Περί δημόσιου διαλόγου και τηλεόρασης

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΙΑΦΑΚΑΣ

Η απουσία ουσιαστικού δημόσιου διαλόγου, ακόμη και για κρίσιμα θέματα, αναδεικνύει μια από τις κύριες ανεπάρκειες της δημοκρατίας μας.

Δεν πρόκειται απλώς για μια αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να μεταδώσουν τις θέσεις τους. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι η αδυναμία του ίδιου του πολιτικού συστήματος να λειτουργήσει σε σχέση με την κοινωνία των πολιτών. Να εκπροσωπήσει την κοινή γνώμη και να εκπροσωπηθεί απ' αυτήν.

Οι θεσμοί δημόσιας διαβούλευσης είτε καταρρέουν είτε είναι ανύπαρκτοι, και εκείνο που δεσπόζει είναι μια προσχηματική, επιπόλαιη και τελικώς ανώδυνη κριτική που «βραχυκυκλώνει» στα τηλεοπτικά δίκτυα.

**Ο Λ. Κουσούλης το επισημαίνει: «Αυτή η τηλεοπτική ακινησία μαζί με την καυστικότητα του λόγου εκτοπίζει την ουσία του, τροφοδοτεί την αδράνεια και εντέλει την ακινησία».

**«Τα ελλείμματα της δημοκρατίας θεραπεύονται μόνο με περισσότερη δημοκρατία», παρατηρεί ο Ν. Παρασκευόπουλος και προσθέτει: «Σημασία δεν έχει ποιος εκπροσωπεί ποιον, αλλά και σε ποιον καθένας λογοδοτεί».

**Την άποψή του για τρεις «κοινωνικούς κόσμους και τις ισάριθμες γλώσσες τους», αναπτύσσει ο Π. Παναγιωτόπουλος καταλήγοντας στο ότι «η τηλεόραση αλλά και τα εναλλακτικά έντυπα ή ηλεκτρονικά πεδία εκδήλωσης γνώμης -που αντλούν το κύρος τους από τη φαινομενική τους αντιπαράθεση με την εξουσία- επαναλαμβάνουν τους ίδιους ηθικολογικούς κοινωνικούς τόπους».