Περί μονιμότητας στο δημόσιο τομέα

Μερικά σχόλια στο άρθρο του Στάμου Ζούλα «H διαστροφή στην «πάλη των τάξεων» και με αφορμή το σχετικό σημείωμα του OPEN, ελπίζοντας να ανοίξει πράγματι ένας γόνιμος διάλογος.

Ακόμη και για του πλέον ανυποψίαστους αναγνώστες, ο βομβαρδισμός με «συμπεράσματα» τα οποία προκύπτουν από αναλύσεις στατιστικών υποθέσεων και δεδομένων, στερούνται βάθους.

Θα προτιμούσα να διάβαζα τις ερωτήσεις που τέθηκαν στο δείγμα της δημοσκόπησης και να γνώριζα το πλήθος του δείγματος με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Να υποθέσω ότι αυτά τα διαθέτει ο δημοσιογράφος;

Είναι ευνόητο ότι ένας «αριστερός» δημόσιος υπάλληλος μπορεί να απαντήσει διαφορετικά από έναν «αριστερό» ελεύθερο επαγγελματία στο χώρο της διαφήμισης ή από έναν «αριστερό» εργάτη των κλωστοϋφαντουργίων στη Νάουσσα.

Χωρίς να ανοίγουμε τη συζήτηση του ποιος θεωρείται «αριστερός» στο έτος 2005.

Ο κ. Ζούλας γράφει:

«…και ο οποίος (δημοσιοϋπαλληλικός πληθυσμός), φυσικά, θα τάχθηκε καθολικά στην έρευνα υπέρ της διατηρήσεως του προνομίου του».

Θεωρώ την πρόταση ως υπόθεση χωρίς στήριγμα. Ειδικά το επίρρημα «καθολικά», είναι παραπλανητικό και αυθαίρετο. Θα είχε ενδιαφέρον αν η έρευνα παρείχε εξειδικευμένα στοιχεία από εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.

Το άρθρο παράγει περισσότερη θερμότητα, παρά φωτίζει την υπόθεση.

Παρατηρείται εδώ και λίγο καιρό, ξεκινώντας ίσως από την καλοσχεδιασμένη παγίδα της Πρωτομαγιάς, μια συντονισμένη προσπάθεια διαχωρισμού των υπαλλήλων στους δύο τομείς. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι «τεμπέληδες» και «ευνοημένοι» του δημόσιου τομέα. Από την άλλη, οι «νυχθημερόν δραστήριοι», «τίμιοι» και «εργατικοί» υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι αμείβονται με «ψίχουλα».

Η προσπάθεια έχει ως σκοπό της να δημιουργήσει αποκρουστικά στερεότυπα. Η υπερ-απλούστευση σκοπεύει να παραπλανήσει τους υπαλλήλους και να στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Και μάλιστα να φτάσουμε στο σημείο να ζητούμε οι εργαζόμενοι να μειωθούν οι αποδοχές άλλων εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Αντί να ζητούμε να ξεκινήσει μια γόνιμη συζήτηση για την ευελιξία του δημόσιου τομέα και την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζόμενων του. Αντί να στρωθεί ένα πλάνο παροχών μισθών αξιοπρέπειας, συνθηκών εργασίας που δεν θίγουν τον άνθρωπο και στον ιδιωτικό τομέα.

Αλήθεια, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες; Δεν έχουν λόγο οι μεγάλες εταιρίες; Δεν στοχεύουν να επενδύσουν στο αύριο ενός προσωπικού υψηλής εξειδίκευσης, υψηλά καταρτισμένου με καλές αποδοχές και κάλυψη των σύχρονων αναγκών του;

Υπάρχουν προβλήματα; Αναμφισβήτητα. Αλλά υπάρχουν σε όλους τους τομείς. Ρωτήστε όσους εργάζονται στην πλησιέστερή σας υπεραγορά. Ρωτήστε τους αν τους καταβάλλεται η υπερωριακή, υποχρεωτική υπερωρία.

Ρωτήστε αν ο δημόσιος υπάλληλος έχει την ευκαιρία επιμόρφωσης καθώς οφείλει να του παρέχει το κράτος. Ρωτήστε αν είναι ευχαριστημένος από το περιβάλλον εργασίας του και αν μπορεί να κάνει κάτι για να το αλλάξει.

Η ιδέα να παραχωρήσουμε τα πάντα και τους πάντες στον ιδιωτικό τομέα είναι ξεπερασμένη θατσερικού τύπου συνταγή την οποία δεν ακολουθεί πλέον κανείς στην Ευρώπη. Οι τάσεις είναι να αναγνωρίζονται ο ιδιαίτερος ρόλος του κράτους στην παροχή «αγαθών» προς την κοινωνία των πολιτών και η οικονομική συμπεριφορά του κράτους με στόχο τη μεγιστοποίηση της κοινής ωφέλειας. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς υστεροβουλία. Με θάρρος και ειλικρίνεια απέναντι στον ενημερωμένο πολίτη.

Τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία και αιτίες και γονείς έχουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι το ανάχωμα της ανύπαρκτης μέχρι χθες πολιτικής της συντηρητικής, και καθόλου φιλελεύθερης κυβέρνησης. Είναι καιρός να δει τον αντίπαλο στα μάτια. Ανοίγοντας τα μέτωπα. Και τα αυτιά της για να ακούσει όσα έχουν να πουν όλα τα συμβαλλόμενα μέρη.

Το ίδιο οφείλουν και οι καλά οχυρωμένοι συνδικαλιστές, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Όσο για τους υπόλοιπους «απλούς έλληνες πολίτες», οφείλουμε να οργανωθούμε, ως συνυπεύθυνοι. Να συν-ομιλήσουμε και να συν-ακουσθούμε. Να συνεννοηθούμε βάσει των κοινών μας συμφερόντων. Η προκοπή της κοινωνίας πολιτών δεν μπορεί να βασίζεται στον αλληλοσπαραγμό, συνέπεια οργανωμένων συμφερόντων και διαμορφωτών κοινής γνώμης.

Και ένα άρθρο που μπορεί να προσθέσει στον προβληματισμό μας: "H μονιμότητα έχει αιτία", του Δημητρη Kαστριωτη.