Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Υπάρχει και ένα επάγγελμα που λέγεται δημοσιογράφος. Ο όρος αυτός δίνει αυτομάτως και το περιεχόμενο του επαγγέλματος; Αν πάρουμε τη σύνθεση των μελών της ΕΣΗΕΑ, μάλλον θα μπερδευτούμε. Εκεί συνυπάρχουν με την ίδια ιδιότητα, υπάλληλοι υπηρεσιών, κρατικών ή άλλων, αργόμισθοι, εκδότες-δημοσιογράφοι, εργολάβοι-εταιρειάρχες και φυσικά οι εκατομμυριούχοι τηλεστάρ μαζί με τους συνταξιούχους των 443 ευρώ το μήνα, τους συμβασιούχους που ζουν στη διαρκή ανασφάλεια. Εκτός ΕΣΗΕΑ βρίσκονται δημοσιογράφοι, που δεν ανήκουν στο έμμισθο προσωπικό του δημοσιογραφικού «μαγαζιού», παρά το γεγονός ότι προσφέρουν την ίδια εργασία με τους έμμισθους, αλλα αυτοί αμείβονται με το κομμάτι. Οι λεγόμενοι «μπλοκάκηδες» που συχνά η αμοιβή τους δεν φτάνει αυτόν μιας καθαρίστριας.
Για την κοινή γνώμη δημοσιογράφος είναι αυτός που είναι γνωστός από την τηλεόραση, άσχετα αν η δουλειά του δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοσιογραφία. Οι τηλεοπτικοί θίασοι του δελτίου των «οκτώμισι» είναι πιο συγγενές θέαμα με την παλιά ελληνική επιθεώρηση και μάλιστα με τη «νούτικη» σχολή (δεν είχαν γραπτό κείμενο και τα λόγια τα έβγαζαν από το νου τους). Το ξέρουν και οι ίδιοι πως δουλειά τους είναι να διασκεδάζουν τον κόσμο, να προσελκύουν διαφήμιση, στήνοντας ένα σόου, που στηρίζεται σε κάποιο μικρό συμβάν που δραματοποιείται στο έπακρο, ξεπερνώντας συχνά το όριο του γελοίου.
Αυτοί που παρακολουθούν εφημερίδες ξέρουν κάποιους επώνυμους συντάκτες, ή κάποια διευθυντικά στελέχη, αλλά αγνοούν το βάθος της εφημερίδας. Ποιος γνωρίζει τους συντάκτες ύλης ή τους διορθωτές που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να βγει η εφημερίδα; Ισως για να βρούμε τον ορισμό του επαγγέλματος θα πρέπει να ανατρέξουμε στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Ηδη από το 1983 το Εφετείο Αθηνών αποσαφήνιζε: «Ο δημοσιογράφος οφείλει να εκφράζει τις γνώμες του ελεύθερα ανεξάρτητα από την πολιτική της εφημερίδας μη υποκείμενος στις εντολές του εργοδότη του και πολύ περισσότερο σε λογοκρισία, γιατί αποστολή του Τύπου είναι η αντικειμενική πληροφόρηση...».
Η ΕΣΗΕΑ έχει 4.598 μέλη σε σύνολο περίπου 6.000 δημοσιογράφων που εργάζονται στην Αττική. Υπάρχουν ακόμα 1.500 «μπλοκάκηδες» που δεν γίνονται δεκτοί από την ΕΣΗΕΑ, μοναδική ίσως εξαίρεση στην Ευρώπη που δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα, μεταξύ μόνιμου και «ελεύθερου επαγγελματία» (freelance), που μερικοί από αυτούς απέκτησαν διεθνή ακτινοβολία, όπως π.χ. η Οριάνα Φαλάτσι. Και κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν στα ανώτατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Με άλλα λόγια οι συνθήκες είναι ώριμες για κάποια προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για το κύρος της ΕΣΗΕΑ, που κατατάσσει συναδέλφους στους λαθρομετανάστες. Και το σημερινό σκάνδαλο των ομολόγων του ΤΣΠΕΑΘ θα μοιάζει παιχνιδάκι. Να σημειώσουμε πως τόσο η ΕΣΗΕΑ όσο και η ΠΟΕΣΥ δεν ζήτησαν την παραίτηση του προέδρου του Ταμείου, κ. Δημήτρη Καπράνου. Και αυτό έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες, δεδομένης της σχέσης του συναδέλφου Καπράνου, με κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. Οι διοικήσεις της ΕΣΗΕΑ, ακόμα και όταν εξέφραζαν την «προλεταριακή» πλευρά των δημοσιογράφων, δεν μπόρεσαν να ενοποιήσουν όλο τον κλάδο. Οι πιο αδύνατοι έμειναν εκτός σωματείου. Το μητρώο των μελών δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα και έχει μέλη της υπαλλήλους που εργάζονται στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και αυτό αλλοιώνει τη φύση ενός εργατικού και πνευματικού σωματείου. Και αυτό έχει τις συνέπειές του στη σύνθεση της ηγεσίας του. Η ΕΣΗΕΑ χρειάζεται μια ηγεσία που να εκφράζει αδιαπραγμάτευτα την πλειοψηφία των αδυνάτων του κλάδου που μαζί με τις γυναίκες είναι οι παρίες του επαγγέλματος.
Το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο έχει την τάση να συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων, να δημιουργεί γιγαντιαίες επιχειρήσεις που ελέγχουν όλο το πλέγμα των μίντια και να δρουν ταυτόχρονα σε πολλές χώρες. Η ανεξάρτητη και αδέσμευτη εφημερίδα αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, μπροστά σ' αυτόν τον ασφυκτικό ανταγωνισμό, που είναι στην ουσία του μια παγκόσμια λογοκρισία (ενιαία σκέψη) και κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Ταυτόχρονα πρέπει να δούμε και τον ρόλο της CIA, τόσο στα ελληνικά μίντια όσο και στον κόσμο ολόκληρο. Ηδη από το 1983, ο Ρόναλντ Ρίγκαν μετασχημάτισε ένα μεγάλο μέρος της CIA σε διεθνή πολιτικό οργανισμό. Ετσι δημιουργήθηκε η «Εθνική Υποστήριξη της Δημοκρατίας» (National Endowment For Democracy) που είναι ο μεγαλύτερος χορηγός χρημάτων στον κόσμο για την ανάδειξη κυβερνήσεων ενταγμένων στην αυτοκρατορία. Και τα μίντια με προεξάρχουσα την τηλεόραση παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του «νέου αμερικανικού αιώνα», του δόγματος που κυριαρχεί σήμερα στις ΗΠΑ.
Για την κοινή γνώμη δημοσιογράφος είναι αυτός που είναι γνωστός από την τηλεόραση, άσχετα αν η δουλειά του δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοσιογραφία. Οι τηλεοπτικοί θίασοι του δελτίου των «οκτώμισι» είναι πιο συγγενές θέαμα με την παλιά ελληνική επιθεώρηση και μάλιστα με τη «νούτικη» σχολή (δεν είχαν γραπτό κείμενο και τα λόγια τα έβγαζαν από το νου τους). Το ξέρουν και οι ίδιοι πως δουλειά τους είναι να διασκεδάζουν τον κόσμο, να προσελκύουν διαφήμιση, στήνοντας ένα σόου, που στηρίζεται σε κάποιο μικρό συμβάν που δραματοποιείται στο έπακρο, ξεπερνώντας συχνά το όριο του γελοίου.
Αυτοί που παρακολουθούν εφημερίδες ξέρουν κάποιους επώνυμους συντάκτες, ή κάποια διευθυντικά στελέχη, αλλά αγνοούν το βάθος της εφημερίδας. Ποιος γνωρίζει τους συντάκτες ύλης ή τους διορθωτές που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να βγει η εφημερίδα; Ισως για να βρούμε τον ορισμό του επαγγέλματος θα πρέπει να ανατρέξουμε στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Ηδη από το 1983 το Εφετείο Αθηνών αποσαφήνιζε: «Ο δημοσιογράφος οφείλει να εκφράζει τις γνώμες του ελεύθερα ανεξάρτητα από την πολιτική της εφημερίδας μη υποκείμενος στις εντολές του εργοδότη του και πολύ περισσότερο σε λογοκρισία, γιατί αποστολή του Τύπου είναι η αντικειμενική πληροφόρηση...».
Η ΕΣΗΕΑ έχει 4.598 μέλη σε σύνολο περίπου 6.000 δημοσιογράφων που εργάζονται στην Αττική. Υπάρχουν ακόμα 1.500 «μπλοκάκηδες» που δεν γίνονται δεκτοί από την ΕΣΗΕΑ, μοναδική ίσως εξαίρεση στην Ευρώπη που δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα, μεταξύ μόνιμου και «ελεύθερου επαγγελματία» (freelance), που μερικοί από αυτούς απέκτησαν διεθνή ακτινοβολία, όπως π.χ. η Οριάνα Φαλάτσι. Και κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν στα ανώτατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Με άλλα λόγια οι συνθήκες είναι ώριμες για κάποια προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι θα σημαίνει αυτό για το κύρος της ΕΣΗΕΑ, που κατατάσσει συναδέλφους στους λαθρομετανάστες. Και το σημερινό σκάνδαλο των ομολόγων του ΤΣΠΕΑΘ θα μοιάζει παιχνιδάκι. Να σημειώσουμε πως τόσο η ΕΣΗΕΑ όσο και η ΠΟΕΣΥ δεν ζήτησαν την παραίτηση του προέδρου του Ταμείου, κ. Δημήτρη Καπράνου. Και αυτό έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες, δεδομένης της σχέσης του συναδέλφου Καπράνου, με κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. Οι διοικήσεις της ΕΣΗΕΑ, ακόμα και όταν εξέφραζαν την «προλεταριακή» πλευρά των δημοσιογράφων, δεν μπόρεσαν να ενοποιήσουν όλο τον κλάδο. Οι πιο αδύνατοι έμειναν εκτός σωματείου. Το μητρώο των μελών δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα και έχει μέλη της υπαλλήλους που εργάζονται στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και αυτό αλλοιώνει τη φύση ενός εργατικού και πνευματικού σωματείου. Και αυτό έχει τις συνέπειές του στη σύνθεση της ηγεσίας του. Η ΕΣΗΕΑ χρειάζεται μια ηγεσία που να εκφράζει αδιαπραγμάτευτα την πλειοψηφία των αδυνάτων του κλάδου που μαζί με τις γυναίκες είναι οι παρίες του επαγγέλματος.
Το σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο έχει την τάση να συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων, να δημιουργεί γιγαντιαίες επιχειρήσεις που ελέγχουν όλο το πλέγμα των μίντια και να δρουν ταυτόχρονα σε πολλές χώρες. Η ανεξάρτητη και αδέσμευτη εφημερίδα αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, μπροστά σ' αυτόν τον ασφυκτικό ανταγωνισμό, που είναι στην ουσία του μια παγκόσμια λογοκρισία (ενιαία σκέψη) και κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Ταυτόχρονα πρέπει να δούμε και τον ρόλο της CIA, τόσο στα ελληνικά μίντια όσο και στον κόσμο ολόκληρο. Ηδη από το 1983, ο Ρόναλντ Ρίγκαν μετασχημάτισε ένα μεγάλο μέρος της CIA σε διεθνή πολιτικό οργανισμό. Ετσι δημιουργήθηκε η «Εθνική Υποστήριξη της Δημοκρατίας» (National Endowment For Democracy) που είναι ο μεγαλύτερος χορηγός χρημάτων στον κόσμο για την ανάδειξη κυβερνήσεων ενταγμένων στην αυτοκρατορία. Και τα μίντια με προεξάρχουσα την τηλεόραση παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του «νέου αμερικανικού αιώνα», του δόγματος που κυριαρχεί σήμερα στις ΗΠΑ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/06/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου