«4η Αυγούστου»

Αντιγράφω από τον «συνονόματο»:

«4η Αυγούστου» -μια ακόμα ζοφερή επέτειος της νεώτερης πολιτικής ιστορίας. Από ένα παρελθόν (1936) όχι και τόσο μακρυνό,
και κατά τις συνέπειες που καθόρισαν τις μεταπολεμικές, εμφυλιακές και μετεμφυλιακές εξελίξεις στη χώρα έως και τη χούντα των συνταγματαρχών του 1967,
και κατά την ιδεολογία (ή μάλλον τη μυθολογία της ιδεολογίας) έως σήμερα. Ενα «σήμερα» που πολλά «εκσυγχρονίζονται» και επιστρέφουν στο χθες.
........................................................
Η «4η Αυγούστου» και η φασιστική (έστω κι ως κακέκτυπο) ιδεολογία της, δεν βρίσκουν σήμερα λαϊκή απήχηση παρά σε μικρές ομάδες (που κάνουν δυσανάλογη με το μέγεθός τους φασαρία) ακραιφνών ακροδεξιών όπως οι Χρυσαυγίτες και τα λοιπά νεοναζιστικά αποκαΐδια.
Ομως, η μυθολογία αυτής της ιδεολογίας υφέρπει σε πολύ ευρύτερα λαϊκά στρώματα κι εκφράζεται με πολλούς τρόπους: απ' την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, την προγονοπληξία και τον ελληνοκεντρισμό ώς τον απλό καθημερινό φασισμό του καφενέ.
*****
Και για τους μεν πρώτους τα πράγματα (όταν τα καταλάβουν) είναι απλά. Ενας Χρυσαυγίτης, φέρ' ειπείν, που νομίζει ότι είναι πατριώτης, είναι απλώς εθνικόφρων ή εθνικιστής, όταν συντάσσεται με τους αντίστοιχους εθνικιστές, Γερμανούς για παράδειγμα, οι οποίοι όχι μόνον τεμάχισαν
τους ανθρώπους της πατρίδας του στην κατοχή, αλλά και το ίδιο το σώμα της χώρας...
Αγνοούν οι φίλοι των νεοναζί Χρυσαυγίτες και λοιποί εθνικόφρονες, ότι οι ναζί διαμέλισαν την Ελλάδα όσον την κατείχαν; Αγνοούν ότι η Μακεδονία είχε δοθεί στους Βούλγαρους, τα Επτάνησα στους Ιταλούς; ότι η Κρήτη θα έμενε στους ίδιους τους Γερμανούς; Αγνοούν οι καλοί αυτοί «πατριώτες»(!) εθνικιστές ότι οι ναζί δημιούργησαν ακόμα και ανεξάρτητο κράτος των Βλάχων (με βασιλιά παρακαλώ) στην Πίνδο;
Ολοι αυτοί οι Χρυσαυγίτες που συναγελάζονται με αγέλες νεοναζί και συνεορτάζουν στον Μελιγαλά, αγνοούν τάχα πώς θα ήταν ο χάρτης της Ελλάδας σήμερα αν είχαν επικρατήσει τα ναζιστικά τους ινδάλματα; Πέντε κομμάτια θα ήταν η χώρα μας, όπως η Γιουγκοσλαβία.
***
Αλλά, αν τα πράγματα με τους Χρυσαυγίτες είναι τόσον ευδιάκριτα, δεν είναι και
εκεί που αντί να ισχύουν τα νομιζόμενα ισχύουν οι παρεκβάσεις τους. Φέρ' ειπείν ο θρησκευόμενος που είναι θρησκόληπτος ή ο φιλελεύθερος που είναι ολιγαρχικός.
Ο καθημερινός φασισμός στη λαϊκή του εκδοχή είναι μια δυσδιάκριτη, δύσκολη και διαρκής κατάσταση.
Βρίσκει πολλές αφορμές να υπάρχει ή να βρυκολακιάζει, βασισμένος σε αρχετυπικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου: απ' τους ατταβιστικούς του φόβους έως το σύνδρομο του ανθρώπου-κυνηγού.
Το ίδιο, ευδοκιμεί (όχι και τόσο στα φανερά, παρά τους πειρασμούς να φανερώνεται) και ο «λόγιος» φασισμός: η φιλοσοφία και η ιδεολογία των κυνικών, των υπερανθρώπων, των εραστών του θανάτου, των ιερέων της λατρείας του ενστίκτου και του ανορθολογισμού.
.......................................................
Στη μεταμοντερνική μας εποχή (όπου ο συντηρητισμός μπορεί να δηλώνει προοδευτικός) είναι εύκολο η «4η Αυγούστου», η κάθε «4η Αυγούστου» να κάνει τους κύκλους της και να επανεμφανίζεται. Αλλωστε η ασαφής μυθολογία της ιδεολογίας της μπορεί να φέρνει στον ίδιον παρονομαστή από ανθρωπάκια που πιστεύουν ότι ο Μεγαλέξανδρος είναι το διαρκές τους εισιτήριο στην ανθρωπότητα, έως εκείνους που κάτω απ' το λάβαρο του πολυπολιτισμού ή της πολιτικής ορθότητας τρώνε αυτά τα ανθρωπάκια λάχανο στις γκαλερί, τα υπουργεία και τα «καλά» ρεστωράν.
Το ότι οι μελανοχίτωνες τρώνε τους φαιοχίτωνες δεν κάνει ούτε τους μεν ούτε τους δε λιγώτερο μελανοχίτωνες και φαιοχίτωνες.
Η «4η Αυγούστου» ήταν κιτς. Σήμερα δεν είναι κιτς να πεθαίνουν 3.000 παιδιά το λεπτό απ' την πείνα, τη δίψα και τις αρρώστιες στον πλανήτη. Σήμερα οι πλούσιοι, που, όταν χρειάστηκε έφτιαξαν το Γ' Ράιχ, είναι πιο πλούσιοι.
Σήμερα δεν χρειάζεται η πυρπόλυση του Ράιχσταγκ, αρκούν οι συναγερμοί στο Λονδίνο. Το οχτάωρο (που καθιερώθηκε επί 4ης Αυγούστου) δεν χρειάζεται 4η Αυγούστου για να αναιρεθεί - αρκούν οι κεντροαριστεροί. Ούτε ρετσινόλαδο και εξορίες χρειάζονται σήμερα όσον τοποθετούνται κάμερες στις γειτονιές μας και μικροτσίπς στις συμπεριφορές μας.
Καθ' ότι η αντιτρομοκρατία, ακόμα κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να την εφεύρουμε (δημιουργώντας την τρομοκρατία). Το συγκοινωνούν της δοχείο. Η αντιτρομοκρατία είναι κυρίως χρήσιμη όχι τόσον «εναντίον» των τρομοκρατών, αλλά εναντίον όσων ήθελε εξεγερθούν για άλλους λόγους. Απ' την έρμη τους τη φτώχεια, ας πούμε, ή επειδή γουστάρουν κάτι που κατακτήθηκε με πολύ αίμα: να είναι και να αισθάνονται ελεύθεροι.
Σ' αυτό προσπαθούν να μας συνηθίσουν: να συμβιβαστούμε με μικρές καθημερινές απώλειες λόγω ανωτέρας βίας, ώσπου να υποταγούμε στη βία χωρίς να χρειάζεται καν να την ασκούν...


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 4.VIII.2005 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/08/2005