ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Άρθρο της Μαριάνας Πυργιώτη,
από την εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ,
15.6.2005
σελ. 3

Πώς μετριέται η αποτελεσματικότη­τα των μηχανισμών του κράτους σε σχέση με την κοινωνική μέριμνα, την πρόνοια και την προστασία των πολι­τών του; Πόσο δωρεάν, επιδοτούμενο ή ποσοστιαία αυξανόμενο, αν πρόκειται για μισθό και σύνταξη, βαφτίζεται το «παρε­χόμενο» από το κράτος;
Για παράδειγμα, μια φορά κι έναν και­ρό είχαμε δωρεάν Παιδεία. Καρφί δεν κάη­κε κανενός αν αυτό το δωρεάν σήμαινε ότι από τα τότε Ελληνόπουλα που μπορούσαν να πάνε δημοτικό γυμνάσιο και μετά πανε­πιστήμιο είναι ζήτημα αν τα μισά τελεί­ωναν την τρίτη γυμνα­σίου λόγω οικονο­μικών προβλη­μάτων της οικο­γένειας τους ή της έλλειψης σχολείων κοντά στα σπίτια τους. «Δωρεάν» λέγα­νε τότε και καθάρι­ζαν. «Δωρεάν» λένε και σήμερα που η κατάσταση έχει βελ­τιωθεί θεαματικά σε σχέση με τους πατε­ράδες και τους παπ­πούδες μας. Μόνο που σήμερα η συντριπτική πλειο­ψηφία των γονιών πληρώνει από πολύ νωρίς, συχνά από το γυμνάσιο για την ενί­σχυση στα μαθή­ματα, πληρώνει για τα φροντιστήρια, προκειμένου να περάσει το παιδί στο πανε­πιστήμιο και πληρώνει για να σπουδάσει το παιδί στο πανεπιστήμιο αν περάσει σε άλλη πόλη.
Πάμε λίγο σε μισθούς και συντάξεις. Τόση αύξηση στους χαμηλοσυνταξιούχους της τάδε κατηγορίας, τόση αύξηση στους χαμηλόμισθους της δείνα κατηγορίας, τόσο το ένα επίδομα τόσο το άλλο αναδρομικό.
Κι έχουμε μια στρατιά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας ή ακριβώς στα όρια. Τι νομίζετε πως θα συμβεί σ' αυτούς τους ανθρώπους αν βρεθούν αύριο τα χρή­ματα και πάρουν 10%-20% αύξηση στους γλίσχρους μισθούς και συντάξεις τους; Θα ανακουφιστούν έστω και λίγο. Σωστά, αλλά πόσο θα ανακουφιζόντουσαν αν αντί για τα 50 ευρώ το μήνα που θα έπαιρ­ναν δεν χρειαζόταν να πληρώνουν φροντι­στήρια, συμμετοχή στα φάρμακα, εισιτήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ολόκλη­ρο το λογαριασμό σε ρεύμα, τηλέφωνο, πετρέλαιο θέρμανσης κ.λ.π. Και στους κυριο­λεκτικά πενόμενους να προβλέπεται και στέγη. Όμως αυτό που πραγματικά παρέχει το μοντέλο του παρ' ημίν κοινωνικού κρά­τους είναι η μαύρη μαυρίλα για τους μη έχο­ντες στον ήλιο μοίρα, τους μακροχρόνια ανέργους, τους ανάπηρους, τους άρρωστους, τις εγκαταλελειμμένες γυναίκες με παιδιά, χωρίς δουλειά και σπίτι κ.ά., καθώς οι πόροι μοιράζονται ή κατασπαταλώντας για ν' ακρι­βολογούμε, στα πέντε σημεία του ορίζο­ντα λες και έχουνε λυθεί τα μείζονα και μεριμνούμε για τα ελάσσονα.
Αντί να επικεντρωθεί η κρατική στήριξη στο αληθινό περιθώριο ώστε να εξαλειφθεί σταδιακά το κοντέινερ του ασθενούς σεισμόπληκτου κι η τρώγλη της γιαγιάς με το εγγονάκι της και την ψυχασθενή κόρη, να τελειώ­σει το μεροκάματο του παιδιού με τα λουλούδια και του παιδιού στη βιοτεχνία, να στηριχθεί πολύπλευρα ο βιοπαλαιστής, ο αγρότης, ο εργάτης που μένει με τα παι­διά του στο νοίκι και πασχίζει πραγματι­κά να τα βγάλει πέρα, στηρίζεται κάθε καρυ­διάς καρύδι εν ονόματι του κοινωνικού κράτους.
Αυτή η τρομακτική κατασπατάληση πόρων χωρίς στόχευση, χωρίς δυναμική, χωρίς αποτέλεσμα εν τέλει πρέπει να τελειώνει. Καμία Ολυμπιακή Αεροπορία κανένα χλιδάτο Ιδρυμα, καμία ΕΡΤ και καμία Εκκλησία δεν επιτρέπεται να απορροφά έστω κι ένα ευρώ, όταν έχουμε πολίτες σε απελπι­σία. Κι αυτά τα «κεκτημένα» που έχουν κατα­ντήσει κωμωδία, να συνεκτιμηθούν κάπο­τε με ορθολογικό τρόπο αντί για βλακώδεις λαϊκίστικες πολιτικές.
Επίδομα λέει για το τρίτο παιδί στη μητέρα. Ε! Μαζί με τη γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι το δικαιούται και το πήρε - αμήχα­νη ομολογουμένως - και η φίλη μου που δεν ξέρει τι έχει, αλλά απέκτησε και τρίτο μωρό! Πρόκειται για απίστευτες γελοιότητες που, όμως, έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις στους πολίτες που χρειάζονται το κοινωνι­κό κράτος δίπλα τους. Κι αν πετύχει αυτή η κυβέρνηση έστω να βάλει σε κάποιο δρό­μο αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, θα έχει επιτελέσει πραγματικά μεγάλο κοινω­νικό έργο.