Ψηφιακό Μανιφέστο
Χτίζοντας το Μέλλον
Μέρος 1ο
3. Η γέννηση του Δικτύου ΔΕΝ σημαίνει, για μας, τον τελικό θρίαμβο της οικονομικής αλλοτρίωσης ούτε και την αντικατάσταση του Ανθρώπου από τις μηχανές. Αντίθετα, η Επανάσταση της Πληροφορίας είναι το τελευταίο στάδιο στην απελευθερωτική διαδικασία του Μοντερνισμού. Η Ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η εξέλιξη της ελευθερίας του ατόμου.
(Ολόκληρο το Ψηφιακό Μανιφέστο εδώ)
6 σχόλια:
(1) Τι σημαίνει: "δεν σημαίνει, για μας, τον τελικό θρίαμβο της οικονομικής αλλοτρίωσης.";
Αλλοτρίωση, σύμφωνα με το λεξικό, είναι η: 1. αποξένωση και 2. μεταβίβαση πράγματος, δικαιώματος κτλ. σε άλλους. Ωστόσο, προσωπικά, πάλι δεν καταλαβαίνω το νόημα της παραπάνω φράσης.
(2) Τι σημαίνει: "είναι το τελευταίο στάδιο στην απελευθερωτική διαδικασία του Μοντερνισμού.";
"Μοντερνισμός"; Με ποια ερμηνεία; "Τελευταίο". Γενικά, η λέξη "τελευταίο" μου ακούγεται απόλυτη.
(1) Τι σημαίνει: "δεν σημαίνει, για μας, τον τελικό θρίαμβο της οικονομικής αλλοτρίωσης.";
Αλλοτρίωση, σύμφωνα με το λεξικό, είναι η: 1. αποξένωση και 2. μεταβίβαση πράγματος, δικαιώματος κτλ. σε άλλους. Ωστόσο, προσωπικά, πάλι δεν καταλαβαίνω το νόημα της παραπάνω φράσης.
Το δεύτερο κομμάτι της φράσης («ούτε και την αντικατάσταση του Ανθρώπου από τις μηχανές») εξηγεί καλύτερα το πρώτο.
Θα έλεγα ότι η φράση αποκτά πιο καθαρό νόημα έτσι: «τον τελικό θρίαμβο της οικονομικής αλλοτρίωσης του εργαζόμενου (ή του Ανθρώπου) και την αντικατάστασή του από τις μηχανές». Με αυτή την διατύπωση η αλλοτρίωση σημαίνει την αποξένωση του εργαζόμενου από το προϊόν που παράγει. Ένα τέτοιο φαινόμενο περιγράφει, π.χ. η Lida στο διάλογό μας εδώ.
(2) Τι σημαίνει: "είναι το τελευταίο στάδιο στην απελευθερωτική διαδικασία του Μοντερνισμού.";
"Μοντερνισμός"; Με ποια ερμηνεία; "Τελευταίο". Γενικά, η λέξη "τελευταίο" μου ακούγεται απόλυτη.
Με τον όρο «Μοντερνισμός» περιγράφεται το σύνολο των ιδεών, πράξεων, σχολών, μεθόδων και φαινομένων που ακολούθησαν τη Βιομηχανική Επανάσταση και φτάνουν μέχρι και τις ημέρες μας στην Κοινωνία, τον τρόπο ζωής, τη Φιλοσοφία, την Επιστήμη και τις Τέχνες. Όλα τα παραπάνω θεωρούμε ότι μπαίνουν πλέον σε νέες βάσεις και είναι εκ νέου διαπραγματεύσιμα (γι’ αυτό και η έκφραση «τελευταίο στάδιο») μετά την Επανάσταση της Πληροφορίας και την εμφάνιση της Νέας Οικονομίας.
Να με συγχωρείτε, αλλά σε μένα προσωπικά, όλα αυτά ακούγονται λίγο-πολύ hot air.
Πολύ φοβάμαι, αγαπητέ φίλε, οτι σου διαφεύγουν βασικές αρχές λειτουργίας ενός Think Tank -διότι τι παραπάνω είναι αυτό το blog- οπου είναι θεμιτό να καταγράφονται όλες οι απόψεις ωστε να μπορούν να τεθούν σε συζήτηση αλλά αποφεύγονται οι χαρακτηρισμοί και οι δίχως επιχειρήματα αφορισμοί. Στο κάτω κάτω αν όλα αυτά ή κάποια απο αυτά τα θεωρείς hot air, δεν σε υποχρεώνει κανείς να τα συζητάς με το στανιό!
Προτάσεις περιμένουμε να διατυπωθούν και όχι η ακραία μηδενιστική αντιμετώπιση που δεν οδηγεί πουθενά.
Οσο για τους αυθεντικούς συντάκτες του Ψ.Μ. (έχει γραφτεί στα 1995) που αποτελεί τη βάση της συζήτησής μας: δεν πρόκειται για κάποιους βροντηγμένους επαναστάτες της πορδής, όπως πιθανως νομίζεις. Πρόκειται για καθηγητές και σπουδαστές ενός απο τα πιο σημαντικά Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Οχι γιατί έχει σημασία η ακαδημαϊκή τους καταγωγή, όσο γιατί, πιστεύω οτι αξίζουν σοβαρότερης αντιμετώπισης.
@ Naftilos:
Αγαπητέ φίλε, θα περίμενα να ακούσω διάφορα, αλλά το ότι εκφράζω τις απόψεις μου χωρίς επιχειρήματα αλλά με αφορισμούς και χαρακτηρισμούς, όπως λές, πραγματικά μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Είμαι σίγουρος ότι με έχεις παρεξηγήσει.
Σχετικά με το hot air, τώρα, δεν ελέχθη ως "χαρακτηρισμός", "αφορισμός" ή οτιδήποτε τέτοιο. Ήταν, απλώς, η φράση που εκείνη την στιγμή μού ήρθε στο μυαλό ως η καλύτερη για να εκφράσει την σκέψη μου. Εάν από αυτό το ένα σχόλιο, λοιπόν, και παρά τα παρελθόντα -με λογικά επιχειρήματα θέλω να πιστεύω- σχόλιά μου, βγάζεις το συμπέρασμα ότι "χαρακτηρίζω" και "αφορίζω" γενικότερα τότε λυπάμαι.
Επίσης, φυσικά και δεν με υποχρεώνει κανείς να σχολιάζω και να συζητάω τα διάφορα posts. Το κάνω γιατί απλώς θέλω να πω την άποψή μου. Και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είμαι μηδενιστής. Εάν μου επιτρέπεις, θα έλεγα ότι από τα -έστω με κάποιο attitude αν θες- σχόλιά μου δεν πρόκειται, πιστεύω, να ζημιωθεί η συζήτηση. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι οι συζητήσεις, εν γένει, ζημιώνονται όταν όλοι οι συμμετέχοντες, στην προσπάθειά τους να φανούν αρεστοί, μασάνε τα λόγια τους ή τα χρυσώνουν αντί να πουν τη γνώμη τους.
Εάν παρόλα αυτά δεν θέλεις να σχολιάζω το ΨΜ ή οποιοδήποτε άλλο post του open δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό και θα το σεβαστώ.
ΥΓ. "...βασικές αρχές λειτουργίας ενός Think Tank...". Όσον αφορά στα think tanks, αυτά αποτελούνται κατά κανόνα από άτομα της ίδιας ιδεολογικής/οικονομικής/πολιτικής κ.λπ. θέσης που αναλύουν ένα θέμα έχοντας, συνάγεται, κοινό σημείο εκκίνησης. Στα think tanks, με άλλα λόγια, μπορεί να υπάρχουν διάφορες απόψεις αλλά ο πυρήνας της σκέψης είναι ίδιος σε όλους τους συμμετέχοντες εξ ορισμού. Άρα το open μπορεί να είναι, π.χ., ένα πολύ καλό blog δημιουργικού διαλόγου αλλά δεν είναι think tank.
Το σχόλιό μου αφορούσε αποκλειστικά το συγκεκριμένο δικό σου σχόλιο και όχι τη συνολική συνεισφορά σου στον διάλογο που έχουμε μέσα από το Open. Αρα δεν μπαίνει κανένα θέμα παρεξήγησης άρα ούτε και διακοπής σχολιασμού του ΨΜ.
Οσο για το τι είναι το Open: όντως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα blog το οποίο όμως, εκ των πραγμάτων και εκ του θέματος, μπορεί να λειτουργεί ως Forum κατάθεσης απόψεων και ιδεών. Από αυτή τη γενική αρχή ξεφεύγει, αν μου επιτρέπεις, η «συνολική και κατ’ άρθρον» συζήτηση του ΨΜ που αγγίζει το όριο ενός Think-Tank με την έννοια μια κατ’ αρχήν συμφωνίας με την κεντρική του ιδέα και την απόπειρα βελτίωσής του έτσι ώστε να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και στις ανάγκες της. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγήσει σε συγκεκριμένες δράσεις και στη «χειρότερη», σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα…
Κι εδώ θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: η παρουσίαση και συζήτηση του ΨΜ δεν υποκρύπτει σε καμιά περίπτωση ένα «συνδικαλιστικό» κάλεσμα ούτε και τη δημιουργία μια πολιτικής πλατφόρμας παλαιού τύπου. Το ΨΜ δεν αφορά -και δεν πρέπει να αφορά- μονάχα μια «συντεχνία» εργαζομένων σε έναν κλάδο. Το Ψηφιακό Μανιφέστο, όπως εγώ το βλέπω, είναι η ληξιαρχική πράξη γέννησης, η ανάπτυξη μια νέας ατομικής και ταυτόχρονα συλλογικής συνείδησης, ενός νέου κοινωνικού «μορφώματος» -δεν θα διακινδύνευα τον όρο «κοινωνική τάξη» γιατί τον ξεπερνά- που προέκυψε μέσα από τις τεχνολογικές, επιστημονικές και, κατ’ επέκταση, κοινωνικές αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας. Ένα «μόρφωμα» που όπως κάθε τι νέο που γεννιέται διεκδικεί τον δικό του «ζωτικό χώρο» και τη σύναψη σχέσεων με το περιβάλλον του. Γι αυτό και η προφανής αντιστοιχία του με τη γέννηση -και το δικό του «Μανιφέστο»- ενός άλλου «μορφώματος», της εργατικής τάξης, πριν από 150 χρόνια ή της αστικής τάξης πριν από 250 χρόνια. Οι ομοιότητες και οι διαφορές τους είναι ένα πελώριο θέμα που θέλει χρόνο και άπειρα …pixels για να το προσεγγίσουμε. Με δεδομένο αυτό καλούμαστε, θα έλεγα πως έχουμε την υποχρέωση, να κάνουμε τις επεξεργασίες που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουμε τις καινούργιες προκλήσεις. Επεξεργασίες που ίσως να μας οδηγήσουν πολύ μακρύτερα και από αυτή την ίδια την αφορμή της συζήτησης, το ίδιο το ΨΜ…
Δημοσίευση σχολίου