Δραχμοποίηση

Της Χρύσας Νάνου
(Αγγελιοφόρος 9/6/05)

Τρεις ήμασταν στην παρέα. Καθίσαμε για έναν καφέ -για τρεις καφέδες δηλαδή. Εναν φρέντο: Χίλιες τριακόσιες ογδόντα δραχμές. Εναν μοκατσίνο: Χίλιες επτακόσιες δραχμές. Κι έναν -αλίμονο!- φρεντοτσίνο: Χίλιες εννιακόσιες δραχμές. Κέρασε ο ένας της παρέας -γιατί ακόμη στην Ελλάδα ισχύει το κέρασμα. Αφησε έξι χιλιάρικα στο τραπεζάκι. Για τρεις καφέδες με παγάκια και το πουρμπουάρ του παιδιού που σέρβιρε.
Καθώς φεύγαμε, ο ένας της παρέας, ο γενναιόδωρος -για να μην πω ο... άφρων- σταμάτησε στο περίπτερο να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα κι ένα μπουκαλάκι νερό: Χίλιες διακόσιες δραχμές. Μέχρι να κατεβεί από το ταξί που τον πήγε πίσω στο σπίτι είχε ξοδέψει ο δύστυχος ένα δεκαχίλιαρο.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι πραγματική. Οπως πραγματικά είναι τα οκτώ χιλιάρικα που πλήρωσε μια φίλη μου τις προάλλες για ένα αφρόλουτρο, που ήταν ασορτί με το άρωμά της, άρα δικαιολογείται, όπως πραγματικές είναι και οι 300.000 χιλιάδες που πλήρωσα μέσα σε ένα χρόνο για το λογαριασμό του κινητού μου, που όσο να 'ναι μου είναι απαραίτητο, άρα δικαιολογείται.
Πώς δικαιολογείται τώρα να έχουν εισβάλει ξανά οι δραχμές, πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τα πάντα σε ευρώ, είναι κάτι που μόνο αν συναντούσα τετ α τετ τον Χοσέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόσο θα μπορούσε να μου εξηγήσει.
*Το κείμενο αφιερώνεται στον Ιταλό υπουργό Εργασίας Ρομπέρτο Μαρόνι, που την περασμένη εβδομάδα πρότεινε να επανέλθει η ιταλική λιρέτα στη θέση του ευρώ. Ακόμη κι αν ο Ρομπέρτο τον εσπρέσο του τον πληρώνει κάθε πρωί ένα ευρώ και είκοσι λεπτά. Δηλαδή 2.400 λιρέτες. Δηλαδή 410 δραχμές. Απλά πράγματα...