Πολιτική και νέες τεχνολογίες

Αντιγράφω από τον χθεσινό Αγγελιοφόρο:

Του Πάνου Θεοδωρίδη

Αφορμή, η ζωντανή παρουσία Τσίπρα στο κοινό των μπλόγκερς, που απάντησε σε 15 ερωτήματα (από τα 170 που είχαν υποβληθεί). Γι� αυτούς που δεν ξέρουν ακόμη τι είναι τα μπλογκς, ας περιοριστώ στην αναφορά ότι πρόκειται για μερικά εκατομμύρια προσωπικών ιστολογίων που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Στην Ελλάδα, μερικές χιλιάδες. Ξεκίνησαν από ένα είδος ημερολογίου, γρήγορα απλώθηκαν εκφράζοντας προσωπικές ή ομαδικές απόψεις, ενώ υπάρχουν και θεματικά και εμπορικά και ενημερωτικά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Σηκώνονται αρκετές φορές δημόσιες συζητήσεις για επίμαχα θέματα, αλλά και για θέματα που πονάνε το σινάφι των μπλόγκερς. Τους τελευταίους μήνες, επειδή έχουν αναπτυχθεί και άλλα «δημόσια βήματα», όπως τα βιντεάκια του «Youtube» και η περαντζάδα του «Facebook», οι μπλόγκερς, παρά τις εξαιρέσεις, φαίνεται να «σοβαρεύουν» και πολλοί να υποστηρίζουν ένα είδος κατοχύρωσης του μέσου μέσα από το οποίο εκφράζονται.

Oι πολιτικοί, που στο εξωτερικό κυρίως έχουν αρκετά ταλαιπωρηθεί από τους μπλόγκερς, αλλά και μεγάλες εταιρίες, όμιλοι και άλλοι διαχειριστές κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων βλέπουν ότι ο «παραδοσιακός» τρόπος της παρουσίας τους μέσω προγραμματισμένων ιστοσελίδων δεν είναι πλέον τραβηχτικός. Τα μπλογκς περιέχουν δύο καινοτομίες: τη θεσμοθετημένη ανωνυμία και την προσωπική αντίληψη του κόσμου. Το ότι εξαρτώνται από διαμέσους που μπορούν ενδεχομένως να ελέγχουν το σύνολο της ροής των μπλογκς είναι για την ώρα δευτερεύον ζήτημα.

Oι μπλόγκερς μπορεί να είναι απόμαχοι της ζωής, κεφάτοι ακτιβιστές, μοιρολάτρες καλλιτεχνίζοντες, παιδάκια με ανησυχίες ή λάτρεις ανθέων, ποιημάτων και γκάτζετς, ωστόσο είναι εξαιρετικά προβληματικό που θεωρούνται στοχοποιημένο και «δυναμικό» κοινό, στο οποίο πρέπει κάποιος να διεισδύσει. Τα μπλογκς για την ώρα έχουν το γονίδιο της λερναίας ύδρας: οι κεφαλές τους αντικαθίστανται από πολλαπλάσιες έτσι και τα πειράξεις. Και καθώς η φωτιά που κατέστρεψε την Υδρα είναι στην περίπτωσή μας το τράβηγμα μιας πρίζας, δεν είναι τόσο εύκολος ο έλεγχός του.

Ωστόσο, παρά τις ιδιαιτερότητες, παραμένει μέσον. Μπορεί να υπάρχουν κάποια υβρίδια ενός νέου τύπου γραφής, αλλά όποιος έχει λάβει μέρος σε ψηφιακό φόρουμ ή έχει κουβεντιάσει ένα ζήτημα με τους φίλους του, είναι σε θέση να γίνει ανέτως μπλογκεράς. Το ίδιο συμβαίνει με την ευρυχωρία που γεννά η υπερβολική τεχνολογία και μάρτυράς μου τα χιλιάδες πιανάκια και κλειδοκύμβαλα που παραμένουν ανενεργά στα δωμάτια των εφήβων, αντικαθιστώντας τα παραδοσιακά μαθήματα πιάνου που ήταν για ολίγους.

Φυσικά, η κίνηση Τσίπρα ήταν μια επικοινωνιακή πολιτική κίνηση. Το μόνο μου ερώτημα σχετίζεται με το αν η επιλογή του μέσου οδηγεί σε ιδιόλεκτο, αν, δηλαδή, ένας πολιτικός γνωρίζοντας το ειδικό κοινό στο οποίο απευθύνεται παραλλάζει τη ρητορική του κατά τη σύνθεση των αποδεκτών, όπως ο Γιώργος Αυτιάς, προκειμένου να τον αγαπήσει η «επαρχία» ρίχνει καμιά φορά και κανέναν ιωτακισμό.

Και βέβαια, οι μπλόγκερς γεννήθηκαν για να ξεπεραστούν από κάποια νέα τεχνολογία. Ας μην εμπιστεύονται λοιπόν το πολιτικό τους μέλλον, εκτός αν θέλουν να συμπεριληφθούν σύντομα στις ομάδες που είναι κολλημένες με τα φιλμς και όχι τις ψηφιακές μηχανές και τις κάμερες VHS στην εποχή των DVD...