Μνημείο Ανδρός

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ Μη μου τους πραίτωρας τάραττε

Aποσπάσματα:

«Δεν είμαι από εκείνους εγώ που είτε θα φοβηθώ τις επιθέσεις των αριστεριστών και εν γένει των "αντισυστεμικών" είτε θα σκεφτώ πονηρούλικα λέγοντας: "Ας σιωπήσω για να περάσει η μπόρα, ας λουφάξω. Τι έχω να κερδίσω τασσόμενος αλληλέγγυος προς τους μπάτσους ρισκάροντας τη δημοκρατική εικόνα μου;". Λοιπόν, όχι! Τάσσομαι αλληλέγγυος προς τα παιδιά, συνήθως ταπεινής καταγωγής και μέσης εισοδηματικής τάξης, που κατετάγησαν στην Αστυνομία για βιοπορισμό και για αποστολή. Δεν νοείται νόμος λειτουργών αυτόματα άμα τη ψηφίσει του. Για την εφαρμογή του χρειάζεται αστυνόμος και δικαστής.

Αυτά είναι το αλφαβητάρι της πολιτικής σκέψης και επιστήμης. Τα άλλα είναι jargon της αριστερίστικης και αναρχικής κουλτούρας που έχουν περονιάσει μέσα στο πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο και αποτελούν μερικές δεκαετίες τώρα κυρίαρχη ιδεολογία. Ετσι έμαθαν, έτσι εκουσίως ή ακουσίως εξεπαιδεύθησαν. Και διερωτώμαι: Τι θέλουν; Αστυνομία "υπό διωγμόν", ανυπεράσπιστη, περιθωριακή και οιονεί "εκτός νόμου"; Είμαστε σοβαροί; Δεν βλέπουν όλοι αυτοί οι "διανοούμενοι της θολοκουλτούρας" πόσο ψηλά στέκει η Αστυνομία στη συνείδηση του λαού (μαζί με την Εκκλησία και τις Ενοπλες Δυνάμεις);»

«Τα δακρυγόνα είναι το ηπιότερο μέσο καταστολής ή μάλλον αποτροπής συγκρούσεων. Γι' αυτό χρησιμοποιείται από όλες τις αστυνομίες του κόσμου».

«Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τιμωρήθηκε και απεπέμφθη από τα ΜΑΤ ένας αστυνομικός που βιαιοπράγησε κατά δημοσιογράφου. Πράγματι, ταυτοποιήθηκε και διεπιστώθη πως ενήργησε με υπερβάλλοντα ζήλο και με απώλεια της ψυχραιμίας του.

Το πνεύμα που εκπέμπω είναι αυτό που μας υπαγορεύει ο βυζαντινοαρμένιος στρατιωτικός και λόγιος Κεκαυμένος: "Τον στρατηγό πρέπει οι διοικούμενοι να τον φοβούνται ή να τον αγαπούν;". Θέτει έτσι το ίδιο δίλημμα που έθεσε ο Μακιαβέλι 600 χρόνια μετά. Και το επιλύει ακολουθώντας τον κώδικα της ελληνορθόδοξης ηθικής: "Ο στρατηγός πρέπει να είναι δίκαιος. Τότε στους διοικούμενους γεννάται και κυριαρχεί η πολύτιμη για κάθε διοίκηση ουσία που λέγεται σεβασμός". Κάπως έτσι βλέπω τα πράγματα. Ετσι υπουργεύω».

«Μην πέφτετε στο ίδιο λάθος με άλλους και εσείς, κύριε Χιώτη. Γιατί να εννοούμε τους ματατζήδες ως άξεστους και επιρρεπείς σε κατάχρηση εξουσίας; Είναι τόσο άψογα και πεπαιδευμένα τα άλλα υποσύνολα της Δημόσιας Διοίκησης; Και αν εννοείτε πως υπάρχει κίνδυνος να "ρίξουν ξύλο", έχω μια διπλή απάντηση: Πρώτον, ποτέ απρόκλητα δεν χτύπησε καθ' οιονδήποτε τρόπο ματατζής οποιονδήποτε πολίτη-διαδηλωτή. Πάντοτε μπορεί να σπρώξει ή να κάνει χρήση φυσούνας αμυνόμενος. Και δεύτερον, όπως δεν εφευρέθηκε "πορεία δωματίου" (κατά το "μουσική δωματίου"), έτσι δεν εφευρέθηκαν και ΜΑΤ γαλατικής αβρότητας!».