους!- άνοιξε. Κι έχει ψωμί. Μια από τις μεγαλύτερες πληγές του ελληνικού κράτους που έχει μολύνει όχι μόνο το ίδιο –αυτό είναι το λιγότερο- αλλά ολόκληρη τη νοοτροπία (το αισχρό όνειρο του διορισμού σε μια υπηρεσία) και τις ιδέες των Πολιτών, βρίσκεται και πάλι στο μικροσκόπιο. Καιρός να επουλωθεί, να ραφτεί, να τελειώνει…Πάνω από όλα, είναι καιρός να τοποθετηθεί η βουβή Αριστερά πάνω στο θέμα. Αυτή που πρώτη έπρεπε να το είχε ανοίξει αντί να βουλιάζει στις πιο άθλιες αντιφάσεις γύρω από αυτό.Η υπεράσπιση της μονιμότητας –ταπεινή μου γνώμη- είναι ένας αδιανόητος συντηρητισμός με αναχρονιστικά επιχειρήματα .
Αρθρα, αναλύσεις, απόψεις, θα παρατεθούν εδώ –ακόμη κι αν είναι αντικρουόμενες:
H διαστροφή στην «πάλη των τάξεων» του Στάμου Zούλα
H μονιμότητα έχει αιτία του Δημητρη Kαστριωτη
Δικαίωμα στη μονιμότητα; του Πάσχου Μανδραβέλη
Περί μονημότητος, περιπατητά. του Vrypan
Αρθρα, αναλύσεις, απόψεις, θα παρατεθούν εδώ –ακόμη κι αν είναι αντικρουόμενες:
H διαστροφή στην «πάλη των τάξεων» του Στάμου Zούλα
H μονιμότητα έχει αιτία του Δημητρη Kαστριωτη
Δικαίωμα στη μονιμότητα; του Πάσχου Μανδραβέλη
Περί μονημότητος, περιπατητά. του Vrypan
Τρίτη, Ιουνίου 14, 2005
Περί μονιμότητας στο δημόσιο τομέα
Μερικά σχόλια στο άρθρο του Στάμου Ζούλα «H διαστροφή στην «πάλη των τάξεων» και με αφορμή το σχετικό σημείωμα του OPEN, ελπίζοντας να ανοίξει πράγματι ένας γόνιμος διάλογος.
Ακόμη και για του πλέον ανυποψίαστους αναγνώστες, ο βομβαρδισμός με «συμπεράσματα» τα οποία προκύπτουν από αναλύσεις στατιστικών υποθέσεων και δεδομένων, στερούνται βάθους.
Θα προτιμούσα να διάβαζα τις ερωτήσεις που τέθηκαν στο δείγμα της δημοσκόπησης και να γνώριζα το πλήθος του δείγματος με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Να υποθέσω ότι αυτά τα διαθέτει ο δημοσιογράφος;
Είναι ευνόητο ότι ένας «αριστερός» δημόσιος υπάλληλος μπορεί να απαντήσει διαφορετικά από έναν «αριστερό» ελεύθερο επαγγελματία στο χώρο της διαφήμισης ή από έναν «αριστερό» εργάτη των κλωστοϋφαντουργίων στη Νάουσσα.
Χωρίς να ανοίγουμε τη συζήτηση του ποιος θεωρείται «αριστερός» στο έτος 2005.
Ο κ. Ζούλας γράφει:
«…και ο οποίος (δημοσιοϋπαλληλικός πληθυσμός), φυσικά, θα τάχθηκε καθολικά στην έρευνα υπέρ της διατηρήσεως του προνομίου του».
Θεωρώ την πρόταση ως υπόθεση χωρίς στήριγμα. Ειδικά το επίρρημα «καθολικά», είναι παραπλανητικό και αυθαίρετο. Θα είχε ενδιαφέρον αν η έρευνα παρείχε εξειδικευμένα στοιχεία από εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.
Το άρθρο παράγει περισσότερη θερμότητα, παρά φωτίζει την υπόθεση.
Παρατηρείται εδώ και λίγο καιρό, ξεκινώντας ίσως από την καλοσχεδιασμένη παγίδα της Πρωτομαγιάς, μια συντονισμένη προσπάθεια διαχωρισμού των υπαλλήλων στους δύο τομείς. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι «τεμπέληδες» και «ευνοημένοι» του δημόσιου τομέα. Από την άλλη, οι «νυχθημερόν δραστήριοι», «τίμιοι» και «εργατικοί» υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι αμείβονται με «ψίχουλα».
Η προσπάθεια έχει ως σκοπό της να δημιουργήσει αποκρουστικά στερεότυπα. Η υπερ-απλούστευση σκοπεύει να παραπλανήσει τους υπαλλήλους και να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Και μάλιστα να φτάσουμε στο σημείο να ζητούμε οι εργαζόμενοι να μειωθούν οι αποδοχές άλλων εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Αντί να ζητούμε να ξεκινήσει μια γόνιμη συζήτηση για την ευελιξία του δημόσιου τομέα και την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζόμενων του. Αντί να στρωθεί ένα πλάνο παροχών μισθών αξιοπρέπειας, συνθηκών εργασίας που δεν θίγουν τον άνθρωπο και στον ιδιωτικό τομέα.
Αλήθεια, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες; Δεν έχουν λόγο οι μεγάλες εταιρίες; Δεν στοχεύουν να επενδύσουν στο αύριο ενός προσωπικού υψηλής εξειδίκευσης, υψηλά καταρτισμένου με καλές αποδοχές και κάλυψη των σύχρονων αναγκών του;
Υπάρχουν προβλήματα; Αναμφισβήτητα. Αλλά υπάρχουν σε όλους τους τομείς. Ρωτήστε όσους εργάζονται στην πλησιέστερή σας υπεραγορά. Ρωτήστε τους αν τους καταβάλλεται η υπερωριακή, υποχρεωτική υπερωρία.
Ρωτήστε αν ο δημόσιος υπάλληλος έχει την ευκαιρία επιμόρφωσης καθώς οφείλει να του παρέχει το κράτος. Ρωτήστε αν είναι ευχαριστημένος από το περιβάλλον εργασίας του και αν μπορεί να κάνει κάτι για να το αλλάξει.
Η ιδέα να παραχωρήσουμε τα πάντα και τους πάντες στον ιδιωτικό τομέα είναι ξεπερασμένη θατσερικού τύπου συνταγή την οποία δεν ακολουθεί πλέον κανείς στην Ευρώπη. Οι τάσεις είναι να αναγνωρίζονται ο ιδιαίτερος ρόλος του κράτους στην παροχή «αγαθών» προς την κοινωνία των πολιτών και η οικονομική συμπεριφορά του κράτους με στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινής ωφέλειας. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς υστεροβουλία. Με θάρρος και ειλικρίνεια απέναντι στον ενημερωμένο πολίτη.
Τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία και αιτίες και γονείς έχουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι το ανάχωμα της ανύπαρκτης μέχρι χθες πολιτικής της συντηρητικής, και καθόλου φιλελεύθερης κυβέρνησης. Είναι καιρός να δει τον αντίπαλο στα μάτια. Ανοίγοντας τα μέτωπα. Και τα αυτιά της για να ακούσει όσα έχουν να πουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη.
Το ίδιο οφείλουν και οι καλά οχυρωμένοι συνδικαλιστές, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Όσο για τους υπόλοιπους «απλούς έλληνες πολίτες», οφείλουμε να οργανωθούμε, ως συνυπεύθυνοι. Να συν-ομιλήσουμε και να συν-ακουσθούμε. Να συνεννοηθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων. Η προκοπή της κοινωνίας πολιτών δεν μπορεί να βασίζεται στον αλληλοσπαραγμό, συνέπεια οργανωμένων συμφερόντων και διαμορφωτών κοινής γνώμης.
Και ένα άρθρο που μπορεί να προσθέσει στον προβληματισμό μας: "H μονιμότητα έχει αιτία", του Δημητρη Kαστριωτη.
Ακόμη και για του πλέον ανυποψίαστους αναγνώστες, ο βομβαρδισμός με «συμπεράσματα» τα οποία προκύπτουν από αναλύσεις στατιστικών υποθέσεων και δεδομένων, στερούνται βάθους.
Θα προτιμούσα να διάβαζα τις ερωτήσεις που τέθηκαν στο δείγμα της δημοσκόπησης και να γνώριζα το πλήθος του δείγματος με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Να υποθέσω ότι αυτά τα διαθέτει ο δημοσιογράφος;
Είναι ευνόητο ότι ένας «αριστερός» δημόσιος υπάλληλος μπορεί να απαντήσει διαφορετικά από έναν «αριστερό» ελεύθερο επαγγελματία στο χώρο της διαφήμισης ή από έναν «αριστερό» εργάτη των κλωστοϋφαντουργίων στη Νάουσσα.
Χωρίς να ανοίγουμε τη συζήτηση του ποιος θεωρείται «αριστερός» στο έτος 2005.
Ο κ. Ζούλας γράφει:
«…και ο οποίος (δημοσιοϋπαλληλικός πληθυσμός), φυσικά, θα τάχθηκε καθολικά στην έρευνα υπέρ της διατηρήσεως του προνομίου του».
Θεωρώ την πρόταση ως υπόθεση χωρίς στήριγμα. Ειδικά το επίρρημα «καθολικά», είναι παραπλανητικό και αυθαίρετο. Θα είχε ενδιαφέρον αν η έρευνα παρείχε εξειδικευμένα στοιχεία από εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.
Το άρθρο παράγει περισσότερη θερμότητα, παρά φωτίζει την υπόθεση.
Παρατηρείται εδώ και λίγο καιρό, ξεκινώντας ίσως από την καλοσχεδιασμένη παγίδα της Πρωτομαγιάς, μια συντονισμένη προσπάθεια διαχωρισμού των υπαλλήλων στους δύο τομείς. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι «τεμπέληδες» και «ευνοημένοι» του δημόσιου τομέα. Από την άλλη, οι «νυχθημερόν δραστήριοι», «τίμιοι» και «εργατικοί» υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι αμείβονται με «ψίχουλα».
Η προσπάθεια έχει ως σκοπό της να δημιουργήσει αποκρουστικά στερεότυπα. Η υπερ-απλούστευση σκοπεύει να παραπλανήσει τους υπαλλήλους και να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Και μάλιστα να φτάσουμε στο σημείο να ζητούμε οι εργαζόμενοι να μειωθούν οι αποδοχές άλλων εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Αντί να ζητούμε να ξεκινήσει μια γόνιμη συζήτηση για την ευελιξία του δημόσιου τομέα και την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζόμενων του. Αντί να στρωθεί ένα πλάνο παροχών μισθών αξιοπρέπειας, συνθηκών εργασίας που δεν θίγουν τον άνθρωπο και στον ιδιωτικό τομέα.
Αλήθεια, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες; Δεν έχουν λόγο οι μεγάλες εταιρίες; Δεν στοχεύουν να επενδύσουν στο αύριο ενός προσωπικού υψηλής εξειδίκευσης, υψηλά καταρτισμένου με καλές αποδοχές και κάλυψη των σύχρονων αναγκών του;
Υπάρχουν προβλήματα; Αναμφισβήτητα. Αλλά υπάρχουν σε όλους τους τομείς. Ρωτήστε όσους εργάζονται στην πλησιέστερή σας υπεραγορά. Ρωτήστε τους αν τους καταβάλλεται η υπερωριακή, υποχρεωτική υπερωρία.
Ρωτήστε αν ο δημόσιος υπάλληλος έχει την ευκαιρία επιμόρφωσης καθώς οφείλει να του παρέχει το κράτος. Ρωτήστε αν είναι ευχαριστημένος από το περιβάλλον εργασίας του και αν μπορεί να κάνει κάτι για να το αλλάξει.
Η ιδέα να παραχωρήσουμε τα πάντα και τους πάντες στον ιδιωτικό τομέα είναι ξεπερασμένη θατσερικού τύπου συνταγή την οποία δεν ακολουθεί πλέον κανείς στην Ευρώπη. Οι τάσεις είναι να αναγνωρίζονται ο ιδιαίτερος ρόλος του κράτους στην παροχή «αγαθών» προς την κοινωνία των πολιτών και η οικονομική συμπεριφορά του κράτους με στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινής ωφέλειας. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς υστεροβουλία. Με θάρρος και ειλικρίνεια απέναντι στον ενημερωμένο πολίτη.
Τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία και αιτίες και γονείς έχουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι το ανάχωμα της ανύπαρκτης μέχρι χθες πολιτικής της συντηρητικής, και καθόλου φιλελεύθερης κυβέρνησης. Είναι καιρός να δει τον αντίπαλο στα μάτια. Ανοίγοντας τα μέτωπα. Και τα αυτιά της για να ακούσει όσα έχουν να πουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη.
Το ίδιο οφείλουν και οι καλά οχυρωμένοι συνδικαλιστές, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Όσο για τους υπόλοιπους «απλούς έλληνες πολίτες», οφείλουμε να οργανωθούμε, ως συνυπεύθυνοι. Να συν-ομιλήσουμε και να συν-ακουσθούμε. Να συνεννοηθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων. Η προκοπή της κοινωνίας πολιτών δεν μπορεί να βασίζεται στον αλληλοσπαραγμό, συνέπεια οργανωμένων συμφερόντων και διαμορφωτών κοινής γνώμης.
Και ένα άρθρο που μπορεί να προσθέσει στον προβληματισμό μας: "H μονιμότητα έχει αιτία", του Δημητρη Kαστριωτη.
Δευτέρα, Ιουνίου 13, 2005
Με ευρώ ή χωρίς ευρώ;
Πολύ συχνά ακούγεται τελευταία. Και δεν εννοώ στις λαϊκές που κάνει τα "ρεπορτάζ" του ο Κουάκ. Και από Ιταλία κι από Γερμανία τα πράγματα δείχνουν πως η δημοτικότητα του ευρώ πέφτει.
Γιατί επικρίνεται το ευρώ;
»Το γερμανικό περιοδικό Στερν είχε πρόσφατα στο εξώφυλλο του έναν γερμανικό αετό που πνιγόταν επειδή είχε καθίσει στο λαιμό του ένα ευρώ....
«Το ευρώ θα καταργηθεί μόνο αν υπάρξουν θεμελιώδεις πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη» είπε ο οικονομολόγος Τόμας Μάιερ.
«Τα τελευταία 50 χρόνια η Γερμανία είχε χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από την Ιταλία ή τη Γαλλία. Από αυτή την άποψη δεν έχει αλλάξει τίποτα» τονίζει ο κ.Στάινχερ.
Γιατί επικρίνεται το ευρώ;
»Το γερμανικό περιοδικό Στερν είχε πρόσφατα στο εξώφυλλο του έναν γερμανικό αετό που πνιγόταν επειδή είχε καθίσει στο λαιμό του ένα ευρώ....
«Το ευρώ θα καταργηθεί μόνο αν υπάρξουν θεμελιώδεις πολιτικές αλλαγές στην Ευρώπη» είπε ο οικονομολόγος Τόμας Μάιερ.
«Τα τελευταία 50 χρόνια η Γερμανία είχε χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης από την Ιταλία ή τη Γαλλία. Από αυτή την άποψη δεν έχει αλλάξει τίποτα» τονίζει ο κ.Στάινχερ.
Ανάσα στον Tρίτο Kόσμο
Παραγραφή χρεών 40 δισ. δολαρίων για 18 χώρες αποφάσισαν οι 8 πλουσιότερες χώρες.
Λυτρωτική για εκατομμύρια ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου θεωρείται η συμφωνία των πλουσιότερων χωρών του κόσμου να προχωρήσουν στην παραγραφή ποσού 40 δισ. δολαρίων από το χρέος φτωχών χωρών.
«H συμφωνία για το χρέος αποτελεί μια πολύ καλή είδηση για τους λαούς των 18 χωρών που θα ωφεληθούν άμεσα», ανακοίνωσε η ανθρωπιστική οργάνωση Action Aid. «Όμως δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα εκατομμύρια άλλους ανθρώπους σε τουλάχιστον άλλες 40 χώρες που χρειάζονται και αυτές συνολική παραγραφή των χρεών τους».
Περισσότερα:
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ
Πρώτη μικρή νίκη κατά της φτώχειας
Μικρή ανάσα στον Τρίτο Κόσμο
Λυτρωτική για εκατομμύρια ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου θεωρείται η συμφωνία των πλουσιότερων χωρών του κόσμου να προχωρήσουν στην παραγραφή ποσού 40 δισ. δολαρίων από το χρέος φτωχών χωρών.
«H συμφωνία για το χρέος αποτελεί μια πολύ καλή είδηση για τους λαούς των 18 χωρών που θα ωφεληθούν άμεσα», ανακοίνωσε η ανθρωπιστική οργάνωση Action Aid. «Όμως δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα εκατομμύρια άλλους ανθρώπους σε τουλάχιστον άλλες 40 χώρες που χρειάζονται και αυτές συνολική παραγραφή των χρεών τους».
Περισσότερα:
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ
Πρώτη μικρή νίκη κατά της φτώχειας
Μικρή ανάσα στον Τρίτο Κόσμο
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ομορφιά είναι (;) στο μέλλον
ΑΠΟ χαμένες ευκαιρίες άλλο τίποτα αυτή η πόλη. Από την πυρκαγιά του 1917 και την ανικανότητα να γίνει όλη η Θεσσαλονίκη σαν την Αριστοτέλους και από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα που «ξέχασε» να επενδύσει σε ανθρώπινο δυναμικό, μέχρι την EXPO που θα άλλαζε τη μορφή του δυτικού μας κομματιού, όλοι οι κάτοικοι αυτής της πόλης κάτι έχουν να θυμηθούν, το οποίο αν γινόταν, θα άλλαζε το ρου της αστικής μας ιστορίας.
ΤΗ ΦΡΑΣΗ «αν γινόταν», βέβαια, τη θυμόμαστε όλοι, αφού έχουμε χάσει -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- την ευκαιρία. Καθόμαστε και χαζεύουμε την αθλιότητα και μας έρχονται στο μυαλό φλας μπακ από το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ.
ΚΑΙ να πει κανείς ότι λείπει το άλλο μέλλον, αυτό που σίγουρα θα μας κάτσει στο σβέρκο; Δε λείπει, αλλά το σχεδιάζουμε με όρους παρελθόντος, μέχρι να γίνει κι αυτό μαγική εικόνα.
ΑΠΟ την Παλιά Παραλία κοιτάζεις προς τα πέρα και βλέπεις μια απλωμένη ευκαιρία. Το θαλάσσιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης περιμένει τα νέα πάρκα του δήμου, περιμένει κάποια αξιοποίηση του Θερμαϊκού, περιμένει να γίνει ανάσα για μια πόλη που βράζει στο τσιμεντένιο της ζουμί.
ΤΗ ΔΡΑΣΗ, από την άλλη, που θέλει μια σύγχρονη πόλη να μεταμορφώνεται με σημαδιακές κατασκευές και να αλλάζει μορφή με κάπως μνημειακό τρόπο την αφήνουμε πάντα κατά μέρος.
ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ κι απ' αυτό και από την τόλμη των αποφάσεων. Αλλά κυρίως κρινόμαστε από το πόσες ευκαιρίες μπορούμε να χάσουμε σε μια μονάχα ζωή. Και, δυστυχώς, το μέτρημα θα το κάνουν οι επόμενοι...
Του Τάσου Ρέτζιου
Αγγελιοφόρος 13/6/05
ΤΗ ΦΡΑΣΗ «αν γινόταν», βέβαια, τη θυμόμαστε όλοι, αφού έχουμε χάσει -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- την ευκαιρία. Καθόμαστε και χαζεύουμε την αθλιότητα και μας έρχονται στο μυαλό φλας μπακ από το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ.
ΚΑΙ να πει κανείς ότι λείπει το άλλο μέλλον, αυτό που σίγουρα θα μας κάτσει στο σβέρκο; Δε λείπει, αλλά το σχεδιάζουμε με όρους παρελθόντος, μέχρι να γίνει κι αυτό μαγική εικόνα.
ΑΠΟ την Παλιά Παραλία κοιτάζεις προς τα πέρα και βλέπεις μια απλωμένη ευκαιρία. Το θαλάσσιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης περιμένει τα νέα πάρκα του δήμου, περιμένει κάποια αξιοποίηση του Θερμαϊκού, περιμένει να γίνει ανάσα για μια πόλη που βράζει στο τσιμεντένιο της ζουμί.
ΤΗ ΔΡΑΣΗ, από την άλλη, που θέλει μια σύγχρονη πόλη να μεταμορφώνεται με σημαδιακές κατασκευές και να αλλάζει μορφή με κάπως μνημειακό τρόπο την αφήνουμε πάντα κατά μέρος.
ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ κι απ' αυτό και από την τόλμη των αποφάσεων. Αλλά κυρίως κρινόμαστε από το πόσες ευκαιρίες μπορούμε να χάσουμε σε μια μονάχα ζωή. Και, δυστυχώς, το μέτρημα θα το κάνουν οι επόμενοι...
Του Τάσου Ρέτζιου
Αγγελιοφόρος 13/6/05
H φαντασίωση σαν πρώτη διαφημιστική ύλη
"Tου Παντελη Mπουκαλα
Aρχές Iουνίου παρουσιάστηκε από τον υπουργό Yγείας το «Σχέδιο Aρχών Διακήρυξης και Aυτοδέσμευσης», σχετικά με τη διαφήμιση των αλκοολούχων ποτών. Σύμφωνα λοιπόν με ένα από τα άρθρα, διαφημιστές και διαφημιζόμενοι οφείλουν να αποσυνδέσουν του λοιπού, στα σχετικά προπαγανδιστικά φιλμάκια που προβάλλονται στην τηλεόραση, την κατανάλωση αλκοόλ «από οποιαδήποτε ερωτική, κοινωνική και επαγγελματική επιτυχία». O στόχος είναι να μειωθεί η επίφοβα υψηλή κατανάλωση αλκοόλ από ανηλίκους. Oτι ο σκοπός είναι άγιος οφείλει να το αποδεχθεί ακόμα κι όποιος ξέρει απέξω και ανακατωτά τον Aνακρέοντα κι όλη την ποίηση που γράφτηκε κατά το παράδειγμά του..."
Ολόκληρο το άρθρο στις Yποθεσεις
Aρχές Iουνίου παρουσιάστηκε από τον υπουργό Yγείας το «Σχέδιο Aρχών Διακήρυξης και Aυτοδέσμευσης», σχετικά με τη διαφήμιση των αλκοολούχων ποτών. Σύμφωνα λοιπόν με ένα από τα άρθρα, διαφημιστές και διαφημιζόμενοι οφείλουν να αποσυνδέσουν του λοιπού, στα σχετικά προπαγανδιστικά φιλμάκια που προβάλλονται στην τηλεόραση, την κατανάλωση αλκοόλ «από οποιαδήποτε ερωτική, κοινωνική και επαγγελματική επιτυχία». O στόχος είναι να μειωθεί η επίφοβα υψηλή κατανάλωση αλκοόλ από ανηλίκους. Oτι ο σκοπός είναι άγιος οφείλει να το αποδεχθεί ακόμα κι όποιος ξέρει απέξω και ανακατωτά τον Aνακρέοντα κι όλη την ποίηση που γράφτηκε κατά το παράδειγμά του..."
Ολόκληρο το άρθρο στις Yποθεσεις
The New Blacklist
By Doug Ireland, LA Weekly. Posted June 13, 2005.
"The Christian right has launched a series of boycotts and pressure campaigns aimed at corporate America -- and at its sponsorship of entertainment, programs and activities they don't like".
The New Blacklist
Γιατί ο Φιλελυθερισμός φλερτάρει με τη Θρησκεία;
"The Christian right has launched a series of boycotts and pressure campaigns aimed at corporate America -- and at its sponsorship of entertainment, programs and activities they don't like".
The New Blacklist
Γιατί ο Φιλελυθερισμός φλερτάρει με τη Θρησκεία;
Σάββατο, Ιουνίου 11, 2005
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
To "OPEN" έλαβε και δημοσιεύει το παρακάτω άρθρο με το οποίο ανοίγει το διάλογο για τη Θεσσαλονίκη:
Στις 13 Ιανουαρίου του 1990 σε κείμενό μου στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ έγραφα: Η Θεσσαλονίκη, αυτή η άλλη η διαφορετική πόλη, έπρεπε να ενοχοποιηθεί. “Έπρεπε η ανάλυση που ίσχυσε για την Αθήνα, για την ανάπτυξή της, να ισχύσει και για την πόλη μας… Η αποενοχοποίηση του Αθηναϊκού μοντέλου φαίνεται ότι πρέπει να περάσει μέσα από την ενοχοποίηση της δικής μας ανάπτυξης”.
Δεκαπέντε χρόνια μετά δυστυχώς για τον τόπο μας η ΕΝΟΧΗ αυτή εγκαταστάθηκε πλήρως! Την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας ενοχοποιήθηκαν, κακοποιήθηκαν, συκοφαντήθηκαν ιδέες, αξίες, ιδανικά, έννοιες, λέξεις (1).
Απόψεις, πολιτικές, αναλύσεις, μορφωτικές προσπάθειες, όταν δεν λεηλατούνταν στο εσωτερικό του Ελληνικoύ γραφειοκρατικού, ¨Σοσιαλιστικού¨ μορφώματος , εξωστρακίζονταν ή έπιπταν εις το πυρ το εξώτερον. Η λεηλασία των ιδεών είναι η ¨καλύτερη¨ εκδοχή, παντελούς απουσίας και εξαφάνισης της Δημοκρατίας από την πολιτική ζωή.
Ο G.Bargel στο βιβλίο του – με τον παραπλανητικό για τους μορφωτικά υπανάπτυκτους τίτλο – ¨ΑΘΗΝΑ¨(2), υποστήριζε ότι η Θεσσαλονίκη από το Βυζάντιο μέχρι και την Τουρκοκρατία ήταν η κατ΄ εξοχήν Βαλκανική πόλη. Ο δε Ν. Σβορώνος (3) γράφει:¨Ο Λευκός Πύργος που οικοδομήθηκε τον 15ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε αργότερα στον χώρο του λιμανιού, θύμιζε τον πλούτο της Θεσσαλονίκης τον 18ο αιώνα¨. Μια απλή ιστορική ανάγνωση της περιοχής μας δείχνει ότι η Θεσσαλονίκη υπήρξε ένα αυτοδύναμο οικονομικό και κοινωνικό κέντρο σε μια περίοδο που είναι αδύνατη η συσσώρευση αγροτικού περιφερειακού πλεονάσματος.
Ο δικομματικός μονοκομματισμός όμως στην Ελλάδα επέλεξε την άλλη εκδοχή. Την εκδοχή της Θεσσαλονίκης ως μεταπρατικής πόλης (4) . Αυτή είναι η συμβολή πολιτικών και μορφωτικών υποκειμένων της πόλης μας, της χώρας μας, στην επιλογή του Αθηναϊκού εθνοκτόνου μοντέλου για την περιοχή μας. Πολιτικά και μορφωτικά υποκείμενα, ελίτ και διάδοχοι που δεν ανέγνωσαν την Ιστορία, αλλά την αγνόησαν συστηματικά επέλεξαν την ψευδοεξυγχρονιστική ανισορροπία της ανάπτυξης. Την ΑΝΑΠΤΥΞΗ της ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.
Μια βαθιά κοινωνική, δημογραφική, και οικονομική μελέτη του αναπτυξιακού δρομολογίου, όχι μόνο της πόλης μας, αλλά και των γύρω αναπτυξιακών κέντρων, αποδεικνύει ότι η Θεσσαλονίκη – σε αντίθεση με την Αθήνα – τουλάχιστον μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄80 δεν αναπτύχθηκε ερημώνοντας την Νάουσα, την Έδεσσα, την Βέροια, τα Γιαννιτσά, τη Χαλκιδική, την Κατερίνη κλπ. Ούτε προκάλεσε ¨συνθήκες εθνικής αυτοκτονίας, αποδιάρθρωσης, προσφυγοποίησης των αυτόχθονων (5) . Δεν ενσωμάτωσε τους γύρω της, δεν έγινε πόλη-κράτος, δεν παραμορφώθηκε. Αντίθετα, από τη δεκαετία του ΄90 και μέχρι σήμερα, γίναμε μάρτυρες ¨Αθηνοποίησης¨ της Θεσσαλονίκης, μετατροπής της σε μια πόλη που ¨αναπαράγεται χωρίς να ολοκληρώνεται που- τελικά- αναπτύσσεται μέσα στον περιβαλλοντολογικό βιασμό και την παραμόρφωση¨(6). Είναι η δεκαετία που η χώρα μας, οι πόλεις και οι περιφέρειές τους, χάνουν το πλεονέκτημα του γεωοικονομικού, γεωιστορικού και γεωπολιτισμικού πλεονάσματος. Είναι η περίοδος που η Πρωτεύουσα γίνεται Χώρα (7).
Η μνήμη μαζί με την ταυτότητα, την ιστορία και την συνείδηση είναι σημεία ¨εκκίνησης για την ανάκτηση των πόλεών μας (8). Της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, έχουμε τον Έλληνα Gramsci. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης με την τεράστια ιδεολογική, μορφωτική και πολιτική του συμβολή μας βοηθά να καταλάβουμε τη διαφορά ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο μας (9). Τα πολιτικά, ιδεολογικά και αισθητικά εφόδια υπάρχουν. Αν το 2000 μ.Χ. ευγνωμονούμε τους προγόνους μας για τον πολιτισμικό πλούτο που μας κληροδότησαν, είναι σίγουρο ότι το 4000 μ.Χ. οι απόγονοί μας είτε θα μας περιγελούν είτε θα προσπαθούν να καταλάβουν τι να είναι άραγε αυτές οι τσιμεντένιες κολώνες με τις τέσσερις σιδερένιες ¨αναμονές¨ στην κορυφή τους, που χάσκουν εδώ και κει στο δρόμο Θεσσαλονίκη-Κιλκίς! Είναι τα ¨μεταβιοτεχνικά¨ και ¨μεταβιομηχανικά¨ κατάλοιπα των διαφόρων ¨αναπτυξιακών¨ Νόμων των Πράσινων και των Μπλε που ένωσαν το Κιλκίς με την Θεσσαλονίκη με μια απέραντη κακογουστιά, καταστρέφοντας το τοπίο, τη γη, την παραγωγή. Έτσι, το έλος που οι πρόσφυγες από τον Πόντο, τη Θράκη και την Μικρά Ασία αποξήραναν με τα χέρια τους και μετέτρεψαν σε έναν εύφορο κάμπο, ξαναγίνεται έλος εγκαταλελειμμένων βιοτεχνιών και βιομηχανιών. Εκεί καλλιεργήθηκε τσιμέντο.
Οι εθνοκτόνες Ελληνικές Κυβερνήσεις, οι Έλληνες βιοτέχνες και βιομήχανοι ανακάλυψαν τον ¨Ιμπεριαλισμό¨. Την Βουλγαρία, την Αλβανία, τα Σκόπια, την Ρουμανία.
Το ίδιο τοπίο παντού΄ στο δρόμο για την Πέλλα, το Πολύκαστρο, την Χαλκηδόνα. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ¨καθαρή¨ ελιά στον κάμπο της Ορμύλιας και των Ν. Μουδανιών. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο πια, να βρεις βιοτεχνίες στη Θεσσαλονίκη. Βιοτεχνίες ένδυσης, το καμάρι της πόλης, η ζωογόνος φλέβα του Βορρά.
¨Η ύπαιθρος ερημώνεται ή γίνεται ¨πόλις¨ και η πόλις γίνεται μη-πόλις, αντίπολις (10) . Η Άνω Πόλις της Θεσσαλονίκης θάφτηκε από την κάτω πόλη, την αντίπολη. Θάφτηκε κάτω από την ασχήμια του μεγαλύτερου και ατιμώρητου ποινικού αδικήματος που ίσχυσε και ισχύει ακόμα στην Ελλάδα (βλ. Κ.Καραμανλής, ο πρεσβύτερος). Την ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ. Βασικός πυλώνας της αρχιτεκτονικής υπανάπτυξης. Στο Πανόραμα αντί για πεύκα φυτρώνει τσιμέντο. Στην Ανατολική Θεσσαλονίκη στα όμορφα ¨χωριουδάκια¨ του κόλπου, Περαία, Μπαχτσές, Ν. Μηχανιώνα, σε λίγα χρόνια θα χρειάζεται να γίνει εισαγωγή σταφυλιών για να γίνουν οι γιορτές του τσίπουρου που έχουν καθιερώσει οι Δήμαρχοι της περιοχής. Τα πεπόνια, τα καρπούζια, οι φακές της περιοχής, δεν υπάρχουν πια. Στην Επανομή χτίζουν πλέον δίπλα στον Βιότοπο. (Οι Έλληνες οικολόγοι απουσιάζουν, έχουν ένα μόνο στόχο, τους Έλληνες κυνηγούς).
Οι καλλιέργειες, ο τόπος υποχωρεί δίνοντας τη θέση τους σε κλώνους. Η Θεσσαλονίκη κλώνος της Αθήνας. Τα χωριά, οι πόλεις της περιοχής μας, κλώνοι της Θεσσαλονίκης. Οι άξονες των πόλεων κόπηκαν στη μέση. Οι ορίζοντες στεριανοί και θαλάσσιοι αφανίστηκαν (11). Όλα πια είναι απελπιστικά ίδια και άσχημα. Χωρίς μνήμη, ταυτότητα, αισθητική. Χωρίς τόπο, χωρίς σχέδιο. Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός η πόλις, ο δήμος, το άστυ να συναντηθεί αρμονικά με τους αγρούς, με την παραγωγή, με την μνήμη. Οι επεκτάσεις των ρυθμιστικών σχεδίων αποτελούν εδώ και χρόνια τη μέγιστη πολεοδομική, αρχιτεκτονική και πολιτισμική βαρβαρότητα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από νέες πόλεις, νέες περιφέρειες, νέα ανάπτυξη.
Μια σχολή ζωοτεχνίας στο Σοχό, τυροκομίας στη Δορκάδα, οινοποιίας στον Άγιο Παύλο Χαλκιδικής, ελαιουργίας στα Ν. Μουδανιά και δασοπονίας στη Μ. Παναγία Χαλκιδικής, θα ήταν μια καλή αρχή.
Μια νέα ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ (12) θα πρέπει να πάρει πίσω το έδαφος που της ανήκει από τις πόλεις.
Οι δε πόλεις μπορούν να ¨ανακτήσουν τη χαμένη ιστορική, πολιτισμική, αρχιτεκτονική κληρονομιά και ταυτότητά τους, την ψυχή, το πνεύμα τους…..¨(13).
Θεσσαλονίκη 7/3/2005
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ.
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Ομιλία Μ.Χαραλαμπίδη στη συνεδρίαση του Ε.Σ. της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ- Θεσσαλονίκη 24/3/2002.
- G.Burgel ¨ΑΘΗΝΑ¨εκδ. Εξάντας 1976.
- Ν.Σβορώνος ¨Le commerce de Salonique au 18eme siecle.Paris pof.1956.
- Κ.Μοσκώφ ¨Τομή της μεταπρατικής πόλης¨ εκδ.Στοχαστής.
- Χ.Κηπουρός ¨ Η Ελληνική ανάπτυξη πρέπει να αρχίσει από την περιφέρεια. Εφ. Ελευθεροτυπία 31/12/87.
- Β.Χαστάογλου ¨Η σχέση πόλης-υπαίθρου στον Γκράμσι¨.Περιοδικό ¨Πόλη και Περιφέρεια¨Νο3. Ιανουάριος-Απρίλιος 1982.
- Χ.Κηπουρός ¨Αγώνας για την Γεωοικονομική Δημοκρατία¨.Εκδ. Γόρδιος 2002.
- Γ.Χούτας ¨Κοσμητεία πόλεων και τοπίου¨εφ.Επενδυτής 12-13/1/2002.
- P.Ingrao ¨Crisi e terza via¨.
- Μ.Χαραλαμπίδης ¨Πόλεων και Τόπου Παιδεία¨εκδ.ΣΤΡΑΒΩΝ.
- Le Corbusieur ΄Για μια αρχιτεκτονική¨εκδ. ΕΚΚΡΕΜΕΣ
- Μ.Χαραλαμπίδης ¨ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ¨εκδ. Γόρδιος.
- Μ.Χαραλαμπίδης ¨Πόλεων και Τόπου Παιδεία¨εκδ. ΣΤΡΑΒΩΝ.
Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2005
ΠΡΩΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ-ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ-ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΔΡΩΝ
Το ψηφοδέλτιο «Συσπείρωση Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος» στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ αναδείχτηκε 1η δύναμη (821 ψήφοι, 3 έδρες), με μεγάλη διαφορά από το 2ο ψηφοδέλτιο (Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία – 651 ψήφοι). Πρόκειται για μια καθαρή και σημαντική συνδικαλιστική νίκη. Η παράταξή μας συγκρούστηκε με το καθεστώς της γραφειοκρατικής αδράνειας της τελευταίας περιόδου της ΕΣΗΕΑ, αλλά και με την τάση συμβιβασμού με τα φαινόμενα διαπλοκής που ταλαιπωρούν τον κλάδο και συκοφαντούν χιλιάδες σκληρά εργαζόμενους δημοσιογράφους. Η νίκη μας στηρίχτηκε ιδιαίτερα στην ενεργοποίηση κυρίως νέων συναδέλφων που δίνουν καθημερινά τη μάχη στην πρώτη γραμμή του επαγγέλματος. Μαζί τους θα προχωρήσουμε σταθερά για την ανασυγκρότηση της ΕΣΗΕΑ.
10-6-2005
(Πλήρες κείμενο...)
Το ψηφοδέλτιο «Συσπείρωση Δημοσιογράφων – Δούρειος Τύπος» στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ αναδείχτηκε 1η δύναμη (821 ψήφοι, 3 έδρες), με μεγάλη διαφορά από το 2ο ψηφοδέλτιο (Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία – 651 ψήφοι). Πρόκειται για μια καθαρή και σημαντική συνδικαλιστική νίκη. Η παράταξή μας συγκρούστηκε με το καθεστώς της γραφειοκρατικής αδράνειας της τελευταίας περιόδου της ΕΣΗΕΑ, αλλά και με την τάση συμβιβασμού με τα φαινόμενα διαπλοκής που ταλαιπωρούν τον κλάδο και συκοφαντούν χιλιάδες σκληρά εργαζόμενους δημοσιογράφους. Η νίκη μας στηρίχτηκε ιδιαίτερα στην ενεργοποίηση κυρίως νέων συναδέλφων που δίνουν καθημερινά τη μάχη στην πρώτη γραμμή του επαγγέλματος. Μαζί τους θα προχωρήσουμε σταθερά για την ανασυγκρότηση της ΕΣΗΕΑ.
10-6-2005
(Πλήρες κείμενο...)
Στα πρόθυρα «λουκέτου» το Ράδιο Κορασίδης
Λαμπρά πάει η Οικονομία μας!
Πιο λαμπρά δεν γίνεται!
(Τουλάχιστον να κρατήσουμε υψηλά την ψυχολογία μας! Οπως θα έλεγε και ο κ. Αλογοσκούφης!)
Πιο λαμπρά δεν γίνεται!
(Τουλάχιστον να κρατήσουμε υψηλά την ψυχολογία μας! Οπως θα έλεγε και ο κ. Αλογοσκούφης!)
Πέμπτη, Ιουνίου 09, 2005
Δραχμοποίηση
Της Χρύσας Νάνου
(Αγγελιοφόρος 9/6/05)
Τρεις ήμασταν στην παρέα. Καθίσαμε για έναν καφέ -για τρεις καφέδες δηλαδή. Εναν φρέντο: Χίλιες τριακόσιες ογδόντα δραχμές. Εναν μοκατσίνο: Χίλιες επτακόσιες δραχμές. Κι έναν -αλίμονο!- φρεντοτσίνο: Χίλιες εννιακόσιες δραχμές. Κέρασε ο ένας της παρέας -γιατί ακόμη στην Ελλάδα ισχύει το κέρασμα. Αφησε έξι χιλιάρικα στο τραπεζάκι. Για τρεις καφέδες με παγάκια και το πουρμπουάρ του παιδιού που σέρβιρε.
Καθώς φεύγαμε, ο ένας της παρέας, ο γενναιόδωρος -για να μην πω ο... άφρων- σταμάτησε στο περίπτερο να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα μπουκαλάκι νερό: Χίλιες διακόσιες δραχμές. Μέχρι να κατεβεί από το ταξί που τον πήγε πίσω στο σπίτι είχε ξοδέψει ο δύστυχος ένα δεκαχίλιαρο.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι πραγματική. Οπως πραγματικά είναι τα οκτώ χιλιάρικα που πλήρωσε μια φίλη μου τις προάλλες για ένα αφρόλουτρο, που ήταν ασορτί με το άρωμά της, άρα δικαιολογείται, όπως πραγματικές είναι και οι 300.000 χιλιάδες που πλήρωσα μέσα σε ένα χρόνο για το λογαριασμό του κινητού μου, που όσο να 'ναι μου είναι απαραίτητο, άρα δικαιολογείται.
Πώς δικαιολογείται τώρα να έχουν εισβάλει ξανά οι δραχμές, πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τα πάντα σε ευρώ, είναι κάτι που μόνο αν συναντούσα τετ α τετ τον Χοσέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόσο θα μπορούσε να μου εξηγήσει.
*Το κείμενο αφιερώνεται στον Ιταλό υπουργό Εργασίας Ρομπέρτο Μαρόνι, που την περασμένη εβδομάδα πρότεινε να επανέλθει η ιταλική λιρέτα στη θέση του ευρώ. Ακόμη κι αν ο Ρομπέρτο τον εσπρέσο του τον πληρώνει κάθε πρωί ένα ευρώ και είκοσι λεπτά. Δηλαδή 2.400 λιρέτες. Δηλαδή 410 δραχμές. Απλά πράγματα...
(Αγγελιοφόρος 9/6/05)
Τρεις ήμασταν στην παρέα. Καθίσαμε για έναν καφέ -για τρεις καφέδες δηλαδή. Εναν φρέντο: Χίλιες τριακόσιες ογδόντα δραχμές. Εναν μοκατσίνο: Χίλιες επτακόσιες δραχμές. Κι έναν -αλίμονο!- φρεντοτσίνο: Χίλιες εννιακόσιες δραχμές. Κέρασε ο ένας της παρέας -γιατί ακόμη στην Ελλάδα ισχύει το κέρασμα. Αφησε έξι χιλιάρικα στο τραπεζάκι. Για τρεις καφέδες με παγάκια και το πουρμπουάρ του παιδιού που σέρβιρε.
Καθώς φεύγαμε, ο ένας της παρέας, ο γενναιόδωρος -για να μην πω ο... άφρων- σταμάτησε στο περίπτερο να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα μπουκαλάκι νερό: Χίλιες διακόσιες δραχμές. Μέχρι να κατεβεί από το ταξί που τον πήγε πίσω στο σπίτι είχε ξοδέψει ο δύστυχος ένα δεκαχίλιαρο.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι πραγματική. Οπως πραγματικά είναι τα οκτώ χιλιάρικα που πλήρωσε μια φίλη μου τις προάλλες για ένα αφρόλουτρο, που ήταν ασορτί με το άρωμά της, άρα δικαιολογείται, όπως πραγματικές είναι και οι 300.000 χιλιάδες που πλήρωσα μέσα σε ένα χρόνο για το λογαριασμό του κινητού μου, που όσο να 'ναι μου είναι απαραίτητο, άρα δικαιολογείται.
Πώς δικαιολογείται τώρα να έχουν εισβάλει ξανά οι δραχμές, πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τα πάντα σε ευρώ, είναι κάτι που μόνο αν συναντούσα τετ α τετ τον Χοσέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόσο θα μπορούσε να μου εξηγήσει.
*Το κείμενο αφιερώνεται στον Ιταλό υπουργό Εργασίας Ρομπέρτο Μαρόνι, που την περασμένη εβδομάδα πρότεινε να επανέλθει η ιταλική λιρέτα στη θέση του ευρώ. Ακόμη κι αν ο Ρομπέρτο τον εσπρέσο του τον πληρώνει κάθε πρωί ένα ευρώ και είκοσι λεπτά. Δηλαδή 2.400 λιρέτες. Δηλαδή 410 δραχμές. Απλά πράγματα...
Ο Μπους και το Κιότο
THE GUARDIAN
Tο Kιότο, οι HΠA και η Exxon
H απόφαση του προέδρου Mπους να μην υπογράψουν οι Hνωμένες Πολιτείες τη συμφωνία του Kιότο για το κλίμα ήταν εν μέρει αποτέλεσμα πίεσης της Exxon Mobil, της ισχυρότερης πετρελαικής βιομηχανίας και άλλων βιομηχανιών, σύμφωνα με έγγραφα του Στέιτ Nτιπαρτμεντ. Tα έγγραφα, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ ο Tόνι Mπλερ επισκεφτόταν τον Λευκό Oίκο για συνομιλίες, μεταξύ άλλων και για το κλίμα, πριν από τη συνάντηση των οκτώ πιο αναπτυγμένων χωρών, ενισχύει τις ευρείες υποψίες για το πόσο κοντά στην εταιρεία είναι η αμερικανική κυβέρνηση και τον ρόλο της στον σχεδιασμό της αμερικανικής πολιτικής. Mεταξύ του 2001 και 2004, η κυβέρνηση εμφανίζεται να ευχαριστεί τους διευθυντές της Exxon για την ενεργό ανάμειξη της εταιρείας στον καθορισμό της πολιτικής στο κλίμα. Eπίσης εμφανίζεται να ζητάει τη συμβουλή της για το ποιες πολιτικές ως προς τις κλιματολογικές αλλαγές θα ήταν αποδεκτές από την εταιρεία. Ως τώρα, η πετρελαϊκή εταιρεία δημοσίως έχει επιμείνει στη μη ανάμειξή της στην απόρριψη της συμφωνίας του Kιότο από την Oυάσιγκτον. Ωστόσο, στα έγγραφα, τα οποία πέρασαν στον «Γκάρντιαν» μέσω της Γκρίνπις, αναφέρεται ακριβώς το αντίθετο.
THE INDEPENDENT
Eπιστήμονες προς κ. Mπους: εδώ και τώρα
Oι μεγάλες επιστημονικές ακαδημίες του κόσμου, σε κοινή δήλωσή τους απευθύνονται προς τους G8, εν όψει της συνόδου κορυφής τον Iούλιο στη Σκωτία, ζητώντας τους να αναλάβουν κατ’ επείγουσα δράση για την αποφυγή παγκόσμιας καταστροφής εξαιτίας των κλιματολογικών αλλαγών. Oι ακαδημίες επιστημών των G8 από κοινού με εκείνες της Bραζιλίας, της Iνδίας και της Kίνας προειδοποίησαν τις κυβερνήσεις ότι κακώς ολιγωρούν μπροστά στο μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. H δήλωση, την οποία οι συντάκτες της επεξεργάστηκαν για μήνες, φέρει την υπογραφή του Mπρους Aλμπερτς, προεδρου της Aμερικανικής Aκαδημίας Eπιστημών, η οποία έχει προειδοποιήσει τον κ. Mπους για τους κινδύνους που κρύβει το φαινόμενο του θερμοκηπίου. H δήλωση δόθηκε στη δημοσιότητα τη στιγμή της επίσκεψης του Bρετανού πρωθυπουργού στην Oυάσιγκτον, όπου ο κ. Mπους επανέλαβε την αντίθεσή του στη συμφωνία του Kιότο για τη μείωση των εκπομπών αερίων.
Tο Kιότο, οι HΠA και η Exxon
H απόφαση του προέδρου Mπους να μην υπογράψουν οι Hνωμένες Πολιτείες τη συμφωνία του Kιότο για το κλίμα ήταν εν μέρει αποτέλεσμα πίεσης της Exxon Mobil, της ισχυρότερης πετρελαικής βιομηχανίας και άλλων βιομηχανιών, σύμφωνα με έγγραφα του Στέιτ Nτιπαρτμεντ. Tα έγγραφα, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ ο Tόνι Mπλερ επισκεφτόταν τον Λευκό Oίκο για συνομιλίες, μεταξύ άλλων και για το κλίμα, πριν από τη συνάντηση των οκτώ πιο αναπτυγμένων χωρών, ενισχύει τις ευρείες υποψίες για το πόσο κοντά στην εταιρεία είναι η αμερικανική κυβέρνηση και τον ρόλο της στον σχεδιασμό της αμερικανικής πολιτικής. Mεταξύ του 2001 και 2004, η κυβέρνηση εμφανίζεται να ευχαριστεί τους διευθυντές της Exxon για την ενεργό ανάμειξη της εταιρείας στον καθορισμό της πολιτικής στο κλίμα. Eπίσης εμφανίζεται να ζητάει τη συμβουλή της για το ποιες πολιτικές ως προς τις κλιματολογικές αλλαγές θα ήταν αποδεκτές από την εταιρεία. Ως τώρα, η πετρελαϊκή εταιρεία δημοσίως έχει επιμείνει στη μη ανάμειξή της στην απόρριψη της συμφωνίας του Kιότο από την Oυάσιγκτον. Ωστόσο, στα έγγραφα, τα οποία πέρασαν στον «Γκάρντιαν» μέσω της Γκρίνπις, αναφέρεται ακριβώς το αντίθετο.
THE INDEPENDENT
Eπιστήμονες προς κ. Mπους: εδώ και τώρα
Oι μεγάλες επιστημονικές ακαδημίες του κόσμου, σε κοινή δήλωσή τους απευθύνονται προς τους G8, εν όψει της συνόδου κορυφής τον Iούλιο στη Σκωτία, ζητώντας τους να αναλάβουν κατ’ επείγουσα δράση για την αποφυγή παγκόσμιας καταστροφής εξαιτίας των κλιματολογικών αλλαγών. Oι ακαδημίες επιστημών των G8 από κοινού με εκείνες της Bραζιλίας, της Iνδίας και της Kίνας προειδοποίησαν τις κυβερνήσεις ότι κακώς ολιγωρούν μπροστά στο μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. H δήλωση, την οποία οι συντάκτες της επεξεργάστηκαν για μήνες, φέρει την υπογραφή του Mπρους Aλμπερτς, προεδρου της Aμερικανικής Aκαδημίας Eπιστημών, η οποία έχει προειδοποιήσει τον κ. Mπους για τους κινδύνους που κρύβει το φαινόμενο του θερμοκηπίου. H δήλωση δόθηκε στη δημοσιότητα τη στιγμή της επίσκεψης του Bρετανού πρωθυπουργού στην Oυάσιγκτον, όπου ο κ. Mπους επανέλαβε την αντίθεσή του στη συμφωνία του Kιότο για τη μείωση των εκπομπών αερίων.
Τρίτη, Ιουνίου 07, 2005
Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση και το σύστημα-κόσμος
του Immanuel Wallerstein, περιοδικό Agone, Νο 16, 1996
Το κείμενο αυτό είναι ένα απόσπασμα από διάλεξη που έδωσε ο συγγραφέας στο 20ό Συνέδριο της Λατινο-Αμερικανικής Εταιρείας Κοινωνιολογίας (ALAS). Το γενικό θέμα του συνεδρίου ήταν "Οι προοπτικές ανασυγκρότησης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής".
http://www.meta.gr/articles/wallerstein.htm
Το κείμενο αυτό είναι ένα απόσπασμα από διάλεξη που έδωσε ο συγγραφέας στο 20ό Συνέδριο της Λατινο-Αμερικανικής Εταιρείας Κοινωνιολογίας (ALAS). Το γενικό θέμα του συνεδρίου ήταν "Οι προοπτικές ανασυγκρότησης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής".
http://www.meta.gr/articles/wallerstein.htm
Το Σιδερένιο Τακούνι
"Ιδού συνεπώς η απάντησή μας. Οταν θα απλώσετε αυτά τα χέρια, που τη δύναμή τους διαφημίζετε, για να αρπάξετε τα παλάτια μας και τις χρυσές ανέσεις μας, τότε θα σας δείξουμε τι θα πει δύναμη. Θα τσακίσουμε τους επαναστάτες σας και θα σας πατήσουμε στο πρόσωπο. Ο κόσμος είναι δικός μας, εμείς είμαστε οι αφέντες του και θα μείνει σ' εμάς. Οσο για το στρατό της εργασίας, αυτός ήταν μέσα στη λάσπη από την αυγή της ιστορίας και ερμηνεύω την ιστορία όπως πρέπει. Και θα μείνει στη λάσπη όσο εγώ και οι δικοί μου και όσοι θα έρθουν μετά από εμάς θα παραμένουν στην εξουσία. Ιδού η μεγάλη λέξη, η βασίλισσα των λέξεων: Εξουσία! Ούτε Θεός ούτε Μαμμωνάς. Εξουσία! Αυτή τη λέξη γυρίστε τη στη γλώσσα σας έως ότου σας την κάψει. Εξουσία!"
Jack London: Το Σιδερένιο Τακούνι
Το Σιδερένιο Τακούνι μετέφρασε στα ελληνικά ο Αρης Αλεξάνδρου... Τα χειρόγραφα χάθηκαν γιατί το έργο δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, επειδή κατά την Κατοχή -- όταν έγινε η μετάφραση -- οι Αγγλοσάξονες συγγραφείς είχαν απαγορευτεί από τη λογοκρισία. (Βιβλιοφιλία, Απρίλιος-Μάιος- Ιούνιος 1998, σελ. 49)
Τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός
Των Elizabeth Martinez και Arnoldo Garcia*
Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι ένα σύνολο οικονομικών πολιτικών, το οποίο έχει ευρέως εξαπλωθεί τα τελευταία 25 χρόνια περίπου. Παρόλο που η λέξη σπάνια ακούγεται στις ΗΠΑ, μπορεί κανείς να δει τις επιδράσεις του Νεοφιλελευθερισμού, καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Η λέξη "Φιλελευθερισμός" μπορεί να αναφέρεται σε πολιτικές, οικονομικές ή ακόμα θρησκευτικές ιδέες. Στον Αμερικανικό πολιτικό φιλελευθερισμό υπήρχε μια στρατηγική αποτροπής της κοινωνικής διαμάχης. Στο φτωχό και εργαζόμενο κόσμο, παρουσιάστηκε σαν ένα προοδευτικό σύστημα, σε σχέση με το συντηρητισμό ή τη δεξιά. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι διαφορετικός. Οι συντηρητικοί πολιτικοί, οι οποίοι λένε ότι σιχαίνονται τους φιλελεύθερους - εννοώντας το πολιτικό στοιχείο - στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πραγματικό πρόβλημα με τον οικονομικό φιλελευθερισμό, συμπεριλαμβανομένου και του νεοφιλελευθερισμού.Το πρόθεμα "νέο" σημαίνει ότι μιλάμε για ένα νέο είδος φιλελευθερισμού. Τότε τι ήταν το παλιό είδος; Η φιλελεύθερη σχολή των οικονομικών έγινε γνωστή στην Ευρώπη όταν ο Άνταμ Σμιθ, ένας Άγγλος οικονομολόγος δημοσίευσε ένα βιβλίο το 1776 με τον τίτλο "Ο πλούτος των εθνών". Αυτός και άλλοι υπερασπίστηκαν την κατάργηση του κρατικού παρεμβατισμού στα οικονομικά ζητήματα. Είπε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν φραγμοί στην παραγωγή, όρια στο εμπόριο και δασμοί. Ο καλύτερος τρόπος για την ανάπτυξη της οικονομίας ενός κράτους είναι το ελεύθερο εμπόριο. Αυτές οι ιδέες ήταν "φιλελεύθερες" με την έννοια του μη ελέγχου. Αυτή η εφαρμογή του ατομικισμού ενθάρρυνε το "ελεύθερο" επιχειρηματικό πνεύμα και τον "ελεύθερο" ανταγωνισμό, πράγμα το οποίο κατέληξε να σημαίνει ελευθερία στους καπιταλιστές να έχουν μεγάλα κέρδη όπως επιθυμούσαν.
Ο οικονομικός φιλελευθερισμός υπερίσχυσε στις ΗΠΑ από το 1800 μέχρι τις αρχές του19ου αι. Όμως το μεγάλο κραχ του 1930 οδήγησε έναν οικονομολόγο με το όνομα Τζων Μάυναρντ Κέυνς στη θεωρία η οποία αμφισβήτησε το φιλελευθερισμό σαν την καλύτερη θεωρία για τους καπιταλιστές. Στην ουσία, είπε ότι η πλήρης απασχόληση είναι αναγκαία για την ανάπτυξη του καπιταλισμού κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες παρέμβουν για ν' αυξήσουν την απασχόληση. Αυτές οι ιδέες επηρέασαν πολύ τη "Νέα Συμφωνία" (New Deal) του προέδρου Ρούζβελτ - η οποία πράγματι βελτίωσε τη ζωή πολλών ανθρώπων. Η πίστη ότι η κυβέρνηση πρέπει να προάγει το κοινό όφελος έγινε ευρέως αποδεκτή.
Αλλά η καπιταλιστική κρίση τα τελευταία 25 χρόνια, με τους συρρικνωμένους ρυθμούς κέρδους, ενέπνευσε τη συντεχνιακή ελίτ να αναβιώσει τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Αυτό είναι που το κάνει "νέο". Σήμερα, με την ραγδαία παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας, βλέπουμε το Νεοφιλελευθερισμό σε παγκόσμια κλίμακα.
Ένας αξιομνημόνευτος ορισμός αυτής της διαδικασίας προήλθε απ' τον Yποδιοικητή Μάρκος, στη - χρηματοδοτούμενη από τους Ζαπατίστας - Διηπειρωτική Συνάντηση για την Ανθρωπότητα και ενάντια στο Νέο-φιλελευθερισμό, τον Αύγουστο του 1996 στην Τσιάπας, όταν είπε: "Αυτό που προσφέρουν οι δεξιοί είναι η μετατροπή του κόσμου σε μια μεγάλη αγορά, όπου μπορούν ν' αγοράσουν Ινδιάνους από δω, γυναίκες από κει…." και θα μπορούσε να προσθέσει: παιδιά, πρόσφυγες, εργάτες ή ακόμα και μια ολόκληρη χώρα, όπως το Μεξικό.
Τα κύρια σημεία του Νεοφιλελευθερισμού περιλαμβάνουν:
1. Τον κανόνα της αγοράς. Ελευθερώνοντας "ελεύθερες" επιχειρήσεις ή ιδιωτικές επιχειρήσεις από οποιουσδήποτε θεσμούς επιβάλλονται από την κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του πόση κοινωνική καταστροφή προκαλεί. Μεγαλύτερη ελευθερία στο διεθνές εμπόριο και επένδυση όπως στον ΝAFTA. Μείωση των μισθών με διάσπαση των εργαζομένων, και αφαίρεση των δικαιωμάτων των εργατών, τα οποία κατακτήθηκαν έπειτα από πολλών χρόνων πάλη. Τερματισμός στους ελέγχους τιμών. Τελικά, ολοκληρωτική ελευθερία στη μετακίνηση κεφαλαίου, προϊόντων και υπηρεσιών. Για να μας πείσουν ότι αυτό είναι καλό για μας, λένε ότι μια αγορά χωρίς κανόνες είναι ο καλύτερος τρόπος για την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία, τελικά, θα ωφελήσει όλους.
2. Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες όπως εκπαίδευση και υγεία. ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ, ακόμα και τη συντήρηση δρόμων, γεφυρών και δικτύου ύδρευσης, ξανά στο όνομα της μείωσης του ρόλου της κυβέρνησης. Βέβαια, δεν αντιτίθενται στις κυβερνητικές επιχορηγήσεις και τις φορολογικές διευκολύνσεις των επιχειρήσεων.
3. Απορύθμιση. Μείωση των οποιωνδήποτε κυβερνητικών ρυθμίσεων, οι οποίες μπορούν να ελαχιστοποιήσουν τα κέρδη, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας του περιβάλλοντος και της ασφάλειας στην εργασία.
4. Ιδιωτικοποίηση. Πώληση των κρατικών επιχειρήσεων, προϊόντων και υπηρεσιών σε ιδιώτες επενδυτές. Αυτό περιλαμβάνει τράπεζες, βιομηχανίες-κλειδιά, σιδηρόδρομους, δρόμους με διόδια, ηλεκτρισμό, σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και φρέσκο νερό. Παρόλο ότι συνήθως γίνονται στο όνομα της μεγαλύτερης αποδοτικότητας -η οποία συχνά χρειάζεται- η ιδιωτικοποίηση είχε κυρίως σαν αποτέλεσμα τη συγκέντρωση του πλούτου σε ακόμα λιγότερα χέρια, και οδήγησε τις δημόσιες δαπάνες ακόμα περισσότερο προς τις δικές της ανάγκες.
5. Εξαφάνιση της έννοιας του κοινού οφέλους ή της κοινότητας και αντικατάστασή τους από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Καταπίεση των πιο φτωχών ανθρώπων μιας κοινωνίας, για να βρουν μόνοι τους λύσεις στην έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και κοινωνικής ασφάλισης, και στη συνέχεια να τους κατηγορήσουν - αν αποτύχουν - σαν τεμπέληδες.
Ανά τον κόσμο ο νεοφιλελευθερισμός έχει επιβληθεί από ισχυρότατους οικονομικούς θεσμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την παγκόσμια τράπεζα και την Δια-Αμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης. Αυτό έχει θορυβήσει όλη τη Λατινική Αμερική. Το πρώτο ξεκάθαρο παράδειγμα νεοφιλελευθερισμού στην πράξη έγινε στη Χιλή (χάρη στον οικονομολόγο του πανεπιστημίου του Σικάγο Μίλτον Φρίντμαν) μετά από το, υποστηριζόμενο από τη CIA, πραξικόπημα εναντίον του δημοφιλούς εκλεγμένου καθεστώτος του Αλλιέντε, το 1973. Ακολούθησαν κι άλλες χώρες, με μερικά από τα χειρότερα αποτελέσματα στο Μεξικό, όπου οι μισθοί μειώθηκαν κατά 40% με 50% τον πρώτο χρόνο του NAFTA, όταν το κόστος ζωής αυξήθηκε κατά 80%. Πάνω από 20.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν και πάνω από 1.000 κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν. Όπως είπε ένας μελετητής, "Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει νέο-αποίκηση της Λατινικής Αμερικής".
Στις ΗΠΑ, ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, επιτίθεται στα δικαιώματα των εργατών και περικόπτει τα κοινωνικά προγράμματα. Το Ρεπουμπλικανικό "Συμβόλαιο" στην Αμερική είναι γνήσιος νεοφιλελευθερισμός. Οι υποστηρικτές του δουλεύουν σκληρά για ν' αρνηθούν την προστασία στα παιδιά, στη νεολαία, στις γυναίκες και στον ίδιο τον πλανήτη, και προσπαθούν να μας εξαπατήσουν ώστε να τον δεχτούμε, λέγοντας ότι αυτό θα μας απαλλάξει από την κυβέρνηση. Οι επωφελούμενοι από το νεοφιλελευθερισμό είναι μια μειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού. Για τη συντριπτική πλειοψηφία επιφέρει ακόμη περισσότερη εξαθλίωση από πριν: υποφέροντας χωρίς τα μικρά και σκληρά κερδισμένα δικαιώματα των τελευταίων 60 χρόνων, υποφέροντας χωρίς τέλος.
* Η Ελίζαμπεθ Μαρτίνεζ είναι επί σειρά ετών ακτιβίστρια για τα κοινωνικά δικαιώματα και συγγραφέας αρκετών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου και του "500 χρόνια ιστορίας του Chicano σε φωτογραφίες". Ο Αρνόλντο Γκαρσία είναι μέλος της Επιτροπής Αιμιλιάνο Ζαπάτα του Όκλαντ, συμπορευόμενης με την Εθνική Επιτροπή για Δημοκρατία στο Μεξικό. Και οι δυο συγγραφείς παρακολούθησαν την Διηπειρωτική Συνάντηση για την Ανθρωπότητα και Ενάντια στο Νεοφιλελευθερισμό, που έγινε από τις 27 Ιουλίου ως τις 3 Αυγούστου του 1996 στην La Realidad της Chiapas.
Mετάφραση από τα αγγλικά: Μιχάλης και Μαρία Παπαρρηγοπούλου για την ΕΠΟΧΗ
Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι ένα σύνολο οικονομικών πολιτικών, το οποίο έχει ευρέως εξαπλωθεί τα τελευταία 25 χρόνια περίπου. Παρόλο που η λέξη σπάνια ακούγεται στις ΗΠΑ, μπορεί κανείς να δει τις επιδράσεις του Νεοφιλελευθερισμού, καθώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Η λέξη "Φιλελευθερισμός" μπορεί να αναφέρεται σε πολιτικές, οικονομικές ή ακόμα θρησκευτικές ιδέες. Στον Αμερικανικό πολιτικό φιλελευθερισμό υπήρχε μια στρατηγική αποτροπής της κοινωνικής διαμάχης. Στο φτωχό και εργαζόμενο κόσμο, παρουσιάστηκε σαν ένα προοδευτικό σύστημα, σε σχέση με το συντηρητισμό ή τη δεξιά. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι διαφορετικός. Οι συντηρητικοί πολιτικοί, οι οποίοι λένε ότι σιχαίνονται τους φιλελεύθερους - εννοώντας το πολιτικό στοιχείο - στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα πραγματικό πρόβλημα με τον οικονομικό φιλελευθερισμό, συμπεριλαμβανομένου και του νεοφιλελευθερισμού.Το πρόθεμα "νέο" σημαίνει ότι μιλάμε για ένα νέο είδος φιλελευθερισμού. Τότε τι ήταν το παλιό είδος; Η φιλελεύθερη σχολή των οικονομικών έγινε γνωστή στην Ευρώπη όταν ο Άνταμ Σμιθ, ένας Άγγλος οικονομολόγος δημοσίευσε ένα βιβλίο το 1776 με τον τίτλο "Ο πλούτος των εθνών". Αυτός και άλλοι υπερασπίστηκαν την κατάργηση του κρατικού παρεμβατισμού στα οικονομικά ζητήματα. Είπε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν φραγμοί στην παραγωγή, όρια στο εμπόριο και δασμοί. Ο καλύτερος τρόπος για την ανάπτυξη της οικονομίας ενός κράτους είναι το ελεύθερο εμπόριο. Αυτές οι ιδέες ήταν "φιλελεύθερες" με την έννοια του μη ελέγχου. Αυτή η εφαρμογή του ατομικισμού ενθάρρυνε το "ελεύθερο" επιχειρηματικό πνεύμα και τον "ελεύθερο" ανταγωνισμό, πράγμα το οποίο κατέληξε να σημαίνει ελευθερία στους καπιταλιστές να έχουν μεγάλα κέρδη όπως επιθυμούσαν.
Ο οικονομικός φιλελευθερισμός υπερίσχυσε στις ΗΠΑ από το 1800 μέχρι τις αρχές του19ου αι. Όμως το μεγάλο κραχ του 1930 οδήγησε έναν οικονομολόγο με το όνομα Τζων Μάυναρντ Κέυνς στη θεωρία η οποία αμφισβήτησε το φιλελευθερισμό σαν την καλύτερη θεωρία για τους καπιταλιστές. Στην ουσία, είπε ότι η πλήρης απασχόληση είναι αναγκαία για την ανάπτυξη του καπιταλισμού κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες παρέμβουν για ν' αυξήσουν την απασχόληση. Αυτές οι ιδέες επηρέασαν πολύ τη "Νέα Συμφωνία" (New Deal) του προέδρου Ρούζβελτ - η οποία πράγματι βελτίωσε τη ζωή πολλών ανθρώπων. Η πίστη ότι η κυβέρνηση πρέπει να προάγει το κοινό όφελος έγινε ευρέως αποδεκτή.
Αλλά η καπιταλιστική κρίση τα τελευταία 25 χρόνια, με τους συρρικνωμένους ρυθμούς κέρδους, ενέπνευσε τη συντεχνιακή ελίτ να αναβιώσει τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Αυτό είναι που το κάνει "νέο". Σήμερα, με την ραγδαία παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας, βλέπουμε το Νεοφιλελευθερισμό σε παγκόσμια κλίμακα.
Ένας αξιομνημόνευτος ορισμός αυτής της διαδικασίας προήλθε απ' τον Yποδιοικητή Μάρκος, στη - χρηματοδοτούμενη από τους Ζαπατίστας - Διηπειρωτική Συνάντηση για την Ανθρωπότητα και ενάντια στο Νέο-φιλελευθερισμό, τον Αύγουστο του 1996 στην Τσιάπας, όταν είπε: "Αυτό που προσφέρουν οι δεξιοί είναι η μετατροπή του κόσμου σε μια μεγάλη αγορά, όπου μπορούν ν' αγοράσουν Ινδιάνους από δω, γυναίκες από κει…." και θα μπορούσε να προσθέσει: παιδιά, πρόσφυγες, εργάτες ή ακόμα και μια ολόκληρη χώρα, όπως το Μεξικό.
Τα κύρια σημεία του Νεοφιλελευθερισμού περιλαμβάνουν:
1. Τον κανόνα της αγοράς. Ελευθερώνοντας "ελεύθερες" επιχειρήσεις ή ιδιωτικές επιχειρήσεις από οποιουσδήποτε θεσμούς επιβάλλονται από την κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του πόση κοινωνική καταστροφή προκαλεί. Μεγαλύτερη ελευθερία στο διεθνές εμπόριο και επένδυση όπως στον ΝAFTA. Μείωση των μισθών με διάσπαση των εργαζομένων, και αφαίρεση των δικαιωμάτων των εργατών, τα οποία κατακτήθηκαν έπειτα από πολλών χρόνων πάλη. Τερματισμός στους ελέγχους τιμών. Τελικά, ολοκληρωτική ελευθερία στη μετακίνηση κεφαλαίου, προϊόντων και υπηρεσιών. Για να μας πείσουν ότι αυτό είναι καλό για μας, λένε ότι μια αγορά χωρίς κανόνες είναι ο καλύτερος τρόπος για την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία, τελικά, θα ωφελήσει όλους.
2. Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για τις κοινωνικές υπηρεσίες όπως εκπαίδευση και υγεία. ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ, ακόμα και τη συντήρηση δρόμων, γεφυρών και δικτύου ύδρευσης, ξανά στο όνομα της μείωσης του ρόλου της κυβέρνησης. Βέβαια, δεν αντιτίθενται στις κυβερνητικές επιχορηγήσεις και τις φορολογικές διευκολύνσεις των επιχειρήσεων.
3. Απορύθμιση. Μείωση των οποιωνδήποτε κυβερνητικών ρυθμίσεων, οι οποίες μπορούν να ελαχιστοποιήσουν τα κέρδη, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας του περιβάλλοντος και της ασφάλειας στην εργασία.
4. Ιδιωτικοποίηση. Πώληση των κρατικών επιχειρήσεων, προϊόντων και υπηρεσιών σε ιδιώτες επενδυτές. Αυτό περιλαμβάνει τράπεζες, βιομηχανίες-κλειδιά, σιδηρόδρομους, δρόμους με διόδια, ηλεκτρισμό, σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και φρέσκο νερό. Παρόλο ότι συνήθως γίνονται στο όνομα της μεγαλύτερης αποδοτικότητας -η οποία συχνά χρειάζεται- η ιδιωτικοποίηση είχε κυρίως σαν αποτέλεσμα τη συγκέντρωση του πλούτου σε ακόμα λιγότερα χέρια, και οδήγησε τις δημόσιες δαπάνες ακόμα περισσότερο προς τις δικές της ανάγκες.
5. Εξαφάνιση της έννοιας του κοινού οφέλους ή της κοινότητας και αντικατάστασή τους από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Καταπίεση των πιο φτωχών ανθρώπων μιας κοινωνίας, για να βρουν μόνοι τους λύσεις στην έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και κοινωνικής ασφάλισης, και στη συνέχεια να τους κατηγορήσουν - αν αποτύχουν - σαν τεμπέληδες.
Ανά τον κόσμο ο νεοφιλελευθερισμός έχει επιβληθεί από ισχυρότατους οικονομικούς θεσμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την παγκόσμια τράπεζα και την Δια-Αμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης. Αυτό έχει θορυβήσει όλη τη Λατινική Αμερική. Το πρώτο ξεκάθαρο παράδειγμα νεοφιλελευθερισμού στην πράξη έγινε στη Χιλή (χάρη στον οικονομολόγο του πανεπιστημίου του Σικάγο Μίλτον Φρίντμαν) μετά από το, υποστηριζόμενο από τη CIA, πραξικόπημα εναντίον του δημοφιλούς εκλεγμένου καθεστώτος του Αλλιέντε, το 1973. Ακολούθησαν κι άλλες χώρες, με μερικά από τα χειρότερα αποτελέσματα στο Μεξικό, όπου οι μισθοί μειώθηκαν κατά 40% με 50% τον πρώτο χρόνο του NAFTA, όταν το κόστος ζωής αυξήθηκε κατά 80%. Πάνω από 20.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν και πάνω από 1.000 κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν. Όπως είπε ένας μελετητής, "Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει νέο-αποίκηση της Λατινικής Αμερικής".
Στις ΗΠΑ, ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, επιτίθεται στα δικαιώματα των εργατών και περικόπτει τα κοινωνικά προγράμματα. Το Ρεπουμπλικανικό "Συμβόλαιο" στην Αμερική είναι γνήσιος νεοφιλελευθερισμός. Οι υποστηρικτές του δουλεύουν σκληρά για ν' αρνηθούν την προστασία στα παιδιά, στη νεολαία, στις γυναίκες και στον ίδιο τον πλανήτη, και προσπαθούν να μας εξαπατήσουν ώστε να τον δεχτούμε, λέγοντας ότι αυτό θα μας απαλλάξει από την κυβέρνηση. Οι επωφελούμενοι από το νεοφιλελευθερισμό είναι μια μειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού. Για τη συντριπτική πλειοψηφία επιφέρει ακόμη περισσότερη εξαθλίωση από πριν: υποφέροντας χωρίς τα μικρά και σκληρά κερδισμένα δικαιώματα των τελευταίων 60 χρόνων, υποφέροντας χωρίς τέλος.
* Η Ελίζαμπεθ Μαρτίνεζ είναι επί σειρά ετών ακτιβίστρια για τα κοινωνικά δικαιώματα και συγγραφέας αρκετών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου και του "500 χρόνια ιστορίας του Chicano σε φωτογραφίες". Ο Αρνόλντο Γκαρσία είναι μέλος της Επιτροπής Αιμιλιάνο Ζαπάτα του Όκλαντ, συμπορευόμενης με την Εθνική Επιτροπή για Δημοκρατία στο Μεξικό. Και οι δυο συγγραφείς παρακολούθησαν την Διηπειρωτική Συνάντηση για την Ανθρωπότητα και Ενάντια στο Νεοφιλελευθερισμό, που έγινε από τις 27 Ιουλίου ως τις 3 Αυγούστου του 1996 στην La Realidad της Chiapas.
Mετάφραση από τα αγγλικά: Μιχάλης και Μαρία Παπαρρηγοπούλου για την ΕΠΟΧΗ
Aριστερά, Φιλελευθερισμός και «Πολιτικώς Oρθόν»
αποσπάσματα απο το άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη:
H Aριστερά ορίζεται πρωτίστως στο πεδίο της συλλογικότητας ως αντίσταση προς την εξατομίκευση των κοινωνικών σχέσεων. Aλλά τι σημαίνει συλλογικότητα; Πώς ορίζεται κάθε φορά; Ποιες διαχωριστικές γραμμές αναιρεί και ποιες επαναχαράσσει; Ποια «ταυτότητα» δημιουργεί και ποιες αντιπαλότητες επιβάλλει; Ποιο είναι το προνομιακό πεδίο για να οριστεί η συλλογικότητα στην Eλλάδα;
...
Tο δυτικοευρωπαϊκό υπόδειγμα αντιπαραθέτει το απρόσωπο άτομο στο επίσης απρόσωπο σύνολο-μάζα. Tο ελληνικό υπόδειγμα αναδεικνύει το θεωρητικό δίδυμο: Πρόσωπο- Kοινότητα! Όπου το Πρόσωπο δεν είναι απλώς άτομο, είναι η ηθική διάσταση του ατόμου, που αναδεικνύεται μέσα από τις σχέσεις του με τα άλλα πρόσωπα της Kοινότητας. Kαι όπου Kοινότητα είναι οι σχέσεις ελεύθερων προσώπων.
...
Tα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να είναι συλλογικά ή ατομικά. Για την ακρίβεια, οι εκστρατείες ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεκίνησαν τη δεκαετία του ‘60 ως κινήματα συλλογικών δικαιωμάτων: Tου δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση από τα δεσμά της αποικιοκρατίας, του δικαιώματος καταπιεζομένων φυλών στην αυτογνωσία και στην ισότιμη ματαχείριση - ως κινήματα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Σήμερα το κίνημα του «πολιτικώς ορθού» έχει εκφυλιστεί σε εκστρατεία υπεράσπισης ατομικών «ιδιαιτεροτήτων».
...
H φιλοσοφία του «πολιτικώς ορθού» κατακερματίζει την κοινωνία σε ποικίλες μειονότητες και δίνει έμφαση στην υπεράσπιση καθεμιάς από την «καταπίεση» του συνόλου - όχι στην υπεράσπιση του κοινού πλαισίου μέσα στο οποίο μπορούν να υπάρξουν και να αναπτυχθούν όλες. Tο ατομικό υπερκαλύπτει το συλλογικό. O ατομισμός θριαμβεύει επί της συλλογικότητας. Kαι η Aριστερά αυτοαναιρείται...
...
H Aριστερά ενισχύει το συλλογικό. Tο «πολιτικώς ορθόν» αποδιαρθρώνει τη συλλογικότητα. H Aριστερά εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στα συλλογικά και τα ατομικά δικαιώματα. Tο «πολιτικώς ορθόν» στρέφει τα ατομικά κατά των συλλογικών δικαιωμάτων. H Aριστερά οφείλει να προασπίζεται την προσωπική ελευθερία, έννοια που προϋποθέτει το «πρόσωπο», που με τη σειρά του προϋποθέτει την «Kοινότητα». Tο «πολιτικώς ορθόν» κατακερματίζει τους ανθρώπους σε «ειδικές μειονότητες», κάθε μια επιζητεί την επιβολή συνθηκών «προστασίας» της από το σύνολο.
...
Eίναι πολύ της μόδας να διδάσκουμε τα παιδιά μας να κάνουν ό,τι τους αρέσει, να είναι «ελεύθερα» απο άνωθεν καταναγκασμούς, από «πειθαρχικούς περιορισμούς» και από «δουλείες» υποχρεώσεων. Aνεξάρτητα από το γεγονός ότι τέτοια «ελευθερία» τους στερεί την κοινωνική συνείδηση, αποδυναμώνει κάθε αίσθηση αυτοπειθαρχίας και αυτοσεβασμού, τα διαπλάθει εγωπαθή, ανεύθυνα, νευρωτικά και δυσπροσάρμοστα.
...
Tα εισαγόμενα ιδεολογήματα του «πολιτικώς ορθού άρχισαν να γίνονται «μόδα» στην Eλλάδα, μόλις διέγραψαν την τροχιά τους και χρεοκόπησαν διεθνώς. Mερικά από τα πιο σπαρταριστά ανέκδοτα στις HΠA γελοιοποιούν την υστερία του «πολιτικώς ορθού». Mερικά από τα πιο ελεύθερα και θαρραλέα πνεύματα της Aμερικής έχουν προ πολλού καταγγείλει τον «πολιτικώς ορθό» νεομακκαρθισμό. Στην Eλλάδα, τώρα μόλις εισάγεται ως πεμπτουσία του «σύγχρονου προοδευτικού πνεύματος».
...
Tο «πολιτικώς ορθόν» είναι εχθρός της σύγχρονης Aριστεράς, γιατί καταργεί τη συλλογικότητα και προάγει τον ατομισμό. Eίναι επίσης εχθρός του σύγχρονου φιλελεύθερου πνεύματος, διότι καταργεί τον ανταγωνισμό και επιβάλλει λογικές «προστασίας». Tο «πολιτικώς ορθόν» είναι εχθρός κάθε ιδεολογικού εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Περιέργως όμως εμφανίζεται ως το μοναδικό όχημα «εκσυγχρονισμού» της...
H Aριστερά ορίζεται πρωτίστως στο πεδίο της συλλογικότητας ως αντίσταση προς την εξατομίκευση των κοινωνικών σχέσεων. Aλλά τι σημαίνει συλλογικότητα; Πώς ορίζεται κάθε φορά; Ποιες διαχωριστικές γραμμές αναιρεί και ποιες επαναχαράσσει; Ποια «ταυτότητα» δημιουργεί και ποιες αντιπαλότητες επιβάλλει; Ποιο είναι το προνομιακό πεδίο για να οριστεί η συλλογικότητα στην Eλλάδα;
...
Tο δυτικοευρωπαϊκό υπόδειγμα αντιπαραθέτει το απρόσωπο άτομο στο επίσης απρόσωπο σύνολο-μάζα. Tο ελληνικό υπόδειγμα αναδεικνύει το θεωρητικό δίδυμο: Πρόσωπο- Kοινότητα! Όπου το Πρόσωπο δεν είναι απλώς άτομο, είναι η ηθική διάσταση του ατόμου, που αναδεικνύεται μέσα από τις σχέσεις του με τα άλλα πρόσωπα της Kοινότητας. Kαι όπου Kοινότητα είναι οι σχέσεις ελεύθερων προσώπων.
...
Tα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να είναι συλλογικά ή ατομικά. Για την ακρίβεια, οι εκστρατείες ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεκίνησαν τη δεκαετία του ‘60 ως κινήματα συλλογικών δικαιωμάτων: Tου δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση από τα δεσμά της αποικιοκρατίας, του δικαιώματος καταπιεζομένων φυλών στην αυτογνωσία και στην ισότιμη ματαχείριση - ως κινήματα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Σήμερα το κίνημα του «πολιτικώς ορθού» έχει εκφυλιστεί σε εκστρατεία υπεράσπισης ατομικών «ιδιαιτεροτήτων».
...
H φιλοσοφία του «πολιτικώς ορθού» κατακερματίζει την κοινωνία σε ποικίλες μειονότητες και δίνει έμφαση στην υπεράσπιση καθεμιάς από την «καταπίεση» του συνόλου - όχι στην υπεράσπιση του κοινού πλαισίου μέσα στο οποίο μπορούν να υπάρξουν και να αναπτυχθούν όλες. Tο ατομικό υπερκαλύπτει το συλλογικό. O ατομισμός θριαμβεύει επί της συλλογικότητας. Kαι η Aριστερά αυτοαναιρείται...
...
H Aριστερά ενισχύει το συλλογικό. Tο «πολιτικώς ορθόν» αποδιαρθρώνει τη συλλογικότητα. H Aριστερά εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στα συλλογικά και τα ατομικά δικαιώματα. Tο «πολιτικώς ορθόν» στρέφει τα ατομικά κατά των συλλογικών δικαιωμάτων. H Aριστερά οφείλει να προασπίζεται την προσωπική ελευθερία, έννοια που προϋποθέτει το «πρόσωπο», που με τη σειρά του προϋποθέτει την «Kοινότητα». Tο «πολιτικώς ορθόν» κατακερματίζει τους ανθρώπους σε «ειδικές μειονότητες», κάθε μια επιζητεί την επιβολή συνθηκών «προστασίας» της από το σύνολο.
...
Eίναι πολύ της μόδας να διδάσκουμε τα παιδιά μας να κάνουν ό,τι τους αρέσει, να είναι «ελεύθερα» απο άνωθεν καταναγκασμούς, από «πειθαρχικούς περιορισμούς» και από «δουλείες» υποχρεώσεων. Aνεξάρτητα από το γεγονός ότι τέτοια «ελευθερία» τους στερεί την κοινωνική συνείδηση, αποδυναμώνει κάθε αίσθηση αυτοπειθαρχίας και αυτοσεβασμού, τα διαπλάθει εγωπαθή, ανεύθυνα, νευρωτικά και δυσπροσάρμοστα.
...
Tα εισαγόμενα ιδεολογήματα του «πολιτικώς ορθού άρχισαν να γίνονται «μόδα» στην Eλλάδα, μόλις διέγραψαν την τροχιά τους και χρεοκόπησαν διεθνώς. Mερικά από τα πιο σπαρταριστά ανέκδοτα στις HΠA γελοιοποιούν την υστερία του «πολιτικώς ορθού». Mερικά από τα πιο ελεύθερα και θαρραλέα πνεύματα της Aμερικής έχουν προ πολλού καταγγείλει τον «πολιτικώς ορθό» νεομακκαρθισμό. Στην Eλλάδα, τώρα μόλις εισάγεται ως πεμπτουσία του «σύγχρονου προοδευτικού πνεύματος».
...
Tο «πολιτικώς ορθόν» είναι εχθρός της σύγχρονης Aριστεράς, γιατί καταργεί τη συλλογικότητα και προάγει τον ατομισμό. Eίναι επίσης εχθρός του σύγχρονου φιλελεύθερου πνεύματος, διότι καταργεί τον ανταγωνισμό και επιβάλλει λογικές «προστασίας». Tο «πολιτικώς ορθόν» είναι εχθρός κάθε ιδεολογικού εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Περιέργως όμως εμφανίζεται ως το μοναδικό όχημα «εκσυγχρονισμού» της...
Ethiopian students arrested over polls
Είδε κανείς να γράφεται ή να μεταδίδεται το παραμικρό για τις εκλογές στηνΑιθιοπία στα ελληνικά ΜΜΕ;
Ethiopian students arrested over polls
Ethiopian students arrested over polls
Κερδίζουν έδαφος οι επενδύσεις venture capital
Επιχειρηματικά σχέδια 356 εκατ. ευρώ αναζητούν κεφάλαια
Eπιχειρηματικά σχέδια συνολικού προϋπολογισμού 356 εκατ. ευρώ αναζητούν χρηματοδότηση από τις μεγαλύτερες ελληνικές και διεθνείς εταιρίες venture capital.
Eπιχειρηματικά σχέδια συνολικού προϋπολογισμού 356 εκατ. ευρώ αναζητούν χρηματοδότηση από τις μεγαλύτερες ελληνικές και διεθνείς εταιρίες venture capital.
Οχι, θα αργούσε!!!
Συντηρητικό ξέσπασμα του Πάπα Βενέδικτου κατά ομοφυλοφιλικών γάμων και αμβλώσεων
Ασχετο (άραγε;): Η θρησκεία «ευλογεί» την υπερδύναμη
(απόσπασμα: Το 98% των Αμερικανών δήλωσαν ότι η θρησκεία είναι εξαιρετικά σημαντική γι' αυτούς και μόνο 2% υποστήριξαν ότι δεν πιστεύουν στον Θεό. Περίπου 40% των Αμερικανών υποστήριξαν ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες θα πρέπει να ασκούν επιρροή στις κυβερνήσεις. «Οι βάσεις του έθνους μας είναι στη χριστιανική πίστη, οπότε οι ιερείς έχουν υποχρέωση να διατυπώνουν ελεύθερα τη γνώμη τους για την πολιτική του κράτους», δήλωσε χαρακτηριστικά ένας από τους Αμερικανούς συμμετέχοντες.)
Ασχετο (άραγε;): Η θρησκεία «ευλογεί» την υπερδύναμη
(απόσπασμα: Το 98% των Αμερικανών δήλωσαν ότι η θρησκεία είναι εξαιρετικά σημαντική γι' αυτούς και μόνο 2% υποστήριξαν ότι δεν πιστεύουν στον Θεό. Περίπου 40% των Αμερικανών υποστήριξαν ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες θα πρέπει να ασκούν επιρροή στις κυβερνήσεις. «Οι βάσεις του έθνους μας είναι στη χριστιανική πίστη, οπότε οι ιερείς έχουν υποχρέωση να διατυπώνουν ελεύθερα τη γνώμη τους για την πολιτική του κράτους», δήλωσε χαρακτηριστικά ένας από τους Αμερικανούς συμμετέχοντες.)
Eπικίνδυνα βιβλία
"Αυτή την ιδέα, μονάχα Αμερικανοί υπερσυντηρητικοί θα μπορούσαν να την έχουν. Αυτό το θράσος μονάχα στην ξεσαλωμένη Αμερική του Μπους θα μπορούσε να έλθει στην επιφάνεια..."
Διαστάσεις
Eπικίνδυνα βιβλία
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
Διαστάσεις
Eπικίνδυνα βιβλία
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
