Η συζήτηση –επιτέλους!- άνοιξε. Κι έχει ψωμί. Μια από τις μεγαλύτερες πληγές του ελληνικού κράτους που έχει μολύνει όχι μόνο το ίδιο –αυτό είναι το λιγότερο- αλλά ολόκληρη τη νοοτροπία (το αισχρό όνειρο του διορισμού σε μια υπηρεσία) και τις ιδέες των Πολιτών, βρίσκεται και πάλι στο μικροσκόπιο. Καιρός να επουλωθεί, να ραφτεί, να τελειώνει…Πάνω από όλα, είναι καιρός να τοποθετηθεί η βουβή Αριστερά πάνω στο θέμα. Αυτή που πρώτη έπρεπε να το είχε ανοίξει αντί να βουλιάζει στις πιο άθλιες αντιφάσεις γύρω από αυτό.Η υπεράσπιση της μονιμότητας –ταπεινή μου γνώμη- είναι ένας αδιανόητος συντηρητισμός με αναχρονιστικά επιχειρήματα .
Αρθρα, αναλύσεις, απόψεις, θα παρατεθούν εδώ –ακόμη κι αν είναι αντικρουόμενες:
H διαστροφή στην «πάλη των τάξεων» του Στάμου Zούλα
H μονιμότητα έχει αιτία του Δημητρη Kαστριωτη
Δικαίωμα στη μονιμότητα; του Πάσχου Μανδραβέλη
Περί μονημότητος, περιπατητά. του Vrypan
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Αν η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα είναι η λύση, τότε ποιο είναι το πρόβλημα, παιδιά; Αν αύριο καταργούσαμε διακομματικά και πανηγυρικά τη μονιμότητα, ποια διαφορά θα παρατηρούσατε;
Οι απλοϊκές λύσεις μόνο ύποπτες μου ακούγονται. Θα ήθελα να προβληματιστούμε πάνω σε ζητήματα αξιολόγησης, επιμόρφωσης του προσωπικού, εργασιακών δικαιωμάτων, ποιοτικής αναβάθμισης υπηρεσιών μέσω νέων τεχνολογιών. Και, εν τέλει, εκπαίδευσης, διαμόρφωσης νοοτροπίας, διάθεσης για φυγή προς ευέλικτες οικονομικές κατευθύνσεις. Χωρίς αποκλεισμούς και ρεβανσισμούς.
Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων θεσπίστηκε (ήταν κατάκτηση τότε) για να διασφαλίσει την ανεξαρτησία τους από την κεντρική (πολιτική) εξουσία και το ανεπηρέαστο στην άσκηση των καθηκόντων τους (έτσι ώστε να μην απειλούνται με απόλυση αν δεν υποταχθούν στη βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων, αντί στη νομιμότητα και στο δημόσιο συμφέρον). Περαιτέρω, εξασφαλίζει τη συνέχεια στη διοικητική δράση, προφυλάσσοντας από τον κίνδυνο της αποδιοργάνωσης συνεπεία εκτεταμένων αλλαγών στα πρόσωπα.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι θα έλυνε η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Καταλαβαίνω όμως τους κινδύνους τους οποίους θα δημιουργούσε: αλλαγή στα πρόσωπα κατά το (κομματικό) δοκούν, υποταγή των υπαλλήλων στην κεντρική εξουσία προκειμένου να αποσοβήσουν τον κίνδυνο απόλυσης, "εμπόριο" θέσεων, μετά κάθε κυβερνητική αλλαγή. Δείγματα είδαμε προσφάτως σε θέσεις στις οποίες δεν ισχύει η μονιμότητα (πχ Προϊστάμενοι εκπαίδευσης, Γενικοί Διευθυντές κλπ).
Αν το πρόβλημα είναι η παρασιτική επανάπαυση των δημοσίων υπαλλήλων - ενόψει της σιγουριάς της μονιμότητας - και το ποιοτικό έλλειμα στην απόδοσή τους, λύση είναι η ενδυνάμωση του ανεξάρτητου πειθαρχικού ελέγχου τους (με έσχατο μέσο και την οριστική απόλυση), καθώς και η θέσπιση μηχανισμών αξιολόγησης.
Φοβάμαι πως οι φωνές για την άρση της μονιμότητας αποτελούν στην πλειοψηφία τους μια λαϊκίστικη, εκδικητική εκδήλωση της αίσθησης μειονεξίας/ζήλειας την οποία βιώνει έναντι του δημοσίου τομέα ο ιδιωτικός.
Δείτε και τις δικές μου σκέψεις επί του θέματος...
Δημοσίευση σχολίου