ΑΠΟ χαμένες ευκαιρίες άλλο τίποτα αυτή η πόλη. Από την πυρκαγιά του 1917 και την ανικανότητα να γίνει όλη η Θεσσαλονίκη σαν την Αριστοτέλους και από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα που «ξέχασε» να επενδύσει σε ανθρώπινο δυναμικό, μέχρι την EXPO που θα άλλαζε τη μορφή του δυτικού μας κομματιού, όλοι οι κάτοικοι αυτής της πόλης κάτι έχουν να θυμηθούν, το οποίο αν γινόταν, θα άλλαζε το ρου της αστικής μας ιστορίας.
ΤΗ ΦΡΑΣΗ «αν γινόταν», βέβαια, τη θυμόμαστε όλοι, αφού έχουμε χάσει -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- την ευκαιρία. Καθόμαστε και χαζεύουμε την αθλιότητα και μας έρχονται στο μυαλό φλας μπακ από το μέλλον που δεν ήρθε ποτέ.
ΚΑΙ να πει κανείς ότι λείπει το άλλο μέλλον, αυτό που σίγουρα θα μας κάτσει στο σβέρκο; Δε λείπει, αλλά το σχεδιάζουμε με όρους παρελθόντος, μέχρι να γίνει κι αυτό μαγική εικόνα.
ΑΠΟ την Παλιά Παραλία κοιτάζεις προς τα πέρα και βλέπεις μια απλωμένη ευκαιρία. Το θαλάσσιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης περιμένει τα νέα πάρκα του δήμου, περιμένει κάποια αξιοποίηση του Θερμαϊκού, περιμένει να γίνει ανάσα για μια πόλη που βράζει στο τσιμεντένιο της ζουμί.
ΤΗ ΔΡΑΣΗ, από την άλλη, που θέλει μια σύγχρονη πόλη να μεταμορφώνεται με σημαδιακές κατασκευές και να αλλάζει μορφή με κάπως μνημειακό τρόπο την αφήνουμε πάντα κατά μέρος.
ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ κι απ' αυτό και από την τόλμη των αποφάσεων. Αλλά κυρίως κρινόμαστε από το πόσες ευκαιρίες μπορούμε να χάσουμε σε μια μονάχα ζωή. Και, δυστυχώς, το μέτρημα θα το κάνουν οι επόμενοι...
Του Τάσου Ρέτζιου
Αγγελιοφόρος 13/6/05
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου